ลิขิตแห่งรัก

ประมุขหอฮวาเซียง ฮวาเฟยหยาง

ครึ่งชั่วยามต่อมาจ้าวเทียนเฟยก็ฟื้น

"ข้าชื่อจ้าวเฟย ส่วนน้องชายข้าจ้าวหยาง ขอบพระคุณพวกท่านมาก"

จ้าวเทียนเฟยพูดขอบคุณแต่มิได้บอกชื่อจริงแก่พวกเขาซ่งจื่อหรูพยักหน้ารับรู้ นางแค่ช่วยชีวิตคนเรื่องอื่นไม่ใช่ปัญหาของนาง แค่ต้องรับมือกับยายเฒ่าประสาท วันๆนึงก็เหนื่อยพอแล้ว ทั้งคู่แปลกใจที่นางไม่ถามว่าเหตใดพวกเขาจึงได้รับบาดเจ็บ จ้าวเทียนหยางจึงเอ่ยขึ้น

"เจ้าหนูแซ่ซ่ง เจ้าไม่อยากรู้หรือเหตุใดพวกข้าถูกทำร้าย"

เมิ่งหยวนเองก็มองหน้าซ่งจื่อหรู จิงอี้เองก็อยากรู้ว่านางอยากรู้ต้นสายปลายเหตุหรือไม่แต่ซ่งจื่อหรูกล่าวเพียงว่า

"ข้าถือคติ อยากรู้เรื่องคนอื่นให้น้อยลง ก็มีชีวิตยาวนานขึ้น หากอาการดีขึ้นพวกเจ้าสามารถไปได้ทุกเมื่อ ข้าไม่รู้ว่ายังมีศัตรูของพวกเจ้าตามหาอยู่หรือไม่ หมู่บ้านข้าชาวบ้านหากินเลี้ยงปากท้องเท่านั้น ข้าไม่อยากให้พวกเขามีอันตรายพวกท่านไปเถอะ"

จากนั้นก็สะพายตระกร้าขึ้นหลังจากไป จิงอี้ส่งสายตาให้ทั้งคู่จ้าวเทียนหยางพยักหน้าเบาๆจนผู้อื่นไม่อาจสังเกตได้จากนั้นก็จากไป สามคนนั้นจากไปไกลแล้วสักพักก็มีชายสองคนเดินมายังบริเวณปากถ้ำ จ้าวเทียนหยางให้พี่ชายพักผ่อนก่อนจะออกมาพบทั้งสองคน

"ใช่คนของหลิวต่งหรือไม่ "จ้าวเทียนหยางถามผู้มาใหม่

"เรียนท่านประมุขหอ ไม่ใช่คนของเสนาบดีหลิวพะย่ะคะ แต่เขาน่าจะมีส่วน"

"แล้วรู้หรือไม่ว่าผู้ใดลงมือ"

"เอ่อ ท่านประมุขหอดูเหมือนที่ซื่อจื่อคาดการณ์จะถูกต้อง อ๋องเฉิงยังไม่ตายพะย่ะค่ะ คนที่อยู่เบื้องหลังข่าวลือเรื่องแผนที่สุสานหลวงน่าจะเป็นอ๋องเฉิง แต่เสนาบดีหลิวผู้นั้นกระหม่อมเองยังหาความเชื่อมโยงกับอ๋องเฉิงไม่ได้พะย่ะค่ะ"

"ไปสืบต่อ รายงานเสด็จพี่ด้วยเจ้าช่วยไปสืบเรื่องเด็กผู้หญิงที่ช่วยพวกเราวันนี้หน่อยดูเหมือนองครักษ์จิงจะเกรงใจนางมาก ข้าจะรอที่นี่จนกว่าเสด็จพี่จะดีขึ้น คนเหล่านั้นเห็นข้าตกหน้าผาคงคิดว่าไม่รอดน่าจะยังไม่ตามหาตอนนี้"

