รสสวาทมิอาจลืม

คำสารภาพ

ตอนที่ 2

ตึกคณะนิเทศศาสตร์

ในยามเช้า เสียงคุยจ้อกแจ้กจอแจดังเข้าหูมาเป็นระยะๆ จากกลุ่มนักศึกษาที่รอเข้าห้องเรียนอยู่หน้าตึก

เหตุการณ์ต่างๆ ยังคงดำเนินต่อไปเหมือนทุกวันตามปกติ... เบญญาภาเองเข้าไปนั่งในห้องอ่านหนังสือกับเพื่อนเพื่อเตรียมตัวเข้าเรียนในคาบแรกของเช้าวันนี้เหมือนเช่นเคย...

เมื่อเช้าก่อนออกจากหอพักเธอรู้สึกแย่ ๆ เมื่อเธอส่องกระจกแล้วพบว่าตาของเธอทั้งสองข้างมีรอยคล้ำใต้ตาอย่างเห็นได้ชัด...ก็ใช่นะสิ! เธอแทบไม่ได้นอนเลย อีกทั้งทรวงอกของเธอก็มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำ ๆ เต็มไปหมด แล้วนี่เธอจะบอกกับเพื่อนที่เป็นรุมเมทว่ายังไงดีนะ เธอยังคิดไม่ตกเรื่องนี้เลย

เบญญาภาวางหนังสือไว้บนโต๊ะ เธออ่านไม่รู้เรื่อง เพราะมัวแต่คิดเรื่องเมื่อคืน แต่แล้วก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดที่ดังมาจากหน้าตึก เพื่อน ๆ หลายคนในห้องเดินออกไปตรงระเบียงว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ด้านล่าง แต่เบญญาภาไม่คิดจะลุกไปดู และเธอไม่คิดจะสนใจด้วย เธอยังคงนั่งอ่านหนังสือต่อไปตามปกติ... แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องก็ตาม

แต่เสียงกรี๊ดก็ยังคงดังขึ้นมาเรื่อย ๆ และคราวนี้ลามมาตามทางเดินของหน้าห้องเรียนที่เธอนั่งคอยอาจาย์อยู่ เสียงกรี๊ดดังลั่นจนทำให้เธออ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเบญญาภาเริ่มทนไม่ไหว ปิดหนังสือดังปัง!!! ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งทันที...

คราวนี้เพื่อนๆ ของเธอต่างพากันไปอออยู่หน้าประตูห้อง ใกล้ๆ ทางเดิน... เบญญาภาตัดสินใจเดินไปร่วมกลุ่มกับเพื่อนๆ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วเธอก็กระจ่าง...

ภาพที่เห็นคือ เขมทัศน์เดินถือกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ สีหน้ายิ้มแย้ม... เขายิ้มน้อยๆ เหมือนที่ชอบทำ แต่รอยยิ้มคราวนี้มันช่างดูอ่อนโยนในสายตาสาวๆ แต่สำหรับเบญญาภาแล้ว เธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็นรอยยิ้มของมัจจุราช...

“เบญ!!!...พี่ต้องขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยนะ ที่เผลอทำรุนแรงไป” เขาพูดเป็นเชิงอธิบาย น้ำเสียงของเขาอบอุ่น และทุ้มนุ่ม

“ช่วยรับกุหลาบของพี่ เพื่อเป็นการไถ่โทษเรื่องเมื่อคืนได้มั้ย” พูดจบเขาก็ยื่นกุหลาบช่อใหญ่ให้เธอ เขาทำแบบนี้กับสาว ๆ ทุกคนเลยหรือเปล่านะ เธอพลางนึกในใจ

“ยินดีที่ได้เจอพี่อีกครั้งนะคะ แต่ความจริงแล้วพี่ไม่จำเป็นต้องไถ่โทษอะไร” เธอพูดด้วยหัวใจเต้นรัวจนทำให้เธอหน้าแดงอย่างมากกับการที่ถูกอีกฝ่ายจ้องเอา ๆ โดยไม่ละสายตา เธอประหลาดใจสุดขีดกับภาพที่เขายืนอยู่ตรงหน้า ความทรงจำเรื่องเมื่อคืนที่เคยโกรธเขากลับพลันหายไปในชั่วพริบตา

เบญญาภาเริ่มรับรู้ถึงลางร้าย เธอจึงรีบหันหลังเตรียมหนีกลับเข้าห้อง... เขมทัศน์เห็นเข้าก็ตกใจ เขารีบดึงแขนเธอเอาไว้ โดยไม่สนใจสายตาตกตะลึงเพื่อนสาวของที่ยืนดูเหตุการณ์นี้อยู่...

จากนั้นเขมทัศน์ก็จับเบญญาภาให้หันตัวกลับมาแล้วยื่นช่อดอกไม้ในมือให้เธอ ก่อนที่เขาจะฉวยโอกาสนี้หอมแก้มเบญญาภา...ฟอด!!

หญิงสาวทำหน้าเหวอ เธออ้าปากจะด่าเขา แต่เขาชิงพูดอะไรบางอย่างที่จงใจให้เพื่อนของเธอในบริเวณนั้นได้ยิน...

“พี่ชอบเบญนะครับ”

พูดจบเขาก็เดินจากไปปล่อยให้เบญญาภากลายเป็นผู้เล่นเกมร้อยคำถามท่ามกลางหมู่เพื่อน ๆ ของเธอในห้องคนอื่น ๆ โดยที่เธอยังตั้งรับไม่ทันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น... แต่เพียงแค่ชั่วขณะที่เบญญาภาได้สติแล้วหันไปมองเขมทัศน์ก็เดินไปไกลเสียแล้ว เธอชะโงกหน้ามองไปที่ระเบียง เขายังส่งรอยยิ้มและสายตาอันเจ้าเล่ห์มาให้เธออีก แล้วไม่นานอาจารย์ที่สอนคาบแรกก็เข้ามาถึงห้องพอดี