Chapter 15

1765 Words

Chapter 15 “ปล่อยเมย์เลย เมย์สู้นะ กัดหำขาด...!” เสียงโวยวายดัง พอได้สติกลับมาบ้างมือฟาดตุบ ๆ ลงบนแผ่นหลังคนไม่รู้ร้อนหนาว ร่างบางออกแรงดิ้นขลุกขลักสู้แรงคนเมาที่มีพลังช้างสารขึ้นมาเพราะความหื่น! ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด “ทำไมใจร้ายจังอ่ะ... พี่มีน้องเมย์คนเดียวนะครับ พิสูจน์ได้ตอนนี้เลย...” พูดพลางหัวเราะ สองขาเดินโซเซไปข้างหน้า ผ่านกระจกบานสูงใหญ่ในห้องรับแขกกว้างขวาง ท่ามกลางทิวทัศน์สวยงามมองเห็นรอบเมืองที่มีแสงสีเหลืองนวล ไฟในห้องปรับความสว่างในระดับเบา และเปิดของมันเองหากเข้าห้องมา ความเมาทำให้จอภาพประสาทตาทำงานช้าลง แต่ความหื่น! เร่งเร้าสมองให้จดจำได้อย่างแม่นยำว่าเตียงอยู่ตรงไหนในห้องของตัวเอง ยิ่งหล่อนดิ้นกลายเป็นเรื่องสนุก “พี่ตฤณ! ปล่อยยย เมย์... พี่หมอขา... ไม่เอานะ...” เสียงหวาน ๆ พาหนุ่มวัยสามสิบเจ็ดปีเป็นวัยรุ่นกลัดมันได้ไม่ยาก ขนาดกางเกงคับแน่นอึดอัดมากขึ้นจากการขยับขยายตัวข้างใน ด้วยความอยากปลดปล่อยเต็มที “ขาค่ะ... เมย์ขา... พี่ไม่ทำราย... กอดเฉย ๆ” ก้าวสุดท้ายมาถึงจุดหมาย เขาก็วางร่างนุ่มลงบนเตียงตุบ! ยันหัวเข่าแหวกขาเรียวออกกว้างพลันจู่โจม “กะ... อุ้บ!” เสียงหวีดร้องหายลงไปในลำคอแห้งผากอีกครั้ง เมื่อผู้ชายตัวโตเริ่มตะบมจูบหล่อนอย่างบ้าคลั่ง บดเบียดริมฝีปากอุ่นร้อนขยับดูดปากของหล่อน มือเล็กประทุษร้ายบนอกแกร่งด้วยแรงน้อยนิดเท่าแรงสะกิด ให้รู้ว่าไม่เต็มใจและหล่อนอาจจะกัดลิ้นเขาก็ได้ หล่อนควรกัดลิ้นของเขาให้ขาด! ดันไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง ได้แต่ตั้งคำถามว่าทำไมทั้งปากและลิ้นของหมอตฤณถึงหวานขนาดนี้ ใช่ว่าหล่อนไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายที่เข้ามาทอดสะพานหว่านล้อมด้วยคำหวาน ทุกคนไม่เหมือนเขา... กลิ่นกายบุรุษหอมอบอวลพาสมองของหล่อนฟุ้งซ่านมาตั้งแต่ในร้านอาหาร เสียงหัวเราะของเขาหยุดสายตาหล่อนเอาไว้ กระทั่งตอนนี้ เสียงน้ำลายและช่องว่างของอากาศดังจากปากครากระทบกัน ฝ่ามือที่ปัดป่ายลูบจับเอว สะโพก พาอารมณ์แสนสุขคลุ้งเคล้าภายในหัวใจดวงน้อย ร่างทั้งร่างอ่อนยวบในชั่วพริบตาเดียว มือดื้อรั้นวางลงช้า ๆ บนบ่ากว้าง