ตอนที่ 2
1457 Words
หลังจากที่บิดากลับไปทำงานก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว เพลงจันทร์นั่งเรียนกับครูที่พ่อได้จ้างมาสอนเป็นอันจบสิ้นแล้วชีวิตม.6 เขาชอบเรียนกับครูลิลลี่ที่สุดเพราะครูใจดีและไม่ดุ ไม่เหมือนกับครูคนก่อนที่เอาแต่ดุและก็ด่าเพราะเขาสมองช้า
ใบหน้าหวานยกยิ้มเมื่อเห็นว่าครูสาวพูดเรื่องมหาวิทยาลัย เพลงจันทร์ไม่รู้หรอกว่ามหาวิทยาลัยเป็นอย่างไรเขาไม่เคยไป ไปไกลสุดก็แค่ร้านสะดวกซื้อหน้าบ้านแค่นั้นแหละ
"มหาลัยเป็นที่ๆเพลงจันทร์ต้องเข้าไปเรียนต่อ เดี๋ยวครูคุยกับคุณพ่อให้นะคะว่าจะเอายังไง ถ้าคุณพ่ออนุญาติครูจะพาไปสมัครเองเลยโอเคไหม"ครูลิลลี่บอกกับลูกศิษย์ เพลงจันทร์พยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม เขาตื่นเต้นที่สุด
"โอเคครับครูลิลลี่ เพลงจันทร์ภาพวาดให้ครูด้วย"มือเล็กกางแผ่นกระดาษออกมาเป็นรูปครูลิลลี่คนสวย ครูมองลูกศิษย์น้ำตาคลอเพลงจันทร์คือลูกศิษย์ที่น่ารักของเขา ถึงพัฒนาการจะช้าไปบ้างแต่เพลงจันทร์เป็นคนที่ความจำดีตนทึ่งในตัวเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก
"ขอบคุณมากนะคะ"เพลงจันทร์ยกยิ้มให้ครูใจดี เขาอยากเรียนกับครูใจดีต่อเอาครูลิลลี่ไปสอนที่มหาลัยได้ไหมนะ
"พรุ่งนี้เดี๋ยวครูมาหาใหม่แล้วเรามาคุยเรื่องเรียนต่อกันว่าอยากเรียนที่ไหน วันนี้ครูจะไปคุยกับคุณพ่อเพลงจันทร์ให้"
"ได้ครับ พรุ่งนี้เจอกันนะครับคุณครู"
"ครูกลับแล้วนะ"
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีจ้า"
วันนี้เป็นวันที่เพลงจันทร์จะไปสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัย คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาแต่งตัวตั้งแต่เช้าหลังจากที่ครูลิลลี่ไปขอคุณพ่อให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างบางอยู่ในชุดนักศึกษาพอดีตัวที่แม่บ้านจัดหามาให้ มือเรียวกำแน่นอย่างตื่นเต้นวันนี้เป็นวันที่เขาจะได้ออกไปข้างนอกครั้งแรก อาหารเช้าถูกยกเข้ามาในห้องอาหารโดยป้านวล คนตัวเล็กหมุนตัวให้ป้านวลดูเพื่ออวดชุดใหม่
"น่ารักมากเลยค่ะคุณหนู"
"ใช่ไหมล่ะครับ จันทร์ก็ว่าแบบนั้นแหละ คิก"คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักพลางทานข้าวเช้าไปด้วย เมื่อทานข้าวเสร็จคนตัวเล็กก็หยิบของที่จำเป็นออกมารอหน้าบ้านหลังเล็กโดยไม่ลืมเอากระดาษวาดรูปและดินสอติดกระเป๋ามาด้วย
"คุณจันทร์คะ คุณผู้หญิงบอกว่าจะให้คนไปส่งค่ะ ครูลิลลี่ไปรอที่มหาลัยแล้วค่ะ"เพลงจันทร์ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าครูลิลลี่ผิดนัด แต่ก็พยักหน้ารับและยอมขึ้นรถไป เมื่อขึ้นมาบนรถดวงตากลมโตก็กวาดมองรอบๆรถมีเขาและคนขับรถสองคนที่นั่งด้านหน้า
