ลิขิตแห่งรัก

เขียนสัญญากู้ยืม

"อะไรนะ บัณฑิตจะไปสถานที่เช่นนั้นได้อย่างไร เมียต้าโจวเรื่องนี้กระทบถึงเด็กคนอื่นในหมู่บ้านนะเจ้าพูดให้ดีๆ" หลี่ฝูเหยาถึงกับหน้าดำเป็นก้นหม้อ ชื่อเสียงหมู่บ้านจะถูกทำลายไม่ได้

"ลุงใหญ่ แม่สื่อที่ข้าคุยนางบอกข้าเอง นางบอกว่าสกุลไป๋ทางนั้นไม่ต้องการหมั้นหมาย แล้วฮือๆข้าลำบากเพื่ออะไร ลูกข้าคัดหนังสือจนมือไร้เรี่ยวแรง อาของเขากลับเอาเปรียบถึงเพียงนี้ เงินที่ข้าส่งไปกลับไม่ถึงมือ ฮือๆๆ"

"อีสารเลว เจ้าเป็นสะใภ้แบบไหนมาข้าจะตีเจ้าให้ตาย เหอะบุตรสาวเจ้ากับเจ้าห้าไม่ช้าก็จะถูกขายแล้ว ข้าไม่สนใจพวกเจ้าหรอก"หลี่อ้ายเสิ่นชี้หน้าด่าพี่สะใภ้คนโต

"อาเล็ก ท่านเป็นสตรียังไม่ออกเรือนแสดงท่าทีเช่นนี้สมควรรึ ท่านอยากเป็นฮูหยินแต่กิริยาที่ท่านทำยังเทียบไม่ได้กับสาวใช้เลย หากท่านย่ากล้าขายน้องสาวข้าไปก็ไม่จำเป็นต้องกตัญญูอีกต่อไป"

หลี่หานกางแขนป้องมารดาเอ่ยพร้อมกับมองเหยียดอาสาว

"นี่พวกเจ้าสองคนมาทำอะไรอยู่ที่นี่ สามีพวกเจ้าถูกคนคุมบ่อนตีจนขาหักตอนนี้ถูกหามกลับมาที่บ้านแล้ว" ชาวบ้านหมู่บ้านเถาซานวิ่งมาตามสะใภ้แซ่หวังมั้งสองคน

" เสียเวลาข้ามากแล้ว ก่อนจะไปจ่ายมาคนละแปดตำลึงยกเว้นป้าใหญ่ นางเสียหายพอแล้ว ข้าซ่งจื่อหรูไม่หาเรื่องผู้อื่น แต่ก็ใช่จะยืนเฉยๆให้คนอื่นมาหาเรื่อง"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยขึ้นนางไม่ยอมให้คนพวกนี้ลอยตัวแล้วจากไปเฉยๆ

"ข้าไม่มีหรอก เด็กน้อยนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดเจ้าเห็นแก่ข้าเป็นผู้อาวุโสกว่าเรื่องนี้จบแค่นี้เถอะนะ" สตรีแซ่หวังขอร้องนาง

"พี่ใหญ่ หากพวกนางไม่มีจ่ายก็ให้เขียนสัญญากู้ยืมขอรับ ถึงกำหนดไม่จ่ายก็ปรับดอกเบี้ยวันละ10อีแปะ วันไหนมีจ่ายก็ให้จ่ายทั้งเงินต้นพร้อมดอกเบี้ย หรือไม่พวกเราก็ไปร้องเรียนทางการ พวกนางเป็นคนสกุลหวัง ใส่ร้ายสกุลหลี่ หากทางการตัดสินไม่กระทบต่อหมู่บ้านเรามากนัก ท่านปู่ใหญ่ขอรับถ้าพวกนางไม่อยากขึ้นศาลก็ให้จ่ายตรงนี้เถอะ หากไม่มีเงินให้พวกนางทำสัญญากู้ยืมเถอะขอรับ เสียเวลากับพวกนางมามากแล้ว ชาวบ้านยังต้องหาอาหารมาเติมท้อง"

ซ่งจื่อห่าวจับมือพี่สาวแล้วเอ่ยปากกับหลี่ฝูเหยาให้พวกนางเขียนสัญญากู้ยืม

อู้ ทุกคนซู๊ดดปาก ซ่งจื่อห่าว ซ่งจื่อเย่ว ซ่งจื่อหรู สามคนนี้ไม่ควรหาเรื่องจริงๆ ลำพังเรื่องสัญญาเงินกู้พวกเขายังคิดไม่ถึง แต่เด็กสามขวบกลับทำให้พวกเขาประหลาดใจจริงๆ อีกอย่างพวกเขาอยากไปขุดมันเทศจะแย่แล้วหากคนพวกนี้ไม่จบพวกเขาจะจัดการเอง

"เอาตามที่จื่อห่าวบอกนี่แหละนี้แหละ เสียเวลามามากแล้วจะได้ทำงานสักที"

