ลิขิตแห่งรัก

ทุกบ้านล้วนมีบทสวดมนต์ที่ยาก

เกวียนวัวของหลี่ซ่งเหวินเดินทางมาถึงตัวตำบล ก็ตรงไปที่ร้านจินปู่เตี้ยนเพื่อรับชุดของทั้งสามคน หลี่ต้าโจวเองก็มีชุดใหม่เช่นกันหลี่หานเป็นคนซื้อให้เขา น้องสี่บอกแล้วว่าข้างนอกให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอก จากนั้นก็ไปรับหลี่เหิงที่สำนักศึกษา ได้พบกับอาจารย์อู๋จี๋เจ้าของสำนัก

"คาราวะท่านอาจารย์อู๋ ข้าน้อยหลี่ต้าโจวเป็นบิดาของหลี่เหิงขอรับ พวกเรามารับเขาไปเข้าสอบ"

"อืม...ข้ายังเสียดายหากปีนี้เขาไม่ลงสอบอีกก็ต้องถูกให้ออกจากที่นี่ แล้วสองคนข้างเจ้านั้นจะเดินทางไปสอบด้วยหรือ"

อู๋จี๋มองไปยังหลี่หานและเอ้อหลาง

"ขอรับคนนี้บุตรชายคนรองชื่อหลี่เหิง เด็กอีกคนเป็นบุตรชายของซิ่วไฉหมู่บ้านขอรับ"

"อ้อ บุตรชายของเจ้าไม่ได้มาเรียนด้วยกัน คุณชายหลี่น้องชายท่านหลี่ต้าเหวินก่อเรื่องไว้ไม่น้อย ว่าแต่เจ้าหนูเจ้ามั่นใจแค่ไหนกันในเมื่อไม่เคยมาเรียน"

ประโยคหลังอาจารย์อู๋หันไปถามหลี่หาน

"ตอบอาจารย์อู๋ ข้าน้อยเองก็มิมั่นใจเท่าใดนัก แต่น้องสาวข้าบอกว่าจงลงมือทำแม้ทำไม่ได้ก็ยังดีกว่ามานั่งเสียใจว่าไม่เคยได้ทำขอรับ ข้าอยากให้นางภูมิใจ แม้จะมีความหวังเพียงน้อยนิด"

"ฮ่าๆๆๆๆ คุณชายหลี่ท่านมีลูกที่ดียิ่งนัก น้องสาวเจ้ากล่าวได้ดี ไปเถอะอย่าเสียเวลาอีกเลย เดี๋ยวจะหาที่พักลำบาก"

หลี่ต้าโจวลูบท้ายทอยตนเอง เขาเขินต่อคำชมของอู๋จี๋ จากนั้นอู๋จี๋ได้ให้คนไปตามหลี่เหิงออกมา หลี่ต้าโจวถูฝ่ามือไปมาอย่างตื่นเต้น เขาไม่ได้เจอบุตรชายมานานมากแล้ว หลังจากนั้นไม่นานก็เห็นหลี่เหิงเดินออกมาจากสำนัก หลี่เหิงเห็นคนยืนรออยู่ก็ทักทาย

"คาราวะท่านพ่อ คาราวะท่านลุงซ่งเหวินขอรับ"

"อาเหิงมาแล้ว มาแล้ว ลูกสบายดี พะ พะ พ่อ พ่อมารับเจ้า ปะ ปะ ไปสอบน่ะคือๆๆ"

หลี่ต้าโจวพูดติดๆขัดๆเพราะไม่ได้เจอบุตรชายนาน อีกทั้งตนยังทำแต่เรื่องเหลวไหล บางครั้งก็ทุบตีหวังซื่อมารดาพวกเขา ได้ยินเสียงซ่งเหวินเอ่ยขึ้นจึงได้สติ

"รีบไปกันเถอะ ซ่งเต๋อเอารถม้ามารอที่หน้าศาลาว่าการแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันขบวนของใต้เท้าท่านเจ้าเมือง"

"อ้อ จริงสิพี่ซ่งเหวินถ้าท่านไม่เตือนข้าลืมไปเลยว่าหลานสี่ฝากของมาให้ใต้เท้าท่านนั้นด้วย"

จากนั้นทั้งหมดนั่งเกวียนมาถึงศาลาว่าการซ่งเต๋อจอดรถม้านรออยู่แล้ว ด้านหน้ามีรถม้าคันใหญ่เสาสี่มุมฝังด้วยหยกอย่างดี ป้ายด้านบนเขียนอักษรเซี่ยสีทองตัวใหญ่ ครอบครัวหลี่ต้าโจวลงจากเกวียน เมื่อเห็นผู้ช่วยเซียยื่นอยู่ ทุกคนจึงคาราวะและทักทาย

"คารวะท่านเจ้าเมือง คำนับกุนซือเซี่ยขอรับ ท่านกุนซือข้าน้อยชื่อหลี่ต้าโจวเป็นลุงใหญ่ของเด็กน้อยซ่งจื่อหรู คนที่เจรจากับพวกท่านคราวก่อน นางฝากของมาให้ใต้เท้าท่านเจ้าเมืองขอรับ"

