เบงกอล (mpreg)

ตอนที่ 1

ภายในบ้านหลังใหญ่ของตระกูลผู้ดีที่ใครๆก็ต่างรู้จัก ภายในบ้านเต็มไปด้วยความอบอุ่นยามที่ประมุขของบ้านหยอกเล่นกับลูกชายคนสุดท้อง เพลงขวัญเด็กหนุ่มอายุสิบห้าปีหอมแก้มบิดาไปฟอดใหญ่เมื่อเห็นว่าบิดามีของขวัญมาให้ มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดอยู่ในมือเรียวที่ค่อยๆประคองเครื่องขึ้นมาพิจารณาด้วยความชอบใจ ยศกรยิ้มตามลูกชายเมื่อเห็นว่าลูกมีความสุข 

"คุณหญิง เพลงจันทร์ล่ะ"ยศกรถามหาลูกชายคนโต นิดาทำท่าอึกอักแล้วยกยิ้มเจือความเศร้า

"หนูเพลงอยู่ในห้องค่ะ วันนี้ทั้งวันยังไม่ออกมาเลย นิดายกข้าวไปให้ก็ไล่ออกมาแต่นิดาเข้าใจค่ะว่าเขาคงไม่ชอบที่มีคนมาแทนแม่ของเขา"เสียงหวานเศร้าจับจิต ยศกรดึงภรรยาเข้ามากอด ตนนั้นได้ฟังความจากปากภรรยาก็ได้แต่ทอดถอนหายใจ ลูกชายคนโตเขานั้นไม่ชอบใจนิดาแต่ไหนแต่ไร

"เดี๋ยวผมเข้าไปคุยกับลูกเอง"

"อย่าเพิ่งเข้าไปดีกว่าค่ะคุณ ให้เขาได้สงบลงก่อน"

"ทำไมต้องสงบ"ยศกรถามเสียงเข้ม นิดาทำท่าอึกอักลูบที่แขนตัวเอง

"เอ่อ"

"รอยเล็บนี่คุณหญิง!"ดวงตาคมพิจารณารอยข่วนที่แขนของภรรยา คิ้วเข้มขมวดมุ่น

"เอ่อ นิดาไม่เป็นอะไรค่ะ"

"ใครทำ"

"ไม่เป็นไรค่ะ นิดาไม่เป็นไร"

"ใครทำ!!"

"เอ่อ เพลงจันทร์ค่ะ"ยศกรขบกรามแน่น เขาไปทำงานต่างประเทศตั้งหลายเดือนคิดเอาไว้ว่าทั้งสองน่าจะเข้าใจกันมากขึ้นแต่นี่อะไรกลับทำร้ายกันขนาดนี้ ขายาวก้าวขึ้นไปบนห้องของลูกชายโดยไม่รู้เลยว่ามีอีกคนที่ยกยิ้มอย่างพอใจ

"เพลงจันทร์เปิดประตูให้พ่อหน่อย เพลงจันทร์!!"ภายในห้องเงียบกริบ ยศกรถอนหายใจแล้วถือวิสาสะเปิดเข้าไป ภายในห้องเงียบกริบไม่มีใครอยู่ ขายาวก้าวเข้าไปสำรวจก็ต้องขมวดคิ้วเพราะเหมือนไม่มีร่องรอยของการพักอาศัยในห้องนี้ด้วยซ้ำ

"ป้านวลครับ เพลงจันทร์อยู่ที่ไหน"เมื่อแม่บ้านเดินผ่านมาก็เอ่ยถาม 

"คุณหนูอยู่ที่บ้านเล็กในสวนค่ะ"

"ทำไมไปอยู่ในนั้น"

"เอ่อ / คุณคะไปทานข้าวได้แล้วค่ะ"แต่ยังไม่ทันที่ป้านวลจะตอบอะไรนิดาก็เดินเข้ามาขัด ยศกรพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป

"อย่าปากพล่อยถ้ายังอยากแก่ตาย"นิดาพูดเพียงแค่นั้นก็เดินออกไป นวลถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ตนนั้นสงสารคุณหนูเพลงจันทร์เป็นที่สุด

ตั้งแต่คุณผู้หญิงของบ้านเสียไปตั้งแต่คุณหนูได้สองขวบ หลังจากนั้นไม่ถึงเดือนคุณท่านก็พาภรรยาคนใหม่เข้ามาและประกาศว่าคุณผู้หญิงคนใหม่ของบ้านกำลังตั้งท้อง

ตอนนั้นเขาทั้งตกใจและแปลกใจ แสดงว่าคุณผู้ชายแอบมีบ้านเล็กตั้งแต่ตอนที่คุณผู้หญิงยังป่วยอยู่ แต่อีกใจก็สบายใจที่คุณหนูเพลงจันทร์จะได้มีแม่มาดูแลแต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่ใจคิด

