เช็ดตัวให้ผมด้วยสิครับ
1654 Words
ตอนที่ 6
โรงพยาบาล
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“สวัสดีครับ ผมนึกแล้วว่าคุณต้องมา คุณคิดถูกแล้วล่ะ”
“อย่าพูดมาก คุณควรนอนหลับพักผ่อนได้แล้ว จะได้หายเร็ว ๆ”
“อาหารเย็นมาตั้งนานแล้ว ทำไมคุณไม่รีบทาน จะได้รีบทานยา” เธอรีบเข็นสำรับอาหารเย็นมาให้เขา ข้าง ๆ กันก็มียาหลังอาหารเสียด้วย
“คุณช่วยป้อนผมหน่อยสิครับ” แววตาออดอ้อนของภาคินัยทำเอาเจนจิราถึงกับหมั่นไส้
“คุณก็มีมือนี่คะ ทำไมฉันต้องป้อนด้วยละ” หญิงสาวต่อว่า
“ก็มือข้างนี้ ผมไม่ถนัดนี่ครับ” ภาคินัยยังออดอ้อนพยาบาลสาวสวยตรงหน้าต่อไป ถึงแม้เธอจะอยู่ในชุดที่แสนจะธรรมดาก็ถือว่าสวยมาก แถมหน้าสดก็สวยไม่แพ้ตอนแต่งหน้าเลย
“แล้วตอนเจาะทำไมคุณไม่บอกล่ะว่าคุณถนัดข้างไหน”
“ก็ตอนนั้นผมไม่ทันคิดนี่นา นะนะ คุณป้อนผมหน่อย”
เมื่อทนลูกตื๊อของภาคินัยไม่ไหว เจนจิราจึงยอมตักอาหารป้อนชายหนุ่มด้วยความไม่เต็มใจ ภาคินัยนึกอยู่ในใจ สงสัยว่าเขาน่ารังเกียจนักหรือไง ทั้ง ๆ ที่เขาเองต่างหากที่คอยวิ่งหนีผู้หญิงน่ารำคาญพวกนั้น แต่เธอมาแปลกที่ไม่ยอมรับให้เขาจีบง่าย ๆ แต่ยิ่งเธออยากหนีเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากแกล้งเธอเท่านั้น
ภาคินัยอยากจะกอดรัดให้เธอใจจะขาด เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยพร้อม ทำไมไม่เจอเธอเร็วกว่านี้นะ แต่ก็ไม่เป็นไรเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปเป็นอันขาด รอให้เอาสายน้ำเกลือออกก่อนเถอะ จะได้ทำอะไรถนัด ๆ หน่อย จะกอดเธอให้แน่นเลยคอยสิ!
พยาบาลสาวหันไปตักอาหารมาป้อนให้ชายหนุ่มตรงหน้า ตักป้อนหนึ่งคำ เขาก็ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้ตลอด จนเธออายสายตาเจ้าชู้ของเขา มือบางเลยรีบยัดช้อนข้าวเข้าปาก จนอีกฝ่ายหนึ่งต้องสำลักข้าว
“แค่ก ๆ ขอน้ำหน่อยติดคอ” หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าเธอผิดที่ป้อนข้าวเขาแบบนั้น
“ขอโทษค่ะ..ดีขึ้นหรือยังค่ะ”
“กะจะให้ผมตายเลยเหรอ” ในตาคมตัดพ้อ
“ฉันขอโทษนะคะ”
“คุณแกล้งผม ผมถือว่าคุณต้องชดใช้ผมนะ”
“ชดใช้อะไรกันคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แล้วฉันก็ขอโทษคุณไปแล้ว คุณจะเอายังไงอีก”
“ชดใช้ด้วยชีวิตไงคนสวย คุณทำผมเกือบตายนะ..ที่รัก”
“หึ!!! ดูพูดเข้า ฉันไปเป็นที่รักคุณตอนไปไหน คนอย่างคุณคงไม่ตาย ๆ ง่ายเพราะข้าวติดคอหรอกมั้ง และอีกอย่างที่นี่โรงพยาบาล ฉันกดปุ่มสีแดงนี่ พยาบาลก็จะมาช่วยกันปั๊มหัวใจคุณเองแหละ”
“ผมอิ่มแล้ว คุณช่วยเช็ดตัวให้ผมหน่อยนะ ผมเหนียวตัว”