"ใส่หมวกทำไมหรอครับ"เสียงหวานเอ่ยถาม คนขับรถไม่ได้ตอบอะไร
เมื่อขับรถออกมาเกือบชั่วโมงเพลงจันทร์ก็เริ่มตงิดใจเพราะเริ่มออกมาจากเมืองเรื่อยๆ ป่าที่ขึ้นตามสองข้างทางนั้นทำให้คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมา ใบหน้าหวานหันมองซ้ายขวารถเริ่มวิ่งเร็วขึ้นและมุ่งหน้าเข้าป่าไปเรื่อยๆ
"จะพาเราไปไหน จอดรถเลยนะ!"คนตัวเล็กพูดเสียงดัง ความกลัวกัดกินใจขึ้นมาเรื่อยๆจนกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตา มือเรียวพยายามเปิดประตูรถแต่มันกลับล็อก
"อยู่เฉยๆ!!!"เสียงตวาดดังขึ้นจนสะดุ้ง คนตัวเล็กปล่อยน้ำตาออกมาเงียบๆด้วยความหวาดกลัวสุดขีด มือเรียวกอดกระเป๋าเอาไว้แน่นในยามนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว ไม่นานตนก็รู้สึกง่วงและหลับไปในที่สุด
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไรที่คนตัวเล็กลืมตาตื่นขึ้นมา สภาพแวดล้อมข้างๆนั้นแตกต่างไปจากเดิม คนตัวเล็กมองรอบๆสถานที่แห่งนี้คล้ายกับถ้ำหรืออะไรสักอย่าง อากาศในถ้ำนั้นเย็นยะเยือกจนต้องห่อตัวเข้าหากัน ทำไมตนได้มาอยู่ในถ้ำแห่งนี้อีกทั้งยังนอนอยู่บนกองใบไม้ขนาดใหญ่แบบนี้อีก เพลงจันทร์เดินสำรวจรอบๆสถานที่ที่ตนอยู่ก็ต้องถอนกายใจเมื่อไม่เห็นว่าสิ่งมีชีวิตอยู่ตรงนี้เลย ไม่นานก็มีเสียงเหมือนเสียงขู่ดังเข้ามาใกล้ๆ
"สะ เสือ!!!"เสือขาวขนาดใหญ่เยื้องกรายเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ สายตาสีฟ้าเข้มจดจ้องมายังคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนขาสั่นไม่กล้าขยับ มือเรียวหยิบท่อนฟืนขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวแต่เสือตัวนั้นกลับเหมือนไม่ได้กลัวเลยสักนิด
"อย่าเข้ามานะ เราตีจริงๆด้วย!"เสือตัวนั้นนอนลงข้างเบาะใบไม้แล้วหลับตาลงเหมือนเหนื่อยอ่อน ขาเรียวค่อยๆเยื้องเข้ามาใกล้แต่เสือตัวนั้นกลับไม่สนใจเขาสักนิด
"เอ๋หรือว่าคุณเสือจะอิ่มแล้ว"คนตัวเล็กพึมพำคนเดียว
"มีแอปเปิลด้วยนี่นา คุณเสือเป็นมังสวิรัติหรอ เราขอกินลูกนึงนะคุณเสือ"มือเรียวหยิบแอปเปิลขึ้นมากัด ความหวานฉ่ำของมันทำให้ตากลมโตขึ้น
"คุณเสือๆอร่อยมากเลย"ปากอิ่มเจื้อยแจ้วไม่หยุดเหมือนกับว่าลืมไปแล้วว่าเสือเป็นสัตว์อันตราย เสือขาวตัวโคร่งลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงความรำคาญ เสียงคำรามดังขึ้นเบาๆจนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก
"คะ คุณเสืออย่ากินหนูนะ!"สรรพนามที่เปลี่ยนไปยามความกลัวเข้าครอบงำทำให้เสือขาวชะงักค้าง พวงหางใหญ่ปัดเข้าไปที่เอวคอดแล้วถึงคนตัวเล็กเข้ามาหาตัว คนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวก็ล้มคะมำซบลงตัวเสือขาวตัวใหญ่ เพลงจันทร์แทบหยุดหายใจ แต่ขนขาวๆนี่กลับนุ่มจนเขาแทบไม่อยากจะผละออกเลยสักนิด
"คุณเสือขนนุ่มจัง"มือเรียวลูบตามแผงคอเสือตัวใหญ่แล้วซบแก้มลงไป พวงแก้มกลมๆยู่ติดกับขนแล้วหลับตาพริ้ม
"คุณเสือใจดีจังไม่กินหนูด้วย"คนตัวเล็กพึมพำไม่นานก็หลับไปเพราะความเพลียและความอบอุ่น เสือตัวโตถอนหายใจเฮือกใหญ่กว่าจะหลับได้ทำหูเขาแทบไหม้ทีเดียว
เสียงหวานใสดังขึ้นในยามเช้านั้นปลุกเสือตัวใหญ่ให้ตื่นขึ้น เพลงจันทร์ที่เล่นน้ำอยู่ในถ้ำนั้นหัวเราะอยู่คนเดียวเมื่อน้ำที่เล่นนั้นเย็นเฉียบ มือเรียววักน้ำขึ้นเหมือนสายฝนแล้วเอาตัวเข้าไปรอง เมื่อน้ำตกกระทบตัวก็หัวเราะคิกคักโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาดุดันที่มองอยู่
"อ่ะ คุณเสือ"เสียงหวานเอ่ย ดวงหน้าหวานขึ้นริ้วแดงจางๆเมื่อรู้สึกเขินอายขึ้นมา ถึงคุณเสือจะเป็นสัตว์แต่เขาก็อายนะเพราะตอนนี้เขาไม่เสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น
"อย่ามองหนูนะคุณเสือ"มือเรียวยกขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ เสือขาวเบือนหน้าหนีแล้วเดินออกจากถ้ำไป
"คุณเสืออย่าเพิ่งไป!!!"เสือขาวหันมามองแล้วจ้องหน้า เพลงจันทร์รีบสวมเสื้อผ้าแล้ววิ่งเข้าไปหาเสือตัวโต
"หนูไปด้วยนะคุณเสือ"เสือตัวขาวนอนหมอบลงกับพื้นแล้วเอาหางเกี่ยวเอวคนตัวเล็กให้ขึ้นมาบนหลัง เพลงจันทร์รับรู้ได้ทันทีว่าต้องทำอะไร ขาเรียวก้าวขึ้นไปบนหลังเสือตัวใหญ่อย่างตื่นเต้น
"หุ้ววว หนูชอบมากเลยคุณเสือ"เสือขาวพาคนตัวเล็กเข้าไปเที่ยวเล่นในป่า สิงสาราสัตว์วิ่งสวนไปมาแต่ที่ทำเพลงจันทร์ประหลาดใจคือทำไมไม่มีสัตว์ตัวไหนกลัวเสือขาวตัวนี้เลยสักนิด
"คุณเสือต้องเป็นคนใจดีมากๆแน่เลยใช่ไหมล่ะ"เมื่อถึงเวลาอาหารเที่ยงเสือขาวก็พาคนตัวเล็กไปพักที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีแอปเปิลหล่นเต็มพื้น เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าในโลกนี้มีสถานที่แห่งนี้อยู่ด้วย
"นายท่าน"แต่เสียงเสียงหนึ่งนั้นทำให้เพลงจันทร์ตกใจเมื่อกระรอกตัวน้อยนั้นพูดได้
"กระรอกพูดได้!!!!"เพลงจันทร์เป็นลมไปทันทีที่เห็นเหตุการณ์นั้น เสือขาวตวัดสายตามองกระรอกตัวนั้น เสียงคำรามดังก้องผืนป่าจนสิงสาราสัตว์ต่างรีบเข้าไปในที่พักอาศัยของตน บัดนี้เจ้าป่าได้พิโรธแล้ว
- Writer
