ตอนที่ 6...
1365 Words
“ขออนุญาตค่ะ”
“เชิญครับ” พีรพลตอบรับเสียงเคาะประตู ก่อนจะเงยหน้ามาส่งยิ้มทักทายปรางสิตาพอเป็นพิธี “นั่งเลยครับพี่ปราง”
“ค่ะ” ปรางสิตาไม่รอช้า หย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ที่มีโต๊ะทำงานคั่นกลางระหว่างเธอกับเจ้านายเอาไว้
“รายงานเดือนที่แล้วละเอียดมากเลยนะครับ ยังไม่เจอคำผิด ตัวเลขถูกต้องทุกตัว ใบเสร็จค่าใช้จ่ายต่างๆ ครบถ้วน ไม่ต้องให้ผมถามหาเลย” ลูกน้องทำดีต้องชื่นชม ถือเป็นการให้กำลังใจ และปิดท้ายด้วยการลงลายเซ็นว่าได้ตรวจสอบทุกอย่างลงในเอกสาร
“ไม่กล้าพูดคำว่าขอบคุณเลยค่ะ” เธอยิ้มแหยๆ
“ทำไมล่ะครับ นี่ผมชมนะ”
“พอดีว่าทั้งแฟ้มนี้น้องมะนาวเป็นคนทำค่ะ ตั้งแต่แป๋มกับแก้ม ออกไป งานเอกสารค่อนข้างเยอะ ปรางเลยลองให้มะนาวทำในส่วนนี้ แล้วน้องทำออกมาได้ดีมากกว่าปรางอีกค่ะ”
พีรพลนึกถึงคำพูดของภากรที่บอกว่ามิรันดาทำงานละเอียด แบบนี้แปลว่าเพื่อนไม่ได้โม้ เพราะหลักฐานที่ช่วยยืนยันคำบอกเล่าอยู่ตรงหน้านี้แล้ว และในฐานะเจ้านาย เขาไม่ปล่อยให้ลูกน้องรู้สึกว่าทำตัวไม่เท่าเทียม จึงเอ่ยชมปรางสิตาด้วย
“ถ้าไม่ได้ครูเก่ง นักเรียนก็ทำออกมาไม่ดีหรอกครับ”
“ขอบคุณค่ะคุณพล”
“แล้วยอดขายเป็นยังไงบ้างครับ เล่าให้ผมฟังหน่อย”
ปรางสิตายิ้มไม่ออก เวลาที่เขาพูดว่า ‘เล่าให้ผมฟังหน่อย’ หมายความว่าต่อจากนี้เจ้านายจะตั้งใจฟังทุกคำที่ออกจากปาก มันทำให้เธอประหม่าเสมอ
“จากทั้งหมดสองร้อยห้อง ตอนนี้มียอดจองทั้งหมดยี่สิบสี่ห้องแล้วค่ะ จากจำนวนนี้ ลูกค้าทั้งหมดเลือกจ่ายแบบผ่อนดาวน์ และเมื่อโครงการก่อสร้างจนเสร็จ สี่สิบเปอร์เซ็นต์ของลูกค้าส่วนนี้จะจ่ายส่วนที่เหลือเป็นเงินสด ส่วนอีกหกเปอร์เซ็นต์จะกู้เงินจากธนาคาร เมื่อโครงการก่อสร้างไปได้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ทางเราจะเป็นตัวแทนทำเรื่องกู้เงินกับธนาคาร ระหว่างนี้ปรางกับมะนาวก็คอยดูแลความเรียบร้อยของบัญชีธนาคารของลูกค้าให้สวยงาม แนะนำว่าลูกค้าควรปิดหนี้ส่วนไหน เพื่อให้ได้เงินกู้จำนวนเยอะที่สุด ส่วนอีก 176 ห้องที่เหลือ มี 10 ห้องที่ลูกค้าให้ความสนใจ และจะให้คำตอบภายในเดือนนี้ว่าจะทำสัญญาจองหรือเปล่าค่ะ”
“ขายได้เยอะนะครับ เราวางแผนกันไว้ว่าจะขายให้ได้อย่างน้อยเดือนละ 8 ห้อง แต่สองเดือนที่ผ่านมาขายได้ 24 ห้อง เท่ากับขายได้เดือนละ 12 ห้อง เก่งมากเลยครับพี่ปราง สงสัยผมจะได้ทุนคืนเร็วกว่าที่คิดไว้ซะแล้ว”
