3
2111 Words
วันต่อมาเธอมาทำงานตามปรกติและพยายามแต่งตัวมิดชิดที่สุดเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็นร่องรอยตามตัวที่ชัดเจน ดีนะที่เธอกินยาคุมเป็นปรกติอยู่แล้วเลยไม่ได้กังวลอะไร
“เนเน่แม่มีอะไรจะคุยด้วย” เสียงแม่ดังมาจากข้างหลังเธอ
“ค่ะแม่”
“ตามแม่มาที่ห้องทำงานตาโปรดพ่อก็รออยู่ที่นั่นด้วย”
เธอรู้แล้วแหละว่าจะคุยเรื่องอะไร
ห้องทำงานที่เหมือนห้องเชือดมากกว่า เธอเข้ามามีทั้งคุณลุงคุณป้านั่งรอและพ่อเธอที่พูดคุยยิ้มแย้มตามปรกติ พี่โปรดส่งยิ้มให้เธอตามนิสัยเขาแต่เธอไม่คิดจะยิ้มตอบหรอก
“สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้ามีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอเกลียดตัวเองที่เสียงสั่นแบบนี้
“ลุงรู้เรื่องหมดแล้วนะ ลุงพร้อมให้ตาโปรดรับผิดชอบหนูทุกอย่างเลยเนเน่”
“รับผิดชอบ!” เธอหันไปมองพ่อที่นิ่งมากแล้วหันมายิ้มอ่อนให้กับเธอเป็นคำตอบที่ชัดเจนทุกอย่าง
“พ่ออยากให้ลูกแต่งงานกับตาโปรด”
“หนูไม่พร้อมค่ะ ขอตัวนะคะ!”
ทรงโปรดกุมขมับอย่างไม่รู้ตัวว่าจะเอายังไงดี พอจะเดินตามออกไปน้าวรรณาก็ห้ามอีก เขาอยากจะบ้าตาย! นี่ลงทุนคุยกับพ่อแม่เรียบร้อยแล้วนะว่าตกลงกับเธอเรียบร้อยแล้ว แต่ก็มาโดนเนเน่หักหน้าเฉยเลย
“ให้เวลายัยหนูก่อนนะคะ” วรรณาถอนหายใจรู้สึกว่าเรื่องนี้คงไม่ง่ายแล้วแหละ แล้วลูกสาวเธอก็ไม่ใช่คนจะยอมอะไรง่ายๆด้วยสิ ง่ายนี้ต้องมีอะไรเบื้องหลังที่ไม่รู้แน่นอนเลย
“ตาโปรดทะเลาะกับน้องรึเปล่า?” นรีถามลูกชายคนเล็กด้วยน้ำเสียงแก้มดุเล็กน้อย
“ทะเลาะเมื่อเช้านี้เองแล้วน้องโกรธมาก น้าวรรณาจะว่าอะไรไหมถ้าผมอยากจะให้เนเน่มาอยู่ด้วยกันก่อน” เขารู้ว่ามันมากเกินไปแต่เพื่อปรับความเข้าใจกันมันจำเป็นต้องทำแบบนี้
“ว่าไงนะโปรด!?”
“เมื่อคืนผมกับน้องก็อยู่ด้วยกัน แล้วเราก็ไปมากันสักพักแล้วแต่ว่าเมื่อเช้าเราทะเลาะกันหนักมากเลยครับ น้องโกรธมากเลยด้วย ผมยังไม่รู้เลยว่าจะง้อยังไงให้น้องใจอ่อน”
“เรื่องนี้โปรดต้องไปถามเจ้าตัวเองนะ” วรรณาไม่ได้คิดจะว่าอะไรเพราะเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงยังไงเธอต้องให้ลูกสาวแต่งกับหลานชายที่ไว้ใจอยู่แล้ว ถือว่าเป็นเรียนรู้นิสัยกันก่อนจะแต่งก็ได้
“ขอบคุณนะครับน้าวรรณา”
“อันนี้คีย์การ์ดคอนโดน้อง โปรดเคยไปใช่ไหม?”
