ลิขิตแห่งรัก

เข้าเมือง

ซ่งจื่อหรูตรงไปยังโรงเรือน ทันทีที่เห็นก็ใช้มือลูบหน้าอกตัวเองอย่าโล่งใจ พริกที่เพิ่งเก็บเมื่อต้นปีมัดแขวนเรียงราย ข้าวโพด ถั่วเหลืองและถั่วลิสงก็อยู่ในกระสอบ มีข้าวเปลือกอยู่เกือบยี่สิบกระสอบนอกนั้นเป็นไหดินเผาหลายขนาดเรียงรายมีแค่นี้แหละมีแค่นี้จริงๆเฮ้อ

"ไปดูไก่กับลูกหมูสักหน่อยดีกว่า"

เดือนมาถึงโรงเลี้ยง ก็ได้ยินเสียงลูกหมูน้องอี๊ดๆๆๆ นับแล้วมีประมาณ60ตัว สั่งลุงหวังคนดูแลว่าให้รับซื้อมาแค่20ตัวไหงซื้อมาขนาดนี้จะเลี้ยงไงก่อน ดีที่ตอนนั้นขุดบ่อน้ำใกล้โรงเลี้ยงไม่งั้นกว่าจะตักน้ำจากลำธารมาคงเหนื่อยตายพอดี ที่นี่ไม่มีใครเข้ามาได้ซ่งจื่อหรูถอดเสื้อตัวนอกออก ใช้จอบค่อยๆขุดร่องให้มูลของหมูไหลตามร่อง ไปรวมที่เดียวกัน จากนั้นก็ล้างพื้นกรงใช้เวลาชั่วโมงกว่าก็เรียบร้อย

ถัดมาก็ทำความสะอาดโรงเลี้ยงไก่ ลูกไก่ฟักครบแล้วกำลังส่งเสียงเจี๊ยบๆๆๆลั่นระงม ซ่งจื่อหรูกวาดเศษหญ้าฟางที่มีมูลไก่เต็มไปหมดจากนั้นก็กองรวมกัน ก่อนจะขนไปยังลานกว้างตากไว้ทำปุ๋ย ปูหญ้าฟางใหม่ลงไปยังดีที่ก่อนจะฟักลูกไก่และลงลูกหมูในฟาร์ม ได้เตรียมอาหารสัตว์ไว้เพียงพอแล้วทำทุกอย่างเรียบร้อยก็ให้อาหารพวกมัน แม้ว่าจะสว่างจ้าแต่ในนี้กลับไม่ร้อนแต่อย่างใด เสร็จงานตรงหน้าแล้วเหลือเพียงรดน้ำต้นไม้ในสวนขุดร่องน้ำให้ไหลไปยังสวนต้นไม้รากย่อมยาวและไปได้ไกลเพียงแค่มีแหล่งน้ำใกล้ๆ ก็สามารถดูดซึมได้เอง ซ่งจื่อหรูเสร็จงานทั้งหมดเหลือเพียงแค่ขุดดินพรวนดินเตรียมปลูกผักแต่ตอนนี้ข้างนอกน่าจะใกล้สว่างแล้วนางอยู่ในนี้มาเกิน5ชั่วโมง ซ่งจื่อหรูเด็ดลูกพีชมานั่งกินใต้ต้น จากนั้นก็วักน้ำในลำธารมาดื่ม ล้างเครื่องมือเก็บเข้าที่เรียบร้อย

"พรุ่งนี้ ลองค้นดูว่ามีแบบร่างเครื่องสีข้าวหรือไม่ เฮ้อมิติที่ดีควรแบบเปิดแล้วใช้ได้เลยไม่ใช่ต้องมานั่งรดน้ำพรวนดินแบบนี้นะคะคุณปู่ สงสัยคุณปู่ไม่อ่านนิยายทะลุมิติแน่ๆ ง่วงแล้วไปนอนดีกว่าพรุ่งนี้มีงานต้องทำ"

