Save Me (Completed)

Chapter 2- Don't Mess With Me*

Dylan's POV

Today is her six years death anniversary. I can't help but reminisce about our memories together.

"Tsh... If you're only still alive, Andrea.

I miss you so much, baby!"

Hindi ko alam kung ano ba ang dapat itawag sa akin? Anim na taon na ang nakalipas pero hanggang ngayon ay hindi ko siya magawang makalimutan at kung paano ako labis

nanghihinayang sa maagang pagkawala niya.

Binabalik-balikan ko ang mga pictures at videos niya na nasa aking laptop. Nagpapalit palit man ako ng mga gadgets sa nakalipas na mga taon ay nagawa ko paring i-restore ang mga memories niya.

"I love you, Mr. Dylan Monteclaro! You're the best thing that ever happened to me. I promise to be with you for the rest of my life. I love you forever and ever, my handsome prince!"

"Happy Birthday!"

Ang video na ginawa niya nang sorpresahin ako sa aking 21st birthday. Napakaganda niya at hindi ako nagsasawang titigan ang maamo niyang mukha, aside from that ay napakabait din ni Andrea. Lahat na yata nang katangian ng isang babae na pinapangarap ng mga lalaki ay nasa kanya na, kaya naman hindi ko siya magawang kalimutan. Mula ng mamatay ang aking girlfriend ay hindi na ako nag seryoso sa mga babae, hinahanap ko sa kanila ang mga katangian ni Andrea. Ngunit, kahit anong gawin ko ni isa man da kanila ay wala akong makitang katulad niya kaya sinukuan ko na rin ang magmahal.

I take a sip of wine.

Fuck!This is what I've got for being alone.

What should I do, I'm 27 and still single? Am I still normal?

I cried a river when I lost her but the most disturbing part is when my best friend Migs discovered the video of Andrea's car accident. It was done intentionally at ang masakit pa do'n, ang kapatid kong si Georgina ang pumatay sa aking girlfriend because of jealous at kahit gusto ko man siyang pagbayarin sa krimeng ginawa niya, she's now also in grave.

Natigil ako sa pag iisip ng tumunog ang aking cellphone. A call coming from Migs. Agad ko iyong sinagot.

"Are you okay? Do you want me to come

over?" May pag-aalala sa tono ng boses niya, kilalang kilala na talaga ako nito.

Huh! Seventeen years of friendship is not a joke. Pakiramdam ko magkadugtong na ang mga bituka namin. Alam niya kapag malungkot ako, even if I didn't tell.

"No worries, I'm okay. I got used to this, Migs," may kasamang lungkot sa tono na sagot ko.

"Are you sure?" paniniguro niya.

"Yes. I just want to be alone."

"But if you feel like talking, I am one call

away."

"Yeah. Sure I will, thanks for your concern. I really appreciate it," tugon ko.

In times like this, he is the one who really understands me the most. We're best buddies through thick and thin.

"You're my one and only best friend that's

why," sabi pa nito, narinig ko ang mahinang tawa niya sa kabilang linya.

"Hell, yeah. Because you have no choice," natatawang sabi ko rin.

"Hahaha! Okay, bye!"

"Bye!"

_

" Bakit parang bigla kang nagbago ng pakikitungo sa akin? Why are you doing this? Naniwala ako sa lahat ng sinabi mo sa akin. I thought you truly love me."

"And what made you think that I will fall for you? You are just a nobody!"

"Just thank me na lang dahil napansin kita. At sino naman sa tingin mo ang magkakagusto sa'yo? You know me and how famous I am in our school. I am Harry Esconde, Mr. Personality and a campus hearthrob, mag gi-girlfriend ng isang kagaya mo!"

"Me and my friend made a bet on you and that's the truth. I already got my price. Hindi ka naman pala mahirap makuha. Now, it's time for me to put you back to where you truly belong. Wait, don't think that I am that bad. Of course I appreciate you. I want to thank you for your effort. You've been very cooperative with me. You didn't make things hard for me, madali kitang napasunod sa mga gusto kong mangyari and because of that, I now have my Porsche dream car."

"Hayop ka, napakasama mo! Ang sama-sama mo! Niloko mo lang pala ako. Sinamantala mo ang tiwala ko sa 'yo."

Fuck! hindi ko gawaing makinig sa usapan ng iba but, the conversation at my back bothers me a lot.

Narito ako ngayon sa Italian restaurant na pag aari namin. I just came for a visit at sa likod ng lamesa kung saan ako nakapwesto ay dinig na dinig ko ang usapan ng lalaki at babae.

I don't know what's with me but all of a sudden bigla nalang nag-init ang ulo ko. Hindi ko gusto ang mga lumalabas sa bibig ng lalaking iyon. I feel bad for the girl and at the same time nagagalit ako sa lalaking kausap nito. Hindi makatarungan ang ginawa niya dun sa babae. Napakalupit niya para sabihan ito ng masasakit na salita, paasahin, lolokohin and after that iiwanan ng walang dignidad.

