ขวัญภิรมย์แกล้งเดินไปชนเข้ากับรังรอง เพราะเธออยากให้อีกฝ่ายตกใจที่โดนจับได้
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” รังรองรีบเอ่ยขอโทษขอโพย เธอทำธุระในห้องน้ำเสร็จแล้ว กำลังจะกลับไปที่เคาน์เตอร์รับยาเพราะสามีคงกำลังรออยู่
“เริง ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่เลย”
“รู้จักฉันด้วยหรือคะ” รังรองมองหญิงสาวตรงหน้าพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน
“นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ” ขวัญภิรมย์ขมวดคิ้วเข้าหากัน
“คือฉันจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ค่ะ เรารู้จักกันด้วยหรือคะ”
“เธอเป็นอะไรเหรอเริง” ขวัญภิรมย์เอ่ยถาม นึกสงสัยไม่น้อย
“คือฉันประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อมน่ะค่ะ แต่ฉันมากับสามี เขารอรับยาอยู่ทางโน้น ชื่อจิรภัทรน่ะค่ะคุณรู้จักไหมคะ”
“สามีเหรอ เขาบอกเธอแบบนั้นเหรอเริง”
“ทำไมหรือคะ” รังรองขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อได้ยินประโยคแปลก ๆ ของอีกฝ่าย
“เอาไว้ฉันจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟังเอง นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉัน ฉันจะโทร. หาเธอนะเริง แต่ขออย่าเพิ่งบอกเรื่อง
