คุณหมอของมาเฟีย

พระรอง

“หึ ไปต่อกันบนเตียงสินะ” เขาแค่นขำให้กับอะไรสักอย่างที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน

หงุดหงิดชิบ คนอย่างเจ้าพ่อเอเดน กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียว

เอาไงครับเจ้าพ่อ เชิดชัยถามขึ้นมาเมื่อเห็นสองคนเดินตามกันออกไป

“ปล่อยไปเถอะ”

เอเดนพูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากที่นั่นไปเหมือนกัน เขาก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง ที่อุตส่าห์ตามมาขนาดนี้ก็เพราะอยากมาเห็น อีกฝ่ายก็เป็นอดัมหลานเขาด้วย

ถ้าพวกเขาไปกันได้ดี เหม่ยหลีก็ไม่ต้องมารู้สึกครึ่งๆ กลางๆ กับคนอย่างเขา ในเมื่อเขาก็ไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่ารู้สึกแบบไหนกับเธอ การปล่อยเธอไปก็น่าจะดีกว่า เจ้าพ่อภักดีอีสานคิดแบบนั้น

.

.

ทางด้านเหม่ยหลีกับอดัม

อดัมพาเหม่ยหลีมาที่คอนโดของตัวเอง และเหม่ยหลีก็ตามมาอย่างว่าง่าย อดัมคิดอะไรอยู่ทำไมเหม่ยหลีจะไม่รู้ ไม่ต้องให้เจ้าพ่อมาบอกเธอก็รู้ดี

แต่เหม่ยหลีรักและผูกพันกับอดัม เธอแค่ไม่อยากเสียเขาไป เหตุผลที่อาจดูไม่ใหญ่ แต่มันใหญ่สำหรับเหม่ยหลี อดัมเป็นเหมือนน้องชาย เป็นเพื่อนในที่ทำงานเพียงไม่กี่คน เป็นคนที่เธอคุยด้วยได้ในหลายๆ เรื่อง เขาเป็นห่วงเธอในทุกเรื่อง

“พี่เหม่ย พี่คิดยังไงกับคุณอาครับ” เด็กหนุ่มตัวสูงกำลังถามคำถามที่เหม่ยหลีเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้

“ไม่รู้สิ พี่ก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน” เหม่ยหลีตอบแบบเฉื่อยๆ และเหนื่อยหน่ายกับความสัมพันธ์ครึ่งๆ กลางๆ นี่

“พี่เหม่ยอยากคบกับผมเป็นแฟนมั้ย” อยู่ดีๆ อดัมก็ถามคำถามนั้นขึ้นมาเล่นเอาเหม่ยหลีตะลึงงัน

“อดัม พี่…” เหม่ยหลีชะงักไป และก้มหน้า

“แล้วกับคุณอาล่ะ ถ้าเขายอมรับว่าเขารักพี่แบบที่ผมยอมรับ พี่จะรักเขามั้ย”

เป็นคำถามที่ทำเอาเหม่ยหลีสะอึกและคิดได้ ถ้าเป็นอดัมเธอจะไม่รู้สึกแบบที่รู้สึกกับเจ้าพ่องี่เง่านั่นแน่นอนเธอรู้ดี และถ้าเขาจริงจังกับเธอ เธอก็คงจะหวั่นไหว

แต่เจ้าหมอนั่นก็แค่อยากเอาเธอ เขาหวงแค่ร่างกายเธอ การที่เหม่ยหลีปกป้องตัวเองแบบนี้มันผิดหรอ การขีดเส้นชัดๆ ว่าเราไม่สามารถรักคนแบบนั้นได้มันก็ไม่ผิดใช่มั้ย

ร่างเล็กสั่นสะท้าน ความผูกพันที่มีกับอดัมก็มากจนตัดไม่ขาด แต่กับเอเดนมันเป็นความรู้สึกวูบวาบและหวั่นไหว พวกเขาใช้เวลาแค่ไม่นานแต่กลับแทรกตัวเข้ามาอยู่ในหัวใจที่ด้านชาของเหม่ยหลีได้อย่าน่าอัศจรรย์ บ้าชะมัด เหม่ยหลีมองหน้าอดัมแล้วสบถในใจ

“ผมรู้ สายตาที่พี่มองเขา และเหตุผลที่พี่ต้องยอมเขาทุกครั้งผมมองออก”

อดัมเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เหม่ยหลีช้าๆ กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ ช่างเร้าอารมณ์คนทั้งสองอย่างถึงขีดสุด กระนั้นเหม่ยหลีก็ยังคงคิดหนัก

“พี่มองอดัมเป็นน้องชาย พี่ให้ความสำคัญกับอดัมจริงๆ นะ” เหม่ยหลีพูดขึ้นพร้อมกับทาบมือไปที่แก้มของเขา

“อดัมรู้ และก็รู้ด้วยว่าพี่เหม่ยรู้สึกยังไงกับคุณอา อดัมก็แค่อยากลองดู” เขาทำหน้าจ๋อยแล้วมองมาที่เหม่ยหลีด้วยแววตาเศร้าสร้อย

