ลิขิตแห่งรัก

ขุดมันเทศ1

ซ่งจื่อหรูกลับมาถึงก็เห็นเด็กๆล้างหน้าเรียบร้อย เดิมวันนี้อยากให้พวกเขาสวมชุดใหม่ แต่หากไปเจอกับเด็กคนอื่นอาจเกิดปมด้อยกับเด็กเหล่านั้นได้ จึงได้แต่หวีผมให้เรียบร้อย

หลี่จื่อเย่วกับหลี่ถิงถิงถักเปียสองข้างก่อนจะม้วนเป็นก้อนกลมๆ ปักด้วยดอกไม้ป่าสีชมพูสีเหลืองที่เก็บมาจากข้างทาง ดูแลเหมือนตุ๊กตาตัวน้อย หลี่ม่านอวี้ เดินออกมาเห็นซ่งจื่อหรูกำลังทำผมให้ซ่งจื่อห่าวพอดี นางหวีขึ้นก่อนจะรวบแล้วมัดก้อนกลมตรงกลาง ผูกด้วยผ้าแถบสีน้ำเงิน ปักด้วยปิ่นไม้ธรรมดา

"พี่สาม พี่สี่ทำผมให้ข้างงามหรือไม่เจ้าคะ"หลี่ถิงถิงถามหลี่ม่านอวี้ที่เดินออกมา

"อืมถิงถิงของพี่ งามมากนั่นจะเอาอาหารไปให้อารองกับกับอาสะใภ้รองหรือ"

"เจ้าค่ะ ข้าจะรีบไปรีบกลับแล้วจะกลับมากินข้าวเช้าที่นี่"หลี่ถิงถิงพูดจบก็คว้าตะกร้าวิ่งออกไปเร็วราวกับกระต่ายหลี่ม่านอวี้ได้แต่มองตามแล้วส่ายหัว จากนั้นก็ถอนหายใจ

"อย่าห่วงเลยพี่สาม พี่รองไปตามหาลุงใหญ่แต่เช้าแล้ว ถ้าอยู่ในหมู่บ้านเดี๋ยวก็เจอ"ซ่งจื่อหรูรู้ดีว่าหลี่ม่านอวี้กังวลสิ่งใด

"น้องสี่ เจ้าว่าสวรรค์ลงโทษที่เมื่อก่อนข้าทำไม่ดีหรือไม่"

"พี่สาม เรื่องที่ผ่านไปแล้วท่านอย่าใส่ใจเลย พวกเราแก้ไขอดีตไม่ได้ มิสู้ทำอนาคตให้ดีกว่าที่ผ่านมาหรือ" ซ่งจื่อหรูชอบให้โอกาสคนที่กลับตัวกลับใจเสมอ เสียงหวังซื่อดังออกมาจากในบ้าน

"อาเหิง อาหาน ม่านอวี้ อยู่ที่ไหนมาหาแม่เถอะ อาเหิงของข้า ฮือๆๆๆ ยายแก่ใกล้ตายนังตัวดีหลี่อ้ายเสิ่น ข้าจะฆ่าเจ้าฮ่าๆๆๆ"

"พี่สาม มารดาท่านตื่นแล้ว ไปดูแลนาง เถอะคงสะเทือนใจไม่น้อยนางหวังไว้มาก พอผิดหวังนางจึงเหมือนคนสติหลุด"

"สี่ปีเชียวนะ หากพี่ใหญ่ยอมพูดว่าอาสี่ทำอะไรกับเขาบ้างที่ผ่านมา ก็จะได้ช่วยหาทางแก้ไข ท่านแม่ก็ไม่ต้องหวังลมๆแล้งๆ" หลี่ม่านอวี้น้ำตาคลอ

"พี่สาม ท่านยกข้าวเข้าไปให้นางเถอะ ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่เจอใครขึ้นมาก็จะอาละวาดเอาอีก เรื่องบางเรื่องรื้อฟื้นไปก็ไร้ประโยชน์"

หลี่ถิงถิงไปส่งข้าวกลับมาแล้ว ทั้งสี่คนนั่งลงกินข้าวกัน หลี่ม่านอวี้กินกับแม่ของนางในห้อง ซ่งจื่อหรูอยากเข้าไปในมิติใจจะขาด ที่สำคัญนางอยากลงไปห้องใต้ดิน คงต้องเจรจากันหน่อยแล้ว

"พี่จะไปดูหน่อยว่าน้ำลดลงแค่ไหน นั่งกินดีๆนะ" สามคนนั่งกินกันเรียบร้อยพยักหน้าให้พี่สาว

ซ่งจื่อหรูนำข้าวมาห่อใบบัวสองห่อ ก่อนจะออกมานอกบ้าน เดินยังรั้วหลังบ้านเปิดประตูออกมาจากนั้นก็ข้ามลำธารไปอีกฝั่ง ยืนพูดเบาๆ

"นี่พี่ชาย มากินข้าวเถอะ นั่งๆนอนๆเฝ้าบ้านข้าทุกวันไม่เบื่อหรือ"

จิวอี้กับจิงเสวียนมองหน้ากัน เด็กคนนี้หมายถึงใคร นางรู้ว่าเป็นพวกเขาหรือ ไม่น่าเป็นไปได้ได้ เขาคือองครักษ์หลวง ฝีมือเป็นรองแค่ องครักษ์เงาอย่าเกาฟ่านกับเกาหมาเท่านั้น หากไม่อยากปรากฎตัวใครก็ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ใด

