ลิขิตแห่งรัก

พวกเจ้าคือคนๆเดียวกัน

หลี่ฝูเหยาลูบหัวนางเบาๆ เด็กคนนี้แบกความหวังคนทั้งหมู่บ้านเอาไว้ พวกเขาที่เป็นผู้ใหญ่กลับไม่ได้เรื่อง คบเพลิงที่ทำไว้นางนำมาให้ชาวบ้านใช้เพื่อจัดการมันเทศให้เสร็จโดยไว ชาวบ้านบางคนปาดน้ำตา ชีวิตพวกเขาต่อไป ไม่ต้องมองดูลูกหลานค่อยๆหมดลมหายใจต่อหน้าอีกแล้ว

ซ่งจื่อหรูบอกลาหลี่ฝูเหยาเขาสั่งให้หลี่ซ่งเหวินไปส่งนาง ซ่งจื่อหรูเอ่ยขอบคุณแต่แสงจันทร์สว่างจึงอยากเดินกลับเอง นี่ยามห้ายแล้ว ที่บ้านคงนอนหมดแล้วเห็นฮั่วเฟยหรงยืนรออยู่ เขาไม่พูดอะไรเพียงแค่นั่งลงให้นางขี่หลัง ซ่งจื่อหรูไม่แง่งอนแต่อย่างใดนางยอมให้เขาแบกแต่โดยดีไม่มีการพูดคุยจนถึงบ้าน ฮั่วเฟยหย่งเห็นบุตรชายแบกซ่งจื่อหรูเข้ามาก็ไม่ว่าอะไร

"นางคงเหนื่อยมาก หลายวันมานี่เพื่อปากท้องชาวบ้าน นางลำบากไม่น้อยเลยหรงเอ๋อร์เจ้าพานางไปนอนเถอะ ให้ท่านแม่เจ้าดูแลนาง พวกเราต้องไปแล้ว อาจไปนานกว่านั้นท่านแม่ของเจ้ารับรู้แล้ว"

ฮั่วเฟยหรงพยักหน้าก่อนจะพานางไปนอนอีกห้อง เพราะเด็กๆนอนกับฮั่วหราน หลังจากวางนางลง ก็ยืนมองก้มลงจูบหน้าผากนางเบาๆ กระซิบที่ข้างหู

"เด็กดีข้าจะรีบกลับมา เจ้าอย่าซุกซนให้มากนะรักษาตัวดีๆ"

ซ่งจื่อหรูนอนหลับ ความฝันเมื่อคืนยังตามมาหลอกหลอนนางจนในที่สุดนางก็ตื่นขึ้นมา นางนอนอยู่บนเตียงอีกห้อง เด็กๆคงนอนกับอาสะใภ้ ซ่งจื่อหรูจึงพาตนเองเข้าไปนอนในมิติ

**บนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ มีร่างสองร่างนอนจับมือกัน ชายหนุ่มคนนึงกำลังลังกุมมือเด็กสาวในชุดโบราณสีฟ้า ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ในห้องเรียงรายไปด้วยรูปถ่ายของชายหญิงที่มีทุกช่วงวัย ในอิริยาบถต่างๆ ตามสถานที่ท่องเที่ยว ติดอยู่ทั่วห้องรวมถึงรูปบานใหญ่ที่เขาจบการศึกษาพี่สาวกอดและหอมแก้มเขาใบหน้านั้นเปื้อนยิ้มอย่างภูมิใจมีความสุข