“ใจเย็น ๆ สิ ฉันต้องเช็ดข้าวที่คุณทำหกไว้ก่อน” เธอไม่เคยรู้สึกอึดอัดใจ แบบนี้มาก่อนเลย และเหมือนเขาจับได้ถึงความรู้สึกของเธอ เขามีใบหน้ายิ้มแย้มอย่างผู้กำชัยชนะ
เมื่อเตรียมน้ำเรียบร้อย ระหว่างที่พยาบาลสาวกำลังบิดผ้าหมาด ๆ อยู่นั้น เธอก็ยื่นผ้ามาให้ชายหนุ่ม เพื่อให้เขาเช็ดตัวเอง
“คุณก็เช็ดให้ผมสิครับ” เธอจึงเอื้อมมือไปเช็ดตัวให้เขาโดยที่ยืนอย่างไกล
“คุณก็เช็ดเองสิ มือคุณก็ว่างอยู่นะ”
“ผมไม่สะดวกนี่ครับ ก็แค่เช็ดตัวเอง มีน้ำใจหน่อยสิครับ” เจนจิราถอนหายใจ แล้วเขาก็ยื่นผ้ามาให้เธอ ระหว่างที่เธอรับผ้าเข้าก็ดึงมือเธอไปเช็ดตัวให้เขาทันที
“แบบนี้ไง เช็ดแบบนี้ ไม่เห็นจะยากอะไรเลย”
“คุณเจน ขยับมาใกล้ ๆ สิครับ อยู่ไกลซะจน” ระหว่างที่เขายังพูดไม่จบ วงแขนอีกข้างก็รั้งเอวบางที่อยู่แค่เอื้อมเข้ามากอดไว้
“ว้าย!.. คุณภาคินัย”
“ต้องแบบนี้สิครับ คุณเช็ดเสร็จเมื่อไหร่ผมถึงจะปล่อยคุณ”
“อื้อ!.. ปล่อยก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าฉันจะโดนเรื่องจรรยาบรรณได้นะคะ”
“ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอกครับ ผมสั่งไว้แล้ว ว่าห้ามรบกวน”
“แต่ฉันอึดอัดแล้วก็เช็ดตัวให้คุณไม่สะดวกนะคะ”
“ก็ได้” ระหว่างนั้นเจนจิราต้องคอยหลบสายตาเจ้าชู้ของภาคินัยอยู่ตลอดเพราะเขาจ้องเธอไม่หยุด จนเธอเช็ดผิด ๆ ถูก เธอไล่เช็ดจากแขน ไปที่หน้าอก ซอกคอ แล้วก็ใบหน้า เธอวนใบหน้าอันหล่อเหลาพิจารณาความหล่อของเขา ใจเต้นรัวดั่งเสียงกลอง นี่เธอหลงเสน่ห์อีตานี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน โอ๊ย!..อยากจะบ้าตาย
“คุณเจนครับ ผมอยากเปลี่ยนชุด”
“ได้ค่ะ..รอสักครู่นะคะ”
พยาบาลสาวลากผ้าม่านรอบเตียงเธอ เธอก็เข้ามาอยู่ข้างในกับเขาสองคน เดี๋ยวฉันขออนุญาตดับไปที่หัวเตียงนะคะ
“ทำไม คุณอายเหรอ”
“ปะ เปล่าคะ” เจนจิราก็ปุ่มStopน้ำเกลือที่เครื่องให้น้ำเกลือระบบอัตโนมัติ แล้วปลดสายน้ำเกลือออกจากปลั๊กที่ทำไว้บนข้อมือ
“โอ๊ย!!.. ผมเจ็บครับ”
“เจ็บตรงไหนเหรอคะ”
“ก็ตรงที่แทงน้ำเกลือไว้ไง”
“โอ๊ย!! เข็มน้ำเกลือแทงครับ โอ๊ย!” ภาคินัยแกล้งเจ็บ แต่ว่าเจนจิรารู้ทัน
“คุณภาคินัยคะ ตรงนี้ไม่ได้มีเข็มคาไว้สักหน่อย” อ่าว!.. คราวนี้ชายหนุ่มทำหน้าเหลอหลา จะแก้ตัวยังไงดี
“แฮะ!!..ผมหยอก เออ!. แล้วในนี้ทำไมไม่มีเข็มล่ะ”
“เขาไม่ได้ใส่ไว้แล้ว คุณไปอยู่ไหนมา ระบบให้น้ำเกลือเดี๋ยวนี้ก็แค่แทงเข็มเข้าไปตอนแรกก็เท่านั้น เขาไม่คาไว้หรอก”
“ว้า!.. แย่จัง กะจะแกล้งซะหน่อย”
“แกล้งมาก ๆ ระวังจะเจ็บจริงนะคุณ”
“ขอโทษครับ ก็ผมกลัวคุณจะเหงาไง”
“แค่นี้ฉันก็เหนื่อยพอแล้ว คุณอย่าหาเรื่องปวดหัวมาให้ฉันอีกเลย”
“โอเคครับ ผมขอโทษ” สายตาของเขาทั้งเว้าวอน ทั้งออดอ้อน ส่งมาให้เธออย่างไม่ลดละ หญิงสาวเลยต้องหลบสายตาที่จ้องมองนั้นอีกครา คนอะไรไม่พูดกวนก็ส่งสายตาเจ้าชู้ตลอด