“สาธุค่ะคุณพล ขอให้สมพรปากนะคะ”
“สาธุเหมือนกันครับ ช่วยผมถอนทุนคืนด้วยนะพี่ปราง”
“ช่วยอยู่แล้วค่ะ”
“ผมเข้าใจว่าเราไม่เคยทำโครงการใหญ่เท่านี้มาก่อน กลุ่ม เป้าหมายของเราคือลูกค้าที่มีรายได้สูง ซึ่งเป็นกลุ่มคนที่ประเทศเรามีไม่มาก อย่าคิดว่าขายได้น้อยนะครับ ขายได้เท่านี้ถือว่าเก่งมากเลยครับพี่ปราง ผมไม่ได้แกล้งชมนะ ผมชมจริงๆ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณพล” ปรางสิตาหายเครียดเป็นปลิดทิ้ง มีกำลังใจทำงานเพิ่มขึ้นเป็นกองเลย
“แล้วเรื่องพนักงานใหม่ล่ะครับ มีคนมาสมัครบ้างหรือยัง”
“มีแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีใครถูกใจปรางเลย ถ้าหาคนเก่งๆ แบบมะนาวได้อีกสักคนก็ดีค่ะ”
“ค่อยๆ หาไปนะครับ ถ้ายังไม่ตรงใจ ความสามารถยังไม่ถึงก็ไม่ต้องรับ รับมาก็จะเพิ่มภาระให้พี่ปรางเปล่าๆ ช่วงนี้ทำงานหนักหน่อย เดี๋ยวผมมีค่าตอบแทนชดเชยให้นะ”
“ขอบคุณค่ะคุณพล”
“ตอนบ่ายมีลูกค้าไหมครับ”
“มีค่ะ ชื่อคุณดนัย สนใจห้องที่ชั้นสิบเก้าค่ะ”
“ห้องไหนครับ”
“1901 ค่ะ ห้องริม สุดทางเดินขวามือค่ะ”
“อ้าว!” ปรางสิตางงเป็นไก่ตาแตก อยู่ดีๆ เจ้านายก็พรวดพราดออกจากห้องทำงาน ยังไม่ได้ทันได้บอกเลยว่าผู้รับเหมาขอคุยงานด้วยตอนสี่โมงเย็น และยังคุยกันไม่จบอีกหลายเรื่องเลยด้วย
“สวัสดีครับ ผมพีรพล เป็นผู้จัดการโครงการครับ” เขาตรงปรี่ไปแนะนำตัวกับเสี่ยตัวใหญ่ ที่เมื่อครู่รับไหว้มิรันดาด้วยการประคองมือพนักงานขายของเขา
“สวัสดีครับ ผู้จัดการมาต้อนรับเองเลยเหรอ ที่จริงน้องมะนาวดูแลผมดีมากอยู่แล้วนะ” ดนัยยิ้มพร้อมประเมินพีรพลตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่าทางดูดี มีเงิน รัศมีความรวยเปล่งปลั่ง ถ้าบอกว่าเป็นเจ้าของโครงการก็เชื่อ แต่ถ้าอีกฝ่ายบอกว่าเป็นผู้จัดการก็ผู้จัดการแล้วกัน
“พอดีช่วงนี้พนักงานขายเรามีน้อย ผมเลยมาช่วยดูแลครับ มะนาว เอาของว่างมาเสิร์ฟลูกค้านะ”
“ค่ะ” มิรันดาแปลกใจที่อยู่ดีๆ เขาโผล่มา แต่ไม่ว่าลมอะไรจะพัดพาเขามาตรงนี้ เธอขอบคุณมากจริงๆ ดีใจที่ไม่ต้องอยู่กับเสี่ยหื่นกามตามลำพัง แค่เห็นหน้าเธอ เสี่ยก็บังอาจเอามือหยาบๆ มาจับมือ อี๋...ขยะแขยงเว้ย