ยามเหมา(05.00-07.00) ซ่งจื่อหรูลูกขึ้นมาเตรียมมื้อเช้า วันนี้ลุงใหญ่ต้องเดินทางไปอำเภอเป่าซานเพื่อส่งหลี่หานและหลี่เหิงสอบถงเซิง ควรเตรียมของกินให้สักหน่อย เห็นหน่อไม้ที่เหลือจากเมื่อวานจึงคิดว่าวันนี้จะต้มหน่อไม้ตากแห้ง พาเด็กๆไปขุดรากบัวมาทำผงรากบัวเอาไว้ หากสำเร็จสามารถเจรจากับร้านของเถ้าแก่เหลียงได้น่าจะเป็นการดี เสียงกุกกักและเสียงเถียงกันข้างนอกทำให้ซ่งจื่อหรูลุกออกมาดู ก็เห็นจิงอี้กับจิงเสวียนเปียกมะลอกมะแลก สภาพดูทุลักทุเลอย่างมาก จึงอดขำไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยปาก

"พี่จิงอี้ พี่จิงเสวียน พวกท่านไปทำอะไรมาถึงได้เหมือนลูกหมาตกน้ำขนาดนั้นเจ้าคะ"

"เอ่อ แฮะๆแม่นางซ่ง คือคุณหนูของพวกเราติดใจโจ๊กปลาคราวก่อน ข้าได้ยินนางละเมอว่าข้าอยากกินโจ๊กปลาอีกจังเลย จึงพากันไปจับน่ะ" จิงอี้อธิบาย

"แล้วพวกท่าน จับได้กี่ตัวล่ะเจ้าคะ"ซ่งจื่อหรูถาม

"เอ่อ มันว่ายเร็วกว่ากระต่ายอีก ข้าจับไม่ได้เลย แม่นางซ่งเจ้าว่าพวกข้าไร้ความสามารถหรือเปล่า เจ้าคงไม่ดูถูกพวกข้าใช่หรือไม่"

"ฮ่าๆๆๆนี่พี่ชาย ใครเขาเปรียบเทียบปลากับกระต่ายกัน วางใจเถอะข้าขังปลาไว้ในตระกร้าหลายตัวเดี่ยวจะทำให้นางเอง พวกท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ หากเป็นหวัดจะลำบาก"

ซ่งจื่อหรูซาวข้าวจากนั้นนำขึ้นตั้งไฟ นำไข่มาตอกใส่ชามตีจนเนียน ผสมน้ำเหยาะเกลือ ตังแบ่งใส่ชามเล็กๆให้เด็กๆ นำไข่ไปนึ่ง แบ่งข้าวสารมาทำโจ๊กปลาให้ฮั่วเฟยเซียน ซ่งจื่อเย่วก็ชอบโจ๊กปลา มีเพียงซ่งจื่อห่าวที่ไม่ชอบกลิ่นคาวของปลา ข้าวเดือดแล้ว ช้อนเอาน้ำข้าวใส่ถ้วยเติมน้ำตาลทรายแดง คนให้เข้ากัน ได้ยินเสียงด้านในกุกกักเด็กๆคงตื่นแล้ว

ไข่ตุ๋นสุกกำลังดีเนื้อเนียน โรยหอมซอยลงไป ก่อนจะต้มน้ำล้างหน้าให้เด็กๆ เมื่อคืนฝันถึงเจ้าลูกเต่าน้อยซ่งอวิ่นห่าว ตื่นมาจึงทำอาหารที่เขาชอบที่สุดคือไข่ตุ๋น ยังจำได้ดีหลังจากที่คุณปู่จากไป เหลือเพียงสองพี่น้อง

"อาเจ้ พี่ทำไข่ตุ๋นอร่อยที่สุดแล้ว"ซ่งอวิ่นห่าวเอ่ยชม

"อย่างเดียวเองเหรอ พี่ทำเป็นตั้งหลายอย่างเจ้าเด็กบ้า"ซ่งเหลียนฮวาย่นปากใส่น้องชาย

"แต่ผมว่าไข่ตุ๋นเป็นอย่างเดียวที่พี่ทำแล้วไม่ไหม้นี่ครับ"

ซ่งอวิ่นห่าวหัวเราะเวลาที่หยกล้อพี่สาวได้คือตอนทำครัว ซ่งเหลียนฮวาเพอร์เฟคทุกย่างยกเว้นงานครัว

