ฮูหยิน แค่ภรรยา

บทที่7/1

บทที่7/1 NC เบาๆ

เผยอิงนั่งเหม่อลอยภายใต้ผ้าคลุมสีแดงรู้สึกครึ่งหลับครึ่งตื่นราวกับกำลังฝันอยู่ จนประตูบานใหญ่ถูกผลักเข้ามา ป้าจง สาวใช้และแม่สื่อพากันรีบวิ่งออกไปโดยไม่ให้คนที่เข้ามาใหม่ต้องเสียเวลาเอ่ยปากไล่

"ปากก็บอกไม่อยากแต่ง แต่สุดท้ายคุณหนูเผยผู้เย่อหยิ่งก็มานั่งรอข้าถึงเตียงนอน" เฉินเฟยอวี่ย่างสามขุมเข้ามาใกล้น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหยันเหยียด

"ใช่ข้าไม่อยากแต่ง" เผยอิงอ้าปากตอบแผ่วเบา เหล้าผสมยานั่นทำเอานางแทบคุมสติของตนไม่ได้ รู้สึกมึนงงอย่างบอกไม่ถูก ถึงกระนั้นนางก็ยังรับรู้ถึงไอเย็นที่แผ่มาจากบุรุษที่มายืนประจันหน้าหน้าในเวลานี้

"แต่น้ำเสียงเจ้าดูไม่มั่นคงในคำนี้เท่าไรนะ ถ้าเจ้าไม่อยากแต่งแล้วขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวมาทำไมล่ะ เหตุใดไม่รอแต่งกับชายคนรักของเจ้า หรือพอรู้ว่าข้าเป็นใครก็เลยเปลี่ยนใจมาหาข้าแทน"

เผยอิงหัวคิ้วหมุน เฉินเฟยอวี่พูดบ้าอะไรของเขา "ใช่ข้ารู้ว่าท่านเป็นใครและแต่งกับข้าเพราะอะไร"

"เพราะอะไรล่ะเด็กน้อย" มือหนากระชากผ้าคลุมทิ้งลงกับพื้นราวกับมันไร้ค่า ไร้ราคาแม้ปักด้วยทองทั้งผืน

"ข้าไม่ใช่เด็ก"

"อืม เจ้าไม่ใช่เด็กแล้วจริง ๆ ด้วย" เฉินเฟยอวี่พิจารณาดวงหน้ากระจ่างใสใกล้ ๆ จนเต็มตา นางงดงามอย่างที่ท่านพ่อบุญธรรมยกยอเอาไว้จริง ๆ ไม่สิ ตัวจริงนางงดงามมากกว่าคำพูดเหล่านั้นมากนัก ดวงตากลมโตสีดำขลับแฝงไปด้วยความดื้อรั้นและหยิ่งผยอง ริมฝีปากจิ้มลิ้มแม้จะมีชาดสีแดงทาอยู่เขาก็เดาว่าสีปากธรรมชาติของนางก็คงจะแดงสดงดงามไม่แพ้กัน เครื่องหน้าทุกอย่างของฮูหยินของเขาลงตัวราวกับสวรรค์ปั้นเติมแต่ง เฉินเฟยอวี่มองดวงหน้านั้นด้วยดวงตาเพ้อฝัน เขาอยากลิ้มลองริมฝีปากนั่นใจแทบขาดแต่ยังก่อน มือหนาลูบไล้จากปลายคางต่ำลงเรื่อย ๆ

"ท่าน เมาเหรอ" เผยอิงจำตอนเข้าพิธีได้ว่าเขามีแววตาเย็นชาเช่นไร แต่ตอนนี้กลับมองนางตาหวานเชื่อมคงจะดื่มในงานเลี้ยงไปเยอะ "ทะ...ท่านทำอะไร" ริมฝีปากนางสั่นระริกด้วยความรู้สึกวาบหวามหวิว เผยอิงไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ที่นางรู้สึกเช่นนี้เพราะ เหล้านั่น

มือร้อนผ่าวเลื่อนต่ำมาถึงเอวกดแรงจนเผยอิงเกือบส่งเสียงร้องออกมา "หยุด หยุดนะ"

"มีเหตุผลอะไรที่ข้าต้องหยุด เจ้าเป็นของข้าแล้ว"

"ข้าไม่ใช่สิ่งของ" เสียงของนางแหบพร่าเผยอิงแทบจำเสียงของตนเองที่เปล่งออกมาไม่ได้ด้วยซ้ำ

"ตอนนี้ยังไม่ใช่ แต่ก่อนตะวันจะพ้นขอบฟ้าเจ้าคือของ ๆ ข้า คนของข้า และเจ้าจะไม่มีทางได้ออกไปจากจวนแห่งนี้ได้อีกหากข้าเฉินเฟยอวี่ผู้นี้ไม่อนุญาต" เฉินเฟยอวี่ผละไปที่โต๊ะข้างเตียงรินเหล้ามาอีกจอก

"ดื่มเหล้ามงคลก่อนเข้าหอ" เขาออกคำสั่ง มือข้างหนึ่งของเขาช้อนลำคอด้านหลังของนางเอาไว้ไม่ให้หลีกเบี่ยงหนี

เผยอิงดื่มเหล้าอุ่นจัดและขมปร่าลงไปอึกหนึ่ง พยายามเบือนหน้าหนีเมื่อจำได้ว่าเหล้าพวกนี้ผสมสิ่งใดเอาไว้ นางถูกป้าจงบังคับดื่มไปแล้วจอกหนึ่งยังมึนขนาดนี้ ถ้าขืนยังดื่มอีกนางต้องแย่แน่ ๆ

ถึงกระนั้นเฉินเฟยอวี่ก็บังคับให้นางดื่มเหล้าจนหมดจอก เผยอิงร้องไห้เงียบ ๆ แม้ว่าเหล้านั้นยังออกฤทธิ์ไม่เต็มที่ แต่นางก็สิ้นเรี่ยวแรงที่จะทัดทานขัดขืน นางอยากวินวอนให้เขาปล่อยนางไป อยากร้องขออ้อนวอนให้เขาหยุดถึงแต่งงานกันก็ต่างคนต่างอยู่ได้ไม่ใช่หรือ

"กลัวมากเลยเหรอ เจ้าจะหยุดร้องหรือไม่ถ้าข้าบอกว่า เจ้าจะตื่นกลัวข้าเพียงแค่คืนนี้เท่านั้น ต่อจากนี้ขี้คร้านจะอ้าแขนรับ ชะเง้อคอรอข้ามาที่เรือนของเจ้าทุกวัน"

"ข้าไม่เต็มใจ" นางตวาดเสียงแหลม "ไม่มีวันที่ข้าจะทำเช่นนั้น ไม่มีวัน"

เฉินเฟยอวี่หัวเราะ มือร้อนผ่าวเลื่อนต่ำจากลำคอระหงมาถึงทรวงอก ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่ตรงสะเอวกดลงตรงสายผูกเอวที่ยังรัดรึงเอวบางอ้อนแอ้นของนางเอาไว้ เขากระซิบด้วยเสียงแหบพร่า

"มีวันนั้นได้แน่นอน หากสิ่งนั้นคือความปรารถนาของข้า"