เช้าวันต่อมา มิรันที่พึ่งได้พักไปเพียงสองหรือสามชั่วโมงค่อยๆลืมตาตื่นด้วยความเย็นยะเยือกกระทบผิวกายอันเปล่าเปลือยของเธอทำให้เธอค่อยๆรู้สึกตัว หญิงสาวปรือตามองไปรอบๆห้องอันมืดมิดเพื่อปรับสภาพการมองเห็น ก่อนจะพยายามขยับกายอันปวดเมื่อยไปมาอย่างแสนลำบาก
ไปไหน...
เธอมองหาอีกคนที่นอนกอดเธอทั้งคืนแต่กลับเงียบสนิทไร้วี่แววของเขา มิรันเบนตามองไปที่โต๊ะข้างเตียงที่มีนาฬิกาตั้งอยู่ก่อนจะพบว่าตอนนี้มันเกือบจะสิบโมงเช้าแล้ว
เราคงต้องไปทำงานสายสินะ
เธอคิดออกมาเมื่อเวลาเข้างานของเธอคือแปดโมงเช้า แต่นี่มันเลยเวลามามากแล้ว หญิงสาวพยายามพยุงร่างลุกขึ้นนั่งและคิดว่าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ด้วยทั้งเจ็บและปวดหนึบไปทั่วร่างจนต้องล้มตัวลงนอนอย่างทำอะไรไม่ได้ สงสัยวันนี้เธอคงต้องหยุดงานเสียแล้ว เมื่อทั้งร่างกายและจิตใจไม่พร้อมขนาดนี้ ไม่นานเธอก็หลับลงอีกครั้ง โดยไม่รู้เลยว่าอีกคนที่เธอมองหานั้นกำลังอยู่ในห้องผ