จากนั้นเพื่อเอาใจเจ้าเด็กแสบ หากมีเวลาซ่งจื่อหรูในชาติก่อนก็จะศึกษาเรียนรู้การทำอาหาร เพื่อปิดปากเจ้าเด็กตะกละนั่น ซ่งจื่อหรูยืนยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนเอ่ยเบาๆกับตัวเอง

"เจ้าลูกเต่าน้อย นายสบายดีหรือเปล่า อาเจ้สบายดีไม่ต้องห่วงนะ"ซ่งจื่อหรูยิ้มให้กับท้องฟ้า

ฮั่วหรานเห็นภาพนี้ก็รู้สึกอยากปลอบนาง ตัวเล็กเพียงนี้ยังฝืนยิ้มให้กับโชคชะตาที่ผ่านมา เป็นเด็กที่แข็งแกร่งจริงๆ

"อาหรู ตื่นแต่เช้าเชียวมีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่"

"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะอาสะใภ้ ทุกอย่างเสร็จหมดแล้วเจ้าค่ะ เด็กๆตื่นแล้วหรือเจ้าคะ"

"ตื่นแล้วกำลังสอนเซียนเอ๋อร์พับผ้าห่มอยู่นะ"

ทันทีที่ฮั่วหรานพูดจบ ขาสั้นๆสามคู่ก็จับมือกันวิ่งมาในครัวก่อนทักทายอย่างอารมณ์ดี

ซ่วจื่อเย่ว/ซ่งจื่อห่าว"อรุณสวัสดิ์พี่ใหญ่ อรุณสวัสดิ์ท่านอาสะใภ้"

ฮั่วเฟยเซียน"อรุณสวัสดิ์ท่านแม่ อรุณสวัสดิ์พี่สะใภ้"

"เซียนเอ๋อร์ ใครให้เรียกพี่จื่อหรูแบบนี้กัน ผู้อื่นมาได้ยิน พี่จื่อหรูจะเสียหาย"ฮั่วหรานดุบุตรสาว ฮั่วเฟนเซียนทำหน้าตาเหรอหรา

"วันก่อนข้าถามพี่ชายว่าท่านชอบพี่จื่อหรูใช่หรือไม่ พี่ชายบอกว่า อะแฮ่ม เซียนเซียน พี่ชายไม่อยู่ต้องคอยดูแลพี่จื่อหรูให้ดีๆ อีกหน่อยพี่จื่อหรูจะมาเป็นคนในครอบครัวของเรา และเจ้าก็ต้องเรียกนางว่าพี่สะใภ้ เข้าใจหรือไม่ แบบนี้เจ้าค่ะ"

ฮั่วเฟยเซียนกลัวพวกเขาไม่เชื่อ จึงทำท่าทางล้อเลียนฮั่วเฟยหรงพี่ชาย

"นี่เซียนเซียน คำพูดเหล่านี้ล้อเล่นไม่ได้ อย่าไปเรียกข้างนอกรู้หรือไม่"

ซ่งจื่อหรูนั่งลงลูบผมนางก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน แม้ไม่รู้ว่าเจ้าบ้านั่นพูดอะไรกับน้องสาวบ้าง แต่ในใจซ่งจื่อหรูตอนนี้รู้สึกหวั่นไหวแล้ว

"อ้อถ้างั้นเรียกเฉพาะตอนอยู่ในบ้านก็ได้ใช่ไหมเจ้าคะท่านแม่"

ฮั่วเฟยเซียนหันไปถามมารดา ยังไม่ทันตอบก็ได้ยินเสียงเกราะไม้ที่ประตูเคาะดังขึ้น หลี่อาไช่มารับสำรับให้ปู่เก้าแล้ว

"อรุณสวัสดิ์พี่สี่ อรุณสวัสดิ์ท่านน้าฮั่วขอรับ จื่อเย่วจื่อห่าว เซียนเซียน สวัสดี"

