หลายวันต่อมา...
ชนินทร์มาหาธันวาบ่อยครั้งจนคนเป็นเพื่อนงงงวย ไม่เข้าใจว่าเพื่อนคนนี้เป็นอะไร
“คือกูไม่เข้าใจว่ามึงจะมาหากูบ่อย ๆ ทำไมวะ”
“ก็กูเพิ่งเลิกงาน”
“แล้ว?”
“ถ้ากลับบ้านเร็วญาตาก็จะคิดว่ากูรีบกลับบ้านไง” ธันวาหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่เข้าใจไปกันใหญ่
“ก็ไม่เห็นแปลก” ชนินทร์เดินวนไปมาภายในคอนโดมิเนียมของคนเป็นเพื่อน
“มึงเป็นไรวะ แล้วทำไมมึงไม่ไปหาผู้หญิงของมึง เดี๋ยวนี้ไม่เที่ยวแล้วเหรอวะ”
“ไปไม่ได้หรอก กูกลัวไอ้เล็กมันมาที่บ้าน”
“แล้ว?”
“ตาจะไปกับมัน” ใบหน้าของคนเป็นเพื่อนนั้นเต็มไปด้วยความกังวล ธันวาลุกขึ้นยืนก่อนจะวางมือลงที่ไหล่หนาของคนเป็นเพื่อน
“ปล่อยวางบ้างเถอะ ตาก็บอกมึงแล้วนี่ว่าถ้าเธอจะหย่า เธอไม่ไปอยู่กับไอ้เล็กหรอก”
“มึงไม่เข้าใจ”
“หึ ทำไมกูจะไม่เข้าใจ มึงไม่อยากหย่าเพราะกลัวจะเสียเธอไป” ชนินทร์กลืนน้ำลายลงคอ ที่ผ่านมาเขาอยากหย่า แต่พอจะได้หย่ากลับรู้สึกโหว
