ลิขิตแห่งรัก

ท่านปู่กลับมาแล้ว

ซ่งจื่อหรูทำกับข้าวอย่างน้ำแกงหนึ่งอย่าง ชุดที่จินเหนียงตัดนั้นงดงามอย่างมานางมีฝีมือด้านนี้จริงๆ พรุ่งนี้ต้องขึ้นเขาไปเก็บกวาดสุสาน ผักที่อยู่ในมิติเติบโตเต็มที่แล้ว น้ำในลำธารสามารถช่วยเร่งการเติบโตได้อย่างดี นำมาให้คนในบ้านดื่มกิน ทุกคนล้วนสุขภาพดีขึ้นยกเว้นเพียงฮั่วหราน น้ำในมิติไม่แน่ใจว่าสามารถถอนพิษชนิดนี้ได้ไหม

นี่เป็นพิษที่สกัดจากงูเจ็ดชนิด การสกัดพิษชนิดนี้ต้องจับงูขณะที่พวกมันจำศิลมาสกัดเอาพิษออกมาใช้ ใส่เพียงนิดจะทำให้เกิดอาการหนาวสั่นคล้ายเป็นโรคลมหนาว เมื่อจุดกำยานที่ทำจากเครื่องหอมยิ่งเป็นการกระตุ้นพิษงูให้กำเริบ หญ้าเหมันต์เป็นสมุนไพรที่ใช้ดูดพิษงูนี้ งูที่ใช้สกัดพิษเป็นงูเลือดเย็นต้องใช้ความเย็นที่มากกว่ามาดูดซับ เสียงของซ่งจื่อเย่วร้องเรียกนางจึงออกจากภวังค์

"พี่ใหญ่....พี่ห้ามาบอกว่าท่านปู่ใกล้ถึงแล้วเจ้าค่ะ"

ซ่งจื่อเย่วบอกแก่พี่สาว ทั้งสามคนเปลี่ยนชุดใหม่ ซ่งจื่อหรูเห็นทรงผมที่ฮั่วหรานทำให้ของซ่งจื่อเย่วและซ่งจื่อห่าวก็เอ่ยชม

"อาสะใภ้ ฝีมือทำผมของท่านงามนัก วันหลังข้าคงต้องหัดเรียนกับท่านบ้างแล้วเจ้าค่ะ"ซ่งจื่อหรูเอ่ยชม

"ได้สิ วันไหนเจ้าว่างก็มาเรียนอาสะใภ้จะสอนเจ้าเอง"

ฮั่วหรานยิ้มให้นาง ซ่งจื่อหรูเรียกน้องๆเพื่อไปยังหน้าทางเข้าหมู่บ้าน รอขบวนของท่านปู่ที่กำลังเดินทางกลับมา

รถม้าค่อยๆวิ่งเข้ามายังทางเข้าหมู่บ้าน มีหลายคนยืนรอ ซ่งจื่อหรูมาถึงก็ทักทายทุกคน

รถม้าของหลี่ซ่งเต๋อใกล้เข้ามาแล้ว เมื่อมาถึงลานต้นไหวก็จอด หลี่ต้าโจวลงมาคนแรก ตามด้วยหลี่เหิง หลี่หาน และหลี่เอ้อหลาง จากนั้นก็มีชายชราอายุประมาณหกสิบ ผมสีเงินประปรายค่อยๆลงมาจากรถม้า หลี่เหิงเจ้าไปประคองจากนั้นก็มีการทักทายกัน โดยหลี่ฝูเหยาเอ่ยขึ้นมาก่อน

"น้องรอง ในที่สุดเจ้าก็กลับบ้านสักที เกือบสี่ปีแล้วสินะที่ออกไปข้างนอก"

หลี่ไหลฝูงประสานมือคาราวะเขาพร้อมตอบกลับพี่ชายหลี่ฝูเหยา

"คาราวะพี่ใหญ่ พี่สะใภ้พวกท่านสบายดีนะขอรับ ข้านั้นคิดอยากกลับบ้านมานานแล้วเพียงแต่งานติดพันมิอาจทิ้งมาได้ขอรับ"

หลี่ไหลฝูทักทายคนในหมู่บ้าน ก่อนจะหันมาหาเด็กๆ แม่เฒ่าหลี่ยืนอยู่ตรงนั้นแต่เขากลับไม่ทักทายนางสักคำ หลี่ไหลฝูเอ่ยกับเด็กๆตรงหน้า เด็กๆก็ทำความเคารพและทักทายเขา

"ถิงถิงคาราวะท่านปู่เจ้าค่ะ"

มือเหี่ยวย่นลูบหัวเด็กน้อยก่อนจะหันมาหาซ่งจื่อหรู

"เจ้าสี่ หลายปีมานี้ปู่ทำให้พวกเจ้าสามพี่น้องต้องลำบากจริงๆ"หลี่ไหลฝูเอ่ยขึ้น

"หลานคาราวะท่านปู่เจ้าค่ะ นี่คือจื่อเย่วตอนที่ท่านปู่จากบ้านไปนางเพิ่งอายุหนึ่งขวบ ส่วนนี่จื่อห่าวเจ้าค่ะ ตอนนั้นท่านแม่เพิ่งตั้งครรภ์ ท่านปู่คงยังไม่เคยเห็น" ซ่งจื่อหรูเอ่ยกับเขา เด็กทั้งสองทำความเคารพชายชราตรงหน้า

"จื่อเย่วคาราวะท่านปู่เจ้าค่ะ"

"จื่อห่าวคาราวะท่านปู่ขอรับ"

