“ฉันไม่เข้าใจ”
“ออกไปให้พ้นก่อนที่ฉันจะไม่ใจดีกับเธอ” เจ้าของห้องขับไล่โดยไม่อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้พิกุลเข้าใจด้วยซ้ำ และการมาครั้งนี้ทำให้เธอรู้ว่าความรู้สึกเธอเป็นเพียงเรื่องตลกในสายตาเขา และเรื่องระหว่างเราเป็นเธอที่คิดไปเองคนเดียว...
พิกุลเดินออกจากห้องทำงานใหญ่ราวกับร่างไร้วิญญาณ เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านได้อย่างไรเพราะในสมองมีแต่คำพูดของอัศวินวนเวียนเต็มไปหมด ไหนจะเรื่องที่เขาบอกว่าเธอปิดบังหักหลังนั่นอีก
“เธอไปปิดบังเรื่องอะไรกัน หรือว่าที่เธอไปถ่ายงาน ?” พิกุลย้อนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา
“อ้าวพี่กลับดึกจัง”
“อะ...อื้อ ยังไม่นอนเหรอ” พิกุลเห็นเงาตะคุ่มของน้องชายก็ตอบกลับ ดีที่ทั้งบ้านมีเพียงความมืดทำให้พชรกฤตไม่เห็นสีหน้าเหม่อลอยและเศร้าหมองของเธอ
“ลงมากินน้ำเฉย ๆ อะ จริงสิ วันก่อนพี่วินมารอตั้งนานจะออกไปไหนก็บอกพี่เขาก่อนซี่”
“หื้ม วันไหน ?”
“ก็วันที่พี่ไปท
