บัญชารัก พยัคฆ์ร้าย EP.05 กลับมาพบกันอีกครั้ง (2)
1530 Words
ประมาณสองชั่วโมงก่อน ณ คฤหาสน์วัชระถาวร
ทันทีที่ลงจากเครื่องอเล็กซิสก็ตรงมาหาสาวน้อยที่ตนเคยให้เบอร์โทรศัพท์เอาไว้เมื่อสี่ปีก่อนด้วยความรู้สึกผิด หลายปีที่ผ่านมาเขาวุ่นวายอยู่กับธุรกิจของตระกูล จนลืมไปเสียสนิทเลยว่าตัวเองเคยให้เบอร์ส่วนตัวกับเธอไป กระทั้งเมื่อสองปีก่อน เขาตัดสินใจที่เปลี่ยนเบอร์ส่วนตัวใหม่ แล้วเบอร์ส่วนตัวเขาก็คิดจะปิด แต่หลานชายดันชอบเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของเขา เขาก็เลยตัดสินใจยกเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวให้หลานชายใช้ต่อ
หนึ่งอาทิตย์ก่อน เจ้าหลานชายตัวแสบบินมาหาเขาที่อิตาลีพร้อมกับบอกเรื่องที่มีผู้หญิงโทรศัพท์มาหาเขา พอสอบถามจากหลานชายเกี่ยวกับผู้หญิงที่โทรศัพท์มา แล้วยังเรียกเขาว่า ‘พี่อเล็กซ์’ มีผู้หญิงอยู่คนเดียวเท่านั้นที่เขาอนุญาตให้เรียกเขาว่า’ พี่อเล็กซ์’ นั่นก็คือสาวน้อยหน้าหวานที่อยู่ประเทศไทย
หลังจากฟังรายละเอียดจากหลานชาย เขาก็รีบเคลียร์งานและบินมาประเทศไทยทันที ถึงจะช้าไปเกือบสามเดือนก็ตามที แต่ก็ยังดีกว่าไม่มา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดสาวน้อยหน้าหวานคนนี้ถึงตัดสินใจโทรศัพท์มาหาเขา ทั้งที่ผ่านมาสี่ปีแล้ว เขาก็ได้แต่หวังว่าเธอจะปลอดภัย ไม่ถูกป้าและพี่สาวทำร้ายอีก
อเล็กซิสจอดรถหน้าประตูคฤหาสน์วัชระถาวร แล้วก้าวลงจากรถไปกดกริ่งประตูใหญ่ ไม่นานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาเปิดประตู เขาก็ถามถึงกชกรออกไปทันที
“ผมมาหาหนูหยก...กชกรน่ะ”
“คุณ...เอ่อ...พูดไทยเก่งจัง คุณเป็นอะไรกับคุณหยกหรือคะ” เธอถามออกไปอย่างตื่นเต้นและโล่งอกไปในตัว ตอนที่เปิดประตูออกมา แล้วเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นฝรั่ง เธอก็กังวลมาก เพราะเธอพูดอังกฤษไม่ได้เลย
“ฉันเป็นพี่บุญธรรมของหนูหยก” อเล็กซิสแสดงสถานะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกชกรทันที เมื่อหญิงสาวตรงหน้าพูดจบ
“พี่ชายบุญธรรมของคุณหยก”
“ใช่ ไปตามหนูหยกมาให้ฉันได้แล้ว”
“คุณรู้จักคุณหยกได้ยังไง แล้วฉันจะเชื่อใจได้ยังไงว่าคุณเป็นพี่ชายบุญธรรมของคุณหยกจริงๆ”
“ฉันเคยมาส่งนภาลัยที่นี่เมื่อสี่ปีก่อน แล้วฉันก็ได้รู้จักกับหนูหยก เลยคุยกันถูกคอ ฉันเลยรับหนูหยกเป็นน้องสาวบุญธรรม แล้วฉันก็ให้นามบัตรกับเบอร์ส่วนตัวกับหนูหยกเอาไว้ ตอนนี้เธอไปตามหนูหยกมาพบฉันได้หรือยัง”
“คุณหยกไม่ได้อยู่ที่แล้วนี่” เธอตอบไม่เต็มเสียงนัก
“ถ้าไม่มีอยู่ที่นี่ แล้วหนูหยกไปอยู่ที่ไหน”
อเล็กซิสถามเสียงแข็งกว่าเดิม มองสาวใช้ด้วยสีหน้าเย็นชา มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่กชกรไม่อยู่ที่นี่แล้ว ในเมื่อที่นี่เป็นบ้านที่เธออยู่มาสิบกว่าปี หรือเกิดเรื่องร้ายแรง กชกรถึงโทรศัพท์มาหาเขา
“เกิดเรื่องอะไรกับหนูหยก”
“...” คนถูกถามได้แต่ก้มหน้านิ่ง เกิดความกลัวชายแปลกหน้าอย่างไม่รู้ตัว
“บอกความจริงฉันมาให้หมด เพราะถ้าฉันสั่งให้ลูกน้องไปสืบเอง รับรองได้ว่าเจ้านายของเธอได้ลำบากแน่”
ทันทีที่ถามจบ เขาก็มองสาวใช้ด้วยสายตาเย็นชา จะว่าไปแล้วคุยกันมาตั้งนาน เขายังไม่ได้ถามชื่อของสาวใช้คนนี้เลย จึงตัดสินใจถามอีกฝ่ายออกไป
“เธอชื่ออะไร”
“เอ่อ...คือ...”
