ดวงยิหวาฟื้นจากอาการไข้ในเช้าของวันรุ่งขึ้น เธอมองไปรอบๆ และเดาว่าตัวเองคงจะอยู่ที่โรงพยาบาล แต่จำไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงมาโผล่ที่นี่ ความทรงจำสุดท้ายของเธอคือได้ยินเสียงฟ้าร้องดังใกล้ๆ ใกล้มากๆ แถมความรู้สึกสุดท้ายก็ทั้งหนาวทั้งกลัว
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ” เสียงทุ้มของคีรีเอ่ยถามขึ้น เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องน้ำและเห็นว่า คนไข้บนเตียงฟื้นแล้ว
“สะใจคุณหรือเปล่าล่ะที่ฉันเป็นแบบนี้ ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายๆ ไปซะ แต่ก็คงจะไม่สาแก่ใจคุณสินะ เพิ่งจะทรมานฉันได้แค่เดือนกว่าๆ คงอยากจะทรมานฉันต่ออีกสักปี หรือไม่ก็จนกว่าคุณจะพอใจใช่หรือเปล่าล่ะ” คีรีไม่ทันได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น ดวงยิหวาก็สาดคำประชดประชันใส่เขาเป็นชุด แต่ชายหนุ่มก็เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายดี เธอจะโกรธเขาก็คงไม่แปลก เพราะสิ่งที่เธอเจอก็ถือว่าหนักใช้ได้
“ผมคงไม่แก้ตัวอะไร และต้องขอโทษที่ปล่อยให้คุณได้เจอเรื่องแบบนี้”
“ฟ้ามันผ่าลง
