ลิขิตแห่งรัก

เลี้ยงลูกอย่างไรยังสู้เด็กคนนึงเลี้ยงน้องไม่ได้เลย

ซ่งจื่อหรูออกมาจากมิติก็เห็นซ่งจื่อเย่วนอนหลับน้ำลายไหลมุมปาก ส่วนขานั้นวางก่ายอยู่บนหน้าอกของซ่งจื่อห่าวน้องชาย

"พี่ใหญ่...ข้าอยากกินลูกท้อจังคงหวานมากเลย"

ซ่งจื่อเย่วละเมอถึงลูกท้อ ที่พวกเขาเพิ่งปลูกเมื่อวานต้นที่นางนำออกมามีลูกท้อเล็กๆติดอยู่ ซ่งจื่อหรูใช้มือค่อยๆลุบปอยผมที่ยุ่งเหยิงจากใบหน้าน้อยๆเนื่องจากนางนอนดิ้น ซ่งจื่อห่าวรู้สึกถึงว่ามีคนมองอยู่จึงตื่นขึ้นมา ก็เห็นพี่สาวคนโตกำลังใช้ผ้าซับน้ำลายพี่สาวคนรองอยู่จึงเอ่ยถาม

"พี่ใหญ่ เหตุใดยังไม่นอนขอรับนี่ก็ดึกแล้ว"ซ่งจื่อห่าวลุกขึ้นมาก่อนจะถามพี่สาว

"พี่ไปสุขามานะ จื่อห่าวนอนเถอะอีกหนึ่งชั่วยามก็ใกล้เช้าแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปสุสานท่านพ่อท่านแม่และท่านตาบนเขาเพื่อทำความสะอาด มะรืนก็เชงเม้งแล้ว"

ซ่งจื่อหรูบอกแก่น้องชายจากนั้นทั้งคู่ก็นอนลง ได้ยินเสียงซ่งจื่อเย่วละเมอถึงของกินเป็นระยะ เด็กคนนี้ในหัวคงมีแต่เรื่องกินจริงๆ

ยามเหมาซ่งจื่อหรูตื่นขึ้นมาก่อไฟหุงข้าว นางต้มโจ๊กจากนั้นก็ล้างเปลือกไข่จนสะอาดสิบฟองใส่ในหม้อโจ๊กต้มพร้อมกัน เนื้อหมูที่อยู่ในโอ่งที่บ่อน้ำเหลือไม่มาก นำมาสับก่อนจะใส่เกลือปรุงรสเล็กน้อย นำขิงและต้นหอมมาซอย

วันก่อนขึ้นเขาไปขุดต้นผิงกั๋วโชคดีเจอเห็ดหอมจึงเก็บมาได้ครึ่งตระกร้า นำไปตากแห้งส่วนนึง นำเห็ดหอมมาล้างจากนั้นนำหมูสับใส่ตรงกลางของเห็ด ปิดฝาบนล่างคล้ายกับหอยเชลล์นำไปนึ่งจนสุก นำเห็ดหอมที่นึ่งเรียบร้อยมาลงทอดน้ำมันเล็กน้อยให้พอมีกลิ่นหอม ออกสีไหม้นิดๆ แอบหยิบแป้งข้าวโพดออกมาจากมิติเล็กน้อยละลายแป้งในน้ำ น้ำต้มกระดูกที่เคี่ยวไว้เมื่อคืนมาตั้งไฟจนเดือดชิมรสชาติจากนั้นนำแป้งที่ละลายน้ำเทลงไปพอหนืดๆ ราดลงบนเห็ดหอม

ตักไข่ออกจากหม้อโจ๊กล้างเปลือกไข่จนสะอาด นำเนื้อปลาที่แร่ไว้ลวกในน้ำเดือดใส่ในชามตักโจ๊กใส่ราดบนเนื้อปลาในชามจากนั้นก็โรยขิงและต้นหอมจัดทุกอย่างลงตระกร้าใช้ผ้าสะอาดคลุม ต้มน้ำล้างหน้าสำหรับเด็กๆและฮั่วหรานเรียบร้อย บอกจิงอี้กับจิงเสวียนว่าหากเด็กๆตื่นขึ้นมาให้บอกว่านางไปบ้านท่านปู่ เมื่อเรียบร้อยก็สาวเท้าออกเดินไปทางหมู่บ้าน เมื่อมาถึงบ้านใหญ่ก็เห็นหลี่ไหลฝูนั่งอยู่ที่ลานบ้านด้านในซ่งจื่อหรูเอ่ยเรียก

"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านปู่ "ซ่งจื่อหรูทักทายชายชรา

"อ้าว เจ้าสี่เหรอมาหาปู่แต่เช้าเชียวมีอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ เมื่อคืนท่านปู่หลับสบายดีไหมเจ้าคะ นี่เป็นโจ๊กปลามีเห็ดหอมนึ่งหมูสับและไข่ต้ม ป้าสะใภ้รองตั้งครรภ์ใกล้คลอด ป้าสะใภ้ใหญ่ก็ป่วยอยู่ เกรงว่าท่านปู่จะหิวข้าจึงทำอาหารมาให้ท่านปู่ทานก่อนเจ้าค่ะ" ซ่งจื่อหรูอธิบายแก่ชายชรา

"น้องสี่ เจ้ามาแต่เช้าเชียวกรือ"หลี่เหิงเอ่ยทัก

"วันนี้ต้องไปเก็บกวาดทำความสะอาดสุสานเจ้าค่ะพี่ใหญ่"

"อ้อ พี่ต้องกลับสำนักศึกษาวันพรุ่งนี้หลังจากเซ่นไหว้เสร็จแล้ว"หลี่เหิงสอบเสร็จยังคงต้องกลับไป

"ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะพี่ใหญ่ ท่านปู่ข้ากลับบ้านก่อนนเจ้าคะ เดี๋ยวน้องๆก็จะตื่นแล้ว"

" เจ้ากลับเถอะ ขอบใจมากที่เป็นห่วงปู่อุตส่าห์ลูกมาทำอาหารให้แต่เช้า"

ซ่งจื่อหรูบอกลาเสร็จก็สาวเท้าออกจากรั้วบ้าน เห็นหลี่ต้าเหวินพี่เพิ่งออกมาจากห้องเดินมาทางนาง เขามองนางด้วยสายตาอาฆาต ซ่งจื่อหรูยิ้มเหยียดมุมปาก

" นังสารเลวข้าต้องให้เจ้าชดใช้แน่"หลี่ต้าเหวินเอ่ยเสียงเค้นไรฟัน

"อาสี่ ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ท่านก่อขึ้นมา อยากให้ข้าชดใช้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่มันขึ้นอยู่กับว่าท่านมีปัญญาหรือเปล่า"

ซ่งจื่อหรูไม่พูดเปล่ายังใช้สายตาดูถูกผู้เป็นอาตรงหน้า สีหน้าหลี่ต้าเหวินแทบจะฆ่าคนตรงหน้าเสียตอนนี้หากทำได้ มีเสียงโวยวายดังมาเขาจึงรีบเข้าห้องปิดประตู หวังซื่อเห็นเขาขวางทางซ่งจื่อหรูก็ถือไม้กระบองวิ่งมาปากก็จะโกนด่าไปด้วย

"ไอ้ต้าเหวินตัวซวย ไอ้สารเลวอยู่ที่ไหน ออกมาให้ข้าตีเสียดีๆ "หวังซื่อโหวกเหวกโวยวายถือไม้ออกมาหลี่ม่านอวี้ที่วิ่งตามมาก็เข้าไปหยุดนางไว้

"ท่านแม่ เข้าบ้านไปทานข้าวทานยานะเจ้าคะ ท่านปู่อยู่ตรงนี้ด้วยท่านอย่าก่อเรื่องเลย"

หลี่ม่านอวี้เอ่ยขึ้น หวังซื่อมองหน้าบุตรสาวที มองหน้าหลี่ไหลฝูที มองหลี่เหิงที ก่อนจะมองมายังซ่งจื่อหรู

"หลานสี่ ข้าต้องตีพวกเขาอีกไหม"หวังซ่อจ้องซ่งจื่หรู

"ท่านปู่เป็นคนฉลาด ท่านแกล้งเหม่อลอยไปก่อน ช่วงนี้ท่านปู่อยู่มีคนทำหน้าที่แทนท่านแล้ว" ซ่งจื่อหรูสื่อสารกลับ

"ได้ ข้าเชื่อเจ้า" หวังซื่อพยักหน้า

ซ่งจื่ออหรูกลับไปแล้วหลี่ไหลฝูมองตามร่างบางไป นี่คือหลานสาวของเขาสี่ปีแล้วสินะ หันมามองตระกร้าอาหารที่นางนำมาให้ก็ถอนหายใจ เมื่อเห็นสตรีที่เพิ่งตื่นเดินออกมาจากในบ้าน แววเกลียดชังในดวงตาก็ฉายชัดเจน ก่อนจะเอ่ยปากบอกหลานชายคนโตหลี่เหิง

"อาเหิง บอกม่านอวี้กับถิงถิงเช้านี้ให้ทำน้อยลงสักหน่อยเถอะไม่ต้องเผื่อข้า หลานสี่นางนำอาหารมาให้ข้าแล้ว"

"พ่อต้าโจว ทำน้อยลงแล้วคนอื่นจะกินอะไร อาเหิงไปบอกน้องสาวเจ้าต้้มไข่หวานให้อาสี่กับอาเล็กเจ้าด้วย"ประโยคหลังนางพูดกับหลานชายคนโต

" อ้ายเสิ่นนางทำไม่เป็นหรือ อายุเท่าไหร่แล้วอีกไม่นานต้องพูดคุยเรื่องแต่งงาน จนป่านนี้แม้แต่เสื้อผ้ายังใช้หลานๆซัก คิดว่าตัวเองเป็นคูณหนูหรือไร ต้าเหวินล่ะ คบเพื่อนแบบใดถึงได้ถูกไล่ออกจากโรงเรียน ยายเฒ่าเจ้าเลี้ยงลูกไม่เป็นก็ไม่ต้องเลี้ยง วันนี้บอกต้าเหวินให้ตามต้าจูไปดายหญ้าที่นาด้วย"

" พ่อต้าโจว ต้าเหวินยังไม่หายดี อีกอย่างปกติเขาเรียนแต่หนังสือ จะให้จับจอบจับไถได้อย่างไร"

แม่เฒ่าหลี่โอดครวญบุตรชายถูกโบยกลับมา เป็นฝีมืออีเด็กบ้านั่นนางยังไม่ทันเอาคืนเจ้าบ้านก็กลับมาเสียก่อน

" อาหานอายุน้อยกว่าต้าเหวินสี่ปี ยังตื่นแต่เช้าไปตัดฟืนกับต้าโจวแล้ว เรียนไม่เรียนทำแต่เรื่องงามหน้าหากเอาแต่นอนกินแรงผู้อื่นงั้นอาหารก็ไม่ต้องเผื่อเขาแล้ว หลานสี่เลี้ยงน้องสองคนยังมีมารยาทดีกว่าลูกที่ยายเฒ่าเช่นเจ้าสั่งสอนมาเสียอีก"