ลิขิตแห่งรัก

ปรึกษาหารือ

ซ่งจื่อหรูเดินไปทางหลังบ้านก็เห็นบรรดาท่านป้าดายหญ้าที่สูงเกือบเท่าตัวคนจนเกือบเสร็จ มองเห็นเหล่าพืชต้นเล็กๆ มีผลยาวสีเขียวสีแดง โอ้สวรรค์จ๋า มีพริก มีฟักทอง ต้นกระเทียม ถึงแม้จะขึ้นกระจัดกระจายแต่ก็เยอะพอควร ที่ตอนแรกไม่เห็นเพราะตอนนั้นสำรวจแต่ภูเขากับบริเวณบึงบัว ที่จริงบ้านนี้มีของดีไม่น้อย

"ท่านป้า...ตรงนั้นไม่ต้องถางเจ้าค่ะ"

"เอ๋ ทำไมรึจื่อหรู หญ้าพวกนี้ถางไปเดี๋ยวก็ขึ้นอีกต้องขุดรากออก"

"ไม่ใช่เจ้าค่ะมันกินได้ ต้นนั้นเรียกว่าพริก ที่เลื้อยๆเรียกว่าฟักทองเจ้าค่ะ ส่วนนั่นต้นกระเทียมป่า ริมน้ำนั่นคือเผือกเจ้าค่ะ พวกท่านช่วยเก็บเจ้าลูกเขียวๆแดงๆให้ข้าสักหน่อย มื้อกลางวันข้าจะทำอาหารที่พวกท่านไม่เคยกินให้ชิมเจ้าค่ะ"

"เอ่อ จื่อหรูลุงหกถางเจ้าฟักทองนั่นเยอะเชียว กินได้จริงๆหรือ "

"ท่านลุงเก็บลูกที่ถางไปแล้วไว้ให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ กินได้หรือไม่เดี๋ยวก็รู้"

แม้ไม่แน่ใจแต่ทุกคนก็พร้อมใจกันเก็บให้นาง อย่างไรเลยหากเด็กคนนี้บอกว่ากินได้ มีอาหารเพิ่มใครจะไม่เอากัน ซ่งจื่อหรูนำตับหมูออกมาหนึ่งพวงก่อนจะหั่นเป็นชิ้นไม่หนาไม่บาง จากนั้นก็คลุกด้วยขิงกับเหล้าเหลือง

"ให้ตายเถอะกลัวไม่มีข้าวกิน ลืมซื้อแป้งสาลี หากมีแป้งเคล้าสักหน่อยก็ดี"

จากนั้นก็นำพริกไปล้าง หั่นเฉียงๆ ต้นกระเทียมป่าเอาใบแก่ออก ฟักทองผ่าเป็นชิ้น นำมานึ่ง ตั้งกระทะใส่น้ำมันตามด้วยกระเทียมบุบ ขิง แล้วตามด้วยตับหมู พริก ปรุงรสก่อนจะใส่ต้นและใบกระเทียมที่หั่นท่อน เหยาะเหล้าอีกนิดเพิ่มความหอม นำถาดไม้ออกมาหกใบวางใบบัวรอง นำไก่ออกจากเตา ทุบดินจนแตกแกะใบบัวออกจะเหลือขั้นสุดท้าย วางบนถาด ใช้มีดค่อยๆเฉือนไก่ออก เป็นสองที่ ผัดตับหมู ฟักทองนึ่ง หมั่นโถว ยกออกไปด้านนอก คนชนบทไม่เรื่องมากไม่มีโต๊ะมีที่นั่งกินก็พอแล้ว

"ท่านปู่ ท่านอา ท่านลุงท่านป้า ทานข้าวเจ้าค่ะ เที่ยงแล้ววางมือก่อนเถอะเจ้าค่ะ"

"เอ๋ กลิ่นหอมจริงๆ หมู่บ้านพวกท่านโชคดีจริงๆ แม่หนูจื่อหรูนี่ช่างน่าอัศจรรย์"

ทุกคนนั่งร่วมวง แบ่งหญิงและชาย พอนั่งลงก็เริ่มกินแม้จะเอาอาหารมาเองเพราะรู้สถานการณ์ของนางดี แต่ก็หวังว่าจะได้กินมันเทศเผาเช่นเมื่อวาน ใครจะรู้ว่าวันนี้เด็กคนนี้กลับทำอาหารเสียพวกเขาวางตะเกียบไม่ลง

ซ่งจื่อหรูนำจานออกมาใช้ นางใส่ไก่ย่าง ฟักทองนึ่ง และตับหมูผัด ข้าวขาวหนึ่งโถ เห็ดหูหนูต้มถ้วยใหญ่ จากนั้นก็คลุมด้วยผ้าฝ้ายสีขาวที่ซื้อมา

