รักร้าย มาเฟียลูกติด

ตอนที่ 8 ลิ้มลอง

มาเฟียหนุ่มนั่งเอนกายพิงพนักโซฟาหนังสุดหรูในห้องส่วนตัวที่ผับ หลังจากที่ส่งเจ้าลูกชายตัวน้อยเข้านอน ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเอง

"คุณพัดชามารอแล้วนะครับ" ตรัยคุณเอ่ยบอกผู้เป็นนายเหมือนที่เขาทำในทุกๆ วัน อยู่ที่ว่าวันนั้นจะเป็นดารา นางแบบ หรือไฮโซคนไหนก็เท่านั้นเอง

"กูอยากอยู่คนเดียว บอกให้เธอกลับไป" มาเฟียหนุ่มบอกเสียงกร้าว

"ครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มไม่อยากเซ้าซี้จึงเดินออกไปทำตามคำสั่ง

เวลาผ่านไปไม่รู้ว่ากี่นาที หรือนานนับชั่วโมง แทนไทก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม คิดถึงแต่ใบหน้าหวานๆ ดวงตากลมสดใสราวดวงดาว จมูกโด่งเรียวสวย ริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อของพรพระพาย ทำไมเธอถึงเข้ามารบกวนจิตใจเขาได้มากขนาดนี้ จะบอกว่าเขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น ก็ไม่อยากจะเชื่อในความรู้สึกนั้นเลย เขาปิดประตูรักไปนานกว่าสามปี นานจนไม่อยากจะเปิดรับใครอีก แต่มาวันนี้พรพระพายกับทำให้เขารู้สึกลังเล

"ผมจัดการงานเรียบร้อยแล้ว คุณแทนจะกลับเลยหรือเปล่าครับ" ตรัยคุณเดินเข้ามาบอกเจ้านายหนุ่ม

"ไอ้เดย์ มึงว่ากูควรทำยังไงดี" แทนไทเปรยถามตรัยคุณด้วยความจนใจ ไม่รู้จะหาทางออกให้กับตนเองอย่างไร

"ถ้าคิดถึงก็ไปหาสิครับ คุณแทนก็มีคีย์การ์ดห้องเธอแล้วนี่ครับ" ตรัยคุณเอ่ยบอกอย่างรู้ใจมาเฟียหนุ่ม เขาเงยหน้าขึ้นมองบอดี้การ์ดคู่ใจ

"มึงก็เห็นว่าเธอไม่อยากเข้าใกล้กู ถ้าไม่มีอาชิคงไม่มีทางเข้าใกล้กูแน่ เห็นกูเป็นยักษ์เป็นมารหรือไงถึงทำท่ากลัวกูขนาดนั้น กับคนอื่นส่งยิ้มหวานให้ แต่กับกูพยายามหลบหน้าหลบตาตลอด ถ้าไม่ใช่เรื่องงานคงไม่ยอมคุยกับกู แม้แต่มึงเธอยังยิ้มให้ เรียกพี่เดย์อย่างนั้นพี่เดย์อย่างนี้" แทนไทบอกความรู้สึก บอกสิ่งที่เขาคิดกับตรัยคุณอย่างไม่มีอะไรปิดบัง เขากำลังอิจฉาผู้ชายทุกคนที่พรพระพายยิ้มให้

"ผมยังไม่เห็นคุณแทนแสดงออกว่าชอบเธอเลยนะครับ เห็นแต่ชอบใช้สายตากับน้ำเสียงดุๆ ถ้าเธอจะกลัวคุณก็ไม่แปลก" ตรัยคุณพูดไปตามความจริง มีแต่ทำหน้ายักษ์ใส่ ใครบ้างจะไม่กลัว

"ก็กูไม่ชอบที่ไอ้พนักงานนั่นมันมาแตะต้องตัวเธอ ไม่ชอบให้เธอส่งยิ้มหวานให้ผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น เห็นแล้วอยากไล่ออกให้หมด"

"แต่เธอก็ไม่รู้นี่ครับว่าคุณไม่ชอบที่เธอทำแบบนั้น อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอด้วยซ้ำไป ไม่ยิ้มให้ใครเลยสิน่าแปลก แล้วที่สำคัญเธอเพิ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน คุณแทนมีอาชิ ยังไงเธอก็ต้องคิดว่าคุณมีภรรยาอยู่แล้ว" มาเฟียหนุ่มนิ่งงันไปกับคำพูดของบอดี้การ์ดหนุ่ม เห็นเป็นจริงดังนั้น จู่ๆ เขาก็ลุกเดินออกไปจากห้อง

"คุณแทนครับ" ตรัยคุณเอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่ม แล้วยื่นอะไรบางอย่างให้กับเขา ก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรู

