“พี่ชาร์ลไหวไหมคะ?”
มือนุ่มแตะเบาๆที่หลังแขนขวา คำถามของผิงทำให้ผมหันไปมอง ส่ายหน้าช้าๆ ถอดหมวกที่ใส่อยู่ออกยื่นมันไปให้พี่คชา เจ้าของสนามแข่งกระชากมันไปจากมือ เดินสำรวจรอบตัวรถ จากนั้นก็มองมาที่ผม
“จ่ายค่าซ่อมให้กูเลยนะมึง! ทำอะไรสิ้นคิด!”
พูดจบรุ่นพี่ที่พวกเราทั้งกลุ่มเคารพก็เดินหนีไปอยู่ข้างสนาม ไม่นานรถคันที่ซีขับ กับรถคันที่ผมขับ ก็มีพนักงานของสนามมาขับมันออกไป ทุกอย่างค่อยๆกลับไปสู่สภาวะปกติ มีเพียงผมที่ยังยืนอยู่ที่เดิม และผิงที่ขยับตัวอย่างกระวนกระวาย
“พี่คะ! เหมือนเขาจะเริ่มแข่งแล้ว”
“ขอโทษนะ แต่ฉัน ทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว”
ผมหันไปมองเธอ บอกเธอเสียงแผ่ว ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มเจ็บปวด เธอพยักหน้าช้าๆ
“ผิงรู้ค่ะ รู้มานานแล้ว เพียงแต่มันยังอยากพยายามอีกนิด”
“ทั้งที่รู้ว่าไม่มีหวัง”
“ใช่ค่ะ ความพยายามไม่เคยทำร้ายใครนี่นา”
ผมเคยเกลียดเธอ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกต่างออกไป ใบหน้าสวยหว
