ราชนาวีเสน่หา EP.10
1258 Words
รวิพรพยายามปรับสีหน้าให้ปกติ แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เพื่อนสนิทกับหนุ่มหล่อ หุ่นน่าฟัดที่เธอเห็นครั้งแรกก็ถูกชะตา ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องชายของเพื่อน เธอคงเดินหน้าจีบหนุ่มหล่อคนนี้ไปแล้ว
‘ใจเย็นเข้าไว้รวิพร หนุ่มหล่อ น่ารักคนนี้เป็นน้องชายของเพื่อนนะ อย่าหวั่นไหว อย่าหื่นเด็ดขาด ใจเย็นๆ เข้าไว้’
ปองธรรมเลิกคิ้ว หรี่ตามองเพื่อนสนิทของพี่สาวที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจออย่างสงสัย ก่อนจะยิ้มบางๆ เมื่อเห็นท่าทางเก้อเขิน ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยของเธอ
“เลิกเขินกันได้แล้ว พวกเรามีเรื่องที่ต้องทำกันอยู่นะ”
“ฉันไม่ได้เขินนะใบเตย”
“ผมเปล่านะครับพี่ใบเตย”
“ขนาดตอบ ก็ยังตอบพร้อมกัน” โชติกาเปรยออกมา กับคำตอบและท่าทางน่ารักชวนให้หมั่นไส้ของเพื่อนสนิทกับน้องชาย ตอนนี้เธอควรสนใจผู้หญิงขี้เมาที่เอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากเป็นว่าเล่นมากกว่า
“พูดอะไรของแกนะใบเตย ฉันไม่ได้คิดอะไรกับน้องชายของแกนะ พูดแบบนี้ ใครมาได้ยินเข้า ฉันจะเสียหาย”
“ถ้าคุณเสียหายหรือเสียชื่อ ผมยินดีรับผิดชอบนะครับ”
“หยุดไปเลยนะนายป้อง” รวิพรตวาดแว้ด ถลึงตาใส่น้องชายของเพื่อนสนิทอย่างเอาเรื่อง ถึงเธอจะเสียหาย เธอก็ไม่เคยคิดที่จะให้ปองธรรมรับผิดชอบแน่? ที่สำคัญเธอไม่นิสัยเด็กที่อายุอ่อนกว่าเธอด้วย ถึงเขาจะตรงสเป็คของเธอก็เถอะ
“ครับๆ ผมผิดเองที่อยากรับผิดชอบต่อความเสียหายของคุณ”ปองธรรมยิ้มรับคำพูดเชิงหาเรื่องของสาวหน้าหวาน ใบหน้าหล่อคมเข้มโน้มลงมากระซิบบอกคนน่ารักตามที่หัวใจเขาเรียกร้อง “ผมยินดีรับผิดชอบคุณทั้งชีวิตเลยก็ได้นะครับ ว่าแต่คุณพร...”
“นายป้อง”
โชติกาไม่สนใจน้องชายกับเพื่อนสนิท เธอตัดสินใจเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวตัวที่ใกล้ภัทริยา ยื่นมือไปเขย่าร่างที่กำลังก้มหน้าฟุบไปกับโต๊ะ เสียงหวานร้องคร่ำครวญออกมาเบาๆ ตามด้วยเสียงสะอื้น
‘ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะภัทร’
“ทำไมเธอถึงไม่รักฉัน ทำไมใบเตย ฉันไม่ดีตรงไหน” เสียงหวานยังคงร้องถามผสมกับเสียงสะอื้น ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาโชติกาพยายามหลบหน้า โทรศัพท์ไปหาก็คุยกันแค่ไม่กี่คำแล้วก็ตัดสายทิ้ง พอไปหาที่คฤหาสน์ขจรเดชหรือคอนโดมิเนียมก็ไม่เจอ แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเธอกำลังถูกโชติกากำลังถอยห่างออกจากชีวิตเธอ
โชติกาอึ้งไปกับคำตัดพ้อของภัทริยา ไม่เพียงแต่โชติกาที่รู้สึกเช่นนั้น เพราะปองธรรมกับรวิพรและแม้สองหนุ่มที่เดินเข้ามา เพราะเห็นเพื่อนสนิทของหลานสาวยืนทะเลาะอยู่กับน้องชายของเพื่อนสนิทอีกคนของหลานสาว
พีรวิทย์มองไปยังร่างที่ฟุบอยู่บนโต๊ะสลับกับสาวสวยในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้าม ผมยาวประบ่า เพียงแค่นี้เขาก็จำได้ทันทีเลยว่าเธอเป็นใคร
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับน้องพร”
“เอ่อ...อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะอาพีท” รวิพรถามเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่ถามเป็นใคร งานนี้ยุ่งแน่ถ้าพีรวิทย์รู้ว่าหลานสาวคนโปรดชอบใคร และคนที่ตกที่นั่งลำบากอาจเป็นโชติกา
“ใครหรือครับคุณพร” ปองธรรมหันมากระซิบถามรวิพรอย่างไม่ไว้ใจ สายตาที่ชายคนนี้มองผู้หญิงที่เขาชอบ มันไม่ธรรมดาและยิ่งไม่ธรรมดาก็ตอนที่หันไปมองพี่สาวคนใหม่ของเขา
