ลิขิตแห่งรัก

หลี่ถิงถิง

ซ่งจื่อหรูเดินไปเด็ดใบบัว เห็นฝักบัวมากมาย จากความทรงจำเด็กคนนี้ไม่เคยกิน ไม่รู้ว่าคนที่นี่รู้หรือไม่ว่ามันกินได้ บึงบัวที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ นับว่าอาหารอุดมสมบูรณ์

ยายแก่นั่นยึดจานชามยังไม่พอ แต่ยังทุบทำลาย จะไปทวงคืนตอนนี้ก็ยังไม่ได้ เพราะร่างกายนี้ยังอ่อนแอแต่ก็จดใส่บัญชีหนังหมาเรียบร้อยแล้ว ซ่งจื่อหรูจึงใช้ใบบัวชั่วคราว รอให้จัดการรั้วและประตูบ้านก่อน ค่อยเอาของที่ท่านตาเก็บไว้มาใช้สอย ซ่งจื่อหรูหอบใบบัวกับฝักบัวหอบใหญ่กลับมา

"เด็กๆ ดูสิพี่ได้อะไรมา เห็นไหมฝักบัวแก่กำลังกินเลย"ซ่งจื่อหรูเอ่ยปาก

"สิ่งนี้กินได้หรือเจ้าคะพี่ใหญ่ ข้าไม่เคยเห็นใครกินมาก่อน" ซ่งจื่อเย่วเห็นสิ่งที่พี่สาวนำมาก็สงสัย ซ่งจื่อห่าวเองก็อดถามไม่ได้เช่นกัน

"อร่อยไหมขอรับพี่ใหญ่"

"กินได้สิ อร่อยมากด้วยเดี๋ยวพี่แกะให้นะ"

ซ่งจื่อหรูตอบน้องๆก่อนจะนั่งลงวางฝักบัวข้างๆ และใช้ไม้ค่อยๆ เขี่ยมันเทศออกจากกองถ่านที่เป็นขี้เถ้าจนหมดแล้ว ปัดเศษขี้เถ้าออกและนำวางบนใบบัว

"จื่อเย่ว..พี่สี่ฟื้นหรือยัง"

เสียงเรียกจากประตูรั้วดังมา ซ่งจื่อหรูหันไปตามเสียงก็เห็นเด็กสาวคนนึงอายุประมาณ9ขวบ ใส่เสื้อผ้าทีมีรอยปะชุนเต็มไปหมด รองเท้าฟางที่ขาดจนนิ้วเท้าโผล่ บนหลังมีตระกร้าที่ใส่หญ้าหมูจนเต็มล้น จากความทรงจำเดิมเด็กคนนี้คือหลี่ถิงถิงบุตรสาวของท่านลุงรองหลี่ต้าจูและป้าสะใภ้รองหลี่หวงซื่อ ลุงรองและครอบครัวเป็นบ้านเดียวที่ไม่รังแกบ้านสามอย่างพวกเขา

"ถิงถิง เข้ามาก่อนสิว่าแต่เจ้าไปไหนมารึ" ซ่งจื่อหรูเอ่ยถาม

"พี่สี่..ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้วดีจังข้าเป็นห่วงพวกท่านแต่ท่านอาหญิงเล็กคอยจับผิดตลอดเลยมาหาท่านไม่ได้"

หลี่ถิงถิงตอบนาง

หลี่ถิงถิงเป็นหลานคนที่ห้าของตระกูลหลี่คนโตคือหลี่เหิงอายุสิบสี่ปีกำลังศึกษาอยู่ที่ตำบลคนรองคือหลี่หานและคนที่สามคือหลี่ม่านอวี้อายุสิบสามปีอีกไม่กี่วันก็จะเต็มสิบสี่ทั้งสองคนเป็นคู่แฝดกัน ทั้งสามคนนี้คือบุตรของลุงใหญ่หลี่ต้าโจวและนางหวังซื่อ

ส่วนลุงรองหลี่ต้าจูและป้าสะใภ้รองหวงซื่อมีบุตรสาวคือหลี่ถิงถิงเป็นลำดับที่ห้าในตระกูลอายุเพียงเก้าปี หวงซื้อกำลังตั้งครรภ์บุตรคนที่สองอีกสี่เดือนก็จะคลอดแล้ว

บิดาของซ่งจื่อหรูคือหลี่ต้าซาน กับซ่งหว่านเอ๋อร์หลี่จื่อหรูคือหลานลำดับที่สี่ของตระกูล ถัดมาคือหลี่จื่อเย่วและหลี่จื่อห่าว ส่วนหลี่ต้าเหวินคือบุตรคนที่4และหลี่อ้ายเสิ่นบุตรสาวคนเล็กของแม่เฒ่าหลี่ทั้งสองคนยังไม่ได้แต่งงาน

