ผมพยุงคนที่มีสัดส่วนดีเหมือนนางแบบมาจนถึงชั้นห้า เป็นชั้นเรียนของนักศึกษาคณะบริหารภาคอินเตอร์ชั้นปีที่หนึ่ง การมาถึงของเราทั้งสองเรียกเสียงกรี๊ดจากเพื่อนของเธอ ผมรีบผละออกจากการพยุง แต่ทำไม่ได้ง่ายๆ ผิงกอดเอวผมแน่น พลางปั้นหน้ายิ้มแย้มส่งให้เพื่อน
“คิดจะทำอะไร?”
“เปล่านี่คะ ก็แค่เห็นว่าพี่โสด แล้วบังเอิญว่าผิงก็อยากจีบพอดี”
“ใครบอกว่าฉันโสด”
“พี่จะบอกว่าพี่คบอยู่กับพี่ซี? เสียใจด้วยนะคะ ตอนนี้คนทั้งมหาวิทยาลัยรู้กันหมดแล้ว ว่าพี่ไซซีคบหากับหมอปิยฉัตร ลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลดัง ถึงเขาจะมาทีหลัง แต่เขาถูกเลือกค่ะ ไม่ใช่พี่”
ผิงพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มีเพียงแววตาที่ฉายความเจ็บปวด และบางครั้งก็ฉายความสมเพชเวทนา ผมออกแรงผลักเธอออกไป หมุนตัวเดินหนีไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด
แม่ง! มีแต่คนมาพูดตอกย้ำ ผมต้องทำยังไง!
เพล้ง!
“นักศึกษา! คุณเตะถังขยะทำไม! อ้าว! คาลโลเองเหรอ เก็บขึ้นให้อาจารย์หน่อยส