“อาพีทเป็นอาของภัทริยา”
“หรือครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“เกิดอะไรขึ้นน้องพร” พีรวิทย์ถาม สายตายังคงมองไปที่หลานสาวกับเพื่อนสนิทของเธอ นี่ถ้าเขาไม่เห็นรวิพรเสียก่อน เขาก็คงไม่รู้ว่าหลานสาวสุดที่รักออกมาท่องราตรี ทั้งที่เขาเตือนแล้ว ว่าห้ามออกไปเที่ยวกลางค่ำกลางคืนคนเดียว ถ้าอยากเที่ยวก็ให้โทรศัพท์หาเขาก่อนเป็นคนแรก แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน! ทำไมเขาถึงมาเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของหลานสาวในคืนนี้
“เรื่องเดิมๆ นะคะอาพีท”
“เรื่องเดิมๆ หมายความว่าไงครับน้องพร”
“เอ่อ...” รวิพรรู้สึกกระอักกระอ่วนที่ต้องพูดเรื่องของเพื่อนสนิทให้ชายหนุ่มฟัง อีกอย่างเธอไม่มั่นใจเลยว่าถ้าเขาฟังเรื่องที่เธอเล่าจบ จะเกิดอะไรขึ้น แล้วความสัมพันธ์ในอนาคตข้างหน้าระหว่างภัทริยากับโชติกาจะเป็นอย่างไร
“ใบเตย...ทำไมเธอถึงไม่รักฉัน” คำพูดที่ดังขึ้นทำให้พีรวิทย์และทุกคนถึงกับชะงักบทสนทนาไป ไม่ต้องพูดถึงบุคคลที่ถูกกล่าวถึง ร่างสูงโปร่งรีบขยับตัวลุกออกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว หันหน้ากลับมามองเพื่อนสนิทกับน้องชายด้วยสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย
“อย่าคิดมากนะใบเตย” รวิพรพยายามปลอบใจเพื่อนสนิท คราวนี้เรื่องคงไม่จบลงง่ายๆ อย่างที่เธอคิด หลายครั้งที่เกิดเรื่องเธอมั่นใจว่าโชติกาพยายามควบคุมอารมณ์เพื่อไม่ทำให้ภัทริยาเสียใจ แต่ครั้งนี้เธอเชื่อว่าความอดทนของโชติกาคงหมดลงแล้ว
“ฉันหมดความอดทนกับภัทรแล้วล่ะพร เมื่อไรมันจะจบเรื่องงี่เง่า บ้าๆ แบบนี้เสียที”
“ใจเย็นๆ สิใบเตย”
“ฉันใจเย็นไม่ลงแล้ว ฉันพยายามอดทนมาตลอด หวังว่าสักวันหนึ่งภัทรจะคิดได้ สิ่งที่ภัทรต้องการจากฉัน มันจะไม่มีวันเป็นจริง”
“นี่มันเรื่องอะไรกันน้องพร น้องใบเตย” พีรวิทย์ถามรวิพรกับโชติกาอย่างต้องการคำตอบ จนลืมไปว่าเขาไม่เคยเรียกโชติกาด้วยสรรพนามที่สนิทสนมเช่นนี้มาก่อน อาจเพราะการวางตัวของรวิพรกับโชติกานั่นต่างกัน จึงทำให้เขารู้สึกว่าเพื่อนสนิทคนนี้ของหลานสาว พยายามทำตัวปลีกวิเวก ไม่ชอบเข้าสังคมเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขารู้จักในรุ่นราวคราวเดียวกัน
โชติกาถอนหายใจแล้วหันไปมองอาหนุ่มของภัทริยา โชคมักไม่เข้าข้างเธอเสียเลย เจอใครไม่เจอดันมาเจอผู้ชายเจ้าระเบียบอย่างกับผู้หญิงแถมยังเป็นอาของภัทริยาอีก
“ก็เรื่องเดิมๆ เหมือนเคยนั่นแหละค่ะคุณพีท”
“เรื่องเดิมๆ นั่นมันเรื่องอะไรล่ะครับน้องใบเตย”
“พี่ใบเตยครับ ผมว่าตอนนี้เราพาคุณภัทรกลับบ้านก่อนดีไหมครับ” ปองธรรมเตือนพี่สาว เมื่อเห็นว่ากำลังจะเกิดศึกน้ำลายขึ้น ถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้มีหวังคงได้ทะเลาะกันใหญ่โต
“มีอะไรให้ฉันช่วยไหมพีท” แฟรงค์ตัดสินใจถามเมื่อเริ่มเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด และรับรู้ถึงความรู้สึกไม่ปกติของสาวสวยในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามตัวเก๋ สาวสวยคนนี้มองแค่แวบเดียวก็ชวนให้หัวใจสั่นไหว ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้จัก เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างประหลาด
“ไม่มีหรอกแฟรงค์ ฉันจัดการเองได้”
“แน่ใจ” แฟรงค์ถามเพื่อความแน่ใจ
“แน่ใจสิเพื่อน” พีรวิทย์ตอบแล้วหันมาสนใจเพื่อนสนิทของหลานสาว
////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