“ไม่สำคัญหรอกว่าพี่รู้สึกยังไงกับเขา ยังไงเขาก็เห็นพี่เป็นแค่สิ่งของ” เหม่ยหลียิ้มให้กับคนตัวใหญ่ที่ยังทำตัวเหมือนหมาของเธอแม้ว่าจะถูกเธอปฏิเสธความรู้สึก

“อดัมรักพี่เหม่ยนะครับ” เขาพูดแล้วเดินเข้ามากอดเหม่ยหลีอย่างอ่อนโยน

“อดัมสำคัญสำหรับพี่เสมอนะครับ” เหม่ยหลีกอดตอบอย่างอ่อนโยน

“เฮ้ออ พระรองยังไงก็เป็นพระรองสินะ” อดัมผละจากเธอแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาหรู

“แต่พระรองก็สำคัญมากถ้าไม่มีเขาก็ไม่สามารถดำเนินเรื่องได้นะ” เหม่ยหลียิ้มให้อดัมอีกครั้ง

“ครับ ให้อดัมไปส่งนะ” เด็กน้อยพูดขึ้นมาด้วยความจริงใจ

“ได้สิหมาน้อยของพี่” เหม่ยหลียิ้มอ่อนโยนให้อดัม

.

.

ด้านเจ้าพ่อมาเฟียที่กำลังหงุดหงิดจัด เขาระเบิดพลังโดยการบุกเดี่ยวไปหาแก๊งปลายแถวอย่างคิดน้อยและอยากระบายอารมณ์โดยมีเชิดชัยตามไปด้วย

การบุกลุยของสองเจ้านายลูกน้อยที่บ้าระห่ำและหงุดหงิดอยากระบายอารมณ์ พวกเขาลุยกันจนอรินอนจมกองเลือดอย่างน่าสงสาร เจ้าพ่อเอเดนนี่พอเข้าใจนะ แต่เจ้าเชิดชัยทำไมต้องมาโกรธเป็นเพื่อนเขาด้วยก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าหมอนี่ฝีมือดีที่สุดและเจ้าพ่อไว้ใจขนาดที่พาลุยมาบุกอริแค่สองคน เจ้าเชิดก็รับมุกเพราะคันไม้คันมือมานาน

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เสียงหอบกระหายของเจ้านายลูกน้องยืนเหยียบอยู่บนกองมนุษย์ที่ยังไม่ตาย แต่คางเหลือง

“ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้ลุยกันแบบนี้มาตั้งหลายปีแล้วนะครับ” เชิดชัยชอบใจมากที่นายสั่งลุยแบบนี้

“เออ คิดถึงตอนเป็นวัยรุ่นฉิบหาย” เอเดนก็เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยที่ได้มาปลดปล่อยอะไรแบบนี้

“ว่าแต่มือแตกหมดเลย หัวผมก็แตก ขอไปเย็บที่โรงบาลหน่อยนะครับ” เชิดชัยพูดขึ้นมานิ่งๆ

“เออ กูก็ไปตรวจหน่อย เหมือนไหล่จะหลุดว่ะ ปวดๆ”

เจ้าพ่อที่นั่งหอบอยู่พูดขึ้นมาพลางในใจคิดว่ายัยหมอนั่นคงมีความสุขอยู่กับหลานของเขาสินะ แล้วเขาก็มาทำเรื่องบ้าบออยู่แบบนี้ เชี่ยเอ๊ย

ที่โรงพยาบาล

เจ้าพ่อกับเชิดชัยเดินเข้ามาเพื่อตามหาหมอเวรให้มาทำแผล แต่สภาพของพวกเขามีแต่เลือด (คนอื่น) ติดอยู่เต็มตัวไปหมด พยาบาลเห็นก็ตกใจกันหมด

แล้วนั่นเจ้าพ่อเลยนะเว้ยไปทำอะไรมาวะ พยาบาลวิ่งกุลีกุจอเข้ามาที่ห้องทำงานเหม่ยหลินที่เธอเข้ามาด่วนเพราะมาดูคนไข้เป็นลมชักหมดสติโดยการโทรตามของพยาบาล เหม่ยหลียังบ่นในใจอยู่เลยว่าจะอะไรกันนักกันหนา

“ผอ.คะ เจ้าพ่อค่ะ เจ้าพ่อเอเดน เลือดท่วมตัวเลยค่ะ” พยาบาลสาวชื่อเจนนี่วิ่งหน้าตาตื่นมาเปิดห้อง ผอ. โดยวิสาสะแล้วรีบบอกเธอ

“ห๊ะ” เหม่ยหลีตกใจหน้าซีดเผือดแล้ววิ่งไปห้องฉุกเฉินทันที

“เอเดน” เหม่ยหลีตกใจตาโตเมื่อเห็นคนตัวโตเลือดท่วมตัวนั่งอยู่บนเตียงคนไข้เธอตกใจถึงขนาดเรียกชื่อของเขาออกมาเสียงดัง

“หมอ ที่ไมถึงอยู่นี่” เอเดนตกใจกว่าที่เห็นหมอสวมกาวน์ทับชุดเดรสนมทะลักนั่นแล้วมาทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล

เหม่ยหลีตกใจมากกว่าและไม่เลือกที่จะตอบคำถามแต่กลับวิ่งเขามาดูเขาด้วยความเป็นห่วง ดวงตาเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา หัวใจหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มที่เห็นเลือดเต็มเสื้อและกางเกงเขา