ขอแอดมิทนะครับ
904 Words
ตอนที่ 3
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก
“เชิญคร้า”
“อ่าวคุณกลับมาอีกทำไม”
“ผมลืมของเอาสิครับ”
“ลืมอะไรเหรอคะ”
“หัวใจครับ” เชอะมุกจีบสาวเหรอนั่น
“แล้วเจอหรือยังคะ”
“เจอแล้วครับ พอดีหัวใจผมตกอยู่ใกล้ ๆ คุณพยาบาลคนสวยพอดีเลย”
“เจอแล้วก็เชิญค่ะ”
“คุณคิดว่า ถ้าใจผมเลือกได้ระหว่างเป็นโควิดกับไข้หวัดใหญ่ใจผมจะเลือกอะไร
“อืม..ไม่รู้สิ เลือกไข้หวัดใหญ่มั้ง”
“ใจผมเลือกคุณไงครับ”
“ประสาท” พยายาลหงุดหงิด แต่ก็แอบขำเล็กน้อยหลังจากที่ ภาคินัยเดินออกจากห้องเจาะเลือดไป
หลังจากนั้นไม่นานที่หน้าห้องตรวจ ก็ถึงคิวของ ภาคินัย
“เชิญ คุณภาคินัย บวรกิจวัฒนา ที่ห้องตรวจหมายเลข 2 ค่ะ” เสียงเรียกของผู้ช่วยพยาบาลที่ประกาศผ่านไมโครโฟน ทำให้หนุ่มภาคินัย ต้องตื่นจากภวังค์ เพราะตอนนี้ในหัวมีแต่หน้าสาวพยาบาลคนนั้น
“คุณภาคินัย นะคะ”
“สวัสดีครับคุณหมอ”
“อาการเป็นอย่างไรบ้างคะ” คุณหมอวัยกลางคนถามถึงอาการของชายหนุ่ม
“เมื่อสามวันก่อน ผมตื่นเช้ามาแล้วมีไข้สูงครับ ผมทานยาแล้วก็อาการก็หายไป แต่มาวันนี้อาการตัวร้อนกลับมาอีก ผมทานยาแล้วก็กลับมาเป็นไข้อีกครับ
“โอเค งั้นเดี๋ยวหมอจัดยาให้นะ”
“เออ..คุณหมอผมขอแอดมิทเลยได้มั้ยครับ”
“มีไข้ 38 งั้นเดี๋ยวหมอเขียนเรื่องเคลมประกันให้ สรุปนอนดูอาการนะ”
“ใช่ครับ”
“โอ งั้นเดี๋ยวติดน้องผู้ช่วยด้านนอกนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
จากนั้น หลังจากที่ภาคินัย เดินออกจากห้องตรวจ ผู้ช่วยก็ได้รับคำสั่งให้ติดต่อเวรเปล มารับตัวเขาไป
“เดี๋ยวก่อนครับ ผมเดินเองดีกว่า ผมไม่ได้แย่ขนาดนั้นครับ”
“เดินเองก็ได้ค่ะ แต่ก่อนอื่นต้องไปเจาะใส่สายน้ำเกลือก่อนนะคะ”
“ห๊า!.. เจาะสายน้ำเกลือ ตาย ๆ” ภาคินัยคนกลัวเข็มอยู่แล้วยิ่งบอกมาแบบนี้ โอ๊ย!.. เอามีดมาแทงเสียยังดีกว่า
“เดี๋ยวผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนสักครู่นะครับ” ระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ ภาคินัยก็รีบโทรหาเพื่อนที่แนะนำให้เขาแกล้งป่วย
“เฮ่ย!..ไอ้ก้อง แกอยู่ไหนแล้ววะ รีบมารับชั้นด่วนเลย ไม่เอาแล้ว”
“ทำไมวะ ถ้าแกไม่ป่วย พรุ่งนี้แม่แกจับเข้าพิธีหมั้นพรุ่งนี้แน่”
“เออวะ...แต่ชั้นไม่อยากให้น้ำเกลือ แทงเข็มคาไว้แบบนั้นไม่ไหวเลยวะ”
