ร้ายซ่อนรัก

พบเจอกับพ่อของลูก

“ท่านค่ะ คุณญาณิสามาแล้วค่ะ” เลขาหน้าห้องต่อสายหาคนที่อยู่ในห้องทันที เมื่อเห็นร่างของคุณญาณิสาที่มาขอพบ

ญาดาเดินเข้าไปในห้องด้วยใจระทึก ชื่อที่อยู่หน้าห้องทำเธอหวั่นไหวที่สุด แต่ทุกอย่างทุกเก็บซ่อนไว้อย่างดี ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย

“สวัสดีค่ะ คุณตติภพ”

ญาดายกมือไหว้ ผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ สายตาของเขามองเธออยู่ตลอดเหมือนเฝ้ารอ และเมื่อเธอนั่งลง เขาก็โบกมือไล่เลขาที่พาเธอเข้ามาออกไปจากห้อง

“สวัสดี ยาหยี”

ตติภพ ธัญญาภิรมณ์ เอ่ยทักทายคนที่เขารู้จักดีที่สุด

ยาหยีหรือญาณิสา คืออดีตคนรักของเขา เขาเลิกกับเธอเพราะถูกเธอนอกกายนอกใจ เขาอาจจะเคยเจ้าชู้ แต่จริงจังกับเธอมาก คุณหนูยาหยีผู้แสนโยนและหัวอ่อนเป็นผู้หญิงที่เขาคิดจะแต่งงานด้วย

แม้แรกๆ เขาเพียงแค่ต้องการร่างกายที่ดูมีเสน่ห์ของเธอ แต่คบไปคบมา กลับตกหลุมรักเธอจนหมดหัวใจ แต่เธอกลับนอกกายเขามีคนอื่น เขาเลยขอเลิกเธอแล้วฝากทุกคำไว้ให้เธอได้เจ็บปวด ในขณะที่ตัวเขาเองก็เจ็บไม่ต่างกัน

แต่เลิกกับเขาเพียงไม่นาน ยาหยีก็หายไปจากวงสังคม รวมทั้งมหาลัยที่เธอเรียนอยู่ด้วย ตามหาที่ไหนก็ไม่เจอ ครั้นจะถามกับพ่อแม่เธอ พวกท่านก็รู้ดีที่สุดว่าเขากับเธอ จบกันได้แบบแย่สุดๆ

“เรียกญาดีกว่าค่ะ ดิฉันไม่สะดวกใจที่คุณตติภพ จะเรียกด้วยชื่อนั้น วันนี้ดิฉันมาติดต่อเรื่องโครงการก่อสร้างบ้านจัดสรรค่ะ หวังว่าแบบที่นำมาวันนี้ จะถูกใจคุณนะคะ”

ญาดาไม่รีรอ วางแบบที่เธอได้รับมาทั้งหมดลงบนโต๊ะทำงานตรงหน้า อยากออกไปจากตรงนี้จะแย่ เพราะคนตรงหน้าเอาแต่มองสำรวจเธอ จนเธอเริ่มวางตัวไม่ถูกแล้ว

“ผมไม่เอาแบบพวกนั้น คุณคงไม่รู้ว่าแฟ้มนี้ผมดูหมดแล้ว ถึงได้ส่งกลับไปให้พวกคุณ มันไม่ถูกใจผม ผมต้องการแบบใหม่” ตติภพเข้าเรื่องงานทันที

สายตาของเขาไม่จำเป็นต้องมองแฟ้มงานที่เธอวางลงสักนิด เขาเคยดูแล้ว เพราะก่อนหน้านั้นติดต่องานกับทางนั้นตลอด แบบบ้านแต่ละหลังไม่ถูกใจเขาเลย เขาเคยติดต่อยกเลิกสัญญาไปแล้วเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่ชาญวิทย์ที่เป็นประธานบอกเขาว่า ญาณิสาจะเป็นคนจัดการโครงการนี้แทน เขาจึงไม่ยกเลิกสัญญา และปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินการเหมือนเดิม โดยมีข้อตกลงว่า เธอต้องเป็นคนดำเนินงานนี้เองคนเดียว

“ถ้าคุณไม่เปิดมันดู คุณจะรู้ได้ยังไงคะ แค่คุณเห็นปกของมันคุณก็ตัดสินไปแล้วเหรอคะ ว่าคุณเคยเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน”

ญาดาได้รับรายงานแล้วว่า แบบที่เคยส่งให้เขาทั้งหมดถูกเขาปฎิเสธ เธอจึงร่างแบบขึ้นมาใหม่เองเมื่อสามวันก่อน มันมีแค่สามแบบ แต่บ้านจัดสรรส่วนใหญ่ ก็เลือกแบบคล้ายๆกันทั้งนั้น เธอว่ามันน่าจะใช้ได้ ถ้าคนตรงหน้าไม่เรื่องมาก

“เห้อ!”

