เหลียงม่านฉีสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง กว่าจะคลำหาเสียงตัวเองพบ นางต้องใช้เวลาอีกอึดใจใหญ่
“อย่ามาโยนความผิดให้ข้า”
หม่าตงชี้หน้าเหลียงม่านฉี และเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยามหยัน
“ฮ่า ๆ ๆ คนทั้งท้ายตลาด ย่อมเห็นว่า ไม่กี่วันก่อน เป็นเจ้าที่สั่งพวกขอทาน จุดประทัดหลายร้อยดอก และเขวี้ยงหินไล่สุนัขของคุณชายฟ่าน เช่นนี้ จะเป็นใครได้ หากไม่ใช่เจ้านังหญิงชั่วช้า หรือว่าการที่เมื่อหลายเดือนก่อน สุนัขตามตรอกซอกซอยเมืองลั่วสือหายไป เป็นเพราะเจ้า ลักลอบนำมาทำอาหารขาย!”
คำพูดกล่าวร้ายเช่นนั้น ทำให้หลายคนโก่งคอ แล้วอาเจียน การกระทำดังกล่าว หากเป็นจริง ย่อมสร้างความน่าขยะแขยง และเป็นสิ่งชวนให้ขวัญกระเจิง อีกทั้งเมืองนี้อุดมสมบูรณ์ หากไม่มีเนื้อสัตว์ ก็คงไม่ถึงกับต้องกินดิน หรือแทะเปลือกไม้ ด้วยพืชผักมีมากมาย ทั้งผลไม้ และเหล่าแมลงบางชนิดที่นำมาบริโภคได้
“ข้าตกปกป้องลูกชาย หมาพวกนั้นดุร้าย ไม่สมควรเลี้ยงในบ้า