ปล่อยให้เขาตักตวงความสุขจากจุมพิตดูดดื่ม แลกน้ำลายกับเขาอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าเด็กดื้อโอนอ่อนตามอย่างง่ายดาย ฝ่ามือร้อนไม่รีรอลากผ่านหน้าขาเลื่อนถลกเดรสเกะกะขึ้นกองเหนือเนินอกอวบอัด กระชับจับได้เต็มมือก็เริ่มขยำเคล้นคลึง สะกิดปลายยอดมันผ่านบราเซียร์ที่ยังไม่เห็นว่ามันเป็นสีอะไร ความผ่านประสบการณ์มาบ้างทั้งหญิงชาย ตฤณภพเป็นฝ่ายรุกดุเดือด! พอน้องชายตัวดีลุกพรึบพ่นน้ำเปียกใส ก็เผลอขยับสะโพกเบา ๆ ถูไถกับเนินนูนน้อย ไม่รีรอยับยั้งอารมณ์ของตัวเองไว้สักนิด “อื้ม...” เสียงคำรามหึ่งในลำคอดังอย่างพึงพอใจ ฤทธิ์ร้อนจากเครื่องดื่มยังระอุในเรือนกาย มันเพิ่มขึ้นจนถึงขีดสูงสุดเพราะเจ้าของร่างนุ่มหอมที่มีริมฝีปากหวานล้ำลึก ราวกับว่าหล่อนไร้สำนึกรู้ตามเขาไปเสียอย่างนั้น เพียงสัมผัสจูบดูดดื่มวาบหวามแตกต่างจากคราวแรก ปลายนิ้วหมุนยอดกายคลึงเบา ๆ ความเปียกแฉะแข็งขึงจากตัวเขาเบียดเสียดกลางกายเหมือนรู้ว่าจุดกระตุ้นอารมณ์ที่ดีที่สุดของผู้หญิงจากภายนอกทำงานตรงไหน ร่างบางสั่นสะท้านอ่อนระทวย ช่องท้องน้อยกระตุกเบา ๆ เหมือนคนกำลังปรารถนาต้องการถูกเติมเต็มด้วยอะไรสักอย่าง ที่ยังไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน กว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง มองหัวคิ้วสวยชนเข้าหากัน ไม่รีรอถลกบราเซียร์สีชมพู ครอบครองอกมนสวยมิดชิดไม่มีส่วนใดเล็ดลอดด้วยปากร้อน “อ๊ะ... พี่ตฤณ... ยะ อย่าค่ะ...” หญิงสาวพยายามที่จะดีดดิ้นให้หลุดพ้น ร่างกายกลับอ่อนแรงลงเมื่อลิ้นของเขาให้ความรู้สึกดีสุดยอด! แรงดูดดึงอย่างตะกละตะกลาม พาแผ่นหลังบางเหยียดเกร็ง เปล่งเสียงประหลาดจากลำคอ โลกพร่าเลือนหมุนคว้างอย่างเชื่องช้า ได้แต่ส่ายตามองเพดานสีขาว ทันทีที่มือร้อนลูบต้นขาด้านใน โดยไม่รู้ว่าเขาดึงแพนตี้ออกไปตอนไหน กลีบดอกไม้งามซึ่งไม่เคยให้ใครแตะต้องมาก่อนถูกแยกออก แตะปลายยอดอย่างแม่นยำเรียกเสียงครางหวานให้ดังขึ้น “อื้อ... อ๊า... อย่าค่ะ อย่า... พี่เมานะ...” ฤทธิ์ร้ายจากแอลกอฮอล์พาสัมผัสของมืออุ่นร้อนให้ไวขึ้น การกระทำอุกอาจของเขาทำให้หล่อนแทบคลั่ง! เมษารู้สึกเกลียดเสียงของตัวเอง เสียงจากปากของคนที่ไม่รู้ว่าหิวมาจากไหน แม้แต่ปลายนิ้วร้ายกาจ ขยับเขย่าลูบวนขึ้นลงอย่างเต็มใจบริการ พาอารมณ์ซ่านสยิวประหลาด แทนที่หล่อนจะผลักเขาออกกลับจิกปลายเล็บลงบนบ่ากว้างผ่านเสื้อเชิ้ตคอจีนสีตาลเข้ม ซึ่งเอ่ยปากชมชอบเขาว่าดูดีก่อนโดนลากพามาจบลงบนเตียงนี้ การกระทำของของเขารวดเร็ว! ไม่ทันให้หล่อนได้ตั้งตัวทว่าเขาไม่ได้หยาบคาย ตรงกันข้าม ปลายนิ้วร้อนช่างทะนุถนอมเอาใจ เสียงครางระเส่าดังขึ้นตามแรงกระตุ้นที่เขานับว่าทำได้ไม่แพ้ใคร ชายหนุ่มยังเรียนรู้ได้รวดเร็วว่าอาหมวยของเขาชอบให้หมุนคลึงเป็นวงกลมมากกว่าขยับขึ้นลง และจะต้องลงแรงอย่างเบา ๆ เขาก็ทำให้ทั้งมือและปากไม่มีบ่ายเบี่ยง แม้แต่ปลายนิ้วช่ำชองงานลากผ่านกลีบดอกไม้ฉ่ำหวาน เชิญชวนให้บุรุษชิมชมหาประตูทางเข้าออก เพื่อที่เขาจะเริ่มบทเรียนสวาทของจริงในอีกไม่ช้า มันคงไม่ยากนักด้วยความปรารถนาที่มีต่อตัวหล่อน วงหน้าหล่อเหลาพลันผละจากยอดอกแสนหวาน เพียงกายปวดร้าวบอกว่าไม่ไหว... หญิงสาวผ่อนลมหายใจ คราตกอยู่ใต้มนต์สะกดของรสจูบหวามโดยไม่รู้สึกตัว ความมัวเมาของหล่อนฝังลึกลงในใบหน้าของเขาด้วยอารมณ์แสนหลงใหล แปลกที่คนเมาพูดมากกลับไม่พูดขึ้นมาเสียอย่างนั้น ส่วนตัวหล่อนก็แค่เหลวละลายไปกับดวงตาดุคมทอประกายวิบวับใต้แสงนวลสลัว ดูเคร่งขรึมจริงจังเป็นคนละคน มือปลดเข็มขัดไว ๆ อย่างรีบร้อนเขาก็ไม่รีรอตรวจความพร้อมของจุดที่จะต้องผลักตัวไปข้างหน้า ก่อนเลื่อนมือลงจับตัวตนก้าวร้าวยัดเข้าไป... ไม่เข้า... “อ๊ะ!... เจ็บ ๆ ๆ” เสียงหวีดร้องดัง! พร้อมกันนั้น มือเรียวเล็กเริ่มฟาดตีจนเกิดรอยแดงบนกล้ามเนื้อเป็นมัดที่แลดูเกร็งจัดตามอารมณ์ ยิ่งดิ้นแรงเท่าไรหล่อนก็ยิ่งเจ็บราวมีดกรีดกลางกายสาว ปากบริภาษเขาต่าง ๆ นานาว่าใจร้ายเท่าไร และเขาควรปล่อยหล่อนซึ่งเขาไม่สามารถทำมันได้ แรงทุบตีอันน้อยนิดปัดป่ายไปมั่วทิศทางเหมือนต้องการระบายความเจ็บปวดมากกว่าอยากทำร้ายเขา หล่อนรู้ว่าตัวเองชอบพอเขาอยู่เท่าไร ต่อให้พร้อมหรือไม่... “เมย์เจ็บ...!” เสียงสะอึกร้องขอความปรานี พร้อมหยาดน้ำใสรินไหลจากหางตาคู่สวย “นิดเดียว... ที่รัก... น้องเมย์ของพี่...” ในเสียงกระซิบพร่า เขาค่อย ๆ ฝังริมฝีปากลงกลืนกินน้ำตาเค็มปะแล่ม ไม่มีเหลือแม้สักหยด จนหล่อนสงบลงจากความกลัวกอดรัดเขาเอาไว้แนบกาย ร่องทางรัดร้อนพาให้ชายหนุ่มกัดสันกรามกรอดอย่างหมดสิ้นความอดทน