Chapter VIII : Family Time

3203 Words

. . . . . . ‘เหนื่อยชะมัดเลยโว้ยยยยย!!!’ . . . . . “นี่ๆ ทางนี้ฉันมีอะไรจะอวดเธอด้วย” มือหนาค่อยๆจูงมือของคนที่โดนผ้าปิดตาไว้ “อะไรของนายเนี่ย เล่นเป็นเด็กๆไปได้ เร็วๆนะเราต้องรีบกลับไปหาลูก แค่ฝากแม่นายเลี้ยงครึ่งวันฉันก็เกรงใจจะแย่แล้ว” ร่างบางที่โดนผ้าปิดตาเอาไว้มือนึงจับกับมือหนาไว้แน่นเพื่อให้เขานำทางส่วนอีกมือคลำไปทั่วเพื่อป้องกันการเดินชนวัตถุต่างๆ “แม่ฉันเต็มใจเลี้ยงหลานน่า อีกนิดเดียวใกล้ถึงละ อ่ะก้าวเท้าขึ้น 1 ขั้น โอเคถึงละ” ทันทีที่เปิดประตูร่างสูงก็รีบอธิบายลักษณะทางเดินทันทีเพื่อไม่ให้อีกคนสะดุดล้มหน้าคะมำเสียก่อนจะได้เซอร์ไพรท์ “....” ร่างเล็กหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ก่อนค่อยๆปล่อยมือจากอีกคนแล้วปลดสิ่งที่พันธนาการการมองเห็นของเธอออก.. ร่างบางมองรอบๆห้องโถงที่เจ้าหล่อนยืนอยู่ก่อนที่โสตประสาทจะจำกัดความให้กับสถานที่แห่งนี้ว่ามันคือ ‘บ้าน’ “ไง ชอบไหม” ร่างสูงข้างๆถามพร้อมรอยยิ้ม “อื้อ แต่..นี่มันอะไรกัน ทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่” แน่นอนว่าหลังจากแต่งงานได้สองสามวันมานี่พวกเขายังอยู่ที่บ้านของฝ่ายชาย “ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านของเรา!” ร่างสูงพูดอย่างภาคภูมิใจพร้อมผายมือทั้งสองข้างออกเป็นเชิงต้อนรับ “จะบ้าหรอ! เรายังเรียนกันอยู่เลยมี่ปัญญามาซื้อบ้านหรอกนะ แค่ค่าของใช้ลูกก็แย่แล้ว!” “เดี๋ยวๆใจเย็นๆสิ ฟังฉันก่อน” ร่างสูงตั้งท่าเตรียมอธิบาย “งั้นก็ว่ามา” รินเองก็ตั้งท่ากอดอกรอฟังคำอธิบาย “นี่ก็เป็นอีกสิทธิพิเศษของการแต่งงานครั้งนี้~ เป็นไง ดีใช่ไหมล่ะ?” “... - - ” “ทำไมมองฉันอย่างนั้นล่ะ? ไม่ดีหรอ? - -a” ร่างสูงก็ได้แต่เกาหัวแกร่กๆเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่มีท่าทียินดียินร้ายอะไรเลย “นายจะไปรบกวนพ่อกับแม่นายทำไมล่ะ บ้านหลังนึงไม่ใช่ถูกๆเลยนะรัน” “จริงๆแล้วฉันกลัวเธออึดอัดน่ะ เพราะป๊าฉันไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาสีกเท่าไหร่.. ฉันเลยขอป๊ากับแม่ว่าขอออกมาอยู่กับเธอกับลูกแต่มีข้อแม้ว่าต้องพายัยหนูไปหาเขาอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง” สายตาที่เปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อเขาพูดความจริงออกมาทำให้ร่างบางตรงหน้าถึงกับหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “อื้ม.. งั้นก็เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณนะ” แม้จะขัดๆเขินๆที่ต้องพูดคำว่าขอบคุณแต่มันคือสิ่งที่ควรทำเพียงแต่ว่าเจ้าหล่อนต้องซ่อนใบหน้าแดงฉ่ำไว้ตอนพูดประโยคนั้นออกไปก็เท่านั้นเอง . . . . . . . . ‘ขอบคุณนะที่ใส่ใจฉัน...’ . . . . . . . . หนึ่งอาทิตย์ต่อมาการย้ายเข้าอยู่บ้านหลังใหม่ก็เสร็จสิ้นเหลือเพียงแต่จัดของให้เข้าที่เข้าทางก็เท่านั้น ทั้งสองผลัดกันทำผลัดกันเลี้ยงลูกตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ แต่แล้วพวกเขาก็พบว่าการเลี้ยงเด็กสักคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด.. “เหนื่อยอ่ะไม่ไหวแล้ว” ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆหญิงสาวที่กำลังอุ้มลูกน้อยที่หลับไว้กับอกซึ่งสภาพของเจ้าหล่อนเองก็ไม่แตกต่างกัน “ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน ถ้าไม่อุ้มลูกไม่ยอมหลับเลยอ่ะ ;^;” ทั้งสองนั่งพิงโซฟาอย่างอ่อนล้า “ตอนนี้ลูกก็หลับแล้วเธอก็วางได้แล้วล่ะมั้ง” “โอเคงั้นฉันไปวางลูกก่อน” ร่างบางค่อยๆลุกอย่างระมัดระวังก่อนจะย่างเบาเข้าไปยังห้องของตัวเองที่มีเตียงเด็กอ่อนเตรียมไว้สำหรับลูกน้อย ผู้เป็นแม่ค่อยๆวางทารกน้อยอย่างเบามือก่อนจะดึงผ้าผืนบางขึ้นมาคลุมลำตัวลูกน้อยไว้ หญิงสาวก้มลงไปจูบหน้าผากลูกสาวอย่างรักใคร่ก่อนจะเดินออกมาหาอีกคนที่นั่งอยู่เมื่อครู่ “อ้าวหลับซะแล้ว” เพียงไม่กี่นาทีร่างสูงที่พูดอยู่แจ้วๆเมื่อครู่ก็ผล็อยหลับไปอย่างไม่น่าเชื่อ คนตัวเล็กค่อยๆย่างเท้าเข้าไปหาก่อนจัดท่าให้อีกคนนอนลงดีๆแล้วเอาหมอนให้อีกคนหนุนก่อนตัวเองจะผละออกมานั่งอยู่โซฟาอีกตัว “...” เฟรินกวาดตามองรอบๆบ้านก่อนจะเผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว เจ้าหล่อนเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าวันนี้มันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ วันที่เธอมีครอบครัว มีเจ้าตัวเล็ก มีบ้านเป็นของตัวเองถึงแม้มันจะมาเร็วไปสักหน่อย..แม้มันจะเป็นเวลาเพียงไม่นานนับจากนี้เธอก็จะตั้งใจทำช่วงเวลาเหล่านั้นให้ดีที่สุด นั่งเพลินๆไปเพียงไม่นานร่างบางเองก็ผล็อยหลับไปตามๆกันด้วยความเหนื่อยล้าทำให้บ้านทั้งบ้านเงียบลงสงัด... . . . . . . . ‘ฉันอยากจะเป็นแม่ที่ดีของลูก และภรรยาที่ดีของนายนะ..’. . . . . . 15 : 40 น. ‘ซู่วววว..ฉ่าา~’ “หืม..กลิ่นอะไรน่ะหอมจัง” ตาคู่สวยค่อยๆปรือขึ้นเมื่อจมูกรับสัมผัสบางอย่างที่ทำให้ท้องของเธอร้องอาหารจนต้องปลุกเจ้าของร่างให้ตื่นขึ้นมา “อ้าวตื่นแล้วหรอ พอดีฉันหิวน่ะตอนเที่ยงผลอหลับไปยังไม่ได้กินอะไรกันเลย” ร่างสูงในชุดผ้ากันเปื้อนโผล่หน้าออกจากห้องครัวมาหา “ไหนนายทำอะไรกินน่ะ” ร่างบางลุกตามเสียงนั้นไปก่อนชะโงกหน้ามองอาหารในกระทะ “ข้าวผัดกุ้ง เธอก็หิวเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ฉันทำเผื่อเธอด้วยนะ” “กินได้แน่นะ? -.-” “กินได้สิ! ฉันนี่เป็นลูกศิษพี่ลิเวียเลยนะ....