“คุณเจน คุณหลบตาผมทำไม” เออ!.. นั่นสิ ไม่เธอน่าทำตัวมีพิรุธให้เขารู้เลย ตานี่คงคิดว่าหล่อนอายไปแล้วแน่ ๆ เลย
“เปล่าซะหน่อย ฉันเบื่อขี้หน้าคุณต่างหาก”
เธอใช้ผ้าห่มมาคลุมช่วงล่าง ตั้งแต่เอวลงไป จากนั้นก็เอื้อมมือที่ใส่ถุงมือยางเรียบร้อยมาดึงกางเกงของเขาออก ชุดผู้ป่วยที่อยู่ใกล้ ๆ ถูกนำมาเปลี่ยนให้เขา แล้วภาคินัยก็เอ่ยขึ้น
“คุณเจนครับ ช่วยถอดชั้นในออกให้ด้วยสิครับ เดี๋ยวนานกว่านี้ผมจะติดเชื้อราเอาได้นะคุณ”
‘ห๊า!!.. อะไรกัน อีตาบ้านี่’ พยาบาลสาวคิดในใจ อะไรกันถึงกับให้ถอดกางเกงในเลยเหรอเขาไม่ใช่คนป่วยที่สลบไสลสักหน่อย
“แล้วคุณมีเปลี่ยนมั้ย” หญิงสาวอ้างขึ้นเพราะคิดว่าเขาคงไม่ได้เตรียมอะไรมาหรอก กระเป๋าเสื้อผ้าสักใบก็ไม่เห็นมีมา
“ผมมีมาแค่ติดตัวนะครับ ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อมาเปลี่ยนให้นะคะ” เจนจิราเสนอ เพราะไม่อยากอยู่ในช่วงเวลาที่อึดอัดอย่างนี้
“ไม่ต้องหรอกครับ คุณถอดออกก็พอ ผมไม่ใส่ก็ได้”
‘อี้ย!..น่าเกลียด!!’ พยาบาลสาวทำหน้าเจื่อน ๆ จนเขาต้องเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“อะไรกันคุณ ตอนอยู่ที่บ้าน ก่อนนอนผมก็ไม่ใส่อะไรเลย มันหลับสบายดี..ไม่เชื่อคุณลองดูสิ”
“ถ้าจะให้ฉันถอด ก็หยุดพูดมากได้แล้ว” เจนจิราตัดรำคาญ
“นะ นะคุณถอดออกให้ผมหน่อย”
“ค่ะ ๆ” ว่าแล้วเธอก็รีบถอดให้เขา มันไม่ใช่ว่าไม่เคยทำผู้ป่วย บางรายผ่าไส้ติ่งก็ต้องโกนขนให้อีกต่างหาก แต่นี่ดูสายตาของเขาสิ เธอล่ะอยากเอาผ้ามาปิดตาเขาไว้เสียจริง ๆ เลย
“เสร็จแล้ว”
“ขอบคุณครับ คราวนี้คุณก็เช็ดตัวด้านล่างด้วยนะ ผมจะได้หลับสบาย”
“คุณนี่ได้คืบจะเอาศอก ฉันปลดน้ำเกลือออกให้คุณเลยมั้ย จะได้ไปอาบน้ำซะเลย”
“ป้าหมอบอกว่าให้รอหมดขวดก่อนไม่ใช่เหรอ”
“อืม..ก็ใช่ แต่คุณ..” .
“แต่ผมทำไม”
“ก็คุณมันดื้อไง”
“โอเค..ถ้าคุณเช็ดตัวผมเสร็จ ผมสัญญาว่า ผมไม่กวนคุณเลย” พยาบาลสาวจำใจต้องเช็ดตัวด้านล่างให้กับเขา ตั้งแต่น่องไล่ขึ้นมาจนถึงโคนขา จนสุดท้ายเขาจับมือเธอที่มีผ้าอยู่เอาไปเช็ดบริเวณน้องชาย
“อื้อ!..คุณทำอะไรน่ะ”
“ก็คุณเช็ดให้ผมไม่ทั่วไง” พยาบาลสาวเลยกลั่นใจเช็ดถูวนไปมาจนเขาพอใจ
“อืม ๆ พอใจหรือยัง”
“พอใจแล้วครับ มือคุณนุ่มจังเลย”
“หยุดพูดแล้วหลับซะ หมดหน้าที่ฉันแล้ว” เจนจิราเอาผ้าไปซักในห้องน้ำจากนั้นเธอก็เดินมาพักสายตา ด้วยฤทธิ์ยานอนหลับทำให้ภาคินัยเผลอหลับไป
“เฮ่อ!.. สิ้นฤทธิ์สักที อีตาบ้า” หญิงสาวบ่นพึมพำพร้อมกับถอนหายใจและจ้องไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม ถ้าลดความหื่นลงสักหน่อยคงจะดีกว่านี้
- Writer
