ร้ายซ่อนรัก

พี่ชาย

ไม่นานร่างของผู้ชายคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง รูปร่างสูงโปร่งแต่กำยำกว่า ผมสีน้ำตาลสวยอ่อนกว่าสีของดวงตา ใบหน้าหล่อเหลามีแววเบื่อหน่าย ไม่สนใจอะไรสักอย่าง ช่วงตัวยาวๆก้าวมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผู้หญิงที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่

“เรียกมาทำไม”

ตฤณภพมองหน้าน้องชายต่างมารดานิ่งๆ ไม่สนใจผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ สักนิดเดียว ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะถูกตามตัวออกมาจากห้องทำงานกะทันหัน

“พี่ตฤณ นี่คุณญาณิสา เป็นตัวแทนของทางนั้น เธอรับหน้าที่ประสานงาน ต่อไปพี่ต้องทำงานกับเธอ” ตติภพพูดยังไม่จบด้วยซ้ำ พี่ชายของเขาก็มองผู้หญิงที่นั่งเงียบอย่างตกใจ

ญาดาเองก็ไม่ต่างกัน ตอนแรกเธอไม่ได้คิดจะสนใจคนข้างๆเลย แต่ทันทีที่หันมาเจอใบหน้าของเขา หน้าเธอก็เห่อแดงขึ้นทันที

เขาคือผู้ชายที่จูบเธออย่างเร่าร้อน ในวันสุดท้ายของการทำงานเป็นแม่บ้านโรงแรม

“หวัดดียาหยี”

แววตาสีน้ำตาลขี้เล่นส่งไปให้คนสวยตรงหน้า เขารู้จักเธอดี เพราะเธอเคยเป็นคนรักของน้องชายต่างแม่ ผู้หญิงที่เขารู้สึกเกลียดชังพอๆ กันกับน้องชายที่ทำหน้านิ่งอยู่ตรงนี้ เธอคงจำไม่ได้ว่าเคยเจอเขา ส่วนเขาจำได้ดีว่าเคยเจอเธอ

“เอ่อ….ค่ะ” ญาดารีบก้มหน้าลง เก็บซ่อนสีหน้าไว้อย่างรวดเร็ว เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ ว่าเธอคือยัยป้าที่เขาจูบในวันนั้น

ถ้าตติภพคือโชคร้ายที่สุดในชีวิต คนที่มองเธออยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน วันนี้คือวันซวยของเธอ

“หายไปไหนมา”

ตฤณภพอยากรู้เหมือนกัน ว่าผู้หญิงคนนี้หายไปไหนตลอด 6 ปี แม้จะไม่ได้สนใจเธอ แต่มันมีบางเรื่องที่เขาสงสัย และไม่เคยได้คำตอบ และเธอก็หายไปพร้อมกับคำตอบที่เขาพยายามค้นหามาตลอด

“ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับงาน ดิฉันไม่ตอบ” ญาดานั่งนิ่ง เธอไม่น่ารับงานนี้เลย แต่นี่เป็นงานแรก แม้รู้ดีแก่ใจว่ายังไงก็ต้องเจอ แต่เจอแล้วกลับรู้สึกแย่ชะมัด ทั้งที่ทุกอย่างมันก็จบลงไปแล้ว

“นี่....นอนกับฉันสักเดือนสิ แล้วฉันจะทำงานทุกอย่างให้ราบรื่น” คำพูดไม่น่าฟังออกมาจากปากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาคงอยากจะกวนประสาทเธอ แต่เธอไม่สนใจสักนิด ใบหน้าสวยๆ นั่นยังคงเรียบเฉย จนเขาที่รอดูปฏิกิริยาเธออยู่ ทำหน้าเบื่อหน่าย

“เก็บของๆ คุณไว้ใช้กับมือตัวเองเถอะคะ” ญาดาพูดจบก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืน เธอคิดว่าไม่ควรทำงานกับบริษัทนี้ต่อ เขาไม่ให้เกียตริเธอเลย เธอเองก็ไม่ควรให้เกียตริเขาเช่นกัน

“เดี๋ยวสิยาหยี…ญาณิสา พี่ตฤณเลิกเล่นสักที”

