29
“ก็มีสิ ทำไมจะไม่มี” รัฐศาสตร์ตอบไม่เต็มเสียง
“คุณไม่มีหรอก ฉันรู้ ทำไมรู้ไหม แววตาคุณไงมันฟ้องว่าสิ่งที่คุณพูดคุณโกหก”
รัฐศาสตร์เป็นฝ่ายอึ้งเมื่อได้ยินคำพูดของณิชา ใช่ เขาโกหกเพราะบางครั้งสิ่งที่เขาทำ มันไม่ได้ทำให้เขามีความสุขแม้แต่น้อย เขาไม่รู้หรอกว่าณิชาอ่านใจเขาออกได้ยังไง แต่คิดในใจผู้หญิงคนนี้มีดีมากกว่าที่เขาคิด
“เธอจะรู้ดีกว่าฉันได้ยังไง” รัฐศาสตร์ถามกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง
“เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน คุณรัฐศาสตร์ความสุขของคนเราไม่ได้อยู่ที่เงินมันอยู่ที่ตรงนี้ต่างหาก” ณิชาชี้นิ้วไปที่หัวใจของรัฐศาสตร์ ยิ้มให้เขาก่อนจะพูดต่อ
“อยู่ที่ใจค่ะ ความสุขของคนเรามันอยู่ที่ใจ ฉันไม่เถียงว่าเงินมันสามารถสร้างความสุขให้กับคนเราได้ แต่ความสุขอย่างหนึ่งที่เงินไม่สามารถบันดาลได้ คือความสุขทางใจ คุณมีเงินมากมายมีเพื่อนฝูงเยอะแยะ แต่ฉันถามคุณหน่อยว่าจะมีกี่คนที่คอยถามคุณว่า กินข้าว