“ครับ ผมเคยไปบ่อยๆแล้ว” เคยไปตอนไหนวะ? ช่างเถอะ! เย็นนี้แหละจะไปขนของเธอมาอยู่ด้วยกันให้ได้เลย แล้วถ้าพูดดีไม่ได้ก็ต้องบังคับแล้วล่ะ ถึงยังไงก็ต้องเอามาอยู่ด้วยกันก่อนที่ยัยเด็กแสบจะหาทางหนีจากอ้อมกอดเขาไปได้อีกครั้ง
คนเราเลิกกันแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว
หลังจากพ่อแม่กลับไปทรงโปรดนั่งอมยิ้มคนเดียวนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วคึก ไม่รู้ป่านนี้หนีเขาไปถึงไหนต่อไหนแล้ว คุณหนูเนเน่แสนเอาแต่ใจจะรับได้ไหมถ้าถูกบังคับให้แต่งงาน
“อายุ 21 ทำไมเหมือนเด็ก 16 อยู่วะ!” ทั้งหน้าตา รูปร่างแล้วก็สมองด้วยมั้ง แต่ที่แน่ๆโคตรเอาแต่ใจตัวเองเลย
ตัวเขาอายุ 28 ปีใกล้จะแก่เต็มทีแล้วแหละ กว่าเนเน่จะโตพอทำอะไรได้มากกว่านี้คงต้องรอไปอีกนาน มีเมียเด็กมันดีแบบนี้นี่เอง รู้สึกเหมือนหนุ่มๆเลยจะทำอะไรก็คึกคักหมด เย็นนี้ไปเซอร์ไพรส์ถึงคอนโดคิดไม่ออกเลยว่าจะทำหน้ายังไง
เขาจะโดนเธอด่าไปอีกนานแค่ไหนวะ
แต่อย่าพูดว่าเกลียดกันเลย
ณ ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ เนเน่เดินเล่นคลายเครียด เธอซื้อทุกอย่างที่อยากได้โดยไม่สนใจจะรับสายใครที่โทรมาทั้งนั้น เพียงแค่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องเจอหน้าพี่โปรดอีกครั้งก็รู้สึกอยากจะตายให้ได้เลย
“เอารองเท้าทั้ง 3 คู่ค่ะ”
“ค่ะคุณเนเน่”
เธอพลาดท่าให้พี่โปรดถือว่าเป็นความซวยแล้ว นี่แม่กับพ่ออยากให้แต่งงานกันยิ่งซวยกว่าเดิมอีก หรือว่าชาติที่แล้วเธอไปทำเวรกรรมอะไรมาถึงได้หนีเขาไม่พ้นเลย
“เนเน่!”
“ดีใจจังที่เจอเธอแล้วพี่โปรดไม่มาเหรอ?” ติญ่าทักเพื่อนที่เคยสนิทและไม่กล้าจะสู้หน้าเพราะทำเรื่องผิดเอาไว้
“ไม่ เธอคิดถึงก็ไปหาที่ออฟฟิศสิ” นับว่าเป็นเซอร์ไพรส์ที่หนีพี่โปรดได้แล้วต้องมาเจอติญ่าอีก
“เปล่า คือว่า...ฉันอยากจะขอโทษเรื่องพี่โปรด”
“ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่แย่งเขามาจากเธอหรอก”
ติญ่ามองตามหลังเพื่อนด้วยความรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก เธอเป็นต้นเหตุให้เนเน่ต้องเลิกกับพี่โปรด ตอนนั้นเนเน่ไว้ใจเธอมากขนาดที่เธอบอกว่ามีอะไรกับพี่โปรดแล้วก็เชื่อ เธอแอบรักแฟนเพื่อนแต่ก็ไม่ได้สมหวังทั้งที่ตามตื้อพี่โปรดมานานหลายปี วันนั้นถ้าเธอไม่ดึงพี่โปรดเข้ามาจูบทั้งที่รู้ว่าเนเน่เห็นอยู่ทุกอย่างก็คงไม่พังเละเทะมากขนาดนี้
เธอมันเลวมากเกินไปด้วยซ้ำ
“ฉันต้องอธิบายให้ได้!”