“คุณดนัยสนใจห้องพักบนชั้นสิบเก้าใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ ขับรถผ่านโครงการอยู่หลายครั้งเลยแวะเข้ามาดู ตอนแรกไม่ได้คิดจะซื้อ แต่พูดกันตรงๆ เลยนะครับว่าที่เปลี่ยนใจเพราะเซลส์ให้ข้อมูลที่น่าสนใจ พูดจาไพเราะ ผมเลยไขว้เขว วันนี้เลยแวะมาดูให้แน่ใจจะเอายังไง จะซื้อดีหรือเปล่า” ดนัยพูดไปก็มองมิรันดาที่ยกของว่างมาเสิร์ฟไปด้วย แต่รู้สึกว่าจะมองนานและมองลึกเกินคอเสื้อลงไป ซึ่งมันทำให้ พีรพลไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“คุณไปทำงานเอกสารต่อนะ เดี๋ยวผมดูแลลูกค้าเอง”
“ค่ะ” เธอรับคำสั่ง ก่อนจะเดินจากไปก็ไม่ลืมใช้ถาดรองจานปิดชายกระโปรงตัวเอง ที่แม้จะไม่สั้นมาก แต่ไว้จนคนหื่นไม่ได้
“ลำบากผู้จัดการเปล่าๆ นะครับ ผมก็ไม่ใช่ลูกค้าวีไอพีอะไร ให้น้องมะนาวมาดูแลก็ได้”
“ลูกค้าที่ให้ความสนใจโครงการเป็นลูกค้าวีไอพีทุกคนครับ คุณดนัยอยากชมห้องตัวอย่างอีกรอบไหมครับ ผมจะพาเยี่ยมชม และวันนี้พิเศษกว่าทุกวัน ผมจะพาเยี่ยมชมการก่อสร้างด้วย ถ้าสนใจนะครับ”
“งั้นไปชมไซต์งานก่อนก็แล้วกัน ผมจะได้พิจารณาเรื่องโครงสร้างด้วย”
“ได้ครับ เชิญทางนี้เลยครับ” พีรพลหันไปรับกุญแจรถกอล์ฟจากปรางสิตาที่ยืนฟังอยู่ห่างๆ เธอไหวพริบดีและรับมือกับลูกค้าได้ทุกแบบ สมกับเป็นหัวหน้าพนักงานขาย และโดยความร่วมมือร่วมใจที่จะปกป้อง มิรันดา ดนัยจึงกลับบ้านไป โดยไม่ได้ลวนลามเธออีกเลย
“มะนาวจ๋า”
“ขา?” มิรันดาหรี่ตามองปรางสิตา ทำงานด้วยกันมาสักพัก รู้ใจกันพอประมาณ เรียกแบบนี้ จะหนีกลับบ้านก่อนอีกแน่เลย
“พี่กลับบ้านก่อนได้ไหมอะ”
“ได้สิคะ เดี๋ยวนาวจัดการที่เหลือเองค่ะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม เพราะแม้จะเลยเวลาเลิกงานมานิดหน่อย แต่เมื่อช่วงบ่ายได้รับคำสั่งจาก พีรพล ให้จัดเก็บเอกสารเป็นหมวดหมู่เพื่อง่ายต่อการค้นหา เธอกับพี่ปรางเลยยังไม่ได้กลับบ้านตามเวลาปกติ
“ขอบใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ตอบแทนความน่ารัก ความมีน้ำใจและความเสียสละของมะนาวด้วยการซื้อปาท่องโก๋กับสังขยามาฝาก”
“ขอเป็นน้ำเต้าหู้อีกสักถุงได้ไหมคะ”
“ได้เลย จัดให้จ้า”
“เลิศค่ะ พี่ปรางกลับบ้านดีๆ นะคะ”
“จ้า ไปก่อนนะ”
“ครับผม” มิรันดาบอกลาพร้อมรอยยิ้มสดใส ยินดีอยู่ทำงานให้เสร็จ และต้องการรอพบพีรพลที่ยังไม่แล้วเสร็จจากการตรวจไซต์งานกับวิศวกร เธออยากขอบคุณที่เขาช่วยเหลือจากเสี่ยตัวใหญ่ใจบ้ากาม
- Writer
