“ยิ้มอะไรแต่เช้าเนี่ย” เสียงคนอายุน้อยที่สุดในบ้านเอ่ยทักพี่สาวที่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์มือถือพร้อมรอยยิ้มสดใสตั้งแต่เช้าตรู่
“ยังไม่ไปโรงเรียนอีกเหรอ สายแน่” พิกุลมองเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามน้องชาย จะให้เธอตอบได้อย่างไรว่ากำลังดูรูปที่ตัวเองแอบถ่ายอัศวินตอนหลับอยู่
ไม่ว่าจะดูยังไงพิกุลก็ชอบตอนที่ดวงตาสัตว์ร้ายปิดสนิทแบบนี้มากกว่า แม้หลัง ๆ มานี้อัศวินจะปฏิบัติต่อเธอดีกว่าเมื่อก่อนมาก ทว่าสิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือคำพูดสองแง่สองง่ามกับการทำตัวหน้าไม่อาย
“ชิ แม่ ผมไปแล้วนะ”
“โชคดีลูก” พรพรรณที่กำลังสาละวนอยู่หน้าจักรเย็บผ้าอวยพรลูกชายทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้า เด็กหนุ่มมองทั้งแม่และพี่สาวตัวเองพลางส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“เออ จริงสิ นี่เงินของเดือนนี้” หลังจากที่พชรกฤตออกไปได้ไม่นานพรพรรณก็นำเงินก้อนหนึ่งมาวางไว้ตรงหน้าเธอ
“หื้อ แม่เอามาให้กุล
