ลิขิตแห่งรัก

บ้านสกุลหลี่

หลี่ถิงถิงเมื่อมาถึงที่นาก็ตะโกนเรียกบิดากับมารดาทันที

"ท่านแม่ ท่านพ่อ"

"ถิงถิง ตัดหญ้าเสร็จแล้วหรือ ลูกมาทำอะไรที่นี่ รีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวจะถูกท่านย่าตำหนิได้อีก"หวงซื่อเอ่ยตอบบุตรสาวหลี่ถิงถิงมองบน

"ใครสนใจนางกัน ต่อให้รีบกลับไปก็ถูกด่าอยู่ดี คนในบ้านนอกจากท่านกับท่านแม่ยังมีใครทำงานบ้าน นั่งๆ นอนๆ จนข้านึกว่าพวกเขาแขนขาพิการเสียอีก อย่าพูดถึงเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านดูสิเจ้าคะข้ามีอะไรมาฝากพวกท่านด้วย"

หลี่ถิงถิงค่อยๆ เอามันเทศที่ห่อใบบัวมาให้หลี่ต้าจูและนางหวง ทั้งสองมองหน้ากันงงๆ ว่าบุตรสาวนำสิ่งใดมาให้

"นี่คือมันเทศเจ้าค่ะ อร่อยมากพวกท่านลองกินสิเจ้าคะ มีฝักบัวด้วยเจ้าค่ะ"

"ถิงถิง..อะไรคือมันเทศนี่มันคือสิ่งใดกัน"หวงซื่อสงสัยสิ่งที่บุตรสาวนำมา

"มันคือสิ่งที่เติบโตใต้ดินเจ้าค่ะ มีฝักบัวด้วยนะเจ้าคะหวานอร่อยมากเจ้าค่ะท่านแม่"

"อาซู่..สิ่งที่ลูกนำมาล้วนเพราะกตัญญูจะถามให้มากความทำไมกัน"หลี่ต้าจูเอ็นดูบุตรสาวจึงบอกแก่ภรรยาว่าอย่าไปคาดคั้นนาง

"ท่านพ่อท่านแม่ นี้เป็นสิ่งที่พี่สี่หาเจอ และก็รู้ว่ามันกินได้เจ้าค่ะ อย่าบอกใครนะเจ้าคะ โดยเฉพาะท่านย่า"

"วางใจเถอะแม่กับพ่อรู้ดี ทุกวันนี้ก็ได้แต่รู้สึกผิดกับอาสามเจ้าที่ไม่สามรถช่วยเหลือหลานๆ ได้"

หลี่ต้าจูถอนหายใจหลี่ถิงถิงจึงให้กำลังใจเขา

"ท่านพ่อ ท่านไม่ผิดหรอกเจ้าค่ะ เป็นเพราะท่านย่าร้ายกาจเกินไปต่างหาก"

"ห้ามพูดแบบนี้อีก แม่รู้ว่าเจ้ารักและเป็นห่วงพี่สี่เจ้ากับน้องๆ ถิงถิงเอ้ยแต่คำพูดบางคำอย่าให้ออกจากปากเรา ถึงอย่างไรท่านย่าเจ้านางก็คือผู้อาวุโส"

หวงซื่อปรามบุตรสาวเด็กสาวพยักหน้าก่อนจะส่งกระบอกน้ำให้บิดา จากนั้นก็แบกหญ้าขนหลังเดินกลับหมู่บ้าน

ตกค่ำหลังมื้อเย็นทางด้านบ้านสกุลหลี่นั้นมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ตอนที่สะใภ้รองหวงซื่อทำอาหารเสร็จแล้ว เมื่อถึงเวลาอาหารทุกคนกินกันจนหมด หลังเสร็จงานอาหารเหล่านั้นกลับไม่เหลือให้ครอบครัวรองสักนิด มีเพียงข้าวต้มใสๆ ไม่กี่เม็ด เขาถามไถ่มารดาจนถูกแม่เฒ่าหลี่ด่ากลับมาแม่เฒ่าหลี่โมโหชี้หน้าด่า

"จะกินอะไรกันนักกันหนา คิดว่าเงินทองตกจากฟ้าหรือไง"

