รอยแค้นซาตาน

เริ่มต้นใหม่

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

ทั้งสามกำลังนั่งขึ้นเครื่องเพื่อมุ่งหน้าไปยังอเมริกาด้วยใจจดใจจ่อ พร้อมกับสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ ที่อยู่ในท้องของคลาร่า ก่อนหน้านี้เธอได้ไปพบหมอเพื่อตรวจให้แน่ใจ พบว่าเธอได้ตั้งครรภ์แล้ว 2 สัปดาห์ และสุขภาพร่างกายแข็งแรงดี พร้อมที่จะเดินทางไปยังต่างประเทศได้ เธอตั้งใจจะไปฝากท้องที่นั้นไม่อยากจะทำเอกสารให้มันวุ่นวายเพราะมีเวลาเหลือเพียงไม่กี่ชั่วโมง

“แม่ภัทรขา ไปถึงที่นู่นแล้วทำสเต๊กให้ลิลลี่กินหน่อยนะคะ”สาวน้อยลิลลี่หันไปอ้อนมารดาขึ้นเมื่อตนเองนั่งดูรายการอาหารแล้วอยากจะทานขึ้นมา ปกติไม่ว่าจะเป็นเมนูอะไรเธอก็อยากจะกินไปหมดนั้นแหละ เพราะเป็นคนที่กินเท่าไรก็ไม่อ้วน เลยทำให้กินกระหน่ำแบบสบายใจได้

“ได้สิ หนูอยากจะกินอะไรบอกแม่มาได้เลยนะ เดี่ยวแม่ทำจะให้กิน แล้วหลานตัวน้อยของแม่อยากจะกินอะไรบ้างหรือเปล่าเอ๋ย???”แม่ภัทรลูบศีรษะลิลลี่อย่างแผ่วเบาแล้วหันไปถามคลาร่าที่กำลังนั่งเคี้ยวมะม่วงในปากตุ้ยๆ โดยไม่คุยกับใครเลย

“ตอนนี้หลานของแม่ภัทรไม่อยากจะกินอะไรเลยค่ะ เหม็นไปหมดทุกอย่างอยากจะของเปรี้ยวๆ มาก”เสียงหวานบอกขึ้นแล้วส่งมะม่วงเบาเข้าปากอย่างมีความสุข ตอนนี้มีเพียงแค่มะม่วงเบานี่แหละที่ช่วยชีวิตเธอได้ตอนนี้ ทำให้ไม่ค่อยมึนหัวมากกว่า

“พี่คลาร่าก็นั่งจกมะม่วงเบาให้หน้ำใจก่อนขึ้นเครื่องไปเลยค่ะ เดี่ยวจะไม่ได้กินอีกหลายชั่วโมง”เธออดแซวพี่สาวตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองท้องก็กินแต่มะม่วงเบาหยุดปาก จนต้องซื้อใส่ตุนเอาไว้หลายกิโลเพื่อเอาไปกินที่อเมริกาด้วย ส่วนตอนนี้แม่ภัทรก็จัดการหั่นเป็นชิ้นๆ ใส่กระปุกให้พี่สาวเธอทานตอนรอขึ้นเครื่อง

ใช้เวลาเดินทางกว่าสิบชั่วโมงทั้งสามก็มาถึงยังอังกฤษปลอดภัยด้วยดี มีเพียงแค่คลาร่าเท่านั้นที่เริ่มอาการไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร เพราะกำลังท้องกำลังไส้ ทำให้เวียนหัวตลอดเวลา พอแตะถึงพื้นเท่านั้นหญิงสาวก็งัดมะม่วงเบามากินทันที

“แม่ภัทรคะ หนูว่าเราควรปลูกมะม่วงเบานะคะ ดูอาการพี่คลาร่าแล้วคงได้นอนกอดมะม่วงเบาแน่นอน เล่นกินไม่หยุดปากเลยตั้งแต่ลงเครื่อง”ลิลลี่หันมองพี่สาวเธอที่กำลังนั่งเคี้ยวมะม่วงตุ้ยๆ อย่างมีความสุขโดยไม่สนสายตาใครเลย ถ้าเกิดวันหนึ่งมะม่วงหมดขึ้นมาแล้วอาการแพ้ท้องพี่สาวของเธอยังเป็นอยู่ ไม่อยากจะนึกเลยจะมีสภาพยังไงบ้างแค่นี้ก็แทบหิ้วปีกลงมาจากเครื่องแล้ว

“ลิลลี่! จะไปแซวพี่เขาทำไมลูก คนท้องก็เป็นแบบนี้แหละ เดี่ยวแม่จะขอช่วยให้เพื่อนหามะม่วงเปรี้ยวแบบอื่นมาแก้ขัดให้หนูคลาร่า”แม่ภัทรหันไปเอ็ดลิลลี่เบาที่แซวพี่สาวของเธออย่างสนุกสนาน เธอดูออกได้เลยว่าอีกไม่นานลูกสาวของเธอก็จะไม่แพ้ท้องมาก แต่คนที่จะแพ้แทนคือฝ่ายชายต่างหากล่ะ

“แม่ภัทรคะ เมื่อไรกระเป๋าจะมาสักที หนูอยากจะนอนพักแล้ว รู้สึกล้าๆ มากเลยค่ะ”คลาร่าบ่นอิดออดขึ้นเมื่อนั่งรอกระเป๋านานเกินไปแล้ว ซึ่งปกติเธอไม่ค่อยจะเป็นแบบนี้สักเท่าไร แต่พอท้องขึ้นมา อะไรนิดอะไรหน่อยก็พาลทำให้เธออารมณ์เสียไปหมด