พลันผลักตัวเข้าไปทั้งหมดจนมิด ขยับสะโพกถี่ระรัวไม่รีรอหน้าหลังอะไรทั้งนั้น ดวงตาพร่าเลือนกลับมามองเห็นชัดเจนขึ้น หยาดเหงื่อตามร่างกายขับฤทธิ์ร้อนของแอลกอฮอล์ออกให้กลายเป็นความร้อนอีกประเภทหนึ่ง สัญชาติบุรุษรู้เพียงผลักตัวโจนทะยานไปข้างหน้า หากต้องถอยก็เพื่อส่งแรงรักใคร่ให้มากกว่าเดิม ความเจ็บปวดของหญิงสาวถูกแทนที่ด้วยอารมณ์เสียวซ่านรัญจวน แม้มันไม่ได้หายไปเสียทั้งหมด แต่ยังคงเหลืออยู่ราวกลุ่มเมฆเบาบาง ร่างบางบิดเร่าและที่เคยบอกว่าไม่เอา! กลายเป็นว่าหล่อนกำลังกรีดเสียงร้องแสนสุขสม หนีบสะโพกสอบไว้ ขณะที่เขาไม่หยุดสักวินาทีให้หล่อนได้พักหายใจ ตัวตนแข็งแรงรุ่มร้อนเคลื่อนไหวด้วยความเร็วแรง ยิ่งถี่ระรัวแรงมากขึ้นเท่าไรหล่อนจะกอดรัดลำคอแกร่ง ปล่อยให้วงหน้าหล่อเหลาที่ขมวดคิ้วเข้าหากันเกือบเป็นเส้นตรงโน้มลงตะบูมจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า กว่าตฤณภพจะสำนึกรู้ผิดถูกคงสายเกิน เมื่อเผลอถลำตัวล่วงเกินหล่อนเสียแล้ว และเขาไม่คิดปล่อยมือน้อยนี้ ต่อให้หล่อนจะผลักไสไล่ส่งเขาก็จะตาม สิ่งที่ทำได้ ณ ตอนนี้คือปลอบประโลมคนใต้ร่างด้วยอ้อมกอดสลับไปกับถ้อยคำหวาน และจุมพิตตราตรึง มือลูบวางบนศีรษะน้อยไม่ให้กระแทกชนกับหัวเตียง “พี่ชอบน้องเมย์มากนะ... พี่ขอโทษครับคนดี...” วงแขนแข็งแรงโอบกระชับกอดคนตัวเล็กแน่น พร่ำบอกคำชอบพอว่าหลงใหลใคร่หล่อนเท่าไร กายแข็งเกร็งขยับเข้า ๆ ออก ๆ อย่างใช้ความระวังในบางครั้ง ทว่าบางครั้งเขาก็ทนไม่ไหวต้องตามใจตัวเอง เมษาเองก็ไม่ปรารถนาให้เขาหยุด หากหยุดเสียกลางคัน... หล่อนคงขาดใจ อ้อนวอนร้องขอให้เขาทำมันต่อ ด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดพอกัน หล่อนแค่อยากรู้ว่าข้างหน้าคือแห่งหนใด หลังจากที่เขาจับจูงมือพามาถึงสวนดอกไม้สวยงามละลานตา ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวหล่อนเป็นครั้งแรกตั้งแต่มีลมหายใจมา เสียงหวานครวญครางหวีดร้องลั่นดัง แผ่นหลังบางแอ่นเกร็งเหนือที่นอนนุ่มแนบชิดกายอย่างไม่ให้เหลือช่องว่างระหว่างกัน แสงไฟวูบร้อนราวแผดเผาร่างของเขาให้ติดตามหล่อนไป ถึงปลายทางฝันสุดขอบฟ้าที่มีแสงดาวพราวระยับจับตา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more