ในขณะที่เนเน่อารมณ์เสียมากแล้วกลับมาคอนโดแต่ยังไม่ทันสังเกตภายในห้องว่ามีใครอยู่ เธอวางของลงแล้วเดินไปเทน้ำมาดื่มแล้วนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า
เธอเหนื่อยใจมากกว่าเถอะ
“ทำไมชีวิตฉันมีแต่คนเฮงซวยนะ!” เพื่อนก็หักหลัง เคยมีแฟนก็โดนหักหลัง ชีวิตจริงนี่มันยิ่งกว่านิยายอีกนะ
“ฉันจะหนีพี่โปรดไปได้นานขนาดไหนเนี่ย” ทำงานบริษัทเดียวกัน ไม่มีทางเลยที่จะไม่เจอกันเพราะว่าอย่างน้อยก็ในที่ประชุม ตอนนี้เธอไม่อยากจะเจอใครหรือพูดคุยอะไรเลย เธออยากจะนอนพักก่อนมากกว่า
“หนีพี่ทำไมหึ?” เขาอยู่ห้องนอนเธอออกมาก็ได้ยินประโยคเด็ดเต็มสองหูเลย
“พี่โปรด!!” ไอ้คนเฮงซวยเข้าห้องเธอได้ไง
“ใช่ไง นี่ผัวเอง”
“ไม่ใช่! ออกไปเลยหนูจะนอนแล้ว” เธอชี้นิ้วไล่ทันทีคนบ้าอะไรยิ้มอยู่นั่นแหละ
“ไล่ผัวเลยเหรอ?” โกรธจริงจังอีกแล้วเตี้ย
“อืม ติญ่าถามถึงพี่ด้วยนะ ไม่ได้คบกันเหรอ?” เธอเดินเข้าไปถามใกล้ๆเงยหน้ายักคิ้วใส่
“พี่มีเมียแล้วจะคบใครได้ หนูล่ะเมื่อไรจะเรียกพี่ว่าผัวสักที” เมียตัวน้อยอ้าปากเหวออีกตามเคย แม่งน่าจูบจริงๆเลย
“พี่…อื้อ…”
กำปั้นน้อยทุบเข้าที่ไหล่กว้างก่อนจะถูกจับมือไขว้หลังไม่ให้ขัดขืนได้ รู้สึกหายใจไม่ออกเพราะถูกจูบอย่างหนัก ทรงโปรดจูบดูดดื่มเนินนานให้สาสมกับความคิดถึงตลอด 8 ชั่วโมงที่ไม่ได้เจอกัน เขาโทรหาเธอนับสายไม่ถ้วนแต่กลับไม่ยอมรับเลย ติดต่อให้เลขาเธอก็ไม่ได้เอาไปด้วยอีก
คิดถึงจนแทบบ้าแต่เธอไม่สนใจ
“หนูเป็นเมียคนเดียวของพี่นะ” เขากระซิบชิดริมฝีปากเธอ
“แต่พี่ไม่ใช่ผัวหนู” เธอตอบกลับทันควัน
“หึ! ยังดื้อเหมือนเดิมเลยนะ” เนเน่เป็นแบบนี้เขาจะไม่รักได้ไงกัน คิดดูสิจะมีผู้หญิงกี่คนที่ทำหน้าบึ้งได้หน้าจูบขนาดนี้
“ไปไหนมา?” เขาเห็นถุงอะไรสักอย่างของเมีย
“นี่มันเรื่องของหนูไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โปรดสักหน่อย” เธอดันตัวเขาออกแล้วเดินไปดูรองเท้าที่ซื้อมา
ทรงโปรดถอนหายใจนิดๆแล้วเดินตามไปนั่งข้างเนเน่ เธอซื้อรองเท้ามา 3 คู่แล้วก็ชุดอีกแล้ว! เขาเปิดดูตู้เสื้อผ้าเธอเห็นชัดว่ามันอัดแน่นมากไม่รู้ว่าจะซื้อไปถ่มที่รึไง ชุดที่มีน่ะใส่ทั้งชาติกำม่หมดหรอก แถมรองเท้า กระเป๋า หรือเครื่องประดับอื่นๆก็เยอะมากจนแทบไม่น่าเชื่อว่าใช้คนเดียว
“หนูมีที่เก็บเหรอเยอะขนาดนี้?”
“เยอะบ้าอะไรไม่มีเสื้อผ้าจะใส่แล้ว!”
“หื้อ...” ไม่มีจะใส่! เสื้อผ้าเธอมีเบียดกันในตู้จนแทบไม่สามารถเก็บอะไรได้แล้ว เขาไม่อยากจะถามเพิ่มเพราะของเธอมันเยอะจริงๆ
“เมื่อไรจะไปหนูง่วง”
“ง่วงก็นอนดิ นอนตักพี่ก็ได้” เขาดึงเธอลงมานอนทันทีแล้วมันแน่นอนว่าเตี้ยไม่ยอมง่ายๆหรอก
คนไม่นอนก็บังคับให้นอน ชิ! คิดว่าตัวเองเป็นใครมาทำแบบนี้กับเธอห่ะ เธอจะไม่แย่งของเพื่อนเด็ดขาดดังนั้นต้องใจแข็งเอาไว้ก่อน ถึงเขาจะเคยเป็นแฟนเธอแต่ก็เป็นผัวเพื่อนมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยถ้าจะใช้ผู้ชายคนเดียวกัน วันนี้ติญ่าคงรู้เรื่องเธอกับพี่โปรดแล้วคงจะมาทวงสัญญาที่เธอให้ไว้แน่นอน
เห้อ…น่าอึดอัดจังเลย
“หนูง่วงก็นอนสิคิดมากอะไร?” เขาลูบหัวเธอเบาๆพอสังเกตเห็นว่าคิ้วเธอขมวดไปมาด้วยความไม่พอใจมาก
“พี่ไปหาคนของพี่เถอะ แล้วเรื่องของเราก็ลืมมันไป”
“คนของพี่คือหนูคนเดียวนะ มีอะไรก็ถามพี่สิเนเน่”
“เหรอ?”