"อืม อาไช่วันนี้พี่จะทำหน่อไม้ตากแห้งและพากันไปขุดรากบัวตอนบ่าย หากเจ้าอยากช่วยก็มาได้ จริงสิเห็นไหที่บ้านเจ้ามีเยอะมากไม่ได้ใช้หรือ"

"เมื่อก่อนใช้ทำผักดองขอรับ ตั้งแต่ท่านแม่ถูกลุงใหญ่เอาตัวไป พวกเราก็ไม่ได้ใช้ขอรับ ถ้าพี่สี่ต้องการข้าจะนำมาให้"หลี่อาไช่ยื่นมือมารับตระกร้า

"ขอบใจมาก ให้เด็กๆในหมู่บ้านไปข่วยขนนะ เดี๋ยวพี่ทำขนมให้กิน"

"ข้ารอท่านปู่ทานข้าวเรียบร้อยข้าจะรีบมา ช่วย พี่สี่ท่านน้าข้าไปก่อนนะขอรับ"

หลี่อาไช่หิ้วตระกร้าเดินจากไป ฮั่วหรานมองตามก่อนเอ่ยเบาๆ

"ช่างเป็นเด็กดีเสียจริงๆ พ่อกับแม่ไปไหนหรือ เหตุใดทิ้งเด็กน้อยเพียงนี้ไว้กับผู้เฒ่าคนนึง"

"ชีวิตคนเราบางครั้งก็ไม่ได้เป็นเช่นที่หวัง เจ้าค่ะอาสะใภ เด็กคนนี้เดิมทีมีอนาคตใครจะรู้อยู่ๆบิดาก็จากไปกระทันหัน มีลุงป้าน้าอาในหมู่บ้านช่วยกันเลี้ยงจนเติบโตเจ้าค่ะ"

เด็กคนนี้สักวันต้องยิ่งใหญ่ ดูจากการกระทำบ้านเดิมของมารดาหากเวลานั้นยังอยู่คงรอรับผลกรรมได้เลย เด็กๆล้างหน้าแล้วรับน้ำข้าวมาดื่มคนละชาม จิงอี้จิงเสวียนไม่นึกว่าจะมีของพวกเขาด้วย ดื่มอึกเดียวรวดเดียวจนสำลัก ทำให้ทั้งบ้านมีแต่เสียงหัวเราะของเด็กๆ

"เมื่อคืนข้าขายหน้าจริงๆ หลับไปได้อย่างไรก็ไม่รู้เจ้าค่ะ"

"ท่านอาฮั่วเจ้าบอกว่า เจ้าเหนื่อยมาหลายวันเลยไม่อยากให้ปลุก คำพูดเซียนเอ๋อร์อย่าถือสาเลยนะ นางเองก็ชอบเจ้าเช่นกัน"

"ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ ต้องโทษคนตัวโตนั้นแหละ ว่าแต่ครั้งนี้ไปนานเท่าใดเจ้าค่ะอาสะใภ้"

"ตอนแรกคิดว่าสิบวัน แต่ดูเหมือนจะนานกว่านั้น เห็นว่าต้องไปพบสหายด้วยน่ะ"

ซ่งจื่อหรูสนทนากับฮั่วหรานเด็กๆนั่งลงแล้วเตรียมตัวกินมื้อเช้า นางมาอยู่ที่นี่วันนี้เป็นวันที่ห้าแล้ว สองคนพี่น้องจากเดิมที่เป็นถั่วงอกเริ่มมีเนื้อมีหนังบ้างแล้ว ซ่งจื่อห่าวชอบไข่ตุ๋นที่สุด

"เจ้าลูกเต่าน้อย ไม่ว่าจะซ่งจื่อห่าวในตอนนี้หรือว่าซ่งอวิ่นห่าวพวกนายก็คือคนๆเดียวกันจริงๆ"