Chapter 14

1457 Words

Chapter 14 3 เดือนที่แล้ว เจ้าของร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาสีน้ำตาลเข้มสลับขาเดินโอนเอน โอบบ่าสาวเอวบางร่างน้อยไว้เป็นที่พึ่งพา ตาปรือส่ายมองคนตัวเล็กอย่างแสนรัก “น้องหมวย... จ๋า... ที่นี่ล่ะ... บ้านพี่” เสียงออดอ้อนอ้อแอ้ว่าพลางฉีกยิ้มหวาน ตามที่ส่งกระดาษใบเล็กให้หล่อนกับมือ ไม่รู้เหมือนกันว่ามาถึงหรือไม่ถึงแน่ แต่ขาสะดุดกึกเลยต้องทิ้งน้ำหนักลงไปครึ่ง “โอย... หมอตฤณ... ตัวหนักยังกับควาย...” เสียงหวานบ่นพลางพยายามแบกท่อนแขนเป็นล่ำสันอย่างทุลักทุเล ตัวเองแทบยืนไม่อยู่ เดรสสีขาวเข้ารูปรัดเอวคอดกิ่วและรองเท้าส้นเตี้ย รวมถึงขนาดตัวที่ต่างกันเหมือนคู่ชกผิดรุ่น ทำให้ก้าวเดินได้อย่างยากลำบาก กว่าจะพาเขาขึ้นลิฟต์มาถึงหน้าห้องพัก “น้องหมวย... คนสวยของพี่ตฤณ” คำก็หมวย หมวย กอดบ้างหอมให้ชื่นใจ ตฤณภพบัดนี้กลายเป็นพวกไร้สติไปเสียแล้วโดยไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไร หลังจิบไวน์ ดื่มบรั่นดีตีกันมั่วไปหมด โสตประสาททั้งห้าของเขาคงไม่ทำงาน อันเนื่องมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทว่าจมูกยังรับรู้กลิ่นได้ดี... หอม... ไม่ฉุนไม่บางไป หอมในระดับที่พอดี ส่งกลิ่นไกลแต่ยิ่งใกล้ยิ่งหอม... “ทำไมน้องหอมจัง...? อาหมวย...” พูดพลันซุกปลายจมูกโด่งเป็นสันคมลงสูดกลิ่นจากกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มช็อกโกแลต ผลัดลงหอมแก้มขาวนวลที่ทำหลีกเลี่ยง “พี่ตฤณ... เมามาก... มาววไม่เอา...” หล่อนยกมือขึ้นปรามผลักหน้าทะเล่อทะล่าของเขา แก้มแดงฉ่ำขึ้นตามลำดับ เพราะความร้อนแรงของคุณหมอหนุ่ม ที่น้ำเมาเข้าปากก็เปลี่ยนเป็นคนละคนจากสุภาพบุรุษเป็นหนุ่มสุดหื่น! เข้าใจอยู่ว่าหมอก็คน แต่หมอตฤณไม่ควรคออ่อนเป็นเด็กวัยรุ่นหัดดื่มครั้งแรก! เมษาเองก็ดื่มไปพอสมควร โลกพร่ามัวกระทั่งพื้นที่ซ้อนกันลอย ๆ ทำให้ต้องกะพริบตาเพ่งมอง สะบัดหน้าไปมาไล่ความมึนตึง พาทั้งคนตัวหนักและตัวเองไปให้ถึงประตูไกลลิบตาทั้งที่มันอาจใกล้กว่าที่หล่อนคิดก็ได้ “อาหมวย... ห้องพี่เบอร์... อะไร? น้องเมาไหม? น้องจำได้หรือเปล่า? มากับใคร ออ... พี่ตฤณเองค่ะ” ตฤณภพคิดว่าเขาคงเมาขนาดพูดพร่ำถามตอบตัวเองได้ ทั้งที่เป็นนิสัยส่วนตัวอยู่แล้ว มือล้วงหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกง กอดคนตัวเล็กไม่ห่าง มันจึงร่วงลงพื้นให้เขาต้องก้มลงไปหยิบกุญแจเจ้าปัญหาที่มีมากกว่าหนึ่ง! จิ้มไม่เข้ารูกุญแจก็ปัดไปปัดมา