ลิขิตแห่งรัก

เดินทางไปสอบ

หมู่บ้านหลี่ซาน

เสียงเรียกอยู่หน้าประตู จิงอี้จึงเดินไปเปิด ทันทีที่ทุกคนเห็นก็ทำสีหน้าสงสัยเหตุใดคนผู้นี้จึงไม่คุ้นใบหน้าสักนิด

"เอ่อ คือว่าข้าชื่อจิงอี้ นั่นพี่ชายข้าจิงเสวียนเป็นหลานท่านอาฮั่วนะ ท่านอาฝากให้ข้าดูแลอาสะใภ้ตอนที่เขาไปทำธุระขอรับ"

จิงอี้อธิบายให้ทุกคนฟัง จากนั้นพวกเขาก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะพากันเดินเข้ามา ซ่งจื่อเย่วกับซ่งจื่อห่าวทักทาย

"อรุณสวัสดิ์ลุงใหญ่ ลุงรอง ป้าสะใภ้ทั้งสอง พี่รอง พี่สาม พี่ห้า อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะขอรับ"ซ่งจื่อเย่วซ่งจื่อห่าวทักทาย

"อรุณสวัสดิ์ลุงใหญ่ ลุงรอง ป้าใหญ่ ป้ารอง"ซ่งจื่อหรูทักทายผู้อาวุโสตรงหน้า

"อรุณสวัสดิ์ลุงใหญ่ลุงรองนี่คงเป็นป้าสะใภ้ทั้งสอง ข้าฮั่วหรานส่วนนั้นบุตรสาวของข้านางชื่อฮั่วเฟยเซียน พอดีสามีข้าไม่อยู่เลยมาอาศัยอยู่บ้านอาหรูสักพัก"

ฮั่วหรานแนะนำตัวพร้อมกับชี้ไปยังบุตรสาวที่ยืนอยู่ข้างๆสองพี่น้องบ้านซ่ง

"สวัสดีน้องสะใภ้ฮั่วนี่ลูกๆของพวกเรา"

หลี่ต้าโจวอ่ยทักทาย ส่วนหลี่ต้าจูเขาพอคุ้นเคยกับนางบ้างแล้ว เมื่อทักทายทำความรู้จักกันเรียบร้อย ก็นั่งลงกินมื้อเช้า

"พี่สี่ ข้าหิวจนจะกินท่านได้อยู่แล้ว "

"ถิงถิง อย่ากวนพี่สี่ของเจ้าสิ "หวงซื่อตำหนิลูกสาว

"ข้าทำไว้เผื่อพวกท่านแล้ว วันนี้เดาว่าพวกท่านคงไม่ได้กินดี จึงเตรียมไว้ให้ลุงใหญ่ พี่รอง ข้าคั่วเกาลัดและทำเผือกหิมะกับเซาปิ่งไว้ พวกท่านเอาไว้กินระหว่างเดินทาง รอคนผู้หนึ่งมาก็ไปได้เลยเจ้าค่ะ"

"รอใครหรือน้องสี่ มีคนจะไปกับเราด้วยหรือ"หลี่หานถาม

"เจ้าค่ะพี่รอง ท่านรีบทานเถอะ"ซ่งจื่อหรูบอกให้ทุกคนรีบกิน

หลี่ถิงถิงไม่พลาดโอกาสคุยเรื่องสนุกแม้ว่าข้าวจะเต็มปากจนมารดาต้องคอยดุ

"พี่สี่ เมื่อเช้าท่านย่าจะให้ท่านพ่อข้าไปขอยืมข้าวบ้านปู่ใหญ่อีกแล้ว พอลุงใหญ่บอกว่าไม่ไปนางก็อาละวาด จนป้าสะใภ้ใหญ่ตกใจอาการกำเริบ ตีพวกนางสองคนจนหัวโตเท่าแม่หมูเลยเจ้าค่ะฮ่าๆๆๆ"

"ถิงถิง นางคือท่านย่าวันหลังอย่าพูดเช่นนี้อีก ป้าสะใภ้ใหญ่เจ้าป่วยคนภายนอกไม่รู้จะว่านางได้ อีกอย่างพี่ใหญ่กับพี่รองของเจ้ากำลังสอบอย่าให้เสียชื่อเสียง" หลี่ต้าจูดุบุตรสาว

"เฮ้อท่านพ่อ ท่านนี่จริงๆเลย นางทำกับพวกเราขนาดนี้ท่านยังเข้าข้างนาง"

ทันทีที่หลี่ถิงถิงเอ่ยจบหวังซื่อหันมาสบตากับซ่งจื่อหรู

หวังซื่อ"ข้าแสดงเก่งไหม"

ซ่งจื่อหรู"ท่านเก่งมาก แต่อย่าบ่อยเกินไปเดี๋ยวถูกจับได้ ตีแค่สามทีพอแต่ทุกครั้งทีตีต้องลงมือให้หนัก"