“ใกล้แล้วแหละลูก อดทนสักแปบนะ เดี่ยวกลับไปถึงบ้าน แม่จะทำของอร่อยให้ทาน”แม่ภัทรส่ายหัวให้กับอาการแพ้ท้องของบุตรสาว อีกไม่นานเธอกับลิลลี่คงต้องเตรียมตัวรับมือชุดใหญ่กับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของคนท้อง

รอไม่นานกระเป๋าของทั้งสามคนก็โหลดมาถึงเรียบร้อย ลิลลี่จัดการเรียกรถแท๊กซี่เพื่อจะไปยังบ้านพักของเธอที่ Bristol ซึ่งพี่สาวของเธอได้แอบซื้อไว้นานแล้ว ในระหว่างเธอทั้งสามคนต่างเริ่มวางแผนกันว่าจะเอายังไงต่อไปดีกับการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังบ้านพักของทั้งสามคน

“ไม่ได้มาตั้งนานบ้านยังเหมือนเดิมเลยนะคะแม่ภัทร”ลิลลี่กวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านเมื่อเข้ามาข้างใน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่ต่างจากตอนแรกๆ ที่มาพัก เพียงแค่มีดอกไม้ขึ้นมากมายบริเวณหน้าบ้านและสวนนั่งเล่น

“แม่สั่งให้แม่บ้านมาทำความสะอาดทุกอาทิตย์ แม่คิดไว้ว่าจะขายดอกไม้ตรงหน้าบ้าน วันไหนที่มีตลาดก็จะเอาผัก ผลไม้ ในไร่ ไปขายด้วย”เธอได้วางแผนคิดไว้ว่าจะทำการค้าขายที่นี่ เนื่องจากบริเวณรอบๆ บ้านและหลังบ้านมีพื้นที่กว้างเยอะและเหมาะแก่การเพาะปลูกมาก จะได้ไม่ต้องออกไปหางานทำข้างนอกให้เหนื่อย ถึงแม้ว่าเงินที่มีอยู่จะใช้ได้ตลอดชีวิตก็ตาม แต่คนเคยทำงานอย่างเธอไม่มีทางจะหยุดเฉยๆ แน่นอน ส่วนลิลลี่ตอนนี้เพื่อนของเธอได้ทาบตัวให้ไปเป็นเซฟที่ร้านอาหารของตนเอง ทำให้ไม่ต้องเหนื่อยไปเดินหางาน

“แม่คะ เราปลูกมะม่วงเบาได้หรือเปล่าคะ”คลาร่าถามขึ้นเมื่อมารดาของเธอคิดจะปลูกผักขึ้นมา ทำให้เธออยากจะปลูกมะม่วงเบาดูบ้างเพื่อจะติด

“หือ??? มะม่วงเบาเหรอลูก มะละกอพันธุ์ไทยแม่ยังไม่กล้าเสี่ยงปลูกเลยนะ เจอหน้าหนาวขึ้นมาตายแน่นอน กว่าจะได้กินอีก เจ้าตัวเล็กคงได้ออกมาวิ่งเล็กเป็นหนุ่มแล้ว”เธออยากจะเป็นลมกับคำถามของคลาร่ามาก ไม่คิดว่าจะอาการหนักขนาดนี้ ถ้าทำได้เธอคงสั่งให้ปลูกตั้งนานแล้วแหละ แต่ที่นี่เมืองนอกผลไม้เขตร้อนแบบไทยคงไม่ขึ้นแน่นอน

“หว่า... เสียดายจัง หนูอยากจะกินมะม่วงเบามากกก ถ้าหมดแล้วหนูจะกินอะไรแทนล่ะคะที่นี่”เธอทำหน้าสลดลงเมื่อนึกถึงตอนไม่มีมะม่วงเบาให้กิน เธอคงได้อาละวาดบ้านแตกแน่นอน

“ไม่ต้องห่วงจ้ะ แม่ให้เพื่อนสนิทหาผลไม้อย่างอื่นมาแทนมะม่วงแล้ว อีกสองสามวันคงจะได้แน่นอน”ตั้งแต่เธอรู้ว่าคลาร่าท้อง ก็ได้วอนให้เพื่อนสนิทที่อยู่อังกฤษช่วยตามหาผลไม้รสเปรี้ยวให้ลูกสาวทันที

“คนอะไรแพ้ท้องแปลกๆ โหยหาแต่มะม่วงเบา”ลิลลี่อดบ่นออกมาไม่ได้กับพฤติกรรมแปลกๆ ของพี่สาวเธอ ตอนนี้อยากจะกินมะม่วงเบา เดี่ยวอีกไม่นานคงได้อยากกินอันอื่นแน่นอน ฟันธง!

“แกลองมาแพ้ท้องแบบพี่บ้างสิ! แล้วจะรู้สึกยัยลิลลี่”เธออยากจะกระโดดไปตะปมหนังหัวน้องสาวตัวแสบเหลือเกินชอบมาล้อเธออยู่ได้ ปกติเธอก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกนะ แต่นี่อาการคนท้องไง มันเลยบังคับตัวเองไม่ได้