หญิงสาวเลยคว้ากุญแจไว้แทนเพื่อมาช่วยเขาเปิดประตูสำเร็จ “เปิดประตูแค่นี้ไม่ไหว... พี่เมานะคะ... เมามาก” หล่อนต่อว่าด้วยความที่มีสัมปชัญญะมากกว่าเขาสักหน่อย ผลักประตูไม้สีโอ๊คเคลือบเงาพรวดเข้าห้องไปในสภาพคลานเป็นหมา ไม่ลืมกลับไปลากอีกคนเข้าห้องมาด้วยกันพิงแผ่นหลังของเขาไว้กับประตู “อาหมวย... น้องบอกว่า... พี่หล่อหรือเปล่า? จำได้อยู่นะ แปลว่าชอบใช่ไหม? ในรูปหรือว่าตัวจริงดูดีกว่า...?” “ไม่รู้... เอ๊ะ... มัว ๆ ขอดูดี ๆ อีกทีค่ะ” คนเมาถามมาคนมึนจะไม่โกหก หญิงสาวขยับตัวคืบคลานเข้าหา วางฝ่ามือล้อมร่างหนาไว้แล้วนั่งลงในฝั่งขวา หรี่ตาเล็กลงมองให้ชัด แววตาคู่หวานคมฉ่ำปรือขับวงหน้าหล่อเหลาให้ดูหวานขึ้นอีก ในรูปผ่านแช็ตที่ส่งมาตามไลน์กับตัวจริงเป็นคนละเรื่อง ไม่มีส่วนไหนบนวงหน้าหล่อเหลาที่หล่อนไม่ชอบเลย เจอกันทีแรกหล่อนดันนึกว่าเขาเป็นเกย์! “หล่อนะหล่อ... อือ... มั้ง...” “ขอบคุณครับ... น้องเมย์... คนสวยของพี่” ชายหนุ่มยิ้มรับคำชม ความกระวนกระวายใจกลัวว่าหล่อนจะไม่ถูกใจ ไม่มาไม่ว่าง ผิดนัดหรือหายไปเฉย ๆ หลอกให้แต่งตัวหล่อมานั่งรอเก้อในร้านอาหาร หายไปจนหมดสิ้น ดวงตาพร่ามัวไล่มองเดรสแขนยาวเข้ารูปรับเอวคอดบาง เปิดไหล่ข้างซ้ายเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียด กระโปรงสั้นประหน้าขา ไม่ว่าเมาเท่าไร หัวใจชายแกร่งกลับเต้นตุบลุ้นระทึกดังเสียงกลอง วูบไหวกับคำบอกลา “เมย์... กลับแล้วนา...” เสียงหวานแผ่วลง ฉับพลันกับที่ฝ่ามือหนาคว้าหมับเข้าต้นแขน แววตาคู่หวานคมทอประกายจรัส หลุบมองกลีบปากบางพร้อมสติขาดผึง! เดิมทีก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้มีสติอยู่แล้ว มือกระตุกท่อนแขนเล็กกำได้พอดีให้หล่อนเซเข้าหาอย่างงงงวย ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างตกใจ เมื่อริมฝีปากหนาหยักได้รูปปิดประกบปากหล่อนแผ่วเบา แม้พยายามหลบหลีกแต่ไม่เป็นผล พอหล่อนจะเอียงหน้าหนี มือหนาหยาบจับตรึงใบหน้าสวยไว้อย่างบังคับเอาแต่ใจ ขบเม้มริมฝีปากบางช้า ๆ เนิบนาบ หญิงสาวจับต้นชนปลายไม่ถูก อะไรที่ทำให้หล่อนมาจบลงตรงนี้ หัวสมองขาวโพลนจากการล่อล่วง ปากของเขาทั้งนุ่มทั้งหวาน... หอมกลิ่นองุ่นบาง ๆ อาจเป็นองุ่นสุกงอมที่หล่อนต้องพริ้มตาปิดลงชิมมันว่าอร่อยเท่าไร ความกลัวถูกดูดดึงไปกับจุมพิตดูดดื่ม จากกลัวที่จะจูบเขา กลัวเลยเถิดไปไกล ดันอยากจูบผู้ชายคนนี้เป็นบ้า! และเมื่อปลายลิ้นหนาจึงหาทางสอดแทรกเข้ากระหวัดเกี่ยวลิ้นน้อยไร้เดียงสาอย่างใจร้อน หล่อนทำเก้ ๆ กัง ๆ ใส่เขาเหมือนคนไม่เคยจูบใครมาก่อนเลยสักคน ชายหนุ่มพอรู้ว่าควรทำอย่างไรกับหล่อนดี อารมณ์ร้อนรุ่มเกิดขึ้นในระยะเวลาสั้น ๆ กับการแนบปากประกบ ถอย ดูดดึง ผ่านจุมพิตดูดดื่มกันเพียงไม่นาน ร่างไร้เรี่ยวแรงเมื่อสักครู่กลับมามีพละกำลังมหาศาล ดึงเอวคอดกระชับเข้าหาตัว พลันผลักร่างบางให้นอนราบลง ทาบทับไว้ด้วยเรือนกายกำยำ ตรึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้กับพื้น ภายใต้พันธนาการแกร่ง การแบกพาผู้ชายตัวโตมาจนถึงห้องอาจทำให้หล่อนหมดแรง หรือว่าหล่อนอาจเข้าข้างตัวเอง ทำไมถึงไม่สู้แรงเขา ฟาดด้วยฝ่ามือพิฆาต! อาวุธสักอย่างในห้อง มัดกล้ามบนร่างกายไล่เรียงถูไถกับกายสาว เมษาบอกได้เพียงผู้ชายคนนี้ร้อน! เผ็ดสะเด็ด เขาทำให้ผู้หญิงธรรมดา ๆ อยากลูบไล้สัมผัส แม้ในความเป็นจริงมือของหล่อนจะวางพักบนบ่ากว้างนิ่ง ๆ ไม่กล้าขยับเคลื่อนไปไหน หลายนานผ่านจุมพิตที่ชายหนุ่มต้องคอยสอนคนทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ความตั้งใจของเขาประสบความสำเร็จจึงผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงหน้าแดงก่ำใต้แววตาคมปลาบถูกจับจ้องทุกอณูอย่างไม่ละวาง ทั้งที่เขาไม่ได้เห็นมันชัดเจนนักแต่รับรู้ได้ว่าเป็นน้องเมษาของเขาแน่ ๆ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหน “ปล่อยเมย์... ค่ะ” “อุตส่าห์มาถึงรัง... พี่ ปล่อยได้ไงเล่าคุณน้อง...” “เมย์กัดจริง ๆ” “กัดสิ พี่ชอบ... ที่รัก กัดแรง ๆ... อาหมวยขาาา...” ปลายเสียงลากยาว เขาชอบที่จะหยอกล้อกับเมษา ซึ่งเขาก็ทำแบบนั้นมาตั้งแต่รู้จักกันผ่านการพูดคุย โทรหาบ่อย ๆ จนนัดเจอกันในคืนนี้ เรื่องผิดพลาดคือดันมานั่งเมาด้วยกันซะได้ “เมาแล้วพี่เป็นคนแบบนี้เหรอคะ?” “พี่... เป็นคนรักครอบครัวนะ... อย่างแม่พี่... แม่...” เสียงทุ้มสั่นไปอย่างไม่มีเหตุผล ในสีหน้าเศร้าหมองลง ฝ่ามือหนายังติดตรึงข้อมือเล็กยันไว้ คิ้วเรียวสวยเหนือดวงตาคู่หวานปรือชนกันยุ่ง ๆ จะว่าสงสารก็ไม่เชิง อย่าบอกนะว่าเขาเป็นพวกลูกแหง่ติดแม่? “คะ? เป็นอะไรอีก... เมาแล้วคิดถึงแม่?” “เปล่าครับ... พี่กำลังจะบอกว่า...” ทั่วทั้งวงหน้าหล่อเหลาเข้มเครียดจริงจังทำให้หล่อนยิ่งสงสัย “ว่า...?” “แม่อยากได้หลานมากเลย เรามาทำเรื่องสนุก ๆ กันดีกว่าเนอะ น้องหมวย... ของพี่ตฤณ” สิ้นคำ รอยยิ้มร้ายกาจเผยขึ้นตรงมุมปากเพียงครู่ คนเจ้าเล่ห์ขยับตัวลงรวบเอวคอดกิ่วตวัดขึ้นพาดบ่าลุกขึ้นยกหล่อนตัวปลิว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more