"ท่านแม่...ข้ากับอาซู่ดายหญ้าในแปลงนาทั้งวัน แม้แต่น้ำข้าวท่านยังไม่เหลือสักหยดไม่มากไปหน่อยหรือขอรับ อีกอย่างอาซู่กำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย"

"ต้าจู.. ข้าได้ยินจากพวกเด็กๆ บอกว่าวันนี้ลูกสาวเจ้าไปช่วยหอบผักหมูไปส่งภรรยาพี่หู ดูเหมือนนางจะให้หมั่นโถวมาด้วย มิใช่พวกเจ้าอิ่มท้องกันแล้วหรือมาโวยวายอันใดกัน"

หลี่ต้าโจวเอ่ยกับน้องชาย มีของกินแต่ไม่เอามาให้ที่บ้านนับวันนังเด็กถิงถิงเหมือนจะคล้ายคลึงนังเด็กจื่อหรูนั่นไปทุกวัน ดูนับวันยิ่งจะควบคุมยากขึ้น

แม่เฒ่าหลี่ถ่มน้ำลายใส่บ้านรอง

"เพ้ย...อีตัวขาดทุนนังของชดเชยที่แท้ก็รู้จักแอบรู้จักซ่อน ใครบอกว่าแม่เจ้าท้องแล้วต้องกินดีกว่าคนในบ้าน นังเด็กอกตัญญูมาวันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย"

แม่เฒ่าหลี่คว้าไม้ไล่ตีหลานสาวอย่างบ้าคลั่ง นั่นหมั่นโถวเชียวนะชาวบ้านน้อยคนจะได้กินเนื่องจากแป้งมีราคาแพง

หวงซื่อลุกมาขวางแม่สามี

"ท่านแม่..อย่าตีอาถิงเลยเจ้าค่ะ นางเห็นเราทำงานหนักกลัวจะไม่อิ่มท้อง โอ๊ย!"

"นางหวงซู่อีหญิงชั้นต่ำคลอดลูกออกมาก็เป็นเด็กชั้นต่ำ อย่ามาอ้างว่าทำงานคนในบ้านก็ทำงานกันทุกคน มีใครได้กินหมั่นโถวบ้าง ลูกสาวเจ้าข้าว่านะขายนางไปเป็นสาวใช้ยังหาเงินได้บ้าง อย่างน้อยก็ช่วยจ่ายค่าเล่าเรียนอาเหิงกับต้าเหวินได้บ้าง"

แม่เฒ่าหลี่ไม่พูดเปล่าแต่ตบหน้าหวงซื่อสะใภ้รองพร้อมก่นด่าหยาบคายต่างๆ นาๆ

"ท่านย่า...ท่านพอเถอะขอรับอย่าตีน้องห้าอีกเลย"

หลี่หานที่เพิ่งกลับมาห้ามแม่เฒ่าหลี่ นางรักหลานชายก็จริงแต่เป็นหลานชายคนโตที่เฉลียวฉลาด ไม่ใช่คนรองที่ไม่เอาไหนคนนี้ (ที่จริงก็ไม่รักเท่าบุตรชายคนเล็ก)

"หุบปาก..ท่านย่าเป็นผู้ใหญ่อาหานเจ้าอย่าวุ่นวายเรื่องของผู้ใหญ่"

สะใภ้ใหญ่หวังซื่อตวาดบุตรชายคนรอง

"พี่รองท่านก็กะไร นางเป็นลูกบ้านรองเหตุใดลูกบ้านใหญ่เช่นเราต้องไปเป็นศัตรูกับท่านย่าเพราะพวกนางกัน"

หลี่ม่านอวี้เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจต่อความเดือดร้อนคนอื่นเสียงแม่เฒ่าหลี่ดังจนชาวบ้านพากันออกมาดู หลังจากรู้สาเหตุก็พากันส่ายหน้า

"ใช้ลูกทำงานต่างวัวต่างม้าแต่กลับไม่ได้กินแม้แต่น้ำข้าว"

"นั่นสิยายเฒ่านี่น้ำเข้าสมองจนหูตามืดบอดหารือไง"

