ลิขิตแห่งรัก

ตีคนระบาย

หลี่ฝูเหยาเอ่ยปากกับผู้นำอีกสองหมู่บ้านแล้วถอนหายใจ ซ่งจื่อหรูไม่ออกความเห็น นางตกลงกับหวังซื่อแล้วว่านางจะเล่นบท หลานสาวแสนกตัญญู ชาวบ้านพากันคัดมันเทศหัวใหญ่ หัวเล็ก เกาลัดถูกกระเทาะเปลือกเกือบหมดแล้ว

"ท่านปู่ทุกท่าน ข้าคำนวณแล้วจะได้มันเทศบ้านละ50ชั่ง เกาลด20ชั่ง เศษที่เหลือเอาไว้ทำพันธุ์เพื่อปลูกตอนฝนลง เห็นด้วยหรือไม่เจ้าคะ"

ซ่งจื่อหรูขอความเห็นยังไงก็ช่วยกันขุด ต้องให้พวกเขาแสดงความคิดบ้าง ด้านอกเริ่มมีเสียงคนโหวกเหวกโวยวายอยู่ตรงทางเข้า มองออกไปก็เห็นคนจำนวนมากวิ่งตรงเข้ามาจะแย่งมันเทศ ชาวบ้านจึงคว้าไม้ป้องกัน หัวขโมยคนนึงโกยมันเทศใส่ถุงก่อนจะผลักหลี่ม่านอวี้จนล้มลง จากนั้นก็เหยียบขานางจนหลี่ม่านอวี้ร้องไห้ออกมา หลี่ต้าโจวเห็นบุตรสาวถูกทำร้ายก็คว้าท่อนไม้ตรงเข้าไป ซ่งจื่อหรูกระชากท่อนไม้มาจากหลี่ต้าโจว

อยากตายนักใช่มั้ยได้เจ๊เคยฟาดไอ้เด็กอันธพาลที่เกเรซ่งอวิ่นห่าวจนแตกกระเจิงมานักต่อนักแล้ว ขนาดครูพละที่บลูลี่อาห่าวเจ๊ก็ทุ่มกลางโรงยิมมาแล้ว หัวหน้าคนงานที่ชอบก่อม๊อบพวกนั้นอีก ตั้งแต่มาที่นี่เจ๊อึดอัดจะตายอยู่แล้วเอะอะก็ผู้อาวุโสขอระบายหน่อยเถอะมาๆแม่จะฟาดให้หมดเลย

อยากลองของก็มา ยิ่งคิดถึงไอ้คนทรยศซ่งอู่อีกนิสัยคนพวกนี้ก็เหมือนอาผู้ชายของนางคนนั้นแบบนี้ต้องฟาดๆๆๆ ตุบตับๆๆๆๆๆๆพียงพริบตาเดียวคนต่างถิ่นที่มาก่อเรื่องต่างก็นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้น มันเทศหล่นกระจายทั่วบริเวณ ซ่งจื่อหรูยืนเท้าเอวปักท่อนไม้ลงบนพื้นเป่าปากเพื่อดับอารมณ์ มองด้วยสายตาเย็นเยียบ ไอสังหารจากเด็กคนนี่ทำเอาเหมือนกับตอนนี้พวกเขายืนอยู่กลางฤดูเหมันต์เลยทีเดียว ชาวบ้านที่ยืนดูถึงกับลูบคลำตัวเอง เด็กคนนี้เวลาโกรธน่ากลัวจริง

ชาวบ้านบางส่วนที่มาด้วยไม่ได้ลงมือ แต่ยืนสงบนิ่ง

"ใครใช้พวกเจ้ามาก่อความวุ่นวายที่หมู่บ้านพวกข้า หากไม่พูดข้าจะตีให้ตาย"ซ่งจื่อหรูใช้ท่อนไม้ชี้หน้า

"ก็หมู่บ้านพวดเจ้าเห็นแก่ตัว มีเสบียงแต่แอบเก็บไว้เอง ไม่ยอมแบ่งพวกเรา"ท่านป้าคนนึงเอ่ยขึ้น

"ท่านป้าท่านนี้ท่านมาจากหมู่บ้านไหน อะไรคือไม่แบ่งเสบียงให้พวกท่านพูดมาให้ชัดเจน"