"พี่ห้า.. .ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรหากท่านย่ารู้ท่านต้องถูกตีแน่ๆ เจ้าค่ะ"ซ่งจื่อเย่วเอ่ยถามหลี่ถิงถิงที่เพิ่งนั่งลง

"ตีก็ตีสิ...ข้าชินแล้วล่ะนอกจากอาสี่และอาเล็กไม่ว่าผู้ใด ท่านย่าก็ไม่สนใจหรอก จริงสิวันนี้ข้าช่วยป้าหูเก็บผักป่าไปส่งบ้านนางท่านป้าฝากหมั่นโถวมาให้พวกท่านด้วย"หลี่ถิงถิงตอบพร้อมกับยักไหล่

"ท่านย่าหูมีน้ำใจจริงๆ ถิงถิงมานี่สิพี่เพิ่งจะเผามันเทศเสร็จ มากินด้วยกันเลย มีฝักบัวด้วย" ซ่งจื่อหรูเอ่ยชวนวน้องสาว

"มันเทศคือสิ่งใดกันเจ้าคะแล้วฝักบัวนี่กินได้หรือเจ้าคะ"หลี่ถิงถิงเห็นแล้วก็สงสัยว่าก้อนดำๆนี้กินได้ด้วยหรือ

ซ่งจื่อเย่วตอบแทนพี่สาว"พี่ห้า มันคือผลไม้ที่โตในดิน"

"อ่ะ...ของที่อยู่ในดินในโคลนก็กินได้ด้วยหรือเจ้าคะ"หลี่ถิงถิงตื่นเต้น

ซ่งจื่อหรูยิ้มแต่ไม่ตอบพร้อมกับค่อยๆ แบะครึ่งหัวมันออกมา ควันสีขาวลอยฟุ้งพร้อมส่งกลิ่นหอม เนื้อมันเทศสีเหลืองทองนั่นทำให้ต้องกลืนน้ำลาย ซ่งจื่อหรูเป่ามันเทศให้อุ่นก่อนจะป้อนใส่ปากของซ่งจื่อห่าวน้องชาย

"อร่อยขอรับพี่ใหญ่ พี่รอง พี่ห้ากินสิขอรับ"

"อร่อยมากๆเลยเจ้าค่ะพี่สี่ ข้าคิดถึงท่านปู่จัง ถ้าท่านปู่อยู่ยังได้กินเนื้อบ้าง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ท่านปู่จะกลับมา"

หลี่ถิงถิงเอ่ยทันทีที่กินคำแรก

หลี่ไหลฝูเป็นช่างไม้ เขาไปรับจ้างทำเครื่องเรือนจะให้กับเศรษฐีตามเมืองต่างๆ ตอนนี้อาศัยรับจ้างอยู่ที่เมืองเป่าซาน อีกครึ่งปีจะถึงเวลากลับบ้าน

"รีบกินเถอะ เดี๋ยวเอาไปฝากลุงรองกับป้ารองด้วยล่ะ กินที่นาเลยนะอย่าเอากลับบ้าน"ซ่งจื่อหรูบอกน้องหลี่ถิงถิง

"อืม...ขอบคุณเจ้าค่ะพี่สี่ข้ารู้แล้ว"

ทุกคนกินมันเทศเผาและฝักบัวจนอิ่ม ยังเหลือมันเทศอีกประมาณห้าหัว ซ่งจื่อหรูเหลือสองหัวไว้ให้น้องๆตอนกลางคืน ส่วนอีกสามหัวห่อใบบัวซุกในตระกร้าแล้วสั่งให้หลี่ถิงถิงเอาไปให้ลุงรองกับป้าสะใภ้รอง และหลี่หาน

"จำไว้เวลาให้พี่รองต้องแอบดีๆ"

ถิงถิงพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะพูดถึงสิ่งที่ป้าหูฝากมา

"พี่สี่ พรุ่งนี้ท่านปาหูจะไปเยี่ยมญาติที่ตำบลข้างเคียงนางฝากมาบอกท่านเจ้าค่ะ"

หลี่ถิงถิงต้องรีบกลับแล้ว จึงลุกขึ้นโบกมือลาสามพี่น้องก่อนจะสาวเท้าให้ไวขึ้น ขืนชักช้าเดี๋ยวท่านย่ากลับมา จะหาเรื่องท่านแม่และพาลมาถึงพี่สี่กับจื่อเย่วและจื่อห่าวอีก เมื่อร่ำลาเรียบร้อยก็ตรงมาที่นาของสกุลหลี่ทันทีเห็นพ่อ แม่ก็โบกมือทักทาย