"ข้าก็ว่าเช่นนั้นขนาดไข่ไก่แค่สองใบยังคิดแย่งจากปากของหลานตัวเองถุย ช่างหน้าไม่อายเสียจริงๆ"

หลี่ถิงถิงถูกตีจนชินเลยยืนเฉยๆแต่ที่ด่าว่ามารดานางเป็นหญิงชั้นต่ำและจะขายนางนั้นยอมไม่ได้

หลี่ถิงถิงโมโหจึงเถียงกลับ

"ทำงานๆๆ ผู้ใดทำงานหรือเจ้าคะนอกจากท่านแม่กับท่านพ่อของข้ากับพี่รองบ้านนี้ยังมีผู้อื่นทำงานอึกหรือเจ้าคะท่านย่า ท่านเอาตาข้างไหนมองเหตุใดข้าจึงไม่เห็น ข้ายังนึกเสียว่าทุกวันนี้ข้าทำงานเลี้ยงดูคนพิการเสียอีก แล้วอีกอย่างหมั่นโถวนั่นป้าหูให้ข้านำไปให้พี่สี่กับน้องๆ ไม่ได้ให้ข้าสักหน่อย ท่านย่า...ท่านจะขายข้าเอาเงินมาให้อาสี่กับพี่ใหญ่เรียนหนังสือท่านคิดดีแล้วหรือเจ้าคะ เหอะท่านย่า ข้าเป็นคนคลอดอาสี่กับพี่ใหญ่ออกมารึ ถึงต้องรับผิดชอบชีวิตพวกเขา"

ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ เสียงชาวบ้านหัวเราะ

"ข้าว่านังหนูถิงถิงนั้นพูดถูกนะ ลูกที่พวกเจ้าคลอดออกมา ถ้าไม่มีปัญญาส่งเสียก็มิสู้กลับมาทำไร่ทำนาจะดีกว่า"

แม่เฒ่าหลี่ชี้หน้าด่าทุกคน "หุบปากให้หมด พวกขาเปื้อนโคลนอย่างพวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์บุตรชายหลานชายของข้า เหอะ ส่วนเจ้าอีเด็กอักตัญญูวันนี้ไม่ต้องกินข้าวพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกินไปไสหัวไป พวกเจ้าก็ไสหัวไปบ้านข้าไม่ใช่โรงงิ้วโรงน้ำชา"

หลี่ถิงถิงเพิ่งกินอิ่มมาจึงไม่สนใจ

"ไม่กินก็ไม่กินสิ เหอะ"

เมื่อหมดเรื่องสนุกชาวบ้านต่างแยกย้าย หลี่ถิงถิงแอบขยิบตาให้หลี่หาน เมื่ออาหารมื้อค่ำผ่านไปทุกคนในเรือนต่างอิ่มหนำ มีเพียงบ้านรองและหลี่หานพวกเขาถูกสั่งไม่ให้กินข้าว

หลี่ถิงถิงแอบเก็บมันเทศไว้ให้เขา1หัวพี่สี่บอกว่าอย่าให้ใครรู้หลี่หานน้ำตาไหล นอกจากน้องสี่กับถิงถิงก็ไม่มีใครสนใจเขา แม้แต่ท่านพ่อกับท่านแม่ก็สนใจแค่พี่ใหญ่กับน้องสาม เขาใช้มือหยาบกร้านปาดน้ำตาของบุรุษที่กำลังไหลออกมา

"ถิงถิง วันหลังคำพูดเหล่านี้อย่าพูดอีก เจ้ายังต้องแต่งงาน อย่าทำลายตัวเองด้วยคำพูดเหล่านี้"

“รู้แล้วๆพี่รองพี่เป็นคนเก่ง ข้าว่าพี่เก่งกว่าพี่ใหญ่เสียอีก ข้าเชื่อว่าสักวันพวกเขาต้องเป็นฝ่ายมาอ้อนวอนคุกเข่าให้พี่”

หลี่ถิงถิงพูดถูกแต่นั่นเป็นเรื่องในอนาคตอีกหลายปี ทั้งคู่คนนึงเป็นขุนนางคนนึงเป็นเถ้าแก่เนี้ย