คนถูกถามกลืนน้ำลายเฮือก รีบหลบสายตาแข็งกร้าวของชายตรงหน้า พร้อมกับรำพันอยู่ในใจ ‘ทำไม...ผู้ชายที่คุณหยกรู้จัก ถึงได้น่ากลัวแบบนี้’ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองชายน่ากลัวอีกครั้ง
“ฉันถาม เธอก็ตอบมาสิ ชักช้าอยู่ได้”
“นะ...หนูชื่อ...ดอกไม้ค่ะ” คนถูกขู่บอกชื่อตัวเองด้วยความตื่นกลัว
“บอกความจริงฉันมาได้แล้ว ไม่งั้นเธอเจอดีแน่”
“คะ...คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะ”
ขณะเล่าเรื่องของเจ้านายสาว ดอกไม้ก็พยายามหลบสายตาของหนุ่มแปลกหน้าคนนี้ไปด้วย ก็จะไม่ให้เธอหลบสายตาของเขาได้ยังไงกัน ในเมื่อเขาจ้องเธอด้วยแววตาแข็งกร้าว ใบหน้าดูแข็งกระด้างจนอย่างน่ากลัว
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ”
“เจ้านายของเธอ เลวไม่มีที่ติจริงๆ”
อเล็กซิสสบถออกมาอย่างเดือดดาล เมื่อฟังเรื่องที่สาวใช้เล่าจบ เขานึกไม่ถึงเลยว่าญาติของกชกรจะกล้าทำเรื่องชั่วช้าได้ถึงเพียงนี้ ติดหนี้พนันแล้วไม่ยอมจ่าย เขาต้องสั่งสอนแม่ลูกคู่นี้ให้หลาบจำเสียที พวกหล่อนทำให้กชกรต้องเดือดร้อน เขาก็จะทำให้พวกหล่อนเดือดร้อนเช่นกัน
“คุณอย่าไปบอกคุณนายกับคุณฟ้านะคะ ว่าหนูเป็นบอกคุณเรื่องของคุณหยก ไม่งั้นหนูโดนไล่ออกแน่”
ดอกไม้ร้องบอกชายตรงหน้าเสียงสั่น ถึงเธอจะสงสารและรู้สึกเห็นใจคุณกชกร แต่เธอก็ต้องเลือกเอาตัวรอดก่อน เพราะถ้าคุณนายกับคุณฟ้ารู้เรื่องนี้ เธออาจโดนไล่ออก
“เธอไม่ต้องห่วงไปหรอก ฉันไม่พูดแน่ ยังไงก็ขอบใจที่เล่าให้ฉันฟัง แล้วเธอไม่รู้เลยหรือว่าหนูหยกไปอยู่ที่ไหน”
“ไม่ทราบหรอกค่ะ ตั้งแต่คุณหยกออกไปจากบ้านหลังนี้ คุณหยกก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันสั่งให้ลูกน้องไปหาเองก็ได้”
อเล็กซิสตัดบท ขณะเดินกลับไปขึ้นรถ ในสมองก็ผุดแผนการสั่งสอนสองแม่ลูกตระกูลวัชระถาวรไปด้วย เขาจะเอาคืนให้สาสมกับสิ่งที่พวกหล่อนทำกับกชกร
ดอกไม้มองรถสปอร์ตคันหรูขับออกไปจากหน้าคฤหาสน์วัชระถาวร ถึงเธอไม่ได้รู้จักหนุ่มต่างชาติคนนี้ แต่เธอก็สัมผัสได้ว่าเขาน่ากลัว แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไปดี เธอไปบอกเจ้านายทั้งสองก็ไม่ได้ เพราะสองวันแล้วที่เจ้านายทั้งสองของเธอไม่กลับบ้าน ดอกไม้ถอนหายใจเบาๆ ก่อนปิดประตูบ้านแล้วเดินไปทำงานที่เธอยังทำค้างเอาไว้ต่อทันที