Tumayo ako buhat sa aking kinauupuan at tinungo ang direksyon ng dalawa sa aking likuran. I have no idea kung sino sila, kahit pa binanggit ng mga ito ang pangalan ng isa't-isa.

Gulat ang reaksyon ng dalawa ng makita ako sa harapan nila.

Medyo natigilan din ako ng mapadako ang tingin ko sa babae na ngayon ay umiiyak. Mas lalong tumindi ang galit na nararamdaman ko sa lalaking kasama nito.

Sa lahat ng ayoko ay nakakakita ng babaeng umiiyak dahil pumapasok agad sa isip ko ang kapatid kong si Sarah.

Agad kong hinawakan ang kamay nito na nakapatong sa lamesa. Hinatak ko siya patayo at itinago sa aking likuran, sa bilis ng mga pangyayari ay hindi na nito nagawa pang mag-protesta.

"Huh! Who are you?" gulat na tanong ng mayabang na lalaki. Sa unang tingin pa lang ay hindi ko na nagustuhan ang awra niya. Yes, granted na may itsura siya at angat sa iba but, it is not enough reason para manakit ng damdamin ng isang babae.

"My name is Dylan-Dylan Monteclaro! I owned this restaurant and this girl is my girlfriend!"

"Huh! Paanong...?" Magsasalita pa sana ang babae sa likuran ko pero pinigilan ko siya sa pamamagitan ng marahang pagpisil sa kanyang palad.

"Oh, what a surprised the famous, Dylan Monteclaro! How come that you become a boyfriend of her?" hindi makapaniwalang tanong nito sa akin na napasuklay pa ang kamay sa kanyang buhok. I can now feel that he is being threatened by me.

That's more I like it. I want him to feel what the girl behind me feels right this very moment.

"You looked so stunned. We only have a misunderstanding, it happens in any other relationship, right, babe?" Pumihit ako paharap dito at binalingan ko ng makahulugang tingin ito and I'm happy na nakuha naman niya kung ano ang gusto kong mangyari, to just go with the flow.

"I'm so sorry, babe! I know it's all my fault. From now on I will prioritize you, I will not take you for granted. I love you so much and I'm afraid to lose. Please, forgive me!" I tried my very best para magmukhang nangungusap ang mga mata ko.

I would like to commend myself for being such a good actor.

Kahit ang babaeng ito ay parang nadala na rin sa acting ko.

"Ye-yes... pinapatawad na kita," sagot niya, kaya naman nayakap ko ito sa sobrang tuwa dahil naitawid ko ng maayos ang pang Oscar Award kong acting.

Nagpalakpakan ang mga taong nasa loob na nakasaksi sa mga pangyayari.

"Kiss... Kiss…!" sigaw ng mga ito.

Do'n ako natigilan ng magsigawan na ang mga tao. Sinimulan ng isa na patunugin ang kanyang baso sa pamamagitan ng pagpalo ng kutsara rito at nagsipag-gayahan naman ang lahat.

Shit! Do I really need to do this? Mukhang napasubo yata ako, ah.

I was caught off guard.

Tumingin muna ako rito, nagtatanong ang aking mga mata kung gagawin ko ba o hindi? Pero, wala akong makitang pagsang-ayon o pagtutol man lang sa mukha niya.

Sa huli ay nagawa kong dampian ng banayad na halik ito sa kanyang labi.

Ginawa ko iyon para mag-mukhang kapani-paniwala.

Saglit na tumigil ang mundo. It's just me and her.

What is this weird feeling I’m feeling right now? I couldn’t explain, it was as if there were butterflies flying inside my stomach.

Ngunit bigla rin akong nagising sa tila bang magandang panaginip ng mag palakpakan ang lahat. Nagulat ako ng pagkatapos ko siyang halikan ay humawak ito sa kamay ko, alanganing ngumiti siya sa mga tao at napansin ko ang pamumula ng kanyang mga pisngi. Bahagya itong yumuko para itago ang kanyang mukha at pagkatapos ay hinila ako palabas ng restaurant.

"Hey, Mandy! Come back here? I'm not yet done with you. They will get my sports car kapag hindi ko nagawa ang last challenge, " tarantang tawag nang mayabang na lalaki sa kasama ko.

Hindi naman niya ito pinansin at patuloy lang ang paghatak sa akin palabas kaya lalo ko pa itong inasar. Tinawanan ko ito ng nakakainsulto.

"This is not happening! Bullshit!"

Gusto kong tumawa ng malakas dahil sa naging reaksyon nito. Dinig na dinig ko pa ang malakas na paghampas niya sa lamesa.

Tsk!Ang bilis talaga ng karma.

What a day?

Hindi ko ginustong makialam sa problema ng iba but, this girl beside me and that kiss.

It feels so strange. It's like it was my first kiss and I liked it. I like the feeling, it excites me.