(“เล่ามาเลย”)
ทันทีที่พระอาทิตย์ตกดินเสียงโทรศัพท์พิกุลก็ดังขึ้นราวกับปลายสายกำลังรอเวลานี้ และเมื่อเธอกดรับเพื่อนสนิทก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง
“ก็แบบว่า...” พิกุลเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาให้มาลีวัลย์ฟัง ตั้งแต่ที่เธอถูกเจ้าหนี้ทวงเงินอย่างไร้ความปรานีและมาขอความช่วยเหลือจากอัศวิน แต่พิกุลไม่ได้บอกเรื่องข้อเสนอพรรคนั้นหรอก เธอแค่อ้างว่าต้องเข้ามาอยู่ที่คอนโดมิเนียมนี้เพื่อทำความสะอาดและดูแลเรื่องอาหารให้เขาเพื่อแทนดอกเบี้ยเท่านั้น
(“แน่เหรอ”) เมื่อได้ฟังเพื่อนสนิทเล่าเรื่องทั้งหมดมาลีวัลย์ก็ตงิดใจอยู่ไม่น้อย เจ้าหนี้ลูกหนี้ที่ไหนใกล้ชิดกันแบบนั้น แล้วยังไปทานอาหารด้วยกันอีก
“อะ...อื้อ”
(“กุล เราคบกันมากี่ปี เธอคิดว่าปิดบังฉันได้เหรอ”)
“เรื่องอะไร”
(“เฮ้อ ผู้ร้ายปากแข็ง”) มาลีวัลย์พูดเสียงอ่อน
“...”
(“มีเจ้าหนี้ลูกหนี้ที่ไหนมองกันด้วยสายตาแบบนั้น”)
“แบบไหนกัน”
(“ก็