เสร็จละ อ่ะนี่ยกออกไปข้างนอกครับ~” ร่างสูงกล่าวอย่างภาคภูมิใจก่อนจะหันหลังไปหยิบจานสองใบพร้อมตักข้าวใส่แล้วยื่นให้คนตรงหน้า “ขอบคุณค่า~” มือเล็กรับจานทั้งสองออกมาวานตรงโต๊ะอาหารพร้อมจัดแจงที่ไว้พร้อมรินน้ำใส่แก้วไว้สำหรับสองที่และทั้งคู่ก็นั่งลงพร้อมกัน ร่างบางก้มลงใกล้ๆจานอาหารพลางสูดเอาความหอมจากข้าวผัดตรงหน้า “ฮื้ม~ ใช้ได้เลยนะเนี่ย จะทานละนะคะ~” ว่าจบมือเล็กก็ตักข้าวเข้าปากก่อนจจะออกรีแอคชั่น “เป็นไงๆ” “.. >.‘อุแว๊ อุแวววววววววว๊ ~ ’ “ฮึ้ย! ลูกตื่นแล้ว” คุณแม่ที่กำลังทานข้าวอยู่รีบเด้งตัวขึ้นอัตโนมัติก่อนจะตรงเข้าไปยังห้องที่หนูน้อยนอนอยู่ “โอ๋ๆๆ แม่มาแล้วริเอล ตื่นแล้วหรอคะคนเก่ง ไม่ร้องนะลูกๆๆ” ร่างบางค่อยๆช้อนทารกน้อยขึ้นมากอดไว้กับอกก่อนจะเดินออกมาหาอีกคนที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม “ลูกตื่นละหรอ” ร่างสูงลุกขึ้นเก็บจานข้าวพลางถามคนที่อุ้มลูกออกมา เพียงประโยคสั้นๆที่เขาถามกลับทำให้ทารกน้อยสงบลงอย่างง่ายดาย “ตื่นแล้ว เฮ้ยแปลกดีอ่ะ เมื่อกี๊นายพูดแล้วลูกก็หยุดเลย” “ฮ่าๆๆ งี้หละแค่ได้ยินเสียงฉันลูกก็เงียบแล้ว แสดงว่าหนูอยากมาหาป๊ะป๋าใช่ไหม ไหนๆๆมานี่สิยัยหนู” ร่างสูงที่เดินไปจัดการกับจานอาหารเมื่อครู่รีบล้างมือและถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนตรงมาหาหนูน้อย “แอ๊~ แอ๊ะๆๆๆ” “แหน่ะร้องทักป๊ะป๋าใหญ่เลย” “- - ” ร่างบางที่อุ้มลูกอยู่ถึงกับกรอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้อย่างช่วยไม่ได้ “เอ้า ทำไมทำหน้างั้นอ่ะก็มันจริงนี่นา เนอะยัยหนู~” ว่าพลางส่งมือใหญ่มารับลูกไปอุ้ม “จ้าๆ เชื่อแล้วจ้า งั้นดูลูกด้วยละกันฉันไปเตรียมของก่อน ว่าจะพาลูกไปเดินเล่นข้างนอก” ตอบอย่างเคืองๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเพื่อเตรียมของ “ไปด้วยดิ แต่เดี๋ยวนะไปตอนนี้ลูกเราโดนย่างแน่ๆเลย” ว่าพลางทอดสายตามองออกไปด้านนอกที่แสงแดดส่องสว่างอาบผืนดินทั่วทุกบริเวณ “ก็รอให้แดดอ่อนก่อนเซ่! นายนี่มัน - -; !!!” “-.- จ้าๆคุณแม่ ทำไมต้องเกรี้ยวกราดใส่” คำทักท้วงของร่างสูงทำให้อีกคนต้องหันมามองค้อนใส่อย่างแรง! “ - -++!!!” “.. -.-” ทันทีที่เห็นสายตาอาฆาตร่างสูงก็รีบหุบปากแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาเล่นกับลูกน้อย บ้านทั้งบ้านเต็มไปด้วยเสียงหยอกล้อของสองพ่อลูกเสียงหัวเราะสนุกสนานของลูกน้อยทำให้คนเป็นแม่ที่กำลังจะของต้องชะโงกหน้าออกมามองด้วยความสงสัย “สนุกอะไรกันขนาดนั้นเนี่ย” “ป๊ะป๋าอยู่ไหนนาาา... อยู่นี่ไง! จ๊ะเอ๋!! ” “คิกๆๆๆๆๆ แอ๊~ แอ๊ะๆๆๆๆๆๆ~” “จ๊ะเอ๋!! จ๊ะเอ๋ๆๆๆๆ~!!! ริเอลอยู่นี่เองงง จ๊ะเอ๋!”