ไปต่อหรือพอแค่นี้
753 Words
ตอนที่ 5
พญ. ศรีมัณฆณา เป็นภรรยา นายแพทย์วิชาญยุทธเจ้าของโรงพยาบาลซึ่งนายแพทย์วิชาญยุทธก็เป็นเพื่อนรักกับคุณสรพงศ์พ่อของภาคินัยนั่นเอง ก่อนที่คุณสรพงศ์จะเสียชีวิตไปได้ฝากฝังลูกชายไว้ เพราะคนรักษาอาการป่วยให้สรพงศ์ตอนนั้นก็คือสามีเธอเอง และไม่สามารถยื้อชีวิตเอาไว้ได้ ก่อนเข้ารับการผ่าตัดมะเร็งสมอง
“เออ..เฮ้ย! ภาคย์ชั้นขอตัวก่อนนะโว้ย! หายไว ๆ นะเพื่อน” ก้องเกียรติแอบยักคิ้วให้กับเพื่อนและแกล้งพูดอย่างประชด
“เออ!. ขอบใจมากเพื่อน” ไม่น้อยหน้าเช่นกันภาคินัยก็แกล้งทำเป็นขอบคุณแถมเม้มปากใส่เพื่อน
“น้องเจนครับพี่ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะครับ”
“ค่ะ”
หลังจากที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน เจนจิราพยาบาลสาวก็เดินเข้ามาวัดความดัน วัดชีพจร
“ความดันและชีพจรคุณปกตินะคะคุณภาคินัย”
“ขอบคุณครับ”
“ผลเลือดคุณออกแล้ว คุณไม่ได้เป็นไข้เลือดออก ไข้หวัดใหญ่ก็ตรวจไม่พบนะ สรุปคุณไม่ได้เป็นอะไรเลย แล้วคุณมาโรงพยาบาลทำไมกัน”
“โธ่..คุณเจนครับ ก็ผมตัวร้อนนี่ครับ”
“มางั้นเดี๋ยว ดิฉันวัดไข้ให้นะคะ” เธอแหย่เครื่องตรวจวัดไปที่ข้างหู ไฟสัญญาณขึ้นสีเขียว 36.4
“คุณไม่มีไข้แล้วนะคะตอนนี้ แต่ก็เอาเถอะป้าหมอบอกให้คุณนอนดูอาการอีกสองสามวัน งั้นระหว่างนี้คุณคงจะพอดูแลตัวเองได้นะคะ”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมติดสายน้ำเกลือ ผมถอดเสื้อผ้าเองไม่ได้”
“วันนี้ฉันว่าคุณอย่าเพิ่งอาบน้ำเลย ทานยาแล้วนอนพักนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะมาใหม่”
“ดะ เดี๋ยว ครับคุณเจน”
“คืนนี้คุณอยู่กับผมได้มั้ย”
“อะไรกันคุณ ฉันไม่ได้รับเฝ้าไข้คุณนะ”
“ผมให้คุณกลับบ้านไปเปลี่ยนชุด แล้วก็มานอนเฝ้าผมครับ”
“คุณไม่มีสิทธิ์สั่งนะคะ คุณภาคินัย”
“ผมโทรหาป้าหมอกริ๊งเดียว รับรองคุณจะไม่กล้าขัดหรอกจริงมั้ย แต่ผมจะไม่ให้คุณเฝ้าผมฟรี ๆ หรอก ผมจะจ่ายค่าเฝ้าไข้ให้กับคุณเอง”
“ถ้าฉันไม่รับละคะ และอีกอย่างฉันว่าคุณเลือกพยาบาลคนอื่นก็ได้ ทำไมต้องเป็นฉัน”
“เพราะผมชอบคุณ”
“เออ..อย่าเพิ่งคุยอะไรตอนนี้เลย งั้นฉันขอกลับบ้านก่อน แล้วเดี๋ยวฉันมา” เธอรีบร้อนออกไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะกล้าสบตากับชายหนุ่ม
ที่ด้านล่างตึกของโรงพยาบาล “อ้าว คุณเจนครับ ยังไม่ออกเวรอีกหรือครับ นี่ก็เลยเวลามานานแล้ว” เสียงทุ้มของบุรุษพยาบาลวัยใกล้เคียงเจนจิราเอ่ยทัก
“กำลังจะกลับแล้วค่ะ”
“ขับรถดี ๆ นะครับคุณเจน”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรีบจากไปด้วยความรีบร้อน
ที่บ้านของเจนจิรา
“เจนกลับมาถึงแล้วเหรอลูก แม่เตรียมอาหารเย็นไว้สำหรับหนูอยู่ในครัวนะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะแม่ เดี๋ยวหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
วันนี้เจนจิอาบน้ำนานเป็นพิเศษ คำพูดทิ้งท้ายของชายหนุ่มรูปงามที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่วันเดียว ทำเอาเธอว้าวุ่น จะเดินหน้าต่อหรือพอแค่นี้ดีนะ ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจผู้มีพระคุณอย่างอาจารย์หมอหรือป้าหมอที่เธอเรียกเธอคงมีทางเลือกที่ดีกว่านี้ ถ้าเธอไปล่ะจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะโทรไปขอร้องป้าหมอ ซึ่งเธอก็คงปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีถ้าหากป้าหมอเป็นคนขอร้อง
อาบน้ำเสร็จเจนจิรา ก็ลงมานั่งทานอาหารที่แม่ของเธอเตรียมไว้
“คุณแม่ค่ะ วันนี้เจนมีขึ้นเวรต่อ เจอกันพรุ่งนี้หลังลงเวรนะนะคะ”
“วันนี้หนูมีขึ้นเวรด้วยหรือลูก ไหนว่าป้าหมอย้ายหนูมาอยู่ศูนย์ตรวจเลือดแล้วไง”
“ค่ะ ย้ายมาแล้ว แต่ว่าป้าหมอ ขอให้ดูแลคนไข้ของท่าน”
“อ๋อ...งั้นก็รีบไปเถอะลูก มืดค่ำแม่กลัวอันตราย เป็นผู้หญิงกลางค่ำกลางคืนเดินทางมันอันตราย”
“ค่ะ..แม่ งั้นหนูไปก่อนนะคะ เออ!..แล้วคุณยายหลับแล้วเหรอคะ”
“คุณยาย ขึ้นนอนแต่หัววันแล้วล่ะลูก”
“งั้นหนูฝากจุ๊บแก้มฝันดีคุณยายด้วยนะคะ”
“จ๊ะลูก”
- Writer
