GRAPH [2] กินเล่นๆ
902 Words
"แก้ม บอกพี่ทีว่าไม่รู้มาก่อนว่าคุณกราฟเป็นลูกชายเจ้าของร้านอาหารที่เรากำลังทำงานอยู่ในตอนนี้" หญิงสาวระเบิดอารมณ์ใส่รุ่นน้องทันทีเพราะอีกคนแทบจะทำให้ลูกชายคนเดียวของที่นี่โมโหอยู่แล้ว
"แก้มไม่ทราบจริงๆค่ะพี่แจง"
"แก้มๆๆๆ ไปอยู่ที่ไหนมาฮะ แค่เอ่ยชื่อคุณกราฟใครๆก็ทายกันต่อแล้วว่าใช่ทายาทร้านอาหารดังใช่ไหม" เพราะไม่ใช่แค่ที่นี่สาขาเดียวไง ร้านอาหารในเครือตระกูลของเขานั้นกินพื้นที่ไปทั่วทั้งประเทศ ขึ้นชื่อว่าห้างไหนที่ดังๆที่นั่นก็มีร้านอาหารของเขาอยู่ทุกที ทำไมรุ่นน้องถึงได้เชยแบบนี้กันนะ
"แก้มขอโทษจริงๆค่ะ" ก็เธอไม่รู้จริงๆนี่น่า วันๆเธอจะได้สนใจใครกัน
"ต่อไปห้ามลืมนะรู้ไหม
"ค่ะ"
"แล้วสัญญาอยู่ต่อถึงวันไหนกัน"
"ปีหนึ่งค่ะ"
"นานเลยแหละ เราต้องเจอคุณเขาบ่อยเลยเพราะคุณกราฟและเพื่อนเขามาทานข้าวที่นี่บ่อย"
"ค่ะ แก้มจะจำไว้"
"ไปๆ ไปดูโต๊ะอื่นเถอะ"
สาวน้อยฮึบร่างกายขึ้นมาอีกทีเมื่อไม่เชิงโดนดุแต่โดนตำหนิที่เธอไม่รู้จักลูกชายของร้านอาหารแห่งนี้ ก็เขาไม่ได้บอกเธอนิมันผิดมากไหม คนเราก็น่าจะบอกกันได้แล้วอีกอย่างเขาก็รู้แล้วนี่ว่าเธอเพิ่งมาทำงานใหม่และจำเมนูของเขาไม่ได้จริงๆ
แก้มใสเดินออกไปรับเมนูอาหารที่โต๊ะอื่นแต่ว่าเธอจำเป็นต้องเดินผ่านหน้าห้องกระจกนั้นเพราะมันไปทางเดียวกัน เธอไม่ลืมที่จะแอบปรายตามองก็เห็นว่าเขามีเพื่อนมานั่งอยู่ด้วยคนหนึ่ง ท่าทางดูไม่ค่อยเป็นมิตรทั้งสองคนเธอเองก็รู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่ เกิดเขาเอาไปฟ้องพ่อแม่ของเขาเธอซวยขึ้นมาจะทำยังไง
"เมื่อกี้กูเห็นเธอคนนั้นยืนคุยกับมึง" เจไดที่มองตามหลังร่างบางเพราะจำได้ว่าก่อนที่เขาจะเดินมาถึงหญิงสาวคนนั้นอยู่ในห้องทานอาหารตรงนี้
"อืม พนักงานร้านแม่กูไง แต่เซ็งชิปเสือกจำเมนูที่กูสั่งประจำไม่ได้"
"เขารับออร์เดอร์หลายโต๊ะไหมก็อาจจะลืมเป็นธรรมดา"
"กูเป็นใคร"
"ครับเพื่อน"
กราฟละสายตาออกจากใบหน้าของเพื่อนก่อนจะมองตามร่างบางนั้นไปอีกรอบ เขาไม่ได้อยากจะสนใจสักนิดแต่ชุดนักศึกษาที่เธอใส่นั่นมัน ตรามหาลัยตรงนั้นมันเป็นของมหาลัยที่เขาเรียนอยู่
"สนใจขึ้นมา?"
