ที่ร้านอาหารริมหาด
“ทำหน้าดีดีหน่อยสิคะ น้องหมอนุช”
“อย่ามายุ่งกับฉัน เพราะฉันไม่เคยไปวุ่นกับคุณเลยนะคุณศิลา”
“ก็มายุ่งสิครับ พี่รออยู่” ศิลาบอกพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย “แต่ว่าตอนนี้เรากลับกันเลยไหมครับ หรืออยากนั่งชมบรรยากาศแบบนี้ไปเรื่อยๆ”
กัญญานุชมองหน้าคนพูดด้วยความโกรธขึ้ง ปนไปด้วยความรังเกียจเป็นที่สุด ต้องเป็นเขาแน่ที่จงใจทำชุดของเธอเลอะ เพื่อให้เบลคพายัยเด็กนั่นกลับกันเองตามลำพัง
“อย่าคิดมากไปหน่อยเลยน่าน้องหมอนุช อะไรที่ไม่ใช่ของเราก็อย่าไปยื้อไปแย่งมาดีกว่านะครับ เชื่อพี่”
ศิลาบอกขึ้น ใบหน้าตี๋นั่นยิ้มเยาะเธออยู่ชัดๆ แล้วก็ลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นคุณหมอสาวเดินนำไปที่รถของตนเอง พากัญญานุชที่ตอนนี้นั่งหน้าตาบอกบุญไม่รับกลับบ้านในที่สุด
พอรู้สึกตัว อาลียาก็รู้ถึงสัมผัสหนักๆแน่นๆที่รอบเอว เธอกลั้นลมหายใจแล้วออกแรงยกแขนนั้นออก มองหาชุดที่เขาเขวี้ยงทิ้งไปชิ้นละทิศทาง ทำให้
