ตอนที่ 3
1827 Words
ในถ้ำที่เต็มไปด้วยความหนาวเย็นนั้นไม่ได้ทำให้เพลงจันทร์ระคายเคืองผิวเลยสักนิด คนตัวเล็กซุกเข้าหาความอบอุ่นจากสิ่งข้างกายแล้วแนบแก้มเข้าไปซบที่สิ่งนุ่มนิ่มที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เปลือกตาสีนวลหลับสนิทจนเจ้าของความอบอุ่นต้องขยับตัวเพื่อปลุกคนที่เอาแต่ซุกตัวเองให้ลุกตื่น เพลงจันทร์ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองขนนุ่มนิ่มตรงหน้าแล้วกระเด้งตัวออกอย่างรวดเร็ว
"เสือ!!!"เสือขาวเหลือบตามองคนที่กระเด้งตัวออกห่างจากตน เมื่อสักครู่ยังซุกเขาอยู่แท้ๆ
"คุณเสือนี่เองตกใจหมดเลย"เสียงงึมงำเบาๆดังขึ้น จมูกรั้นได้กลิ่นหอมของเนื้อสัตว์ที่ถูกย่างก็เริ่มมองหา ปลาตัวใหญ่ที่ย่างไว้บนกองไฟถูกจดจ้องด้วยดวงตากลมแป๋วของคนตัวเล็ก
"คุณเสือเรากินได้ไหม"เสือตัวโตครางอือเบาๆเหมือนรำคาญแล้วหลับต่อ เพลงจันทร์หยิบปลาขึ้นมาวางบนใบไม้ใบใหญ่โดยไม่เฉลียวใจเลยว่าใครเป็นคนทำอาหารตรงหน้านี้ มือเล็กๆค่อยๆลอกเกล็ดปลาออกอย่างเบามือ ความร้อนสัมผัสกับนิ้วทำให้ต้องยกนิ้วขึ้นมาเป่า
"งื้อออ"เสียงงึมงำเบาๆอย่างไม่พอใจของคนตัวเล็กทำให้เสือขาวต้องถอนหายใจ หางยาวเกี่ยวเอวคอดเข้ามาใกล้ตัวแล้วกกกอดเอาไว้
"เรายังกินไม่หมดเลยนะคุณเสือ"หัวใหญ่ๆของเสือขาวซบลงกลางอกคนตัวเล็กแล้วหลับตาลง เพลงจันทร์เริ่มฮึดฮัดเมื่อความหิวเริ่มเล่นงาน
"เราหิวแล้วนะ ปล่อยเรา"มือเรียวพยายามแกะตัวขาวออกแต่ก็ไม่เป็นผล ไม่นานเสือตัวโตก็ปล่อยคนตัวเล็กออกมา เพลงจันทร์ปรี่เข้าหาปลาที่เริ่มเย็นแล้วหยิบขึ้นมากินจนแก้มตุ่ย
"งื้อออ อร่อยที่สุดเลย คุณเสือกินไหม"เสือขาวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากถ้ำไป เพลงจันทร์มองตามแต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะปกติเสือขาวก็จะออกไปแบบนี้อยู่แล้ว
"ฝันประหลาดจัง"เมื่อเริ่มอิ่มก็คิดถึงความฝันที่ตนฝัน สัตว์อะไรจะพูดได้มันไม่มีหรอกหน่า
"เราจะออกจากที่นี่ได้ยังไงนะ แต่อยู่กับคุณเสือก็สบายดีออก ไม่ต้องถูกตี แต่ว่า เราคิดถึงคุณพ่อจัง"คนตัวเล็กเดินวนไปมาในถ้ำขนาดใหญ่ก็เจอเข้ากับกระต่ายสีขาวตัวอ้วนตุ้บวิ่งไปมา คนตัวเล็กยกยิ้มแล้ววิ่งไล่จับกระต่ายขึ้นมาอุ้ม กระต่ายตัวอ้วนดีดดิ้นในอ้อมแขนเล็กก่อนจะสงบลงเมื่อถูกลูบหัวเบาๆ