ร่างสูงเอามือปิดหน้าตัวเองก่อนจะเปิดมันออกพร้อมทำหน้าตาตลกๆเพื่อหยอกลูกอย่างสนุกสนานส่วนคนตัวเล็กเองก็หัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีโดยที่สองพ่อลูกไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกสายตาของใครบางคนมองอยู่ด้วยความปราบปลื้มใจ “... ” ร่างบางมองภาพตรงหน้าด้วยความอิ่มเอมใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน..เจ้าหล่อนแทบไม่อยากละสายตาจากช่วงเวลานี้ไปแม้แต่วินาทีเดียว . . . . . ‘นายไม่รักฉันก็ไม่เป็นไร แค่นายรักลูกก็พอแล้ว..(:’ . . . . . . . 17 :30 น. แสงแดดที่เคยส่องสว่างจ้าค่อยๆจางไปตามพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป ลมพัดเอื่อยๆพอสร้างความเย็นสบายให้สามพ่อแม่ลูกที่นั่งปิคนิกอยู่ในสวนสาธารณะของหมู่บ้าน ภาพของคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่ผลัดกันถ่ายรูปคู่กับลูกน้อยสร้างรอยยิ้มให้บุคคลที่ผ่านมาพบเห็นได้เป็นอย่างดี “รัน” “หืม?” ตอบรับในคอเบาๆทั้งๆที่ยังคงวุ่นอยู่กับการถ่ายรูปลูกน้อยตรงหน้า “ขอบคุณนะ” ร่างบางพูดพลางมองสองพ่อลูกตรงหน้า “เรื่องอะไรอ่ะ?” “ทุกเรื่องนั่นแหละ เรื่องบ้าน.. เรื่องแต่งงาน แล้วก็เรื่องลูก.. ขอบคุณที่ยอมรับและรักริเอลนะ” “ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย จะไม่ให้รักได้ยังไงลูกฉันออกจะน่ารักขนาดนี้” ว่าแล้วก็ก้มกลับลงไปฟัดแก้มยุ้ยของเด็กน้อยจนทารกน้อยหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างชอบใจ “แล้วก็.. ขอบคุณที่ส่งริเอลมาอยู่กับฉัน..” ประโยคหลังเบาจนแถบจะไม่ได้ยินแต่ก็อยากจะบอกให้อีกคนรับรู้ไว้ถึงความรู้สึกขอบคุณนี้ อยากให้เขารู้ว่าเจ้าหล่อนเคยเสียใจเลยที่มีลูกคนนี้ “อื้ม ฉันก็ขอบคุณเธอนะ ที่มีริเอล” พูดทั้งที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเล่นกับลูกอยู่ทำให้เขาไม่ทันสังเกตุเลยว่าอีกคนข้างๆหน้าแดงก่ำราวกับจะระเบิดออกมาก็ไม่ปาน “....”ปากเล็กเม้มเข้าหากันสะกัดกลั้นอาการเขินอายไว้จนปวดไปทั้งพวงแก้มใสที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อย “เฮ้! ดูนี่ลูกจับมือฉันด้วย!” ความเงียบถูกทำลายลงร่างสูงโชว์นิ้วยาวที่ถูกมือเล็กนั่นกำเอาไว้แน่น “ไหน~ ริเอลจับมือแม่ด้วยสิคะคนเก่ง”ว่าแล้วก็ยื่นนิ้วตัวเองเข้าไปใกล้ๆลูกและแน่นอนว่าราวกับทารกน้อยนั้นรู้เรื่อง มือเล็กๆอีกข้างค่อยๆไขว้คว้านิ้วเรียวของผู้แม่เข้าไปจับ “เก่งมากเลยลูกป๊ะป๋า~~” ว่าแล้วก็จับกล้องขึ้นมาบันทึกช่วงเวลาแห่งความทรงจำนี้ไว้ ทั้งสามนั่งเล่นกันพักใหญ่ก่อนที่จะพากันกลับเข้าบ้านและต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว ร่างสูงเองก็หยิบรายงานที่ทำค้างไว้ขึ้นมานั่งทำอยู่หน้าคอมส่วนเฟรินก็ขอตัวไปอาบน้ำและจัดการชำระลูกน้อย.. เมื่อตะวันลับฟ้าทารกน้อยก็ผล็อยหลับไปและนั่นก็เป็นเวลาทำงานของพ่อกับแม่อีกในฐานะนักศึกษาอีกครั้ง