พิฆาตรักมาเฟีย EP.11 ปฏิบัติการตีตราจอง (4)
1399 Words
บุษกรนั่งอมยิ้ม มองอาหารบนโต๊ะอย่างมีความสุข จนล่วงเลยมาเกือบสิบห้านาที เจ้าของร่างสูงกำยำก็เดินเข้ามาที่โต๊ะอาหาร กลิ่นแป้งลอยเข้ามาก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินมาถึงโต๊ะเสียอีก
“ขอโทษนะครับที่ช้าไปหน่อย”
แทนไทกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นกึ่งสุภาพอยู่เช่นเดิม ซึ่งเขาไม่รู้เลยว่านิสัยแบบนี้ของเขาจะกลายมาเป็นภัยกับตัวเอง มือหนาเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงตรงข้ามกับลูกศิษย์สาว
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณแทนอาบน้ำเร็วกว่าฉันเสียอีก”
“ปกติผมก็อาบน้ำนานอยู่แล้วครับ แต่เกรงใจคุณใบบัวที่ต้องรอทานข้าว นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้ว ทานข้าวเสร็จก็เกือบสามทุ่ม กว่าคุณจะขับรถกลับไปรับเจ้านายก็คงพอดีกับเวลานัด”
“นั่นสิคะ ยังเหลือเวลาอีกเยอะ ทันออกถมเถไป”
‘แต่มันคงละความหมายกับที่คุณคิดนะคุณแทน หึๆ’
บุษกรต่อประโยคให้จบอยู่ในใจ มองเจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้มที่ปราศจากแว่นด้วยความพึงพอใจ จากนี้ไปเธอคงมีงานที่ต้องทำอีกเยอะเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงผู้ชายคนนี้
แทนไทหยิบน้ำขึ้นมาจิบก่อนลงมือทานอาหาร แปลกใจอยู่บ้างที่บนโต๊ะมีข้าวอยู่เต็มจานพร้อมกับน้ำที่รินเอาไว้ให้เขา ชายหนุ่มมองจานข้าวสลับกับแก้วน้ำ แล้วเงยหน้าขึ้นมองบุษกร
“ถือเป็นการขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ จากฉัน”
“ลงมือทานกันเถอะครับ”
“ค่ะ กับข้าวหน้าตาน่าทานจังเลยนะคะคุณแทน”
“ลองชิมต้มยำดูสิครับ รสชาติไม่เผ็ดเกินไป คุณคงทานได้” ชายหนุ่มบอก ยื่นมือไปตักต้มยำใส่จานลูกศิษย์สาว โชคดีที่เขาถามหญิงสาวก่อนลงมือทำอาหาร
“ขอบคุณค่ะคุณแทน” บุษกรขอบคุณ ตักต้มยำที่ชายหนุ่มตักมาให้ขึ้นชิม รสชาติอร่อยอย่างที่คิดเอาไว้เสียด้วย คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกเขามาเป็นสามีในอนาคต รอยยิ้มชั่วร้ายแต้มตรงมุมปาก เหลือบมองเจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้มเพื่อสังเกตอาการไปในตัว
ยามาบุสะบอกว่ายานอนหลับกับยาปลุกอารมณ์ตัวนี้ หากนำมาใช้รวมกันอาจส่งผลต้องผู้ใช้เร็วมาก เท่าที่สังเกตยังไม่เห็นชายหนุ่มแสดงอาการใดๆ ออกมาเลย
‘เอ หรือว่าผสมน้อยเกินไป เลยออกฤทธิ์ช้า’
“มีอะไรหรือครับคุณใบบัว หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าครับ”
“เปล่าหรอกค่ะคุณแทน ฉันแค่อยากบอกว่าต้มยำนี่อร่อยดี ส่วนผัดผักรสชาติก็อร่อยเหมือนกัน ทำอาหารเก่งแบบนี้ไปเปิดร้านอาหารได้สบายๆ เลยนะคะ”
“ไม่หรอกครับ ผมก็พอทำได้เท่านั้นเอง ให้ไปเปิดร้านคงทำไม่ได้หรอกครับ อีกอย่างผมทำอาหารได้ไม่กี่อย่างเท่านั้น”
อาจเพราะต้องอยู่หอคนเดียวตอนไปเรียนต่างประเทศ เขาจึงลงมือทำอาหารด้วยตนเอง เพราะต้องการประหยัดค่าใช้จ่ายจากทางบ้าน สิ่งไหนที่ช่วยมารดาแม้เล็กน้อยก็ยังดี กลายเป็นว่าเขาทำอาหารเก่งขึ้น ฝีมือก็พัฒนาจนเพื่อนๆ ยังเอ่ยปากชม
“พอทานได้ไหมครับ เผ็ดไปหรือเปล่า”
“ไม่หรอกค่ะ รสชาติพอดีแล้ว”
“คุณใบบัวพักอยู่กับคุณพ่อคุณแม่หรือเปล่าครับ คือผมไม่เคยเห็นพวกท่านเลยน่ะครับ แล้วกลับดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่บ่นบ้างหรือครับ”
“ไม่หรอกค่ะ ปกติเจ้านายไม่ได้ออกมาแบบนี้บ่อยนัก”
ปกติถูกพี่เลี้ยงหนุ่มตามประกบเกือบตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง กระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย เลิกงานก็ต้องกลับคฤหาสน์รัชชานนท์ สองอาทิตย์ที่ชายหนุ่มไม่รู้ ถือเป็นโชคของเธอ