คุณนิดานั้นกลั่นแกล้งแม้กระทั่งเด็กเพียงสองขวบเท่านั้น ทั้งยังให้อดอาหารหรือแม้กระทั่งจับไปอยู่นอกบ้านให้ตากฝนเหตุผลเพราะว่าคุณหนูทำน้ำหก 

คุณผู้ชายนั้นส่วนมากจะทำงานที่ต่างประเทศนานๆจะกลับมาบ้านทีเลยไม่มีทางรู้เลยว่าลูกชายนั้นเจอกับอะไรบ้าง 

คุณหนูเป็นเด็กที่เงียบไม่กล้าพูดหรือแม้กระทั่งมองหน้าคนที่ไม่รู้จัก เลยทำให้คุณนิดานั้นต้องจับขังเอาไว้ในบ้านสวนหลังเล็ก คุณหนูเรียนหนังสือที่บ้านไม่ได้ออกไปพบปะกับผู้คนด้านนอกจนทำให้พัฒนาการเริ่มช้าลงเรื่อยๆ หรือเรียกง่ายๆว่าอ่อนต่อโลกนั่นเอง

ในยามมีงานเลี้ยงคุณผู้ชายก็จะพาเพียงคุณนิดาและคุณหนูเพลงขวัญไปเท่านั้น คนข้างนอกบางคนก็ไม่รู้เลยว่าคุณยศกรนั้นมีลูกชายถึงสองคน

"ป้านวลไปตามเพลงจันทร์ให้ผมหน่อยครับ"ยศกรเอ่ย ป้านวลรีบออกไปตามคุณหนูที่ตนคิดว่าต้องนั่งวาดรูปอยู่เป็นแน่ เมื่อมาถึงบ้านหลังเล็กก็เป็นดั่งคิด เพลงจันทร์นั่งวาดรูปอยู่หน้าบ้าน ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"คุณหนูคะ คุณผู้ชายให้มาตามไปทานข้าวค่ะ"

เพลงจันทร์ยกยิ้มเมื่อรับรู้ว่าบิดากลับมาแล้ว ขาเรียวรีบจ้ำอ้าวไปที่บ้านใหญ่ เมื่อมาถึงก็เห็นนิดานั่งอยู่เพลงจันทร์ถึงกับชะงัก

"มานั่งข้างพ่อสิลูก"เพลงจันทร์ยกมือไหว้บิดาแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ 

"คุณพ่อมาถึงตอนไหนครับ"

"เมื่อตอนเย็น เป็นยังไงบ้างทำไมไปนั่งเล่นอยู่บ้านเล็กล่ะ"เพลงจันทร์เงยหน้ามองนิดาแล้วก้มหน้ากัดริมฝีปากแน่น

"หนูชอบสวน"

"หื้ม อย่างนั้นหรอ รีบกินข้าวเถอะพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย"หัวกลมๆพยักหน้าเข้าใจ เพลงจันทร์กินข้าวได้เพียงนิดเดียวเพราะทนความกดดันไม่ไหว 

เมื่อมื้ออาหารจบลงยศกรก็เรียกลูกชายเข้าไปหาที่ห้องทำงาน เพลงจันทร์เข้าไปนั่งเก้าอี้ด้านหน้า มือเรียวกุมกันไว้แน่นที่หน้าตัก

"คุณพ่อมีอะไรจะคุยกับหนูครับ"

"พ่อเห็นที่แขนของนิดามีรวยข่วน หนูทำหรอ"เมื่อบิดาถามออกมาหยดน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ คนตัวเล็กสั่นงกเมื่อได้ยินชื่อของแม่เลี้ยง ยศกรแสดงท่าทีตกใจมือหนาดึงลูกชายให้เข้าไปหา

"ร้องไห้ทำไมพ่อแค่ถาม"

"หนู ฮึก หนูไม่ได้ทำ"

"ไม่ทำก็ไม่ทำ ไม่ต้องร้อง พ่อมีของจะให้ด้วยนะ"

"ฮึก อะไรครับ"นิ้วยาวเกลี่ยน้ำตาออกจากปรางแก้มนวลของลูกชาย ยางมัดผมผมรูปกระต่ายหลายเส้นถูกหยิบออกมาแล้วรวบมัดให้ลูกชาย เขารู้ว่าลูกชายรักผมมากเขาเลยไม่อยากบังคับให้ตัด

"ว๊าว กระต่าย!!"เพลงจันทร์ลืมสิ้นไปแล้วว่าเมื่อสักครู่นั้นเพิ่งร้องไห้เสียใจไป ดวงตากลมเป็นประกายจ้องมองยางมัดผมอีกหลายเส้นในกล่องใบเล็ก

"ชอบไหมหื้ม"

"ชอบครับ ขอบคุณครับคุณพ่อ"