"คุณกระต่ายเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ"เสียงหวานคุยงุ้งงิ้งกับกระต่ายในอ้อมกอด มือเรียวลูบกระต่ายตัวอ้วนเบาๆพลางคิดถึงบิดาที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะรู้หรือยังว่าเขาหายตัวไป คนใจร้ายพวกนั้นไม่ว่าเวลาจะผ่านไปแค่ไหนก็ยังคงใจร้ายกับเขาอยู่ดี แบบนี้เขาก็ไม่ขอกลับไปที่นั่นจะดีเสียกว่า
"คุณเสือออกไปนานแล้วยังไม่กลับมาเลย แบบนี้คุณเสือจะเป็นอันตรายไหมนะ"
ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีการ์ดยืนประจำจุดอยู่รอบบ้านบ่งบอกได้เลยว่าบ้านหลังนี้นั้นเป็นบ้านของผู้ที่มีอิทธิพลขนาดไหน ห้องทำงานขนาดใหญ่มีเจ้าของห้องนั่งอ่านเอกสารอยู่โดยมีลูกน้องคนสนิทยืนรอรับคำสั่ง
ไบรอัน ควาเซีย เป็นผู้มีอิทธิพลในเรื่องธุรกิจสีเทาที่ไม่ว่าใครก็รู้จัก แต่แล้วยังไงในเมื่อกฎหมายไม่สามารถทำอะไรเขาได้ คนที่ต้องกลัวคือพวกตำรวจไม่ใช่เขาเสียหน่อย ดวงตาคมกริบจ้องมองเอกสารในมือพลางขมวดคิ้วมุ่น ในแต่ละวันมีเรื่องเข้ามาไม่ขาดเรื่องเหล่านี้เกิดจากพวกหางแถวที่อยากผูกพันธมิตรกับเขาทั้งนั้น
"นายครับให้ผมจัดการให้เลยไหมครับ"
"อืม อย่าให้มันมารกสายตาฉันอีก"แก้วไวน์ถูกยกขึ้นจรดริมฝีปาก น้ำสีแดงค่อยๆไหลลงไปในลำคอหนาพลางหลับตาเพื่อคลายความปวดเมื่อย
ไบรอันเป็นหนุ่มใหญ่ที่มีหน้าตาหล่อเหลา จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบาง สันกรามคมกริบบาดใจยามใครได้เห็น ด้วยความที่เป็นคนต่างชาติเลยทำให้ร่างกายสูงใหญ่หรือหลายๆคนก็เรียกเขาว่าไททั่น ในยามที่มีชุดสูทสีดำสนิทติดกายนั้นช่างทำให้ชายคนนี้น่ามองจนละสายตาไม่ได้กันเลยทีเดียว
"นายจะเข้าไปพักเลยไหมครับ"
"อื้ม ฉันออกมานานแล้ว"ไบรอันจัดการสั่งงานลูกน้องเสร็จสรรพก่อนจะขับรถออกจากคฤหาสน์ไป
"คุณกระต่าย งื้ออ"เด็กน้อยที่นอนหลับมาหลายชั่วโมงลืมตาตื่น ใบหน้าหวานบูดบึ้งยามที่รู้สึกปวดเมื่อยเพราะนอนทับแขนตัวเองเป็นเวลานาน กระต่ายที่เคยอยู่ในอ้อมกอดหายไปเสียแล้วยิ่งทำให้ปากอิ่มเริ่มเบะพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วยพร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