ซ่งจื่อหรูหยิบเสื้อมาใส่ตามเดิมจากนั้นก็ออกมาจากมิติ เอ๋ทำไมข้างนอกผ่านไปแค่ครึ่งชั่วยามเองละหรือเวลาในนั้นเร็วกว่า ตอนนี้นางง่วงมากพรุ่งนี้ค่อยคิดเถอะ ซ่งจื่อหรูหลับไป โดยไม่รู้ว่ามีสายตากำลังมองนางอยู่อย่างอาลัยอาวรณ์

"ไปกันเถอะ หากเจ้ายังรั้งอยู่แบบนี้เด็กๆจะยิ่งเป็นอันตราย"

" หากเราไปแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันอีก หรือหากไม่ได้พบอีกเลยขอข้ามองหน้าพวกเขาให้นานหน่อยเถอะเจ้าค่ะ?"

"เชื่อท่านพ่อเถอะ ยังไงก็ต้องจาก ข้าเองรักพวกเขาไม่ต่างกัน แต่ถ้าพวกเรายังอยู่เด็กๆจะยิ่งอันตราย"

เสียงร้องไห้สะอื้นทำให้ซ่งจื่อหรูหงุดหงิด นางพลิกตัวลืมตาแต่กลับไม่เห็นใคร จากนั้นก็ล้มตัวลงจะนอนต่อแต่ข้างตัวกลับมีบางอย่างวางไว้ เมื่อหยิบมาดูก็เป็นตั๋วเงินใบละ100ตำลึง10ใบ และ50ตำลึงกับ10ตำลึงอย่างละยี่สิบใบ ก้อนตำลึง10ก้อน เหรียญอีแปะ3พวง มีจดหมายเขียนประโยคสั้นเพียงแค่

" เงินเหล่านี้เก็บไว้ใช้จ่าย จงใช้ชีวิตให้ดี อย่าไว้ใจใคร"

มุมล่างมีรูปนกเฟิ่งหวง ดูเหมือนตระกูลซ่งจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เงินทั้งหมดเป็นจำนวนสองพันสามสิบสามตำลึงช่างเถอะแปลว่าคนที่มาไม่ได้คิดร้าย ซ่งจื่อหรูเก็บตั๋วเงินและจดหมายไว้ในกล่องในมิติก่อนจะล้มตัวนอนต่อ จงใช้ชีวิตให้ดี และอย่าไว้ใจใคร ประโยคนี้หมายความว่าอย่างไร?

เสียงไก่ในหมู่บ้านขันปลุกให้หลายๆบ้านลุกขึ้นมาหุงหาอาหาร ยามเหมาซ่งจื่อหรูอยากจะเลี้ยงอาหารคนที่มาช่วยสักมื้อ จึงล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินไปทางบ้านสกุลฮั่ว นางยืนอยู่ไม่กล้าเรียกคนด้านในเพราะยังเช้าอยู่เหมือนคนข้างในจะรู้ว่ามีคนมา สักพักก็มีแสงสว่างจากในบ้านส่องออกมาฮั่วเฟยหรงเปิดประตูมองเห็นร่างผอมบางยืนอยู่ด้านนอกรั้ว นางคงมีเรื่องให้ช่วยสินะถึงมาแต่เช้าเด็กคนนี้เมื่อก่อนเดินห่างเขาสามจั้งหลังจากเปิดใจตอนนี้ตื่นมาก็เจอหน้าเขารู้สึกหวานในอกอุ่นในใจยิ่งนัก

"เจ้าตัวยุ่ง มาแต่เช้าเชียวที่บ้านมีเรื่องอะไรหรือไม่?"ฮั่วเฟยหรงทักทายคนตัวเล็กซ่งจื่อหรูย่นจมูกปากน้อยๆยู่จนดูน่ารักในสายตาของเขา

"พี่ชาย ท่านเรียกชื่อข้าเถอะขอร้องจะเรียกอาหรู จื่อหรู เสี่ยวหรูก็ได้ ท่านเรียกข้าเจ้าตัวยุ่งๆเหมือนกับว่าข้าอายุ5ขวบ"

"ก็ใครใช้ให้เจ้านี่นะชอบทำตัวเองให้ยุ่งทั้งวันข้าว่าชื่อนี้เหมาะแก่เจ้าที่สุด ว่าแต่เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่ามีเรื่องอะไรถึงมาแต่เช้า"

"พี่หรง ข้าอยากเลี้ยงอาหารชาวบ้านที่มาช่วยสักมื้อจึงอยากขอยืมเงินที่เอาไก่ไปแลกเมื่อวันก่อนสักหน่อยเจ้าค่ะท่านไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะข้ามีทางคืนให้ท่านแน่นอน"

"อ้อ รอสักครู่ข้าจะไปหยิบให้ "

ฮั่วเฟยหรงเข้าไปในบ้านหยิบเงินมาส่งให้นางห้าพวง ซ่งจื่อหรูสีหน้ามึนงงจำได้ว่าเหลือแค่100อีแปะแล้วเพิ่มมาจากไหนกัน เขาเห็นสีหน้าของนางจึงอธิบาย

"อาหรู ท่านพ่อข้ากลับมามิใช่หรือเขาล่าหมูป่ากับกวางได้แลกเป็นเงินได้หลายตำลึง เงินนี่ไม่ต้องคืนหรอกข้าให้เจ้าเมื่อคืนท่านแม่นอนหลับสนิทนัก ต้องขอบใจที่เจ้าบอกให้ข้าต้มน้ำแกงกับน้ำขิงบำรุงนาง ว่าแต่เจ้าจะเข้าตัวตำบลหรือ?"

"เจ้าค่ะข้าจะเดินเท้าไป ท่านให้เงินมามากพอขากลับอาจจ้างเกวียนเจ้าค่ะ"

"อาหรุข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า ฟ้ายังมืดอยู่เลยเจ้ายังเด็กนักไปคนเดียวอันตราย"

"พี่หรงข้าอายุสิบสามแล้วอีกอย่างมิใช่ว่าไม่เคยเข้าตำบลเสียเมื่อไหร่กัน ข้าขอบคุณที่ท่านเป็นห่วงหากท่านอยากช่วยจริงๆรบกวนท่านช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนจื่อเย่วกับจื่อห่าวได้ไหมเจ้าคะข้าจะได้รีบไปรีบกลับ"

ซ่งจื่อหรูอยากซื้อของมาตุนไว้เก็บในมิติตอนนี้ในมือมีเงินแค่ต้องหาทางเอามาใช้ ไม่ว่าจะเป็นเงินของใครก็ช่างเถอะ ในเมื่อมาให้ถึงบ้านไม่ได้ขโมยสักหน่อย อีกอย่างตอนนี้หยิ่งไปใช่ว่าจะอิ่มท้องฮั่วเฟยหรงรับปากว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนซ่งจื่อเย่วและว่งจื่อห่าวก่อนจะเข้าไปหยิบตระกร้าในบ้านมาส่งให้นาง

"ตระกร้าของเจ้าพังหมดแล้วเพราะวันก่อนขนเกาลัดกลับมาสภาพนั้นฟืนยังดูดีกว่าเลยกระมัง เจ้าเอาใบนี้ไปใช้เถอะรีบไปรีบมาล่ะ"

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ไว้ทุกอย่างเรียบร้อยข้าจะนำมาคืนท่านนะเจ้าคะ"

จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปยังกระท่อมของบ้านซ่งเด็กๆยังไม่ตื่นฮั่วเฟยหรงนั่งอยู่เฝ้าพวกเขา ในมือถือหนังสือที่หยิบติดมาอ่านอย่างตั้งใจ ซ่งจื่อหรูรีบออกเดินทาง ตำบลห่างจากหมู่บ้านสิบลี้ จะว่าไกลก็ไม่ไกลจะว่าใกล้ก็ไม่ใกล้นักสำหรับร่างเด็กอายุสิบสี่นี้