องครักษ์ส่วนตัวกลับไปแล้วจ้าวเทียนหยางเดินกลับมาหาพี่ชายทีนอนหลับอยู่ ตอนถูกยิงเขาโดดลงหน้าผา ไม่มีใครรุ้ว่าเขามีวรยุทธ์นอกจากจ้าวเฟยหรงและองครักษ์ของเขาจิงอี้กับจิงเสวียน

ดูเหมือนเขาตกหน้าผาแต่ทีจริงแล้วเขาไม่ได้ตกลงมา เพียงแต่เสด็จพี่หนักเกินไปอีกทั้งยังบาดเจ็บเขาจึงไม่คล่องตัว แถมยังถูกหมาป่าล้อมอีกใครจะคิดว่าฮวาเฟยหยางยอดฝีมืออันดับหนึ่งในใต้หล้าจะมาแพ้หมาป่าสามตัว น่าอนาจแท้หายดีเมื่อไหร่จะจับถลกหนังยกรัง มาทำเสื้อขนสัตว์ให้รู้แล้วรู้รอดแก้แค้นซะเลย

จ้าวเทียนเฟยฟื้นขึ้นมาก็มองหน้าน้องชาย จนในที่สุดจ้าวเทียนหยางก็เอ่ยถาม

"เสด็จพี่ ทรงมองหน้าหม่อมฉันแล้วไม่ตรัสอันใดเลยหรือพะย่ะค่ะ ทรงมองจนหม่อมฉันกลัวแล้ว"

"น้องห้า เจ้าเรียนวรยุทธ์ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"หม่อมฉันเป็นแค่องค์ชายเสเพลไปวันๆ เสด็จพี่ทรงเข้าใจผิดแล้วพะย่ะค่ะ"

"ตอนที่ถูกไล่ล่า เจ้ากระโดลงหน้าผาแถมยังแบกข้าไว้บบนหลัง หากไม่มีวรยุทธ์หน้าผาสูงเพียงนั้นเราทั้งคู่คงไม่รอด หรือต่อให้มีวรยุทธ์ก็ต้องสูงมาก ในเมื่อเจ้าไม่อยากบอกก็ช่างเถอะ จำไว้ว่าข้าคือพี่ชายของเจ้า ไม่มีทางคิดร้าย"

จ้าวเทียนเฟยหลับไปแล้ว เด็กคนนั้นทิ้งเสบียงไว้ให้เขามากพอ องครักษ์ลับกลับมาแล้ว

"ได้เรื่องหรือไม่"

"เรียนประมุข กระหม่อมพบจิงเสวียนแล้วจึงได้พูดคุย เด็กคนนั้นนางชื่อซ่งจื่อหรู ตอนนี้พระชายาพักอยู่ที่บ้านนาง พระชายาถูกพิษเดิมนางสามรถถอนพิษได้ แต่หมอเมิ่งท่านนั้นเหมือนจะจงใจให้พระนางไปพักที่นั้นขอรับ"

"เจ้าหมายถึงหมอที่มาด้วยผู้นั้นหรือ คนที่รักษาให้เสด็จพี่คนนั้น"

"เรียนประมุขหอ เขาเองก็ถูกพิษชนิดเดียวกับพระชายา เกรงว่าคงถูกผู้อื่นวางยาเช่นกัน เดิมทีแม่นางน้อยมีวิธีถอนพิษอีกทั้งยังคิดจะช่วยชีวิตเขาด้วย พระชายาอาการดีขึ้นแต่อยู่ๆก็ทรุด หลังจากที่เขามาตรวจก็บอกว่าพิษกำเริบ คงเพราะรู้ว่าแม่นางซ่งอาจมีวิธีถอนพิษจึงทำให้พระชายาอาการกำเริบเพื่อให้บอกวิธีรักษา สุดท้ายนางจึงบอกว่าต้องใช้หญ้าเหมันต์ขอรับ"