หวังซื่อ"ได้ ข้าเชื่อเจ้า"

"ท่านแม่ ท่านจ้องหน้าน้องสี่ทำไมกันเจ้าค่ะ ท่านแม่ตอนนี้น้องสี่กับเราไม่ใช่ศัตรูกันแล้ว ทานข้าวเถอะเจ้าค่ะข้าป้อนนะเจ้าคะ"

หลี่ม่านอวี้ใช้ผ้าเช็ดหน้าค่อยเช็ดปากมารดา หลี่หานรู้ว่ามารดาไม่ได้ป่วยน้องสี่บอกเขาแล้ว แต่ก็ไม่ว่าอะไรให้น้องสาวเขารู้จักดูแลบ้างเมื่อก่อนอยู่กับอาเล็กทั้งวันจนนิสัยเสีย ซ่งจื่อหรูห่อของที่ต้องออกเดินทาง หลี่อาไช่พาเด็กๆในหมู่บ้านขนไหมาให้นางสิบกว่าใบ พวกเขาอยากมาช่วยงาน พ่อแม่ของพวกเขาบอกว่าเดินตามพี่สี่บ้านปู่รองจะไม่อดตาย จึงทำให้ตอนนี้มีเด็กเต็มบ้าน หินที่จะมาก่อกำแพงในห้องไม่พอ ให้เจ้าลิงพวกนี้ช่วยกันเก็บในลำธารแล้วกัน

แม้ว่าสร้างบ้านใหม่ได้แต่ใครจะเสี่ยง หากห้องใต้ดินถูกพบอาจสร้างปัญหาให้ได้ ที่ประตูรั้วมีหนึ่งบุรุษหนึ่งเด็กชายถือห่อผ้ารออยู่ หลี่ต้าโจวเห็นจึงเอ่ยทัก

"อ้าวนั่นน้องเซียวกับเอ้อหลางใช่หรือไม่ เหตุใดวันนี้จึงออกมาได้กัน"

"ข้ามาส่งเอ้อหลางนะ เขาจะไปสอบถงเซิงพร้อมหลี่เหิงกับหลี่หานขอรับพี่ต้าโจว"

"อ้อๆคนที่เจ้าสี่ให้รอก็คือพวกเจ้าเองมาๆคนกันเองทั้งนั้น"

หลี่ต้าจูเอ่ยเรียก ซ่งจื่อหรูหยิบเงินอีแปะออกมาส่งให้หลี่ต้าโจวสองพวง ที่เหลือให้หลี่หาน หลี่ต้าโจวไม่ได้ว่าแต่อย่างใด ทุกวันนี้บุตรชายเป็นที่พึ่งเดียวของบ้านเขา ซ่งจื่อหรูคงคิดดีแล้วว่าเขาจะทำหน้าที่นี้ได้ดี

"ข้าตัดชุดสำนักศึกษาไว้ให้พี่ใหญ่ ส่วนพี่รองกับอาไช่ตัดชุดธรรมดาให้คนละสองชุดเพราะพวกเขาไม่ใช่นักเรียนใส่ชุดสุภาพก็พอดี ท่านไปรับที่จินปู่เตี้ยนข้าสั่งตัดและจ่ายเงินให้แล้ว ท่านอาซ่งเต๋อจะเอารถม้ามารับไปอำเภอเป่าซาน ที่พักเขาจองไว้แล้วสิ่งที่ควรใช้ก็ใช้ จำไว้ข้าไม่ได้หวังว่าพวกท่านต้องสอบติด แค่ทำเต็มที่ก็พอบอกพี่ใหญ่ด้วย"

ซ่งจื่อหรูบอกแก่หลี่ต้าโจว

ซ่งจื่อหรูส่งห่อเสบียงให้กับหลี่หานกับหลี่ต้าโจว และเงินหนึ่งพวงแก่หลี่เอ้อหลาง

"เอ้อหลางจำไว้เจ้าติดหนี้ข้าซ่งจื่อหรู120อีแปะ มีพยานรู้เห็น หากวันหน้าเจ้าหาเงินได้ต้องนำมาคืนเข้าใจหรือไม่"

"เข้าใจขอรับพี่จื่อหรู ข้าต้องคืนท่านแน่"

หลังจากกำชับทุกอย่างเรียบร้อยก็ออกเดินทางไปขึ้นเกวียนที่บ้านของปู่ใหญ่หลี่ฝูเหยา ผ่านบ้านรองสกุลหลี่ก็ได้ยินเสียงสาปแช่ง จนหวังซื่อยืนเท้าเอวมองจ้องหน้าแม่เฒ่าหลี่นางจึงหยุดไป ตอนนี้หวังซื่อเป็นคนบ้าทะเลาะกับนางมีแต่เสียเปรียบ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยซ่งจื่อหรูก็กลับมาจัดการงานในมือต่อ เริ่มจากทำหน่อไม้ก่อนอันดับแรก