“ฮ่า ๆ เฮ้ย!.. ลูกผู้ชายกลัวอะไรกะอีแค่เข็มวะ เอาน่าตอนนี้ชั้นติดงานอยู่ มีตรวจคนไข้อีกสองสามรายเดี๋ยวกลับไปจะบอกให้พยาบาลถอดให้นะ”
“เออ..แกรีบมานะโว้ย เมื่อกี้แม่แกตรวจชั้นอยู่กลัวว่าเขาจะจับได้จะตาย”
“แม่ชั้นจำใครไม่ได้หรอก เขาเคยเห็นแกตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว”
จากนั้นภาคินัยก็เดินเป็นหมาหงอย ไปให้พยาบาลสาวที่รอเฉียดอยู่ในห้องเจาะเลือด และก็โชคดีของเธอที่วันนี้ห้องเจาะเลือดไม่ค่อยมีคิวเจาะมากมายเท่าไหร่นัก
“กำมือสิคะ คุณภาคินัย”
“คุณพยาบาล ผมแข็งแรงดีไม่ต้องให้น้ำเกลือได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้ คุณไข้ 38 ไม่ใช่เหรอคะ”
“ฉันจะเจาะไว้ให้คุณก่อน แล้วที่เหลือจะมีพยาบาลหวอดที่คุณไปพักเขาเอาน้ำเกลือมาให้อีกทีนะ”
“คุณภาคินัย กำมือเฉย ๆ อย่าเกร็งสิ”
เธอก้มมาอีกรอบ เอาวะเจ็บแล้วเสียว ขอดูแม่งให้เต็มเลยทีนี้ เจาะนาน ๆ นะสาวเจ้า...
“ซะโอ๊ยยย!!!. อื้อหื้อคุณพยาบาลครับ เบาๆ นะครับ”
“เจ็บเหรอคะ เข็มเล็กนิดเดียวเองนะคะ”
“อื้อหื้อ เล็กที่ไหนครับลูกเบ่อเร่มเลย”
“ยังไงหรือคะ เข็มบ้านคุณหรือเรียกเป็นลูก”
“อ่อ พูดผิดครับ เรียกเป็นเล่มครับ เล่มใหญ่เบ่อเริ่มเลยครับ ซูดดสส์ อ้อยย!!.. เสร็จยังครับคุณพยาบาล”
“โอเค เรียบร้อยค่ะ” คำบอกว่าเรียบร้อยเอ่ยขึ้นแสดงว่าหมดเวลาชมเต้าเต่งตึงของสาวเจ้าแล้วสินะ บุญตาของไอ้ภาคย์จริง ๆ
“เชิญทางนี้ค่ะ คุณภาคินัย เดี๋ยวจะมีเวรเปลมารีบนะคะ ถ้าคุณไม่อยากนั่งรถเข็นก็เดินตามเขาไปนะคะ เดี๋ยวเขาจะพาไปที่ห้องพักนะคะ” ผู้ช่วยพยาบาลทักขึ้นหลังจากที่เห็นภาคินัยเดินออกจากห้องเจาะเลือดมา
“เอ่อ..เดี๋ยวนะคะ อันนี้ทิชชูค่ะ”
“ให้ผมทำไมเหรอครับ”
“ก็เอาไว้ซับเลือดกำเดาไงคะ มันเริ่มไหลมาอีกแล้ว เดี๋ยวดิฉันจะแจ้งอาการนี้กับหมอเจ้าของไข้อีกทีนะคะ เผื่ออาจจะให้ตรวจเรื่องโรคไข้เลือดออกให้อีกละเอียดอีกที”
ภาคินัยรีบรับทิชชูมาซับเลือดทันที ผู้ช่วยพยาบาลอดขำไม่ได้ที่เห็นคนไข้แปลกรายนี้
เมื่อไปถึงห้องพักเรียบร้อยแล้วก็มีพยาบาลที่อยู่วอร์ดอายุรกรรม มาแนะนำการใช้งานเกี่ยวกับห้องพักทันที
“ถ้าคุณภาคินัยต้องการความช่วยเหลือให้กดปุ่มสีแดงนี้แล้วพูดได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณครับ” พยาบาลที่แนะนำเดินออกจากห้องไปเสร็จ ภาคย์ก็รีบโทรหาเพื่อนทันที
- Writer