หลี่ฝูเหยาเห็นด้วย ใครใช้ให้พวกเจ้าหาเรื่องหลานข้ากัน เขามองหน้าชาวบ้านคนนึงก่อนจะพยักหน้า คนบ้านหวังยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง

สะใภ้หวังตกใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ต้องยอมจ่ายสุดท้ายต่อรองไปๆมาๆซ่งจื่อหรูก็ยอมให้พวกนางจ่ายคนละ5ตำลึง ชาวบ้านหมู่บ้านเถาซานล้วนอยู่ที่นี่ พวกนางหวาดกลัวจนต้องยอมจ่ายแล้วรีบกลับ หลี่อ้ายเสิ่นไม่มีเงินจึงต้องเขียนสัญญาเงินกู้ แต่ต้องจ่ายภายในสิบวัน ไม่เช่นนั้นนอกจากเข้าคุกก็ต้องมาทำงานใช้หนี้เด็กทั้งสามจนกว่าจะครบห้าตำลึง มีผู้นำหมู่บ้านทั้งสามคนเป็นพยาน

หวังซื่อนั่งเหม่อเหมือนคนไร้จิตวิญญาณ นางถูกบ้านเดิมดูถูกทุกครั้งที่แม่เฒ่าหลี่ไล่ให้ไปขนอาหารกลับมา ถูกน้องสะใภ้ทั้งสองรังเกียจ บุตรชายบุตรสาวยังถูกเอาเปรียบ นางไม่เก่งเหมือท่าทีที่แสดงออกสักนิด หลี่ม่านอวี้เช็ดน้ำตาให้มารดา หลี่หานเองก็น้ำตาไหลเช่นกัน

"ให้ตายเถอะแม่เจ้านี่มันครอบครัว Toxic จริงๆ "ซ่งจื่อหรูปวดหัว

"พี่ใหญ่ว่าอะไรนะเจ้าคะ"

"ไม่มีอะไรหรอกจื่อเย่ว นี่พี่สามท่านพาป้าใหญ่ไปนั่งในบ้านเถอะตรงนี้มีคนทำงาน พี่รองรบกวนท่านนำซาลาเปาไปให้ปู่เก้าที่ รบกวนท่านดูให้หน่อยดูว่าอาไช่ลุกได้หรือยังข้าจะไปทำอาหาร เช้าป่านนี้พวกนางเอาแต่ก่อเรื่องใครไม่หิวแต่ข้ากับน้องหิวแล้ว"

ซ่งจื่อหรูสั่งหลี่ม่านอวี้ให้พามารดาไปหลบข้างในและสั่งหลี่หานไปบ้านปู่เก้าแทนนาง ชาวบ้านเห็นหมดเรื่องแล้วก็ต่างคนต่างทำงานของตน เด็กบ้านนี้ถ้าหากผูกมิตรไม่ได้ก็อย่าเป็นศัตรูจะดีกว่า

ซ่งจื่อหรูกลับเข้าบ้านตอนนี้นางทำห้องครัวชั่วคราวไว้ นำดินมาร่อนจนละเอียดจากนั้นนำน้ำที่ต้มจนเดือดมารดดินค่อยๆนวดจนเหนียว ผสมเหล้าเหลืองลงไป ที่นี่ไม่มีเหล้าเหชั้นดีนางน่าจะหาเงินจากการหมักเหล้าได้ จากนั้นล้างมือจนสะอาดนำไก่มาห่อใบบัวหลายชั้น มัดด้วยตอกแช่น้ำเส้นเล็กๆจากนั้นนำดินที่นวดจนได้ที่มาห่อทับอีกที ไฟลาไปนานแล้ว เพราะเรื่องวุ่นวายจึงต้องเพิ่มฟืนใหม่ นำน้ำตาลแดงมาต้มเล็กน้อย ก่อนจะส่งให้หลี่ม่านอวี้

"ให้นางดื่มหน่อยเถอะ ท่านก็ด้วยเกิดเรื่องแต่เช้านางคงยังไม่ได้กินอะไร ยังไงท่านลุงใหญ่ก็เป็นลูกที่นางคลอดมาคงไม่ให้อดตายหรอก แต่ป้าใหญ่ไม่ใช่นางเป็นแค่สะใภ้ จริงสิพี่สามท่านป้าใหญ่รู้เรื่องอาสี่ได้อย่างไร"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยถาม จากนั้นก็นำไก่ทั้งสองตัวลงในหลุมก่อนจะกลบไฟ นำเห็ดหูหนูที่ล้างสะอาดมาฉีกเป็นช่อเล็กๆ ใส่น้ำสะอาดในหม้อ พอน้ำเดือดก็ใส่น้ำตาลกรวด จากนั้นตามด้วยเห็ดหนูขาว เดือดสักพักก็ยกลง หูก็ฟังหลี่ม่านอวี้ไปด้วย