ซ่งจื่อหรูถามสตรีวัยกลางคนที่ถูกนางตีจนหัวโนราวกับหัวหมู

" ข้ามาจากหมู่บ้านเหอหยวน ส่วนพวกเขามาจากหมู่บ้านเถา พวกขี้ขลาดนั่น มาจากหมู่บ้านจินม่าย ทีนี้เจ้าก็แบ่งอาหารให้พวกเราได้แล้ว" หญิงชราคิดว่านางเป็นเด็กจึงไม่ใส่ใจ

"ท่านป้า ข้าไม่เข้าใจขอถามหน่อยเหตุใดหน้าท่านหนาเสียกว่าถนนอีก ท่านมาให้พวกเราแบ่งอาหารถือสิทธิอันใดกัน เจ้าช่วยพวกข้าหามาหรือ"

"นี่..พวกเจ้าสามหมู่บ้าน ผู้ใหญ่ตายหมดแล้วเหรอถึงให้เด็กตัวเท่านี้มาออกหน้ากัน เหอะบิดามารดาเจ้าไปไหน ไม่รู้จักอบรมบุตรสาว" หญิงคนนั้นเถียงสู้ไม่ได้ก็โวยวาย

"ถึงข้าไม่มีพ่อแม่อบรมสั่งสอน แต่ก็ไม่เคยมาแย่งจานข้าวคนอื่น พ่อแม่ของท่านไม่สอนหรือว่าควรมียางอาย แม้แต่สุนัขยังไม่แย่งชามตัวอื่นเลย"

หญิงชราโวยวายหยาบคายใส่ ซ่งจื่อหรูนึกถึงแม่เฒ่าหลี่ขึ้นมาทันทีคนหน้าหนาแบบแบบนี้มีอยู่ทุกที่จริงๆ

"ท่านป้าคนนี้ข้าหลี่ฝูเหยา เป็นหลี่เจิ้งที่นี่และดูแลสามหมู่บ้าน นั้นผู้นำหมู่บ้านไป๋ซาน ส่วนนั้นผู้นำหมู่บ้านเถาซาน เจ้าอยากพูดอะไรก็พูดมา "

"ข้าต้องการแบ่งเสบียง พวกข้าเดินทางมาไกล กว่าจะมาถึงเสียเวลาตั้งสามวัน"

"อ้อ อยากให้เราอย่างเสบียงให้นี่เอง แม่หนูสี่เจ้าว่าอย่างไร" หลี่ฝูเหยาหันไปถามซ่งจื่อหรูเพราะนางคือคนหามันมา

"แม่หนูสี่หมู่บ้านไป๋ซานก็เคารพการตัดสินใจของเจ้า แล้วท่านล่ะผู้นำหมู่บ้านเถาซานละ" ไป๋เมิ่งซานเอ่ยปาก

"ข้าก็ฟังแม่หนูสี่เช่นกัน ของสิ่งนั้นหากไม่ใช่นางพาพวกเราไปหาพวกเราก็คงไม่รู้ว่ามันกินได้"

เมื่อความเห็นตรงกัน คนที่ยืนอยู่ไม่ได้เข้าร่วมก่อความวุ่นวายก็เดินขึ้นมาด้านหน้า เขารู้ว่าจริงๆเด็กคนนี้คือผู้นำ จึงเอ่ยปาก

"แม่หนูน้อย ข้าจินหลงเป็นผู้นำหมู่บ้านจินม่าย อยากทราบว่าเจ้าจะพอช่วยเหลือพวกเราได้หรือไม่ หมู่บ้านข้าอาหารหายากเต็มทีแล้ว ทางการเองก็ยังไม่แจกจ่ายเสบียง"