เสียงถอนหายใจดังออกมาจากริมฝีปากหยักสวย มือที่เคยจับปากกา เอื้อมไปหยิบแฟ้มสีเดียวกันกับที่เคยดูมาแล้วเปิดดูด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย

สายตาคู่คมไม่ได้มองแฟ้ม แต่มองที่ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในห้อง เขาได้รับรายงานว่าเธอมากับเลขา แต่เขาอนุญาติให้เธอเข้ามาเพียงคนเดียว เพราะอยากรู้ว่าญาณิสาที่มาติดต่องานกับเขา ใช่คนเดียวกันกับญาณิสาที่เขาเคยรู้จักไหม

“คุณทำงานแบบนี้เหรอคะ” ญาดามองสบดวงตาสีน้ำตาลนิ่งๆ เขาไม่คิดจะมองแบบบ้านที่เธออดหลับอดนอนทำเลย เอาแต่มองเธอนิ่งๆ จนเธอรู้สึกอึดอัด อยากพาตัวเองหนีไปจากตรงนี้เต็มที แค่หายใจร่วมกับเขาก็รู้สึกอยากอ้วกเต็มทน

“หายไปไหนมา” แววตาสีน้ำตาลสวยดูวูบไหวเมื่อถามคำถามนั้น

“ดิฉันไม่จำเป็นต้องตอบค่ะ ช่วยถามเรื่องที่เกี่ยวกับงานด้วยนะคะ ถือว่าขอร้อง” ญาดาไม่เคยหลบตาเขาสักครั้ง เธอไม่ได้กลัวเขา และความโกรธเกลียดยังมีอยู่เต็มหัวใจ

วันที่เลิกกัน เขาตราหน้าเธอต่อหน้าคนอื่น ว่าเธอนอกใจไปนอนกับชายอื่น ทั้งที่เธอเสียคืนแรกให้เขา และเขาเป็นเพียงคนเดียวที่เธอนอนด้วย ถึงจะแค่ครั้งเดียว แต่ผลของมันก็ตกมาอยู่ที่เธอเต็มๆ เธอท้องลูกของเขาเพราะความสัมพันธ์ในคืนนั้น

“ถ้าไม่ตอบผมจะยกเลิกสัญญาทันที”

ตติภพพูดด้วยเสียงราบเรียบ ผู้หญิงตรงหน้าเปลี่ยนไปมาก แม้เธอจะไม่สวยสดเหมือนดอกไม้แรกแย้ม แต่ความสวยเธอยังมีไม่สร่างซา ส่วนความอ่อนหวานและความอ่อนโยนที่เคยมีจางหายไปหมดสิ้น มีเพียงความกระด้างเย็นชาส่งมาให้เขา

“ทำงานค่ะ”

ญาดาตอบเสียงเบา เขาไม่เคยรู้ว่าเธอเจออะไรมาบ้าง และเธอไม่เคยคิดจะให้เขารับผิดชอบเธอ เธอเลือกที่จะเลี้ยงลูกเองคนเดียว และจะไม่ให้เขาได้รับรู้ว่าเธอเลี้ยงเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่

“วันนั้นใช่คุณรึเปล่า”

วันนั้นเขาเกือบขับรถชนเธอ เขามั่นใจว่าใช่เธอแน่ๆ แม้เธอในวันนั้นจะดูแตกต่างจากวันนี้มาก ญาณิสาวันนั้นผิวหมองคล้ำ หน้าตาไร้สีสัน แต่เขาจำเธอได้ เขามั่นใจว่าใช่เธอแน่ๆ

“ค่ะ แค่นี้ใช่ไหมที่ต้องการ ดิฉันอยากทราบว่าคุณจะใช้แบบไหน ทางเราจะได้รีบดำเนินการก่อสร้างโดยเร็วที่สุด” ญาดาตอบและตัดบทเข้าเรื่องงานทันที เธอไม่ต้องการรื้อฟื้นอะไร เธอกับเขาจบกันไปนานแล้ว

“ผมยังไม่ได้ดู”

ตติภพพูดจบก็ก้มมองแบบบ้านในแฟ้มอย่างละเอียดเขาเป็นประธานก็จริง แต่เรื่องนี้ไม่มีอำนาจตัดสินใจเท่าไหร่ จึงต่อสายหาคนที่คิดว่าจะตัดสินใจเรื่องนี้ได้ดีที่สุด

“คุณดรีม ช่วยติดต่อหาพี่ตฤณให้ผมที” ตติภพสั่งงานเลขาเสียงเรียบ

เขากำลังจะคืนตำแหน่งให้พี่ชาย เพราะมีสิ่งที่อยากทำ พี่ชายที่บ่ายเบี่ยงงานทั้งหมดมาตลอด จึงมีส่วนร่วมในการตัดสินใจในโครงการนี้