"น้องสี่จะไปบ้านฮั่วรึ น้องสี่พี่ถามจริงๆเจ้าสนิทกับพวกเขาแค่ไหน เจ้าเป็นผู้หญิงคนไม่รู้อาจให้ร้ายเจ้าลับหลัง" หลี่หานกังวลใจ

"อย่าห่วงเลยพี่รอง ข้าเอาอาหารไปให้อาสะใภ้เท่านั้น อีกอย่างข้ายังเด็กพี่หรงคงไม่คิดอะไรหรอก ข้าแบ่งข้าวไว้แล้วท่านยกไปให้ป้าสะใภ้ใหญ่กับพี่สามเถอะ ฝากดูจื่อเย่วกับจื่อห่าวให้ด้วย"

ซ่งจื่อหรูเดินไปแล้ว หลี่หานถอนหายใจ ปล่อยให้ทุกอย่างไปตามโชคชะตาเถอะ หวังว่าฮั่วเฟยหรงคนนั้นจะเป็นคนดี เขายกอาหารเข้าไปในห้อง เห็นมารดายังคงเหม่อลอยเขาต้องการแยกบ้านหากท่านพ่อไม่ยอมเขาจะพาท่านแม่ออกมา

ซ่งจื่อหรูมาถึงบ้านสกุลฮั่วเห็นฮั่วเฟยหย่งนั่งอยู่หน้าบ้านจึงเอ่ยทัก

"คาราวะท่านอาฮั่วเจ้าค่ะ ข้าขอเข้าไปได้ไหมเจ้าคะ"

"อืม เข้ามาสิว่าแต่มีอะไรหรือไม่หลงเอ๋อร์ไม่อยู่หรอกข้าใช้เขาไปทำธุระน่ะ"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเอาอาหารมาให้พวกท่าน เมื่อเช้าข้าไปตำบลมาได้พี่เฟยหรงช่วยดูน้องๆให้ เกรงว่าจะไม่ได้ทำอาหารข้าจึงทำเผื่อ ในชามนี้เป็นเห็ดหูหนูขาวต้มน้ำตาลกรวด ช่วยขับเสมหะและบรรเทาอาการไอ ท่านให้อาสะใภ้ทานนะเจ้าคะ มันยังช่วยให้นอนหลับง่ายไม่ตื่นกลางดึก"

หลังจากส่งตระกร้าให้ฮั่วเฟยหย่งแล้วซ่งจื่อหรูก็ตรงไปทิศตะวันออกของหมู่บ้าน เห็นชายหญิงกำลังดายหญ้า แดดที่ร้อนนั้นทำให้ทั้งสองคนปาดเหงื่อ

"ลุงรอง ป้าสะใภ้รอง ถิงถิง "

"หลานสี่ มาได้อย่างไรมิใช่ว่าเจ้ากำลังซ่อมแซมบ้านอยู่รึ" หลี่ต้าจูเงยหน้าถามหลานสาว

"อารองข้าเอาอาหารมาให้ เดาว่าพวกท่านคงยังไม่ได้กิน"

"ท่านย่าไม่รู้เป็นอะไร เลอะเลือนแต่เช้าขว้างจานชามจนแตก ไม่ยอมให้ท่านแม่หุงข้าว ไม่ยอมให้พวกเรากินข้าว "หลี่ถิงถิงทำปากยู่

"อาหรูเจ้าบอกข้าที ข้าทำอะไรผิด ข้าทำไม่ดีหรืออย่างไร ข้าอดทนเพียงนี้นางยังต้องการสิ่งใดฮือๆๆๆ" หวงซื่อต้องออกมาทำงานทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าว

"ป้ารอง ร้องไห้มากไปไม่ดีต่อบุตรในครรภ์นะเจ้าคะตอนนี้ป้าสะใภ้ใหญ่ นางอยู่ที่บ้านข้า" ซ่งจื่อหรูพูดจบหลี่ถิงถิงก็แปลกใจจนต้องเอ่ยเสียงดัง

"เดี๋ยวนะ พี่สี่พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกรึ ปกติไปเหยียบบ้านท่านนางยังแทบจะไม่ไป"

"เฮ้อถิงถิงเมื่อเช้าคนบ้านเดิมนางมาที่บ้านข้า หาว่าข้าล่อลวงบุรุษของพวกนาง พอนางรู้ก็ตามมา จนทะเลาะตบตีกัน"

"พี่สี่ป้าสะใภ้ใหญ่นางเข้าข้างท่านหรือ แปลกเกินไปแล้ว"

"ที่จริงก็เปล่าเข้าข้างข้าหรอก คราวก่อนมีเรื่องท่านย่าทำร้ายข้า แม้ว่านางไม่ได้ลงมือแต่ก็ดูดาย ต้นเรื่องมาจากพี่ใหญ่ถูกสกุลไป๋ให้แม่สื่อมาแจ้งยกเลิกการหมั้นหมาย"