"ฮึก ฮือออ คุณกระต่ายหายไปไหน"เสียงหวานเรียกหากระต่ายที่ตนกอดเอาไว้ก่อนนอนแต่พอตื่นมากลับเจอเพียงความว่างเปล่า มือเล็กยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มเนียนของตัวเองจนแก้มเริ่มแดงก่ำ ความกลัวค่อยๆเกาะกินใจดวงน้อยๆให้สั่นไหว ด้านในถ้ำเริ่มมืดเรื่อยๆแต่ยังไม่มีวี่แววว่าคุณเสือจะกลับมาเลยสักนิดเดียว
"คุณเสือ ฮึก ฮือออ คุณเสืออยู่ไหนหนูกลัว"เสียงร้องไห้ดังออกมาจากปากถ้ำ สัตว์เล็กใหญ่ร้องระงมไปทั่วทั้งผืนป่า เพลงจันทร์ที่ได้ยินเสียงนั้นยิ่งส่งเสียงร้องไห้ออกมาดังลั่นอย่างหวาดกลัว
"โฮก ก ก"เสียงคำรามเปล่งออกมาด้วยความถี่ต่ำทะลุตามต้นไม้เข้าไปในป่าลึกเพื่อกางอาณาเขต เบงกอลตัวใหญ่ย่างกายเข้ามาในป่าทำให้เกิดความสงบลงทันตา ภายในถ้ำมีเสียงร้องไห้ระงมของเด็กน้อยที่นั่งซุกหน้าลงกับเข่าตัวเอง อุ้งเท้าใหญ่ย่างกายเข้ามาด้วยความเงียบเชียบก่อนจะใช้หางตวัดเกี่ยวเด็กน้อยให้มานอนทับบนตัว
เพลงจันทร์เมื่อรู้สึกมีการโอบกอดก็ลืมตาขึ้นมามอง ภายในกรอบสายตาคือเสือสีขาวตัวใหญ่ที่กำลังจ้องมองตนอยู่ เพียงเท่านั้นความอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใจ น้ำตาสีใสไหลออกมาไม่ขาดยามที่ตนนั้นโผลเข้ากอดขนนุ่มนิ่มของคุณเสือตัวโต
"ฮึก คุณเสือทิ้งหนู ฮึกฮือออ ตื่นมาไม่เจอใครเลยฮือออ"ขนสีขาวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาแต่เสือตัวโตกลับนอนนิ่งให้เด็กน้อยนั้นเช็ดน้ำมูกน้ำตากับขนของตัวเอง อุ้งเท้าใหญ่ยกขึ้นมาวางขนแผ่นหลังเล็กที่กำลังสั่นไหว
"ฮึก คุณเสือจะขอโทษหนูใช่ไหมล่ะ"
"ฮึก ฮือ หนูไม่โกรธก็ได้ แต่คุณกระต่าย ฮึก คุณกระต่ายของหนูหายไป"
"ฮืมมม"เสียงครางเบาๆดังขึ้นเหมือนจะบอกว่ารับรู้แล้ว
"คุณเสือไปไหนมาทำไมไปนาน หนูนึกว่าคุณเสือจะทิ้งหนูเอาไว้ที่นี่คนเดียว คนที่บ้านก็ทิ้งหนูแล้วคุณเสืออย่าทิ้งหนูอีกเลยนะ ฮึก หนูไม่มีใครแล้ว"
"ฮืมมม"
"ขอบคุณนะครับคุณเสือ"เด็กน้อยตระกองกอดเสือขาวเอาไว้จนหลับไป เสือตัวโตนอนแน่นอนไม่กล้าขยับเพราะกลัวคนขี้แยจะตื่นขึ้นมาอีก
"อาหารครับนายท่าน"ลิงตัวใหญ่ถือผลไม้เข้ามาก่อนจะวางลงที่ใบไม้ขนาดใหญ่ปูอยู่ที่พื้น เสือคราวคำรามเบาๆตอบกลับก่อนที่ลิงตัวโตจะเดินออกไป
"เด็กน้อยหนอเด็กน้อยเธอติดฉันขนาดนี้แล้วฉันจะไปทำงานได้อย่างไรเล่า"