////////////
ประมาณเกือบสองทุ่มครึ่ง ธีรเดชก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านของกชกร ชายหนุ่มลงจากรถเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน สายตามองเข้าไปด้านใน เขาก็พบว่าในบ้านมีรถเก๋งคันหนึ่งจอดอยู่ แม้จะไม่เห็นป้ายทะเบียนรถ เขาก็จำได้ว่าเป็นรถของใคร แต่ที่ทำให้เขาสงสัยมากกว่าก็คือ เหตุใดเจ้าของรถที่มาอยู่บ้านกชกร เขาจึงกดกริ่งอีกครั้ง เขาก็เห็นแฟนสาวเดินออกมาจากบ้านในชุดพร้อมเที่ยวเสียด้วย
ปิ่นมณีเดินยิ้มหวานออกมาจากบ้าน เธอรีบเดินมาเปิดประตูรั้วหน้าบ้านให้คนรัก ใบหน้าสวยยังระบายไปด้วยรอยยิ้มยามสบตามองแฟนหนุ่ม ช่วงนี้ความสัมพันธ์ในกลุ่มเพื่อนเริ่มมีปัญหาบ่อยขึ้น นับตั้งแต่กชกรปฏิเสธความช่วยเหลือจากมนตรี และยอมรับความช่วยเหลือจากพี่วดี พี่สาวของธีรเดชคนรักของเธอ
ตั้งแต่วันนั้นมนตรีก็ตีตัวออกห่างจากพวกเธอ เพราะยังโกรธที่กชกรไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากตน โยธกาก็หายไปอีกคน โยธกาไม่พอใจที่กชกรเปิดเผยความลับที่ตัวเองแอบหลงรักมนตรี จะบอกว่ากลุ่มของเธอแตกแล้วก็ว่าได้ ตอนนี้มีแต่เธอ กชกรและธีรเดชเท่านั้นที่ยังติดต่อกันเหมือนเดิม
“ทำไมมาช้าจังเลยล่ะธี”
“เราต้องถามปิ่นมากกว่า ปิ่นมาทำอะไรที่บ้านหยก”
“หยกชวนปิ่นไปเที่ยวผับกับพี่วดี” ปิ่นมณีตอบแฟนหนุ่ม
“เราก็จะโทรศัพท์ไปชวนปิ่นเหมือนกัน เราโทรศัพท์ไปหาปิ่นตั้งหลายสาย ทำไมปิ่นถึงไม่รับโทรศัพท์เรา”
“ปิ่นลืมโทรศัพท์เอาไว้ที่ห้องนะ” เธอบอกเสียงอ้อมแอ้ม
“แน่ใจนะว่าลืม”
ธีรเดชถามแฟนสาวเพื่อความแน่ใจ เพราะเขาแน่ใจว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น เพราะวันนี้โยธกาโทรศัพท์มาบ่นกับเขา เรื่องที่แฟนสาวของเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเธอ
“ปิ่นลืมจริงๆ”
ที่จริงเธอไม่ได้ลืมหรอก เพียงแต่เธอไม่อยากรับสายของโยธกาก็เท่านั้น ตั้งแต่เจอกันเมื่อหนึ่งเดือนก่อน โยธกาก็โทรศัพท์มาหาเธอแทบจะทุกวัน ทุกครั้งที่โทรศัพท์มาหาเธอ โยธกาจะคุยแต่เรื่องของตัวเองกับมนตรี เธอเหนื่อยกับการต้องนั่งฟังเรื่องไร้สาระทั้งนั้น แรกๆ เธอก็ให้คำปรึกษาอยู่หรอก แต่พอบ่อยๆ เข้า ก็ไม่ไหวเช่นกัน
“ปิ่นมีปัญหาอะไร บอกเราได้นะ”
////////////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