"ห๊า ไหนว่าเรียบร้อยแล้วไง"หลี่ต้าจูอุทาน ถูกยกเลิกมิน่าพี่สะใภ้ถึงโมโหหลี่เหิงจะสิบห้าอีกไม่กี่วัน ควรหมั้นหมายได้แล้ว

"อาเหิงไม่กลับบ้านมาเกือบสองปีแล้ว พ่อของลูกท่านไม่แปลกใจเลยหรือ"หวงซื่อถามสามี

"ลุงรองมีเรื่องนึงข้าไม่เจ้าใจ ข้าสงสัยเหตุใดลุงใหญ่ไม่สนใจลูกเมียเอาแต่เมาหัวราน้ำ ป้าสะใภ้ใหญ่เป็นแบบนี้ก็เพราะลุงใหญ่พึ่งพาไม่ได้ เนื้อแท้นางก็แค่สตรีอ่อนแอคนนึง เพราะบ้านนางให้ความสำคัญกับบุตรชายมากกว่าบุตรสาว ท่านย่าแม้จะโมโหที่ลุงใหญ่ไม่เอาไหนแต่กลับทำหูทวนลม เหมือนไม่ใส่ใจ"

หลี่ต้าจูถอนหายใจก่อนจะเอ่ย

"เมื่อก่อนพี่ใหญ่ไม่ได้เป็นเช่นนี้ เขารักครอบครัวมาก"

"แล้วอะไรทำให้คนเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ เจ้าคะท่านพ่อ"

"เรื่องผู้ใหญ่เจ้าอย่ารู้นักเลยถิงถิง หลานสี่แล้วเจ้าจัดการสตรีสกุลหวังเช่นไร"เขาดุบุตรสาวก่อนจะหันมาถามซ่งจื่อหรูแทน

"เรื่องนี้ข้าไม่รู้ว่าท่านย่าอยู่เบื้องหลังหรือไม่ แต่อาเล็กพาพวกเขามาข้าให้พวกนางจ่ายค่าเสียหายไม่เช่นนั้นจะไปร้องเรียนทางการ ท่านย่าหัวเสียน่าจะเพราะอาเล็กไม่มีเงินจ่ายจึงต้องทำสัญญากู้ยืมเท่ากับนางติดหนี้ข้า สงสัยเพราะเรื่องนี้กระมังจึงมาลงกับครอบครัวท่านลุง ต่อมาคนจากหมู่บ้านเถาซานมาตามสะใภ้หวัง บอกว่าสามีพวกนางถูกคนคุมบ่อนตีจนขาหักแล้วโยนทิ้งไว้จึงได้แยกย้ายกันไป"

"เจ้าใหญ่ถูกถอนหมั้น คนบ้านเดิมยังทำเรื่องอื้อฉาวขนาดนี้ เรื่องแต่งงานเจ้ารองกับเจ้าสามคงลำบากแน่ๆ พี่สะใภ้ไม่สติแตกคงแปลกแล้ว"

"มีเรื่องเลวร้ายกว่านี้อีก วันนี้ข้าเจอพี่ใหญ่ สภาพของเขาซูบผอม ตาโหลเหมือนคนอดนอนมานาน ลุงรองข้ามีเรื่องปรึกษาท่านหากท่านเห็นด้วยคืนนี้เราไปหาท่านปู่ใหญ่ด้วยกัน ข้าแอบให้ลุงซ่งเหวินส่งจดหมายไปตามพี่ใหญ่กลับมาแล้ว"

ซ่งจื่อหรูอยากคุยกับเขาก่อนหลังจากปรึกษาเรียบร้อยหลี่ต้าจูก็เห็นดีด้วยมีเพียงหวงซี่อ ที่เอาแต่ร้องไห้จนต้องขู่ว่า หากนางร้องจนทำร้ายลูกในครรภ์ ใครจะช่วยได้หวงซื่อจึงหยุดร้อง

"ลุงรองท่านดูแลป้ารองให้ดีวันนี้อย่าปะทะกับนาง หลีกเลี่ยงท่านย่าไปก่อน หากเกิดเรื่องคงไม่ดีนักนางท้องแก่มากแล้ว"

"นางขายหมูเสร็จก็ลากอาเล็กกลับบ้านเดิมไปแล้วล่ะพี่สี่"

หลี่ถิงถิงทำสีหน้าเบื่อหน่ายซ่งจื่อหรูยีหัวนางก่อนจะหันมากำชับหลี่ต้าจูถึงเรื่องคืนนี้ แล้วเดินกลับทางเดิมที่มา มองท้องฟ้าแล้วถอนหายใจเบาๆ