ตติภพมองผู้หญิงที่ลุกขึ้นยืนนิ่งๆ ระหว่างเขากับเธอมันจบแล้ว แต่ทุกวันที่ไม่ได้เจอเธอ มันเจ็บปวดหัวใจอยู่ตลอด และมันเป็นแบบนั้นมาตลอด 6 ปี เป็นถึงขั้นที่เขาไม่สามารถรับผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิตได้เลย

“ไม่ได้เล่น” ตฤณภพยังคงลอยหน้าลอยตาตอบ

6 ปีที่ผ่านมา เขาเปลี่ยนไปเยอะมาก จากหนุ่มแว่นที่เก็บตัวเงียบ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เขาเอาแต่เที่ยวเล่น ทั้งยังเปลี่ยนตัวเองจากหนุ่มแว่น เป็นหนุ่มหล่อที่สาวๆ ทั่วทั้งกรุงเทพต้องการทอดกายให้ และเขาก็ไม่เคยปฎิเสธใครสักคน ถ้าคนๆ นั้นเป็นคนที่เขาถูกใจ

“ถ้าพี่ไม่รับทำโครงการนี้ ผมจะทำเองทั้งหมด”

ตติภพมองหน้าพี่ชายนิ่งๆ เขาอยากจะทำโครงการนี้เอง แต่เพราะก่อนหน้านั้นคุยกับคนเป็นพ่อแล้ว ว่าจะคืนทุกอย่างให้พี่ชายต่างแม่ และตอนนี้มันถึงเวลาแล้ว แม้เขาจะอยากทำ แต่ยกให้พี่ชายทำคงดีที่สุด

“แกว่างรึไง ว่าที่เจ้าบ่าวแบบแก ว่างมากขนาดนั้นเลย” ตฤณภพสังเกตคนทั้งสองนิ่งๆ คนที่ยืนอยู่สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลย มีเพียงมือทั้งสองที่กำแน่น ส่วนน้องชายตัวดีก็ไม่ต่างกัน มีเพียงแววตาที่สั่นไหว จนมุมปากของคนพูดยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“ผมถึงได้เรียกพี่มานี่ไง ถ้าผมแต่งงานไปแล้ว ผมจะไม่มีเวลามาช่วยงานพี่” ตติภพถอนหายใจออกไปแรงๆ

ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกเลย จากที่ไม่ยินดียินร้ายเรื่องแต่งงาน พอได้เจอหน้าญาณิสาวันนี้ เขากลับรู้สึกแปลกๆ อยากกลับไปยกเลิกงานแต่งกับทางนั้น แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ อยากจะเริ่มใหม่กับเธอ ก็ดูเหมือนเธอจะไม่ต้องการเช่นกัน

“แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสองขวบรึไง ถึงต้องคอยช่วยอยู่ตลอด” ตฤณภพทำหน้าเรียบเฉยต่างจากเมื่อครู่

เขารู้งานทุกอย่างของที่บ้าน เพียงแต่ไม่อยากทำก็แค่นั้น เขาโกรธเกลียดคนตรงหน้า ที่เกิดมาแย่งทุกอย่างที่มันควรเป็นของเขาไป แม้เขาจะเคยแก้แค้นไปแล้ว แต่ยังรู้สึกว่ามันไม่พอสักนิด เขายังแค้นน้องชายต่างแม่อยู่เสมอและหาโอกาสเอาคืนอยู่ตลอด

“แสดงว่าพี่จะทำใช่ไหมครับ”

ตคิภพถามย้ำอีกครั้ง พี่ชายที่เห็นท่าทีจริงจังจำต้องพยักหน้า ในหัวคิดแผนการร้ายๆมากมายเพื่อเอาคืนน้องชาย แฟ้มเอกสารที่อยู่ในมือตติภพ ยื่นไปให้พี่ชายอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเขาตอบรับอย่างนั้น

“แบบบ้านที่ทางนั้นร่างมาให้ใหม่ พี่ช่วยเลือกแล้วคัดสินใจได้เลยครับ คุณญาณิสานั่งก่อนเถอะครับ” เมื่อคุยกับทางตัวเองเรียบร้อบ จึงกล้าเรียกให้ญาณิสานั่งลงคุยงานต่อ