"อืมดีๆๆๆ เจ้าสามเจ้าห้าพวกเจ้าตัวสูงขึ้นนะ" หลี่ไหลฝูเอ่ยทักหลี่ถิงถิงกับหลี่มานอวี้เช่นกัน

"พ่อต้าโจว ท่านกลับมาแล้ว ข้าเตรียมอาหารไว้แล้วท่านเข้าบ้านเถอะ"

แม่เฒ่าหลี่เอ่ยขึ้นหลี่ไหลฝูไม่เอ่ยตอบแต่หันไปพูดกับซ่งจื่อหรูแทน

"เจ้าสี่ พรุ่งนี้ปู่จะไปบ้านเจ้า แล้วอ้ายเสิ่นล่ะนางไปไหนเหตุใดถึงไม่เห็น บิดากลับบ้านทั้งทีนางไม่มาต้อนรับ ใช้ได้ที่ไหนกัน" หลี่ไหลฝูถามหาบุตรสาว

"ต้าเหวินป่วยข้าจึงให้นางดูแลเขา พ่อต้าโจวเข้าบ้านเถอะ"

แม่เฒ่าหลี่กระตือรือร้น นางไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ หลี่ต้าจูแบกจอบเดินกลับมาจากนาเมื่อเห็นบิดาก็รีบมาหาก่อนจะทักทาย

"ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้วท่านพ่อสบายดีนะขอรับ สุขภาพท่านเป็นเช่นไรบ้าง"

"ข้าสบายดี เจ้ากลับจากนาหรือเห็นพี่ชายเจ้าว่าสะใภ้รองนางตั้งครรภ์"

"ใกล้คลอดแล้วขอรับ วันนี้ข้ากับชาวบ้านไปจัดการหญ้าในนาขอรับ หลานสี่บอกว่าหากมันเทศแตกหน่อก็จะนำลงดิน นางเก่งมากเชียวขอรับท่านพ่อ"

หลี่ต้าจูเอ่ยกับบิดา หลี่ไหลฝูลูบหัวหลานสาว เขาติดค้างนางหลายเรื่อง จากนี้ไปคงต้องชดเชยให้มากขึ้นเมื่อพบปะพูดคุยกันแล้วซ่งจื่อหรูก็พาน้องๆกลับบ้านเชิงเขา

นางสังเกตุว่าท่านปู่ไม่พูดคุยหรือทักทายแม่เฒ่าหลี่สักคำ ดูท่านางคงไม่ต้องรับมือกับยายแก่คนนี้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปกวาดสุสานจึงรีบกลับบ้าน หลังอาหารเย็นก็ต้มยาให้ฮั่วหราน น้ำในมิติทำให้สรรพคุณของสมุนไพรดีขึ้นและร่างกายแข็งแรงแต่ยังไม่อาจถอนพิษได้

เมื่อทุกคนเข้านอนหมดแล้ว ซ่งจื่อหรูก็เข้าไปในมิติอีกครั้ง ผลไม้ออกลูกดกเต็มต้น

วันก่อนแอบไปขุดผิงกั๋วกับต้นท้อบนเขาลงมาอย่าละสามต้นเพื่อทำทีจะปลูกที่บ้าน ก่อนจะสับเปลี่ยนเป็นต้นที่อยู่ในมิติมาปลูกแทนอีกไม่กี่วันก็เก็บกินได้

ให้อาหารสัตว์จัดการแปลงผักในมิติจนเสร็จ ใกล้เวลาที่จิงอี้กับจิงเสวียนจะกลับแล้วต้องรีบออกไป เหมือนได้ยินเสียงคนพูดชื่อนางแว่วๆ

"ทำไมเสียงเหมือนอวิ่นห่าวเรียกเราเลย เฮ้อคงคิดมากไปเองป่านนี้มีแฟนแล้วมั้ง สงสัยเด็กสองคนคงนั้นนอนละเมอแน่ๆ รีบออกไปดีกว่า"ซ่งจื่อหรูวางมือจากสิ่งตรงหน้าแล้วรีบ ออกจากมิติ

ปัจจุบัน สุสานตระกุลซ่ง

ซ่งอวิ่นห่าวกำลังจุดธูปไหว้หน้าสุสานของตระกูลเอ่ยเรียกบรรพบุรุษและพี่สาวของเขา

"อาเจ้ ผมมาเยี่ยมแล้วนะดูสิมีแต่ของชอบอาเจ้ทั้งนั้นเลย ผมโตแล้วตอนนี้ดูแลตนเองได้แล้วครับ ส่วนคนที่ทำร้ายพี่เขาชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อขึ้นแล้วครับ"

ก่อนจะนึกถึงคำพูดสุดท้ายของซ่งอู่ ซ่งอวิ่นห่าวเดินวนรอบสุสานแต่ก็ไม่พบอะไร กำลังจะหันหลังกลับก็เหลือบเห็นใต้หลุมฝังศพพี่สาวของเขาเหมือนมีรอยเพิ่งกลบดินไม่นาน เขาบอกคนติดตามว่ามีเรื่องอยากพูดคุยกับพี่สาว

ก่อนจะสั่งให้คนติดตามลงไปรอด้านล่าง จากนั้นก็คุ้ยดินออกเบาๆ เจอกล่องไม้เล็กๆจึงเปิดออกดู พบแฟลชไดร์ฟหนึ่งอัน ซ่งอวิ่นห่าวเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ

"อาเจ้.. ไว้ผมจะมาหาใหม่นะครับ"

บอกลาพี่สาวเรียบร้อยก็เดินลงจากเนินเขาขึ้นรถออกไปจากบริเวณสุสาน