"มึงนี้เลวกว่าที่กูคิดนะ" แทนไทเอ่ยกับบอดี้การ์ดคู่กายหลังจากที่รับมันมา

"แค่ทำให้เธอหลับสนิทสักสองชั่วโมง คุณแทนคงอยากลิ้มลองเธอบ้างเล็กๆน้อยๆ มากกว่าจะนั่งดูเธอนอนหลับบนเตียง ผมรับรองว่าไม่เป็นอันตรายกับเธอแน่นอน" บอดี้การ์ดหนุ่มอธิบาย

แทนไทใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามาในห้องของพรพระพายในเวลาเกือบตีสอง เดินตรงไปยังห้องนอนของเธอทันที ร่างบางยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงเหมือนอย่างเคย เขาค่อยๆ ก้าวเดินด้วยความระมัดระวัง และเงียบที่สุด เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มองใบหน้าหวานที่กำลังหลับสนิท ใบหน้าที่ทำให้เขาถวิลหา เธอทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง

มาเฟียหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบผ้าสีขาวที่ถูกทาด้วยยาสลบ เขาสะบัดเบาๆ ตรงใบหน้าเนียน กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเข้าจมูกของเธอ ร่างบางที่หลับใหลจะไม่มีทางรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอนับจากนี้ไป

เมื่อแน่ใจแล้วว่าพรพระพายหลับสนิท ร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ กายบาง สอดมือเข้าซ้อนศีรษะเล็กให้หนุนแขนแกร่ง เชยชมใบหน้าสวยหวานอย่างเต็มตา ปลายจมูกโด่งไล้ไปตามแก้มนวล สูดดมความหอมเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะประทับริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากบางอย่างโหยหา ดวงตาคมเหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือก่อนที่จะจัดการกับร่างบางอย่างอ่อนโยน อย่างที่ไม่เคยปฏิบัติกับใครมาก่อน จนร่างกายของเธอเปลือยเปล่า เขาเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง เพื่อที่จะได้เห็นร่างกายอันสวยสดของเธออย่างเต็มตา

มาเฟียหนุ่มเลื่อนไล้ริมฝีปากหนาจากริมฝีปากบางมายังแก้มเนียน สูดดมความหอมละมุน ทุกสัดส่วนในร่างกายของเธอ จมูกและริมฝีปากลากผ่านแทบจะทุกตารางนิ้ว จนมาถึงเนินปทุมถันที่งดงามล่อตาล่อใจจนอดใจที่จะดูดดึงไม่ได้ ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียไปบนยอดอกสีสวยนั้นอย่างหลงใหล

"อื้ม..." เสียงร้องครางดังแผ่วเบา ทำให้มาเฟียหนุ่มชะงักไปทันที ใบหน้าหล่อเหลาผละออกจากเนินเนื้อคู่สล้าง ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปมองดวงหน้างดงาม พรพระพายปรือตามองอย่างล่องลอย คล้ายกับอยู่ในห้วงแห่งความฝัน "คะ...คุณแทน" เสียงหวานเอ่ยอย่างเบาแผ่ว ก่อนที่ดวงตาคู่งามจะหลับลงอีกครั้งด้วยฤทธิ์ยาสลบ

"ฉันดีใจนะที่ในความฝันของเธอมีฉันอยู่ด้วย" มาเฟียหนุ่มเลื่อนตัวลงมาที่ใจกลางความเป็นสาว ดอกไม้งามอันสุดแสนจะบริสุทธิ์ สวยงามล่อตาล่อใจยิ่งนัก ปลายลิ้นร้อนซอกซอนเข้าไปในกลีบดอกไม้งาม ตวัดเรียวลิ้นจนกายบางแอ่นหนีตามสันชาตญาณ กลิ่นหอมจากน้ำหวานที่ไหลรินออกมายังคงหวานติดอยู่ที่ริมฝีปาก ก่อนที่จะเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง ซึ่งเป็นเวลาที่เขาควรออกไปจากที่นี่ แต่ใจกับไม่อยากห่างจากร่างบางนี้เลย

"เธอจะต้องเป็นของฉัน พรพระพาย" กายแกร่งเลื่อนขึ้นไปประทับจูบที่หน้าผากมนด้วยความอ่อนโยน

พรพระพายตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่ม พาลให้รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ เธอยืนแปรงฟันอยู่หน้ากระจกพลางนึกถึงความฝันเมื่อคืน เจ้านายหนุ่มกำลังลูบไล้ สัมผัสร่างกายของเธออย่างถ้วนทั่ว แม้แต่ตรงนั้น... ใบหน้าของเธอเห่อแดงด้วยความเขินอายที่ตนเองฝันถึงแทนไทแบบนั้น