"อื้ม อายุสิบแปดแล้วนะยังชอบอยู่หรอ"

"ชอบที่สุดเลยครับ"ยศกรทำได้เพียงยิ้มอ่อน ลูกชายคนโตของเขานั้นพัฒนาการช้ากว่าคนวัยเดียวกันแต่ตนก็ไม่เคยรังเกียจหรอก ลูกเขานี่นะ

"มีอันนี้ด้วยนะ"มือถือเครื่องใหม่เหมือนของลูกคนเล็กถูกส่งให้ เพลงจันทร์ส่ายหน้าพรืด

"หนูไม่เอาได้ไหม หนูใช้ไม่เป็น"

"หื้ม เดี๋ยวพ่อสอน"

"คุณพ่อเก็บไว้เลย หนูชอบยางมัดผมมากกว่า"คนตัวเล็กกอดกล่องยางมัดผมแนบอก ใบหน้าหวานยกยิ้มเต็มแก้ม เขาชอบมันที่สุดเลย

เวลาสองอาทิตย์ผ่านไปไวเหมือนโกหก เพลงจันทร์ที่รู้สึกสงบสุขในยามที่บิดาอยู่นั้นกำลังจะหมดลงเพราะบิดาต้องกลับไปทำงาน ร่างบางนั่งวาดรูปอยู่ในศาลาหน้าบ้านหลังเล็กของตัวเอง ยศกรเดินเข้ามาหาลูกชายที่กำลังตั้งใจวาดรูปไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาไม่เคยบังคับลูกถ้าอยากทำอะไรก็ให้ทำ 

"ลูกชายพ่อวาดรูปสวยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"เสียงทุ้มด้านหลังเอ่ยขึ้นทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก ดวงตากลมโตมองบิดาแล้วยกยิ้ม

"หนูวาดสวยไหมครับ"

"สวยมาก พ่อขอสักรูปได้ไหม"

"ได้ครับๆ เดี๋ยวหนูเอาออกมาให้คุณพ่อเลือกนะ"เพลงจันทร์เข้าไปในบ้านแล้วออกมาพร้อมกับรู้วาดเต็มแขนเล็ก ยศกรรีบปรี่เข้าไปช่วยลูกชายขนออกมาจนหมด

"คุณพ่ออยากได้รูปไหนครับ"ดวงตาใสแป๋วจ้องมองบิดาด้วยความลุ้นสุดขีด

"พ่อเอาแผ่นนี้ละกัน สวยมากเลยแต่ทำไมดูเศร้าจังล่ะลูก"ยศกรถามลูกชาย เพราะในภาพนั้นเป็นเหมือนบ้านสวนหลังนี้แล้วมีรูปเด็กน้อยที่นั่งใต้ต้นไม้ในเวลาฝนตก ความมืดมิดที่มีเพียงแสงไฟลอดเข้ามาให้เห็นนั้นเด็กน้อยนั้นช่างเป็นภาพที่สวยแต่ให้ความรู้สึกเศร้า

"รูปนี้หนูวาดตอนรู้สึกเศร้าครับ"

"ทำไมถึงเศร้าล่ะ"

"พ่อหนูคิดถึงคุณพ่อ"เสียงสั่นๆของลูกชายนั้นช่างเกาะกินหัวใจของตนเหลือเกิน แขนแกร่งรวบตัวลูกชายเข้ามากอดแน่น แก้มกลมๆซบลงบนอกของบิดาหลับตาซึมซับความอบอุ่น แต่หารู้ไม่ว่าอ้อมกอดนั้นอาจจะเป็นอ้อมกอดครั้งสุดท้ายก็ได้

"พ่อไปก่อนนะเดี๋ยวตกเครื่อง ไม่ไปส่งพ่อจริงๆหรอ"หัวกลมส่ายไปมา เขาจะไปได้อย่างไรในเมื่อเมื่อเช้าเขาโดนขู่ขนาดนั้น

"หนูไม่ไปดีกว่าครับ"

"งั้นพ่อไปนะ เดี๋ยวพ่อกลับมาจะซื้อยางมัดผมแครอทมาให้"

"สวัสดีครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ"

"พ่อรักลูกนะ"

"หนูก็รักคุณพ่อครับ"ยศกรถอดสร้อยที่ตนสวมอยู่เอามาคล้องคอให้ลูกชาย สร้อยที่มีจี้เป็นแหวนในยามที่แต่งงานกับแม่ของเพลงจันทร์

"สร้อยอะไรครับ"

"สร้อยเส้นนี้หนูเก็บไว้ดีๆนะลูก พ่อขอให้หนูรอดพ้นจากสิ่งอันตรายทุกอย่าง ขอให้ลูกชายของพ่อนั้นอยู่อย่างมีความสุข เดี๋ยวพ่อกลับมา"

"ขอบคุณครับคุณพ่อ"