เพลงจันทร์รู้สึกตัวขึ้นมาในยามเช้าของวัน เสียงท้องร้องเพราะยังไม่มีอาหารตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานปลุกให้ลืมตาตื่น ความรู้สึกแรกคือความรู้สึกเจ็บที่ตาไม่สงสัยเลยว่าเพราะอะไรหากไม่ใช่เพราะเมื่อวานเขาร้องไห้อย่างหนัก แต่ทำไมวันนี้เบาะที่เขาใช้นอนนั้นถึงนุ่มราวกับเตียงเจ้าหญิงแบบนี้นะ
"ตื่นแล้วหรอ"เสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาเปลือกตาบวมช้ำรีบเบิกตาขึ้นมา สถานที่ที่เปลี่ยนไปทำให้หัวใจดวงน้อยๆสั่นกลัว ที่นี่ที่ไหน เมื่อคืนเขายังอยู่ที่ถ้ำอยู่เลย แล้วคนที่ยืนต่อหน้านี้เป็นใคร คุณเสือหายไปไหน เพลงจันทร์อยากไปหาคุณเสือ
"คะ คุณเป็นใคร คุณเสือไปไหน ฮึก คุณเสือ"
"อย่าร้อง เธอร้องมากพอแล้ว"
"เอาคุณเสือคืนมาให้หนูนะ"
"ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านของฉัน ฉันเข้าไปเจอเธอในป่าเลยพาออกมาด้วย"
"ฮึก ไม่อยากมาอยากอยู่กับคุณเสือ"ความดื้อรั้นของเด็กน้อยทำให้ไบรอันเริ่มปวดหัว คนตัวสูงย่างกายเข้ามาหาคนที่นั่งร้องไห้บนเตียงแล้วนั่งลงข้างๆ
"ฟังฉัน หากเธออยู่ที่นี่เธอจะปลอดภัย เสือตัวนั้นอยู่ในกรงด้านหลังบ้านถ้าเธอหยุดร้องฉันจะให้คนพาไปหา"
"ฮึก พาคุณเสือมาด้วยใช่ไหม"
"อืม พามาด้วย"
"ฮึก หนูไม่ร้อง คุณพาไปหาคุณเสือหน่อย"
"ตอนนี้เบงกอลหลับอยู่ เธอต้องกินข้าวก่อนแล้วฉันจะให้คนพาไป"
"กินๆ หนูกินข้าวเดี๋ยวนี้เลย"เมื่อตกลงกันได้ไบรอันก็สั่งให้คนยกอาหารเข้ามา ขนมปังที่ถูกตัดเป็นรูปสัตว์ต่างๆทำให้เด็กน้อยยกยิ้ม
"น่ารักจังเลย"
"น่ารักก็กินเข้าไปเยอะๆ ผมแห้งจนหนังจะติดกระดูกอยู่แล้ว"
"ครับ หนูจะกินให้หมดเลย"เมื่อได้อาหารอารมณ์ก็พลอยดีขึ้นทันตา ลืมสิ้นไปเสียแล้วว่าเมื่อกี้นั้นร้องหาเสือตัวโต
"อันนี้อร่อยมากครับคุณ."
"ไบรอัน ชื่อของฉัน"
"คุณยักษ์"
"ฉันชื่อไบรอัน"
"แต่คุณตัวใหญ่เหมือนยักษ์นี่นา"
"ฉันไม่ใช่ยักษ์ อยากให้ฉันใจร้ายเหมือนยักษ์หรือไง"
"ไม่ๆๆ"ผมนิ่มสะบัดยามที่ส่ายหน้า แก้มกลมกระเพื่อมเบาๆจนน่าบีบ
"งั้นก็เรียกฉันว่าไบรอัน"
"ก็ได้ครับ คุณไบรอันทานด้วยกันไหม"
"ไม่ล่ะ ถ้ากินเสร็จก็บอกแม่บ้านเขาจะพาเธอไปหาเบงกอล"
"ขอบคุณครับคุณไบรอัน"
"อืม"
"นายครับเรื่องเด็กคนนี้จะเอายังไงต่อครับ"
"ไปสืบมาให้หมดว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงถูกทิ้งในป่าได้"
"ครับนาย"
TBC.
Great novels start here
- Writer
