“หมดแล้วค่ะหมอนุชขา”
เสียงพยาบาลบอกนำมาก่อนตัว กัญญานุชเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือเรือนงามสีเงินด้านยี่ห้อหรูด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ว่าเจ้าตัวรู้สึกเช่นไร ก่อนเงยหน้าที่ประดับรอยยิ้มอบอุ่นส่งให้พยาบาลที่เดินเข้ามาพอดี
“คนไข้เยอะเลยวันนี้ หมอนุชเลยต้องลงตรวจยาวถึงบ่ายสอง หิวแย่เลยไหมคะ พี่นาสั่งข้าวมาให้หมอแล้วค่ะ อยู่ในห้องพักหมอนะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่แพร ทานด้วยกันนะคะพี่”
“อุ้ย จะดีเหรอคะหมอ พี่แพรเกรงใจจังเลย”
พยาบาลสาววัยสี่สิบปลายๆ ปากบอกเกรงใจแต่อากัปกิริยาดี๊ด๊าตรงกันข้ามขึ้นมาทันที เมื่อคุณหมอคนเก่ง แสนดีงามประจำแผนกสูตินรีเวชเอ่ยปากชวน
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของอาชีพแพทย์ที่เธอได้พักทานข้าวเลยเวลามาแบบนี้ ย้ำกับตัวเองอีกครั้งพร้อมกดความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้ให้ลึกที่สุด ว่าเธอเพิ่งได้