"เขามีลูกมีเมียแล้วจำไว้สิพรพระพาย" หญิงสาวบอกตนเองผ่านกระจก พอแปรงฟันเสร็จเธอก็ปลดปมผ้าเช็ดตัวออกเพื่อที่จะอาบน้ำ

"เฮ้ย! รอยอะไรเนี่ย" พรพระพายร้องลั่นเมื่อเห็นร่างกายของตนเองผ่านกระจก ไม่ว่าจะเป็นไหล่ ลำคอ หน้าอก ไล่ลงมาถึงหน้าท้อง และต้นขาทั้งสองข้าง ล้วนมีแต่รอยจ้ำแดงเต็มไปหมด หรือว่าเมื่อคืนจะไม่ใช่ความฝัน ถ้าไม่ใช่ความฝันแล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไรกันที่เจ้านายหนุ่มจะมาทำแบบนั้นกับร่างกายของเธอ มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เขาจะเข้ามาในห้องของเธอได้อย่างไรกัน คงจะแพ้อะไรสักอย่าง รอดูอาการไปก่อนถ้าไม่ดีขึ้นค่อยไปหาหมอ พรพระพายคิดเช่นนั้น แล้วรีบอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน

ในขณะที่กำลังเดินขึ้นตึกแทนไท คอร์ปอเรชั่น เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรที่เข้ามาอยู่ในห้วงแห่งความฝันของเธอเมื่อคืนก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานเห่อร้อนด้วยความขวยเขินขึ้นมาทันที

"ฉะหวัดดีฮับพี่พาย" อินทัชยิ้มร่าวิ่งมาหาพรพระพายทันที

"สวัสดีค่ะคุณอาชิคนเก่ง" พรพระพายเอ่ยทักทายเด็กชายตัวน้อยตรงหน้า ก่อนทักทายเจ้าหนุ่ม

"สวัสดีค่ะคุณแทนไท" แทนไททำหน้าเรียบเฉยตามสไตล์ของเขา แล้วเดินจูงมือลูกชายตัวน้อยเข้าไปภายในตึกทันที โดยไม่มีคำทักทายใดๆ

"ก็เป็นเสียแบบเนี่ย เจ้านายกู" ตรัยคุณยืนส่ายหัวไปมากับการกระทำของเจ้านายหนุ่ม

"สวัสดีค่ะพี่เดย์ มีอะไรหรือเปล่าคะ พายเห็นยืนนิ่งเลย คุณแทนไทเดินไปนู้นแล้วนะ เรารีบไปกันเถอะค่ะ" พรพระพายพูดขึ้นเมื่อเห็นบอดี้การ์ดหนุ่มยืนนิ่งบ่นพึมพำกับตนเอง

"อ้าว หายไปไหนของเขานะ" พรพระพายพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วไม่เจอเจ้านายหนุ่ม หลังจากที่ออกไปเอาเอกสารที่ฝ่ายการตลาดมาให้เขาลงนาม เธอจึงเดินเอาเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของเขา แล้วกลับมานั่งทำงานที่โต๊ะตนเอง ไม่นานประตูห้องทำงานก็เปิดออก พร้อมกับสองคนพ่อลูกที่เดินเข้ามา

"พี่พาย กินคุกกี้ฮับ อาชิเอามาให้" อินทัชเดินถือจานคุกกี้มาให้พรพระพาย

"ดื่มนมซะ" มาเฟียหนุ่มวางแก้วนมบนโต๊ะ แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเองทันที พรพระพายมองตามร่างสูงด้วยความงุนงงในการกระทำของเขา

"พ่อแทนบอกว่าพี่พายไม่ฉะบาย พี่พายเจ็บตรงไหนฮับ" เด็กน้อยถามด้วยความเป็นห่วง

"พี่พายไม่เป็นอะไรมากค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อย" พรพระพายตอบเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอไม่ค่อยสบาย

"อาชิไม่กวนพี่พายแย้วฮับ ปู้ ปู้ เดี๋ยวก็หายนะฮับ พ่อแทนทำแบบนี้ อาชิก็หาย" อาชิป่ายปีนขึ้นมานั่งบนตักของพรพระพาย ประคองใบหน้าของเธอไว้ แล้วเป่าลมไปที่หน้าผากมน แล้วหย่อนตัวลงจากตัก ไปนั่งเล่นของเล่นที่โซฟาหรูตัวยาว

พรพระพายหันไปมองแทนไท ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารด้วยความงุนงง ทำไมวันนี้มาแปลก