ทั้งสองต่างก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนอย่างขันแข็งในห้องของตัวเองเพราะนอกจากช่วงเวลานี้แล้วพวกเขาแทบไม่มีเวลาได้แตะมันเลย บ้านทั้งบ้านเงียบสงัดมีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศและเสียงกระทบจากการพิมพ์แป้นของคอมพิวเตอร์ 00 : 15 น. “หลับเก่งจริงๆเลยนะลูก” คนเป็นแม่ละสายตาจากหนังสือตรงหน้าก่อนชะโงกมองลูกน้อยที่หลับอยู่อย่างภาคภูมิใจ “หมอนั่นหลับรึยังนะ” ว่าแล้วก็หันมองออกไปยังห้องตรงข้ามที่เปิดประตูไว้ยังคงมีแสงไฟส่องออกมาอยู่ แม้จะยังคงเห็นแสงไปเจ้าหล่อนก็อดได้ที่จะไปส่องดู เท้าเล็กค่อยๆย่างเบาๆตรงไปยังห้องของเป้าหมายก่อนจะพบว่าเจ้าของห้องฟุบหลับไปแล้วอยู่หน้าคอม “....” เมื่อเห็นดังนั้นร่างบางก็อดเป็นห่วงไม่ได้ คนตัวเล็กตรงไปยังเตียงเพื่อดึงเอาผ้าห่มมาคลุมให้เจ้าของห้องอย่างเบามือที่สุดเพราะไม่อยากจะปลุกให้เขาตื่นและสายตาก็ดันไปสะดุดเข้ากับบางอย่างบนหน้าจอสี่เหลี่ยม แทนที่มันควรจะเป็นงานของเขาแต่มันกลับโชว์รูปของเธอและลูก เขาและลูก และมันยังเต็มไปด้วยรูปภาพของลูกน้อยพร้อมกับข้อความมากมายร่างบางจึงถือวิสาสะเลื่อนเม้าส์เพื่ออ่านข้อความต่างๆ ‘วันนี้พายัยหนูออกไปเดินเล่นด้วย ลูกสาวของผมน่ารักที่สุดในสามโลกเลย!’ ‘เราจับมือกันครั้งแรก..’ ‘เท้าของหนูเล็กนิดเดียวเอง..’ “...นี่นายทำบล็อคให้ลูกหรอ” ร่างบางที่ไล่อ่านข้อความในบอร์ดยกยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความตื้นตันนี้อย่างไม่สามารถอธิบายออกมาได้ “ฉันไม่มีคำไหนจะให้นายจริงๆนอกจากขอบคุณนะ..” ว่าแล้วจมูกเรียวค่อยๆโน้มลงไปหาแก้มของชายหนุ่มที่กำลังหลับไหลอยู่ . . ..ใกล้.... . . . ใกล้เข้าไปอีกนิด.. . . . เหลืออีกเพียงไม่กี่เซ็นต์ปลายจมูกเล็กนั่นก็จะจรดลงกับแก้มหนุ่มแต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดร่างเล็กกลับชะงัก..ทำเพียงแค่มองใบหน้าคมที่กำลังหลับไหลนั้นใกล้ๆก่อนจะผละออกอย่างไม่มีเหตุผล... “ฝันดีนะ..” ว่าจบก็ค่อยๆพับหน้าจอคอมลงให้ก่อนจะเดินไปปิดไฟและออกจากห้องไปอย่างเงียบที่สุด . . . . . . . ‘ฉันกลัวว่าฉันจะรักนายเข้าจริงๆ..’ . . . . . 2 เดือนต่อมา.. และแล้วช่วงเวลาที่ไม่เป็นที่โปรดปรานของเหล่านักศึกษาก็มาถึง..นั่นก็คือฤดูการของการสอบนั่นเอง! โดยปกติแล้วพวกเขาก็ยุ่งจนแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนเลยเพราะตอนกลางวันก็ต้องผลัดกันไปเรียนและรีบผลัดกันกลับมาเลี้ยงลูกที่บ้านตอนกลางคืนก็ต้องทำงานอ่านหนังสือและเลี้ยงลูกไปด้วย หากวันไหนที่มีวิชาเรียนพร้อมกันทั้งสองคนพวกเขาก็จำเป็นที่จะต้องเอาลูกน้อยไปฝากไว้ที่บ้านคุณปู่คุณย่าแต่พวกเขาก็ต้องรีบกลับมารับลูกอยู่ดีเพราะไม่อยากจะรบกวนพวกท่านมากนัก ยิ่งเวลาผ่านไปหนูน้อยก็โตขึ้นทุกวันๆ..และมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทั้งเรียนและเลี้ยงลูกไปในเวลาเดียวกัน! “ฮือ.. ไม่ไหวแล้วอ่ะ ;^; พรุ่งนี้ฉันมีสอบในแลปด้วย” “ฉันก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันพรุ่งนี้ฉันก็มีสอบเขียนแผนการบินด้วย...” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนล้า “อุแว๊ ..~ อุแว๊ อุแว๊!!” เสียงร้องของเด็กน้อยวัย 7 เดือนดังกึ่งก่องไปทั่วบ้านท่ามกลางพ่อกับแม่ที่ได้แต่นั่งนิ่งๆอย่างหมดหนทางพร้อมด้วยตาที่บวมเป่งจากการอดหลับอดนอนมาช่วงระยะหนึ่ง.. “= = … ช่วงฉันนี้ไม่ได้นอนเลยอ่ะ เธอได้นอนบ้างไหมริน” “= =ไม่ได้นอน..เพราะลูกร้องแทบจะตลอดเลยอ่ะ..” “...” ทั้งสองได้แต่นั่งมองหน้ากันสองคนท่ามกลางเสียงร้องไห้ของลูกตัวน้อยที่ไม่มีท่าทีว่าจะสงบลงง่ายๆ.. “ไม่ไหวแล้ววว!! ;^; // ไม่ไหวแล้วโว้ยย!!” ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายก่อนที่ร่างสูงจะลุกพรวดออกจากที่ตรงไปหยิบโทรศัพท์ “นายจะทำอะไร?” ร่างบางที่นั่งกล่อมลูกในอกมองตามอย่างสงสัย “โทรหาแม่ บอกแม่ช่วงดูริเอลสักอาทิตย์ได้ไหม” “อ๋อ แบบนั้นก็ดี เฟรินพยักเพยิดหน้าเห็นด้วยกับอีกคนอย่างมีความหวัง “โอเค งั้นเดี๋ยวฉันมา!” ว่าจบก็รีบตรงเข้าห้องไปเพื่อต่อสายหาผู้เป็นแม่.. ใช้เวลาเพียงไม่นานร่างสูงก็กลับออกมานั่งที่เดิม.. “เป็นไง! แม่นายว่าไงบ้าง” ร่างบางรีบถามอย่างตื่นเต้นเมื่อร่างหนานั่งลงฝั่งตรงข้าม “..แม่ไม่อยู่ ไปสเปนกับป๊า.. Orz..” “.. Orz..” หน้าตาผิดหวังของสองพ่อแม่ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของลูกน้อย.. หากตอนนี้ไม่มีที่พึ่งพวกเขาก็คงต้องสู้กันเองเสียแล้ว.. . . . . 1 ชั่วโมงต่อมา.. “...” ทารกในอกแม่สงบลงและหลับไปอย่างอ่อนล้าในขณะที่สองแม่พ่อนั่งมองหน้ากันอย่างอ่อนเพลียจนไม่อาจขยับร่างกายไปไหนได้... “นายมาอุ้มลูกที ฉันจะไปห้องน้ำ” เสียงอันอ่อนล้าของผู้เป็นแม่เอ่ยขอความช่วยเหลือ “เธอก็ไปวางลูกสิ” คุณพ่อเองก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “วางไม่ได้ วางแล้วลูกจะตื่น” “วางๆไปเหอะน่า ลูกหลับแล้วไม่ตื่นหรอก” “โว้ะ! นายนี่!” ว่าจบก็ลุกขึ้นไปอย่างหงุดหงิดก่อนจะค่อยๆวางลูกน้อยลงบนเตียงอย่างเบามือที่สุดและผละออกมาตรงไปยังห้องน้ำ แต่เพียงไม่นาน... “อุแว๊! อุแว๊! อุแวววววววววววววว๊~!” เสียงของทารกน้อยก็แผดร้องขึ้นอีกครั้งและตามมาด้วยเสียงของผู้เป็นแม่ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ “รันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!! ไปดูลูก!” “…..” . . . . . . . . . ‘ฮือออออออออออ!!! แม่ครับรีบกลับมาทีครับบบบบ!!! ㅠㅠ’ . . . . . . .

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more