"เดิมทีมีเรื่องหมั้นหมายกับสกุลไป๋มีแววว่าจะเรียบร้อย ใครจะรู้ว่าคนในตระกูลไป๋ไปเห็นอาสี่อยู่ที่หอนางโลม พอไปคาดคั้นที่สำนักศึกษาจึงรู้ว่าพี่ใหญ่ไม่เคยได้ไปเข้าสอบสักครั้ง มีสหายของพี่ใหญ่แอบมาบอกว่าอาสี่รีดไถเงินจนหมด ไม่มีแม้แต่ค่าซื้อใบสมัครจึงให้แม่สื่อมายกเลิก ท่านแม่ถามหาสาเหตุจึงได้รู้"

"เมื่อเช้าข้าก็เจอพี่ใหญ่" ซ่งจื่อหรูบอกหลี่ม่านอวี้ หวังซื้อได้ยินก็พุ่งออกมาจากในห้อง

"เจ้าเจออาเหิง เจ้าสี่เขาเป็นไงบ้าง พี่ใหญ่ของเจ้าเขาอดอยากมากไหมข้าๆเป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้จริงๆ"

หวังซื่อจับร่างบางเขย่าถามคาดคั้นจนหัวสั่นหัวคลอน ซ่งจื่อหรูต้องแกะมือนางออก ค่อยๆพูดตอนนี้หวังซื่อสติไม่ค่อยจะรับรู้

"ท่านป้าใหญ่ท่านเป็นแม่ที่ดี เพียงแต่ท่านคาดหวังเกินไปพี่ใหญ่อยากเป็นช่างไม้เขาไม่อยากเรียน แต่ท่านเอาปมด้วยตัวเองมากดดันเขาอยากให้เขาเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป เพียงเพื่อให้บ้านเดิมอิจฉาที่ท่านได้ดี ข้าคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ท่านดูไม่ออกจริงๆหรือว่าท่านย่าต้องการให้อาสี่ได้ประโยชน์ไม่ใช่บ้านใหญ่"

"ท่านแม่น้องสี่พูดถูก น้องสามนี่เป็นยาทาแก้ฟกช้ำพอดีข้าเจอท่านหมอเมิ่งจึงขอมานิดหน่อย ทาให้ท่านแม่กับตัวเองเถอะ"หลี่หานที่เพิ่งมาจากบ้านปู่เก้าเอ่ยขึ้นพร้อมส่งตลับยาให้หลี่ม่านอวี้แล้วหันมาพูดกับซ่งจื่อหรู

"น้องสี่ อาไช่ลูกได้แล้ว เมื่อเช้าท่านปู่เก้าต้มไข่ให้กิน เจ้าซื้อน้ำตาลทรายแดงให้ปู่เก้าด้วยหรือ ข้าเห็นใส่ไว้ในตระกร้า"

"อืม ทานปู่เก้ากับหลานขาดสารอาหารมากนัก ความหวานช่วยให้กินอาหารได้ดีขึ้น อาไช่ลุกขึ้นได้ก็นับว่าดี พี่รองเหตุใดท่านไปนานนัก" ซ่งจื่อหรูเอ่ยถามหลี่หาน

"ข้าเห็นน้ำในโอ่งปู่เก้าหมดแล้วจึงเติมให้น่ะ แล้วนั่นเจ้าเลื่อยท่อนไผ่ทำไมเยอะแยะ"

"ใช้แทนถ้วยชามนะ ท่านย่าทุบจนหมดแล้ว"

"ท่านพ่อถูกท่านย่าทุบตีด่าทอ ตอนนี้คงไปดื่มทีไหนสักที่แล้ว นางตามคนขายหมูมาจากนั้นก็ลากอาเล็กกลับบ้านเดิม"

หลี่หานมองเหม่อออกไปพร้อมสายตาไร้ความหมาย

"พี่สามท่านไปกวาดห้องเล็กเถอะ เมื่อวานลุงหกทำกำแพงให้แล้ว ให้ป้าสะใภ้ใหญ่ไปพักตรงนั้นก่อน"

ข้างนอกทำงานเกือบเสร็จแล้ว เหลือเพียงทำหลังคา หลี่ฝูเหยาตัดสินใจรื้อออกทั้งหมด นำหญ้าคามามัดใหม่ ก้อนหินที่ตอนแรกจะทิ้งลงลำธารแต่ซ่งจื่อหรูบอกให้กองไว้ริมกำแพงบ้าน หากนางต้องการใช้จะได้ไม่ต้องเหนื่อยขน

คนแซ่หวังสองคนนั้นเดิมทีถูกสั่งให้ทิ้งบนภูเขา ใครจะรู้ว่ามัจจุราชน้อยเปลี่ยนใจ ให้คนตีขาจนหักแล้วไปทิ้งไว้หน้าโรงบ่อน