“นี่พี่เป็นผัวหนูแล้วนะ ถ้าจะดื้อก็ฟังกันบ้าง” เขาไม่อยากจะบ่นหรอกแต่ว่าเนเน่ชอบทำให้เขาต้องเครียดตามไปด้วย ถ้าเนเน่งอนอะไรเขาพร้อมจะง้อเธอ แต่ขอรู้ก่อนได้ไหมว่าเป็นอะไรไม่ใช่ว่าเงียบแล้วมาปากแข็งแบบนี้
“ไม่คุยกับพี่โปรดแล้ว น่ารำคาญ!” เธอลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าห้องไปนอนดีกว่า
อะไรวะ? เมียกูไปฟังอะไรมารึเปล่าเนี่ยถึงเงียบแบบนี้ คือปรกติจะต้องเถียงตลอด เถียงคำไม่ตกฟาก เถียงคอเป็นเอ็น เถียงจนกว่าจะชนะจนได้ เขาขี้เกียจจะไปกวนเมียให้อารมณ์เสียเพิ่มเลยเล่นเกมรอดีกว่า ยังไงซะคืนนี้ต้องได้นอนกับเมีย
“พี่โปรดมานี่หน่อย”
“อะไรอีกวะ!!” คนกำลังเล่นเกมอยู่มันหยุดไม่ได้
“เข้าห้องหนูได้ไง” คอนโดของเธอระบบความปลอดภัยนั้นดีมากนะ ถ้าจะเข้ามาง่ายๆมันเป็นไปไม่ได้
“น้าวรรณาให้คีย์การ์ด”
“ทำไมแม่ทำงี้เนี่ย!” เธอพลิกตัวเบะปากมองคนที่เล่มเกมแบบเอาเป็นเอาตาย เล่นเหมือนจะเอาเงินรางวัลงั้นแหละ
ติดเกมนักใช่ไหม หึ! เนเน่คนนี้จะทำให้หมดสนุกเลยคอยดูสิ เธอหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเขาทันทีและเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังพี่โปรดหันมามองค้อนใส่เธอ
“เนเน่!!” ยัยบ้าทำแบบนี้ได้ไงวะ
“แล้วไง ถ้าอยากเล่นไปที่อื่นหนูจะนอน”
“จะนอนใช่ไหมเนเน่?”
“อืม ออกไปได้แล้วเหม็นขี้หน้าพี่โปรดแล้ว” เธอดึงผ้าห่มมาปิดขาไว้เพราะเธอติดผ้าห่มมาก
“พี่ต้องทำหน้าที่ผัวก่อน”
เช้าวันต่อมาด้วยความเมื่อยล้าและนอนอยู่ในอ้อมกอดผู้ชายที่เธอเคยรักมั้ง! มันก็ใช่เรื่องที่เธอยังรักเขาอยู่ แต่เธอจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด พี่โปรดกับติญ่าร่วมมือกันหักหลังเธอแล้วยังตีหน้าซื่อแล้วขอโทษเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดมันง่ายเกินไปไหม ในตอนนั้นเธอยังเด็กมากและคิดว่ารักคือทุกอย่างจนปล่อยให้มันเกือบทำลายอนาคต พอเลิกกันแล้วเธอตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม เธอดูแลตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อลืมเรื่องเลวร้ายพวกนั้นให้หมด
“มอร์นิ่งที่รัก” ทรงโปรดพูดงัวเงียดึงเมียเข้ามากอดหอมแก้มหนักๆทั้งที่ยังไม่ลืมตาต่อไปอีกหน่อย
หวังว่าตื่นมาเมียจะยังไม่หายไปไหนนะ
เราต้องปรับความเข้าใจกันก่อน
- Writer