"นี่พี่ชายทั้งสอง ไม่หิวจริงหรือ ลำพังบ้านท่านอาฮั่วยังไม่พอกิน จะเหลือพอให้พวกท่านหรืออย่างไร"

ซ่งจื่อหรูโยนหินถามทางไปก่อน ดูแล้วสกุลฮั่วไม่ธรรมดาสองคนนี้น่าจะฝีมือดีพอควร อึดใจเดียวทั้งสองจึงยอมลงมาจากต้นไม้ยืนอยู่ตรงหน้าซ่งจื่อหรู จิงอี้ลูบท้ายทอยตนเองอย่างแก้เขิน

"แม่นางซ่ง อรุณสวัสดิ์ข้าจิงอี้ส่วนนี่จิงเสวียนพี่ชายข้า พวกเราเป็น"

" ช่างเถอะๆข้าไม่อยากรู้หรอก นี่เป็นข้าวเช้าต่อไปอย่ามานั่งเฝ้าแบบนี้อีก พวกท่านไม่คิดว่าตนเองเป็นโรคจิตหรืออย่างไร เที่ยวถ้ำมองคนอื่น"

ซ่งจื่อหรูบอกแก่บุรุษทั้งสองก่อนจะได้ยินเสียงหลี่ถิงถิงตะโกนเรียกจึงรีบข้ามลำธารกลับมาเข้าบ้านปิดประตูรั้วทันที

อะไรคือถ้ำมองจิงอี้ไม่เข้าใจ นี่ถ้าซื่อจื่อรู้ว่าพวกเขาถูกจับได้

"พี่ใหญ่ข้าอยากร้องไห้ หากญาติผู้พี่รู้พวกเราจะถูกทำโทษไหม"

"จิงอี้เจ้าร้องไห้ไปก่อน ส่วนข้าขอกินก่อนจะได้มีแรงไปเฝ้าท่านอ๋องเพื่อรับโทษ"

จิงอี้หยิบห่อข้าวมากินพอคำแรกเข้าปากก็ลืมท่านอ๋องกับซื่อจื่อไปแล้ว

"พี่สี่ ชาวบ้านมากันแล้วเจ้าค่ะ"หลี่ถิงถิงบอกพี่สาวทันทีที่นางมาถึง

"มาแล้วๆ ถิงถิงพวกเขามากันแล้วหรือ "

"เจ้าค่ะ อยู่ที่ลานต้นไหว ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าก็อยู่ที่นั่นด้วย"

"อยู่บ้านเป็นเด็กดี สักพักพี่อาไช่จะมาเล่นด้วย อย่าเสียงดังป้าสะใภ้ใหญ่ไม่ค่อยสบายเข้าใจหรือไม่" ซ่งจื่อหรูสั่งเด็กทั้งสาม หลี่อาไช่สิบขวบแล้วเขาแก่กว่าหลี่ถิงถิงหนึ่งปี ซ่งจื่อหรูให้เขามาคอยดูแลน้องๆ

ทั้งสามคนพยักหน้าซ่งจื่อหรูเรียกหลี่ม่านอวี้ให้มาคอยช่วยดูเด็กๆด้วยตอนนี้หวังซื่อนอนหลับ ซ่งจื่อหรูออกไปแล้ว เมื่อวานชาวบ้านที่มาซ่อมแซมบ้าน ช่วยต่อโต๊ะกับเก้าอี้ไม้ไผ่ไว้ให้หลายตัว หลี่ม่านอวี้นั่งลงน้ำตาค่อยไหลมีมือมาจับที่มือของนางสองข้าง เงยหน้าก็เห็นดวงตาสดใสสองคู่

"พี่สาม อย่าร้องไห้เลยเจ้าค่ะพี่ใหญ่บอกว่าร้องไห้ไม่ช่วยแก้ไขสิ่งใด" ซ่งจื่อเย่วปลอบใจนาง

"พี่ใหญ่ไม่ตำหนิท่านหรอก ต่อไปสิ่งใดไม่ควรทำท่านไตร่ตรองให้เป็นก็พอ " ซ่งจื่อห่าวพูดให้กำลังใจอีกคนหลี่ม่านอวี้ยิ้มให้เด็กทั้งสองสักพักหลี่อาไช่ก็มา

"พี่สาม ข้าไม่ได้เกลียดท่านนะ ไม่ได้เกลียดอาเล็กด้วย แต่ข้าเกลียดท่านย่ากับอาสี"หลี่ถิงถิงเอ่ยตรงๆจนหลี่ม่านอวี้ต้องห้ามนาง

"น้องห้า วาจาเช่นนี้ต่อไปอย่ากล่าวส่งเดช ท่านย่านางเป็นผู้อาวุโส หากไม่อยากจมน้ำลายชาวบ้านว่าเจ้าอกตัญญูวันหลังอย่าได้เอ่ยอีก" หลี่ถิงถิงยักไหล่มองบน

"เหอะ ผู้อาวุโสพี่สามข้าไม่เห็นว่านางจะทำตัวน่าเคารพตรงไหนเลย ไปช่วยพี่อาไช่ชุดแปลงผักดีกว่า" หลี่ม่านอวี้อ่อนใจ น้องห้าเถรตรงเกินไปจริงๆ