แทนไทยกมือขึ้นปิดปาก มืออีกข้างยกขึ้นมาลูบต้นคอ ขยับไปมาอย่างแปลกใจ รู้สึกง่วงอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เวลานอนของเขายังไม่ถึงด้วยซ้ำ หรือว่าเขาทำงานเหนื่อยจนเกินไป เลยทำให้รู้สึกเพลียขนาดนี้
‘ทำไมรู้สึกง่วงแบบนี้’
ชายหนุ่มถามตัวเองอยู่ในใจ สายตามองไปยังลูกศิษย์สาวที่ก้มหน้านั่งทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะคุณแทน ท่าทางดูแย่จัง”
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ คุณทานข้าวต่อเถอะครับ เดี๋ยวผมขอตัวแป๊บนะครับ”
แทนไทบอกเพียงเท่านั้นก็ลุกจากโต๊ะอาหารเดินกลับออกไปยังห้องนั่งเล่น แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องรีบยื่นมือไปยันฝาผนังเอาไว้ เมื่อร่างกายเริ่มทรงตัวไม่อยู่
‘หรือบุษกรวางยานอนหลับในแก้วของเรา’
ความคิดวูบหนึ่งที่แล่นผ่านเข้ามาในสมอง แทนไทพยายามพยุงสติที่เหลือเพียงน้อยนิด หันมามองผู้หญิงคนเดียวในห้องของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม จึงตัดสินใจถามออกไปก่อนที่จะหมดสติ
“คุณวางยาผมทำไม”
แล้วสติของแทนไทก็ดับวูบ ร่างสูงกำยำทรุดลงไปพิงผนังห้องก่อนหมดสติ เขาได้แต่โทษตัวเองที่ยอมให้บุษกรเข้ามาในห้อง นี่คงเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตอีกเรื่องของเขา
“ก็ป้องกันคุณขัดขืนฉันน่ะสิ” บุษกรพูดขึ้นเมื่อเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างของแทนไทที่หมดสติไปเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ สองมือยื่นออกไปพยุงร่างสูงขึ้นมา
“ไม่นึกว่าจะหนักขนาดนี้ แต่ก็เอาเถอะถือว่าแผนสำเร็จไปอีกขั้น ประมาณสองสามชั่วโมงก็คงตื่น ตอนนั้นเราค่อยมาตกลงกันใหม่ ถ้าคุณไม่ยอมรับข้อเสนอของฉัน แผนสุดท้ายที่ฉันวางเอาไว้จะถูกใช้ทันที รับรองได้เลยว่าคุณต้องอึ้งจนยอมรับคำขอของฉันแทบไม่ทันอย่างแน่นอน”
บุษกรก็พยุงร่างแทนไทตรงไปยังห้องนอนของเขา กว่าชายหนุ่มจะตื่นก็กินเวลาหลายชั่วโมง เธอควรอาบน้ำให้สบายตัวแล้วโทรศัพท์ไปถามฉีเทียนว่าถึงหัวหินหรือยัง ต่อจากนั้นก็โทรหายามาบุสะว่าไม่ต้องรอให้กลับไปนอนได้เลย
‘ทำไมฉันถึงฉลาดแบบนี้ ลูกใครเนี่ย หึๆ ลูกท่านเฉินฟงนี่เอง’
///////////
ห้าทุ่มกว่าๆ แทนไทก็ได้สติ กวาดสายตามองไปรอบห้อง สมองพยายามคิดทบทวนว่าตนเองเข้ามานอนในห้องได้อย่างไร ก่อนเบิกตากว้างเมื่อรู้ถึงสาเหตุที่เขาหมดสติไป
‘เขาถูกวางยา’
เจ้าตัวต้นเหตุก็ไม่รู้หายไปไหน มีเพียงเสียงเท่านั้นที่ดังแว่วเข้ามาในห้อง บทสนทนาที่ได้ยินสร้างความแปลกใจให้ไม่น้อย เพราะหญิงสาวไม่ได้คุยเป็นภาษาไทย
‘บุษกรพูดภาษาจีนได้ด้วยเหรอ’
บทสนทนาที่เขาฟังไม่เข้าใจ บุษกรคุยกับใคร เกี่ยวอะไรกับเขา สิ่งที่เขาควรสนใจก็คือเขาจะหนีบุษกรได้ยังไงมากกว่า
บุษกรตัดสายจากน้องชายแล้วเดินกลับมายังห้องนอนของชายหนุ่ม สายตามองไปยังร่างหนาที่เริ่มขยับตัว ลุกขึ้นนั่งมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ตื่นแล้วหรือคะคุณแทน”
“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะบุษกร” แทนไทสั่งลูกศิษย์สาวเสียงแข็ง มองมือทั้งสองข้างที่ถูกจับมือด้วยเนกไทของเขา ความโกรธก็พุ่งทะยานจนแทบระยับไว้ไม่อยู่ “ทำบ้าอะไรของคุณ”
“แค่นี้ก็ต้องโกรธด้วยหรือค่ะ ฉันแค่แกล้งคุณเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียเลยนี่นา”
“แต่ผมไม่ชอบ ปล่อยผมได้แล้ว เชิญคุณออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับผม”
“เสียใจด้วยนะคะ ฉันคงทำตามที่คุณพูดไม่ได้” จ้าของร่างเพรียวระหงบอกด้วยน้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริง สองขาก้าวฉับๆ ขึ้นไปบนเตียง ชะโงกหน้าเข้าไปแทบจะชนกับใบหน้าหล่อคมเข้ม “ต้องขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้ ฉันเป็นอิสระแค่สองอาทิตย์เท่านั้น คุณก็ยอมๆ ฉันหน่อยก็แล้วกัน”
///////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