กุนซื่อเซี่ยรับกล่องไม้มาจากหลี่ต้าโจว ก่อนจะเอ่ยถาม

"จริงสิคุณชายหลี่ เหตุใดท่านแซ่หลี่ แต่แม่หนูนั่นแซ่ซ่งกันล่ะ ไหนว่าเป็นลุงหลานกัน"

"เอ่อ คือเรื่องนี้"

หลี่ต้าโจวอึกอัก หลี่เหิงจึงกล่าวแทนบิดา

"เรียนกุนซือเซี่ย ทุกบ้านย่อมมีบทสวดมนต์ที่ยาก แต่ไม่ว่าอย่างไรเราพี่น้องล้วนรักใคร่กันดีขอรับ"

"อ้อ ต้องขออภัยด้วยนายน้อยหลี่ถ้าเช่นนั้นก็ถือเสียว่าข้าไม่เคยพูดแล้วกัน"

"ท่านเรียกข้าว่าหลี่เหิงก็พอขอรับ นี่น้องชายข้าหลี่หาน ส่วนอีกคนคือหลี่เอ้อหลางเป็นบุตรชายของซิ่วไฉในหมู่บ้านขอรับ"

เซี่ยอวิ่นพยักหน้า ก่อนจะถามว่าพวกเขาสอบเสร็จจะกลับเลยหรือไม่ หลี่ต้าโจวบอกว่าอาจพักสักสามวันรอบิดาหลี่ไหลฝูส่งมอบงานแก่ผู้อื่นเรียบร้อยจึงเดินทางกลับ และอาจไม่อยู่รอฟังประกาศผล เพราะต้องกลับไปให้ทันไหว้บรรพบุรุษ เมื่อมาถึงทางแยกอำเภอเป่าซานทั้งคู่จึงแยกกัน ครอบครัวหลี่ต้าโจวไปยังโรงเตี๊ยมที่จองไว้ ส่วนเสี่ยหนานอินไปพักยังจวนนายอำเภอ

ภายในห้องเซี่ยหนานอินกำลังศึกษาภูมิศาสตร์ของเมืองกว่างผิง เด็กคนนั้นพูดถูกหากค้าขายทางน้ำและเปิดท่าเรือได้ต้าเหลียงย่อมเฟื่องฟู น่าแปลกเด็กน้อยเพียงนี้กลับอ่านภูมิศาสตร์ของเมืองได้ทะลุปรุโปร่งยิ่งนัก เซี่ยอวิ๋นเดินเข้ามา ในถาดเป็นอาหารที่เด็กคนนั้นฝากมาให้

"ใต้เท้า นี่คือหมูตุ๋นผักกาดดอง หน่อไม้เส้นผัดพริกกับหมูสามชั้น ขนมสีสันสวยงามนี่หลี่ต้าโจวคนนั้นบอกว่าหลานสาวเขาเรียกว่าบัวหิมะ มีใส้เกาลัด เผือก มันเทศ เม็ดบัวขอรับ"

"ลุงอวิ๋น อยู่ด้วยกันสองคนคำว่าใต้เท้าก็ไม่จำเป็นหรอก แล้วเรื่องที่ให้ไปสืบหามีข่าวคืบหน้าหรือไม่"

"เรียนคุณชาย มีคนเห็นคนที่ลักษณะคล้ายนายท่านเมื่อสามสิบปีก่อนขอรับ เห็นครั้งสุดท้ายที่ตำบลซานสุ่ย"

"ท่านให้คนไปหา ว่าในสามสิบปีนี้มีใครย้ายถิ่นฐานมาบ้าง ให้กรมโยธาออกหน้าสำรวจที่ดินทำกินเพื่อคำนวณภาษี อย่าให้ผู้อื่นจับพิรุธได้ว่าเรากำลังทำเรื่องอื่นอยู่"เซี่ยหนานอินมีความหวังเพียงนิดก็ดีกว่าไม่มีเลย

"ขอรับ เอ่อคุณชายเด็กคนนั้นหน้าตาคล้ายกับท่านผู้นั้นถึงหกส่วน หากบอกว่าเป็นเครือญาติข้าน้อยคงเชื่อ"

"นอกจากท่านพ่อข้า ตระกูลนั้นยังเหลือผู้ใดอีกงั้นหรือลุงอวิ่น"

เซี่ยหนานอินกำมือแน่น คนผู้นั้นสักวันจะต้องให้เขาชดใช้

"คุณชาย ปีนี้ท่านอายุ35แล้วเหล่าฮูหยินกังวลมากนัก ให้ช่างมาวาดภาพคุณหนูทั้งหลายให้ท่านเลือกมากมาย ท่านก็เลือกสักคนเถอะขอรับ"

เซี่ยหนานอินไม่ตอบคำถามของเซี่ยอวิ่น เขายังคงศึกษางานตรงหน้าต่อ จนเซี่ยอวิ่นท้อใจ

"คุณชาย........ท่านเป็นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะมีเหล่าคุณชายคุณหนูตัวน้อยๆสักทีขอรับ"

"ท่านเล่าท่านลุงอวิ่นจนป่านนี้ก็ยังไม่มีภรรยามิใช่หรือ"เซี่ยหนานอินย้อนถาม