"ท่านปู่จิน ขอกล่าวตามตรงเราสามหมู่บ้านกว่าจะได้มาล้วนไม่ง่าย หากรอแต่ความช่วยเหลือหรือเสบียงที่ทางการมาแจก ภูเขาทั้งสองลูกคงมีหลุมศพของผู้คนอดอยาก เรียงรายนับไม่ถ้วน ไม่ว่าเด็กคนท้องหรือแม้แต่หญิงชราเราก็ต่างก็ช่วยเหลือกันหาและขนกลับมา สตรียังต้องทิ้งด้ายกับเข็มมาลงมือทำงานหนักเช่นนี้ มิใช่ว่าพวกเราใจดำ เอาเช่นนี้เถอะ พวกเราขึ้นไปขุดจากเขาชิงลั่ว หมู่บ้านพวกท่านอยู่อีกด้าน น่าจะหาเจอไม่ยาก ร่วมมือกันหน่อย ข้าจะวาดรูปต้นมันเทศให้พวกท่าน ส่วนวันนี้ก็เอาไปคนละสามหัว คนที่ก่อเรื่องให้เพียงแค่หัวเดียว ข้าไม่ได้ใจดี แต่พวกเรามีงานต้องทำ ไม่ว่างมานั่งเก็บศพผีอดอยากแถวนี้หรอก ท่านปู่ทั้งสามเห็นดีด้วยหรือไม่"

ทั้งสามคนพยักหน้า ชาวบ้านส่งมันเทศให้ชาวบ้านเหล่านั้น ซ่งจื่อหรูขอกระดาษกับหลี่ฝูเหยา วาดต้นมันเทศส่งให้สามภาพ ทุกอย่างเรียบร้อย

"ท่านปู่จิน พึ่งคนอื่นมิสู้พึ่งพาตนเอง อยู่ใกล้เขาหากินกับเขา อยู่ใกล้น้ำก็หากินในน้ำ มัวแต่รอผู้อื่น ดินกลบหน้ายังไม่รู้ว่าผู้อื่นจะช่วยหรือไม่ ที่ควรพูดข้าก็พูดแล้ว พวกท่านสามหมู่บ้านกลับไปเถอะ วันหลังให้มาถามไถ่กันดีๆ ข้าซ่งจื่อหรูคนนี้บอกได้ก็คือได้ข้าบอกตีก็คือตี"ซ่งจื่อหรูเอ่ยพร้อมกับส่งสายตาอำมหิตออกไปจนชาวบ้านที่ก่อเรื่องถึงกับขนลุก

คนก็แยกย้ายกันไป ซ่งจื่อหรูนั่งลงพร้อมกับตรวจดูข้อเท่าหลี่ม่านอวี้

"ดูเหมือนแค่ฟกช้ำ ไม่ถึงกับแตกหัก ยาที่พี่รองนำมายังอยู่หรือไม่เจ้าคะ"

"ยังอยู่ เดี๋ยวข้าจะพานางกลับบ้านทายาเจ้าสี่เหตใดเพียงแค่มันเทศจึงเกิดปัญญาเพียงนี้"

หลี่ต้าโจว รู้สึกผิดเขาไม่น่าหลุดปากเผลอพูดตอนที่ดื่มสุรากับคนของสามหมู่บ้านนั้น

"ความอดอยาก ทำได้ทุกอย่าง บางครั้งเข่นฆ่ากันเองเอาเนื้อพวกเดียวกันมากินก็มี ทุกท่านต่อไปพวกเราสามหมู่บ้านต้องร่วมมือร่วมใจ หากพวกเราขยันไม่เกียจคร้านเช่นพวกเขา ก็ไม่ต้องไปยืนขออาหารให้คนอื่นเขาปิดประตูใส่หน้าเช่นนี้ ปู่ใหญ่ที่เหลือฝากพวกท่านแล้ว สามวันมานี้ข้าอยากพักผ่อนอยู่ที่บ้าน หากมีเรื่องสำคัญจริงๆ ค่อยให้คนไปตาม ข้าเหนื่อยจริงๆ"

ซ่งจื่อหรูหันไปพูดกับชาวบ้าน ทุกคนได้ยินถึงกับขนลุก มีคนอดอยากจนทำเช่นนี้ด้วยหรือน่ากลัวจริงๆ ทุกคนรับปาก ซ่งจื่อหรูคิดว่าตนเองโชคดีที่ทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ผู้คนที่นี่ไม่ใช่พวกร้ายกาจเหมือนนิยายที่เคยอ่านมาค่อยใช้ชีวิตง่ายหน่อย