องครักษ์รายงานจ้าวเทียนหยางกำมือแน่น เกลียดที่สุดคือพวกที่เสแสร้งว่าตนมีคุณธรรมแต่กลับทำร้ายผู้อื่นลับหลัง

"แล้วจากนั้นเล่า จิงเสวียนยังบอกอะไรอีก"

"นางจึงขึ้นเขามาเพื่อเก็บสมุนไพร จิงเสวียนบอกว่าเมิ่งหยวนเห็นว่าบ้านของนางปลูกดอกไม้ล้อมรอบเพื่อจะกระตุ้นพิษงูจึงแนะนำท่านอ๋องให้พระชายามาพักที่บ้านของนาง แต่เพราะอาการพระชายากลับดีขึ้นไม่เป็นอย่างที่คิด สุดท้ายเมิ่งหยวนอาศัยจังหวะแอบโปรยผงม่านถัวหลัวบนร่างกายของน้องชายและน้องสาวนาง เพื่อให้กระตุ้นอาการพระชายาและให้เด็กทั้งสองถูกพิษไปด้วยขอรับ"

"แล้วนางจะจัดการอย่างไร จิงเสวียนได้บอกหรือไม่"

"จิงเสวียนบอกว่าแม่นางน้อยบอกกับเขาว่าเมิ่งหยวนไวต่อกลิ่นสมุนไพร หากเปลี่ยนสูตรยาของเขาๆย่อมรู้จึงได้พาเมิ่งหยวนขึ้นเขาเพื่อให้จิงเสียนต้มยาถอนพิษให้พระนาง ส่วนเมิ่งหยวนเองก็ถูกนางวางยาเช่นกันขอรับ"

"นางจะวางยาเขา เมิ่งหยวนเป็นหมออีกทั้งยังเก่งวิชาแพทย์ นางจะวางยาเขาได้อย่างไร"

"ประมุขท่านสังเกตุเมิ่งหยวนหรือไม่ ว่าเขามีอาการหนาวและมือสั่น นั่นเพราะว่าแม่นางน้อยบอกว่าพิษงูจะรุนแรงที่สุดหากได้กลิ่นดอกหลันฮวา(ดอกกล้วยไม้) ซึ่งทางขึ้นเขายิ่งลึกเท่าไหร่ดอกหลันฮวายิ่งมีมากขึ้น หากบวกกับเจอหญ้าเหมันต์อาการหนาวสั่นจะยิ่งรุนแรง จิงเสวียนบอกว่า ไม่ควรที่สุดคือแตะต้องน้องๆของนาง ครั้งนี้เมิ่งหยวนเห็นทีลำบากเสียแล้ว"

"ข้าไม่เข้าใจ เหตใดเมิ่งหยวนถึงวางยาอาสะใภ้ เขาไม่มีความแค้นใดๆสักนิด หรือว่ารู้จักก็ไม่น่าใช่"

"เรียนประมุข เมิ่งหยวนคนนี้คือหมอพิษโอสถ ไห่เมิ่งหยวนขอรับเดิมยาพิษชนิดนนี้เขาก็เป็นคนสร้างแต่ดูเหมือนอ๋องเฉิงจะให้คนไปทำลายสำนักแล้วแย่งมา บางทีอาจแค่อยากได้ตัวยาถอนพิษจึงก่อเรื่องมากมาย สุดท้ายไปแตะคนที่ไม่ควรแตะเข้าขอรับ ยังมีอีกเรื่อง พระชายาหมั้นหมายนางให้ซื่อจื่อแล้วขอรับ"

นี่เป็นข่าวเกินคาดจริงหากพบเสด็จพี่ต้องพูดคุยสักหน่อย ก่อนจะให้พวกเขาคอยอารักขาบริเวณรอบๆ ตอนนี้อาสะใภ้ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว ไม่รู้เสด็จอารู้หรือยัง ให้แบ่งคนของหอฮวาเซียงไปคุ้มครองซ่งจื่อหรูบางส่วน