"เปล่า" เขาแค่สงสัยว่ามีเงินเรียนมหาลัยใหญ่โตแต่ต้องมาทำงานพาร์ทไทม์ ถ้ารู้ว่าบ้านไม่มีปัญญาส่งแล้วจะอยากมาเรียนทำไมให้ลำบากตัวเอง
"เรียนมอเดียวกันกับเรานี่หว่า ปีไหนวะ" เจไดมองการแต่งตัวของเธอก็เห็นว่าเธอใส่เป็นกระโปรงทรงเอ แบบนี้จะรู้ได้ไงกันว่าอยู่ปีไหน
"ปีสองรึสามวะ ถ้าเป็นปีสี่คงมัวแต่ยุ่งกับโปรเจคจบไม่มีเวลามาทำงานอย่างนี้หรอก" เขาเดาว่าไม่ปีสองก็ปีสาม
"แล้วจะพากูสนใจทำไม" กราฟว่า
"เอ้า ก็มึงมองเป็นคนแรกไหม"
"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะคุณกราฟคุณเจได"
"ไม่ต้องเรียกได้ไหมเบื่อฟัง เรียกได้ทุกวันอยู่ได้ไม่เบื่อหรือไง" เขารู้อยู่หรอกว่าพนักงานที่นี่ล้วนแต่จะเอาใจเขาทั้งนั้น คงกลัวโดนไล่ออกจนหัวหดเพราะเงินที่นี่มันดีแถมยังไม่ต้องทำงานเหนื่อยมาก ขายอาหารได้เมนูละครึ่งถึงแสนก็กำไรจับแทบปิดร้านตั้งแต่หัววันได้สบาย
"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวหน้าเจื่อนลงไปนิด
"อย่าสนใจมันเลยครับ อารมณ์ไม่ดีอยู่" เจไดบอกคนที่ทำหน้าที่ตัวเองดีอยู่แล้วแต่อารมณ์เพื่อนเขามันไม่ดีเอง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนักหนาตั้งแต่เรื่องของหญิงสาวคนนั้นแล้ว
แจงก้มหัวให้อย่างไม่คิดแบบนั้น เธอเป็นแค่ลูกจ้างในร้านอาหารของเขาเธอไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นหรอก
"ว่าแต่ผมถามอะไรหน่อยสิ พนักงานคนนั้นเรียนอยู่ปีไหนแล้วครับ" เจไดชี้มือไปที่ร่างบางที่กำลังรับออร์เดอร์อยู่ด้านนอก ใบหน้าสวยหวานละมุนยิ่งมองนานๆยิ่งมีเสน่ห์เป็นกอง
"อ๋อ..แก้มใสปีสองค่ะ"
เจไดพยักหน้าพลางมองมาทางเพื่อนอย่างมีเลศนัย
"อะไร กูไม่ได้อยากรู้สักหน่อย" กราฟรีบออกตัวเพราะไม่ชอบสายตาแบบนั้นของเจไดเลยจริงๆ
"ขอบคุณนะครับ" เจไดบอกคนเสิร์ฟอาหารก่อนจะโบกมือให้ไปได้
"ลำบากแบบนี้อยากสนับสนุนไหมครับคุณเพื่อน"
"ไม่!"
"แล้วถ้าเอามากินเล่นๆในกลุ่มล่ะสนไหม"
"มึงเอาไปเหอะ" จะกินก็กินไปสิจะมาถามเขาทำไม ปกติแล้วเขาก็ไม่เคยออกความเห็นใดๆก่อนอยู่แล้ว เจไดพาใครมาเขาก็มีหน้าที่แค่เอา แค่ที่ระบายความเ****นต้องคิดอะไรให้มาก
- Writer
