บทที่ 7
ผลัดกันจับแก้ม
แก้มนุ่มๆ
จังหวะที่นางกำลังยกขึ้นพยายามดื่มนั้น จู่ๆ โหวเซียวหยางก็คว้าถ้วยโอสถเอาไว้ ก่อนจะหันไปหยิบโถน้ำผึ้งเทลงในถ้วยยาแล้วคนจนเข้ากัน
“แบบนี้น่าจะดื่มง่าย ลองดื่มดูสิ”
เขายื่นถ้วยยาให้ภรรยาอีกครั้ง จางจ้าวถางเห็นบิดาทำเช่นนั้นก็รีบอธิบายเพิ่มเติมทันที
“เวลาข้าป่วยท่านย่าก็มักจะเติมน้ำผึ้งลงไปในยาเช่นกันขอรับท่านแม่ ท่านย่าเล่าว่าตอนท่านพ่อเด็กๆ กินยายากเป็นที่สุด ท่านพ่อเคยพ่นยาน้ำใส่ท่านย่าจนเปียกไปหมด แล้วท่านย่ายังชมอีกว่าข้าดื่มยาเก่งกว่าท่านพ่อ”
เด็กชายพูดเจื้อยแจ้วเพราะอยากให้มารดาเห็นว่าเขาเก่งมากเพียงใด โดยไม่รู้เลยว่าการพูดเช่นนั้นทำให้บิดาเสียหน้าไม่น้อย เหลียงหลินฮวาเหลือบมองคนตัวโตที่ปั้นหน้าไม่ถูก นางพยายามกลั้นยิ้มแต่ดวงตากลับเล็กหยี แก้มนวลปริออกจนป่องพองน่าสัมผัส
‘ช่างน่าหยิกแก้มเหลือเกิน’
แล้วโดยไม่ทันตั้งตัวโหวหนุ่มก็ยื่นมือออกไปบีบที่แ
